หินก้อนที่ 3 : เจ้าชายแห่งความหวัง

“ลาเฟีย!!” เสียงเรียกดังลั่นบ้านเมื่อหญิงสาวผมเงินเดินเข้ามาในเวลาใกล้เที่ยง คนถูกเรียกทำหน้ามุ่ยเพราะตัวเองตั้งใจจะกลับเข้าบ้านมาเงียบๆแท้ๆแต่ก็ยังไม่วายโดยท่านพี่ทั้งสองจับได้อยู่ดี

“น้องไปไหนมา” ท่านพี่เลเคียซักเป็นคนแรกพร้อมๆกับใบหน้าที่ฉายแววโกรธปนเหนื่อย อย่าบอกนะว่าพวกพี่ออกไปวิ่งตามหาเธอมาจริงๆ

“ไม่ได้ไปไหนเสียหน่อยก็เดินตามท่านพี่เลเชียไปติดๆนั่นแหละ” คนเป็นน้องสาวแก้ตัวเสียงอ่อย แต่มันฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด

“ถ้าตามไปติดๆแล้วจะหายไปได้ไง” เลเชียถามออกมาแม้จะใจอ่อนไปครึ่งหนึ่งแล้วก็ตาม ดูได้จากน้ำเสียงและท่าทางที่ดูอ่อนลงยามที่พูดกับน้องสาว

“ก็...” น้องสาวตัวแสบลากเสียงยาวเหมือนรู้สึกผิดแล้วก็เงียบไปทำเอาพี่ทั้งสองชักใจเสีย

“เออ...ไม่ต้องตอบก็ได้ เอาเถอะพี่ยกโทษให้แล้วลาเฟีย” เลเชียรีบพูดขึ้นคนแรกก่อนจะตรงเข้ากอดน้องสุดหวงเหมือนปลอบโยน

“แล้วพี่เลเคียละ” เสียงหวานของคนเป็นน้องถามพร้อมดวงตาสีฟ้าที่มองไปทางเลเคีย เมื่อคนเป็นน้องถามมาแบบนี้คนเป็นพี่อีกคนที่ใจอ่อนอยู่แล้ว (และตามเคย) ก็รีบเดินเข้าไปหาก่อนจะแย่งร่างบางๆของน้องสาวมาจากเลเชียแล้วกอดซะเอง

“ยกโทษให้แต่ทีหลังอย่างทำ” คนเป็นพี่คนรองเริ่มทำหน้าบูด อะไรของมันกะจะกอดไว้คนเดียวเลยหรือไง ลาเฟียเงียบเป็นการตอบรับเพราะเธอจะไม่รับปากทั้งที่ทำไม่ได้หรอกและพี่ชายทั้งสองคนก็รู้ดีอยู่แล้ว

“น้องรีบไปเตรียมตัวเถอะ อีกไม่นานแขกของเราคงมาแล้ว” เลเชียเอ่ยขัดจังหวะคนเป็นพี่ชายคนโตอย่างอิจฉาเล็กๆ ดันเขาออกมาแต่ตัวเองกลับกอดไม่ปล่อย

“ได้เลย” พูดจบก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนสุด เลเชียลอบยิ้มอย่างสะใจนิดๆ อย่างน้อยเจ้าเลเคียก็อดกอดน้องเหมือนกัน

“ว่าแต่ช้าจังเลยนะ นายจ้างคนนี้” เลเชียบ่นกับตัวเองทำให้เลเคียพยักหน้าให้อย่างเงียบๆ หากไม่นานดวงตาของพี่คนโตก็หันไปมองที่ประตูก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

“มาแล้วสินะ...”

แอ๊ด...!!

•.★*... ...*★.•

ภายในห้องรับแขกของบ้านกลับเงียบเชียบทั้งๆที่มีคนตั้งสี่คนนั่งอยู่โดยนั่งแยกออกเป็นสองฝั่ง เลเคียและเลเชียนั่งขนาบข้างคนเป็นน้องสาวซึ่งนั่งอยู่ตรงกลาง ผมสีเงินของลาเฟียดูสั้นลงยาวเพียงแค่ปะบ่า ใบหน้าของเธอถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากากสีขาวสะอาดซึ่งถูกลงไว้ด้วยอาคม...อาคมที่จะทำให้ลาเฟียกลับกลายไปเป็นผู้ชายเพียงแค่ใส่หน้ากาก ดวงตาสีฟ้าที่ไม่ถูกหน้ากากปิดบังจับจ้องคนตรงหน้านิ่ง

“ท่านคือใคร มาที่นี่ต้องการอะไร” ลาเฟียเปิดบทสนทนากับผู้ว่าจ้างที่นั่งอยู่ตรงข้ามเป็นคนแรกหลังจากที่นั่งหยั่งเชิงกันอยู่นาน ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำกับดวงตาสีฟ้าคู่สวย ลาเฟียจำคนตรงหน้าได้ คนที่สู้กับพวกชายในชุดดำ บุรุษในคำทำนายและแม้คนตรงหน้าจะอยู่ต่อหน้านักฆ่าฝีมือดีทั้งสามคนแต่ชายหนุ่มก็ยังคงรักษาความเยือกเย็นอยู่เสมอ

“จะไม่แนะนำตัวรึ” เสียงเย็นถามกลับอย่างใจเย็นเป็นที่สุด ดวงตาคู่สีฟ้าไม่ฉายอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น ทำให้คาดเดาอารมณ์และความคิดของคนตรงหน้ายาก

“งั้นทางเราขอแนะนำตัว เลเชีย ดีเลเทียผู้ใช้สมญาหน้ากากพันหน้า” พี่เลเชียแนะนำตัวคนแรกอย่างไม่เกรงกลัว ถึงอย่างไรคนตรงหน้าก็ต้องสืบสาวมาอยู่แล้วว่าพวกเขาเป็นนักฆ่าและคนรู้ดีว่าเป็นนักฆ่าอันดับเท่าไหร่ สมญานามอะไรหรือแม้แต่เป็นนักฆ่าด้านไหนถึงได้มาว่าจ้างพวกเขาถึงนี่

ทว่าสำหรับเลเคียเขากลับคิดว่ามันเป็นพฤติกรรมที่สิ้นคิดมากไปหน่อยที่แนะนำสมญาตัวเองด้วยแต่ช่างมันเถอะเวลามีเรื่องก็ให้มันไปแก้เอาเองละกัน เพราะเขาเชื่ออยู่แล้วว่าน้องคนนี้ก็เก่งไม่ต่างจากเขาสักเท่าไหร่ ขออย่างเดียวพอมีเรื่องอย่าลากเขากับลาเฟียเข้าไปยุ่งก็พอ (โดยเฉพาะชื่อหลังนี่ห้ามเด็ดขาด ถ้ามีลากเข้าไปยุ่งเลเชียคงได้หัวขาดด้วยมือของพี่ชายคนโตเสียก่อน)

“เลเคีย ดีเลเทีย” และต่อมาเป็นเลเคียที่เอ่ยชื่อโดยไม่ยอมเปิดเผยสมญาของตน

“ลาฟ ดีเลเทีย” และสุดท้ายเป็นเธอที่ใช้ชื่อปลอม เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเพราะชื่อของสองคนแรกช่างคุ้นหูเขาเสียจริงแต่ชื่อของคนสุดท้ายในความทรงจำของเขาไม่ใช่ลาฟ

“แล้วท่านละ” เลเชียถามอีกฝ่ายเมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบไปนานแม้ความจริงเขากับพี่ชายจะรู้อยู้แล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

“เลโอ ดราเลอัสเจ้าชายแห่งลาเพีย” คนตรงหน้าแนะนำชื่อตนเองออกมาเต็มยศ ลาเฟียชะงักไปนิด เจ้าชายเรอะ คิดได้ดังนั้นจึงหันไปมองพี่ๆเหมือนกับจะขอคำตอบ แต่พวกพี่ๆยังคงนิ่งได้อย่างนี้แสดงว่ารู้อยู่ก่อนแล้ว แต่ก็นึกไม่ถึงเลยว่าคนตรงหน้าจะเป็นเจ้าชายตัวจริง ทว่าเมื่อนึกพิจารณาจากท่าทางของคนตรงหน้าแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา ก็คงใช่อยู่หรอก

“บอกเหตุผลของท่านมา แม้จะเป็นเจ้าชายแต่ที่นี้ก็ไม่ใช่ที่ที่ใครจะเข้าง่ายออกง่าย” เสียงเรียบของลาเฟียเอ่ยบอก ในยามที่เธอส่วมหน้ากากเธอก็คือนักฆ่าอันดับหนึ่ง ทั้งความคิดและบุคลิกของเธอจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งทันที

“งั้นฉันจะไม่อ้อมค้อม” เสียงเย็นพูดขณะจับจ้องทั้งสามอย่างไม่เกรงกลัวแม้ว่าสามคนตรงหน้าจะเป็นนักฆ่าระดับแนวหน้าก็ตาม

“ฉันต้องการให้นายมาเป็นองครักษ์!!” คำพูดเสียงเย็นและไม่มีเค้าล้อเล่นถูกเอ่ยออกมา ดวงตาสีฟ้าจับจ้องนักฆ่าที่ใส่หน้ากากบ่งบอกว่าคนที่เขาต้องการเอามาเป็นองครักษ์คือใคร แต่คำพูดนั้นทำเอาลาเฟียแทบสำลักอากาศ หา...เอานักฆ่าไปเป็นองครักษ์เนี่ยนะเห็นพวกเราเป็นนักคุ้มครองหรือไง

“รายละเอียด” ท่านพี่เลเคียเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่ยี่หระ ถ้าเป็นเธอนะป่านนี้คงเตะหมอนี่ออกจากบ้านไปนานแล้ว มันคิดได้ยังไง...คิดได้ยังไงเอานักฆ่าไปเป็นองครักษ์เนี่ย!!

“ติดตามคุ้มครองฉันจนกว่าจะจบภารกิจ” คำว่าภารกิจของเลโอทำเอาคิ้วขวาของคนทั้งสามชักกระตุก

“ภารกิจอะไร” เลเชียถามอย่างระแวง คนอย่างเจ้าชายแห่งลาเพียมาขอคนคุ้มแบบนี้แปลว่าภารกิจนั้นคงไม่ธรรมดาหรอกจริงไหม

“ภารกิจตามคำทำนาย!!” คราวนี้นักฆ่าที่อาจจะต้องผันตัวเองไปเป็นองครักษ์พากันเบิกตากว้าง ไอ้ภารกิจที่ต้องทำลายบุรุษที่ถูกกักขังอยู่ในผนึกแห่งเวลานั่นน่ะนะ

งั้นเมื่อเช้าที่เจอนายนี่กำลังสู้อยู่กับบุรุษในชุดดำก็หมายความว่าบุรุษในชุดดำพวกนั้นคือวิญญาณร้ายที่ถูกปลุกด้วยมนตร์ดำน่ะสิ นั่นแปลว่าผนึกแห่งกาลเวลาคงจะเสื่อมลงแล้ว บุรุษคนนั้นถึงเวลาที่จะสามารถหลุดรอดจากผนึกแห่งเวลา พร้อมกับที่โชคชะตาของคนตรงหน้าเริ่มขึ้น

แต่อยู่ๆลาเฟียก็ต้องชะงักไปเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ เดี๋ยว...ถ้าพวกวิญญาณที่ถูกปลุกด้วยเวทมนตร์ดำกำลังตามล่านายนี่ ก็เท่ากับเราต้องปกป้องไอ้เจ้าชายที่น่าหมั่นไส้ ก็เท่ากับงานหนักแถมไม่คุ้มกับชีวิตอีก

“ค่าตอบแทน” เลเคียถามถึงค่าตอบแทนหากทำงานนี่สำเร็จ

“อยากได้อะไรทางเรายินดีจ่าย” เสียงเย็นดังมาจากผู้มาเยือนทำเอาลาเฟียคิ้วกระตุกอย่างหมั่นไส้ ค่าตอบแทนนี่ออกจะกว้างไปหน่อยไหม ถึงจะรู้ว่าคนหนุนหลังหมอนี่น่าจะเป็นพวกองค์ราชาของแต่ละประเทศก็เถอะ เพราะฉะนั้นถ้าพวกเธอเอ่ยปากขอ ไม่ว่าเป็นสิ่งใด คนตรงหน้าย่อมมีความสามารถหามาให้

“แม้แต่ชีวิตนาย...” ลาเฟียเปรยออกมาเสียงเย็นเยียบเพื่อเป็นการหยั่งเชิง

“แม้แต่ชีวิต!!” ทว่าคนเป็นเจ้าชายกลับตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไร้แววล่อเล่น ขอเพียงทำภารกิจสำเร็จ ต่อให้อีกฝ่ายอยากได้ชีวิตของเขาเป็นค่าตอบแทนก็ย่อมได้

ลาเฟียที่เป็นคนหยั่งเชิงถึงกับเม้มริมฝีปากภายใต้หน้ากากสีขาว มิน่าละท่านพี่ถึงทิ้งงานนี้ไม่ลงในเมื่อค่าตอบแทนมันสูงกว่าที่คิดไว้ซะอีก

“แล้วทำไมถึงอยากได้นักฆ่าไปเป็นองครักษ์...” ลาเฟียเว้นไปนิดหนึ่งก่อนถามต่อเสียงเย็น เล่นข้ามสายอาชีพกันขนาดนี้ ก็ต้องมีคำตอบที่น่าพอใจให้พวกเธอ

“โดยเฉพาะนักฆ่าอันดับต้นๆอย่างพวกเรา” ดวงตาสีฟ้าสองคู่สบกัน คู่หนึ่งยังคงสงบและเยือกเย็นแต่อีกคู่กลับฉายแววท้าทายเต็มเปี่ยม

“เพราะองครักษ์พวกนั้นไม่สามารถต้านทานพวกวิญญาณร้ายได้ก็เท่านั้น” เสียงหยันเอ่ยอย่างไม่ไยดี เพราะพวกองครักษ์ในวังคงไม่เก่งเท่าพวกนักฆ่าที่มีประสบการณ์ในการสู้มาอย่างโชกโชน โดยเฉพาะนักฆ่าอันดับต้นๆ ไม่เก่งกาจพอ ไม่โหดเหี้ยมพอและไม่ไร้หัวใจพอ

“ตกลงจะรับงานหรือไม่” เสียงเย็นเอ่ยถามอย่างชักรำคาญเต็มที ดวงตาสีฟ้าของนักฆ่าอันดับหนึ่งมองคนตรงหน้าอย่างหมั่นไส้นิดๆ มีนายนี่เป็นนายจ้างจะดีไหมเนี่ย

“นายไม่คิดหน่อยหรือว่าข้อเสนอนายมันเหมือนใช้งานพวกเราเยี่ยงทาส” ลาเฟียแย้งออกมาในเมื่องานที่คนเป็นเจ้าชายเสนอมานั้นหนักหนาถึงขั้นเอาชีวิตไปเสี่ยงและอาจรวมถึงต้องเอาชีวิตไปทิ้ง พวกวิญญาณร้ายที่ปลุกจากมนตร์ดำไม่มีความรู้สึก และมีมากมายไม่หมดไม่สิ้น ตราบใดที่บุรุษคนนั้นยังอยู่ก็สามารถสร้างพวกมันขึ้นมาเรื่อยๆ ทว่าพวกเธอกลับมีแค่ชีวิตเดียวเท่านั้น

“จะเอายังไง” เลโอเอ่ยถามเสียงเย็นเหมือนเคย เพราะคำพูดของนักฆ่าที่ซ่อนใบหน้าเอาไว้ภายใต้หน้ากากเต็มไปด้วยความท้าทาย เจ้าชายแห่งความหวังจึงรู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาไม่ใช่เพราะกลัว แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาอะไรกันแน่ เขาจึงเลือกถามออกมาตรงๆแทนที่จะเล่นลิ้นไปมาอย่างเสียเวลา

“ถ้ามีนายจ้างฝีมือห่วยฉันก็ต้องทำงานหนักตายสิ ฉันว่าเรามาทดสอบกันดีกว่า” ลาเฟียเอ่ยบอกทำเอาพี่อีกสองคนขนลุก น้องเขาบอกว่าฝีมือของเจ้าชายแห่งลาเพียห่วย ทั้งๆที่ได้ยินคำเล่าลือถึงความเก่งกาจและความน่ากลัวของคนตรงหน้ามามากน่ะหรือ น้องของพวกเขาคิดจะเล่นอะไร

“ต้องทำยังไง” เสียงเย็นยังคงเอ่ยถามอย่างนึกสนุกไม่แพ้กัน เขารู้ว่าสามคนตรงหน้าเก่งทว่าก็มั่นใจว่าคงไม่เก่งเกินเขา อีกอย่างนานแล้วที่ไม่ได้ถูกท้าทายซึ่งๆหน้าแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้คนพากันถอยห่างและเคารพเทิดทูนเขา อา...ตั้งแต่ที่เขาถูกขานนามว่าเจ้าชายแห่งความหวังหรือเปล่านะ

“นายกับฉันมาประลองกัน” มันเป็นคำท้าที่พี่ทั้งสองคนลมแทบจับ นี่น้องของเขากำลังคิดจะเล่นกับตัวอันตรายของสามแดนเลยหรือ

ยุ่งแล้วสิลาเฟียเอ๋ย ถึงน้องเขาจะอยากทดสอบฝีมือตนเองก็เถอะ แต่รอบนี้มันวุ่นเกินไปแล้ว

ให้ตายสิ...ให้ตายสิ น้องรักทำไมถึงทำแบบนี้ละ