หินก้อนที่ 2 : พบเจอ

ท้องตลาดใจกลางเมืองหลวงยังคงวุ่นวายอยู่เสมอ แม้จะเป็นเวลาที่เลยยามเช้าตรู่มามากแล้วก็ยังคงวุ่นวายสับสนด้วยผู้คนที่ออกมาจับจ่ายซื้อหาของที่ต้องการ ร่างของหญิงสาวผมสีเงินเดินอยู่ในตลาดกับพี่คนที่สองซึ่งเดินตามมาคุม ดวงตาสีฟ้าของคนเป็นพี่ชายค่อยกวาดมองรอบด้านอย่างมุ่งร้ายเมื่อมีคนแอบชำเลืองมองน้องสาว ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม เลเชียพยายามจะเดินชิดน้องอย่างปกป้องแล้วได้แต่ทำหน้าบึ้งเมื่อคิดไปว่าถ้าปล่อยน้องสาวออกมาคนเดียวต้องมีคนมาตอแยแน่ๆ โดยเฉพาะไอ้พวกผู้ชายที่ขยันมองมาแล้วมองมาอีก ไม่เห็นหรือไงว่ามีพี่อย่างเขาอยู่ด้วย

“พี่มาตลาดเนี่ยจะไปที่ไหนเหรอ” ลาเฟียถามคนที่เดินอยู่ข้างๆด้วยความสงสัย คงไม่ได้จะให้เธอมาทำงานหรอกนะในเมื่อตอนนี้ยังกลางวันอยู่เลย อีกอย่างตลาดก็ออกจะวุ่นวายไปหน่อยถ้าจะต้องเก็บเหยื่อ

“กะจะมาเอามีดที่ทำไว้สักหน่อย เพราะดูท่าแล้วมีดชุดเก่าจะไม่พอใช้” คนเป็นพี่ตอบน้องอย่างอ่อนโยนผิดกับดวงตาที่เขม็นมองไปรอบๆราวกับอยากจะฆ่าใครสักคนและต้องเป็นคนที่มองน้องสาวเขาด้วย

“งั้นน้องขอไปเดินเล่นเองได้ไหม” คราวนี้คนเป็นพี่ชายที่สุดแสนจะหวงน้องหันขวับไปหาน้องสาวของตนทันที เรื่องอะไรจะปล่อยไปเล่า แค่นี้ก็ห่วงจะตายอยู่แล้ว ถ้าทำได้นะเวลาออกจากบ้านก็อยากจะให้น้องใส่ผ้าคลุมหน้าไว้ด้วย และแน่นอนว่าเลเชียจะต้องสั่นหน้าเป็นคำตอบให้อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด

“น้องไม่ใช่เด็กอายุเจ็ดขวบนะที่ไปไหนมาไหนต้องมีคนคุมเนี่ย” ลาเฟียพูดอย่างอารมณ์ดีขณะที่ดวงตาสีฟ้ากำลังกวาดมองไปรอบๆ อีกอย่างเธอก็เป็นถึงนักฆ่าอันดับหนึ่ง ควรจะห่วงคนที่เข้ามาทำร้ายเธอดีกว่าไหม ซึ่งคนเป็นพี่ได้แต่กรอกตากับคำพูดนั้น ก็นั่นแหละ ยิ่งโตยิ่งน่าห่วง (บวกหวงด้วย)

คราวนี้คนเป็นน้องได้แต่ลอบยิ้มเมื่อเห็นหน้าของพี่เลเชียที่บูดลงเรื่อยๆ แต่ไม่นานคำปฏิเสธก็ถูกประกาศออกมาจากคนหน้าบูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไม่ได้!!!”

•.★*... ...*★.•

จนได้สิน่า!! เสียงในใจของเลเชียดังลั่นไปหมดเมื่อน้องสาวตัวดีหายไปอีกแล้ว เผลอเป็นไม่ได้ เด็กหนุ่มผมฟ้าสบถอยู่ในใจที่ตนเองพลาดท่าให้น้องสาวสุดที่รักทั้งๆที่รู้ว่าน้องสาวคนนี้หนีเที่ยวเก่งแค่ไหน ไอ้ภายนอกที่ทำตัวเรียบร้อย ซื่อๆก็เอาไว้หลอกคนเท่านั้นแหละ ถ้าใครเชื่อนะเขาพูดได้เต็มปากเลยว่าคนๆนั้นไม่รู้จักลาเฟียแม้แต่น้อย

เลเชียได้แต่กัดฟันอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปที่ร้านอาวุธก่อนเพื่อจะไปเอามีดที่สั่งทำไว้ แน่นอนว่าพอเอามีดเสร็จเขาจะต้องเดินไปตามหาน้องสาวตัวดีแน่ๆในเมื่อเขาไม่กล้าแบกหน้ากลับไปพบเลเคียแล้วบอกว่าลาเฟียหายไปหรอกเพราะเผลอๆจะนอกจากจะโดนตอกกลับแล้วคงต้องโดนไล่ให้กลับมาหาลาเฟียใหม่แน่ๆ

น้องเอ๋ยรู้ไหมว่าการหนีเที่ยวน่ะเป็นการทำร้ายพี่ทางอ้อมชัดๆ

•.★*... ...*★.•

ลาเฟียเดินไปตามท้องถนนแคบๆอย่างอารมณ์ดีที่หนีเที่ยวได้สำเร็จ ท่านพี่เลเชียไม่ระวังตัวเลยสักนิด (ทั้งที่ความจริงเป็นเพราะลาเฟียหนีเก่งกว่าต่างหาก) ร่างบางคิดแล้วอมยิ้มอย่างขบขันเมื่อนึกถึงท่านพี่เลเชียที่เดินหน้าจ๋อยกลับไปหาท่านพี่เลเคียแล้วบอกว่าเธอหายไป นั่นแหละคงโดนเตะโด่งออกมาให้ตามหาเธอใหม่แน่ๆแถมพี่เลเคียจะออกมาวิ่งตามหาอีกคนด้วย อย่างนี้คงวุ่นวายมากพอดู คนเป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดคิดขณะขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างอารมณ์ดีสุดๆที่ได้ป่วนคนอื่นสำเร็จ

ร่างบางยังคงเดินไปเรื่อยๆไม่หยุด เจ้าตัวไม่มีความคิดที่จะกลับบ้านไปหาพี่ทั้งสองเลย รอบตัวเธอในตอนนี้คือซอยล้างที่เงียบและไร้ผู้คน คงไม่มีใครคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะมาเดินในซอยเปลี่ยวๆแบบนี้เพียงคนเดียว แต่ผู้หญิงพวกนั้นคงไม่ได้รวม ลาเฟีย ดีเลเทียไปด้วยแน่ๆ อันที่จริงที่เธอเลือกมาทางนี้ทุกครั้งก็เพราะว่าทางนี้มันสะดวกและมันก็เป็นทางลัดออกไปนอกเมืองได้ ถึงมันจะเปลี่ยวแค่ไหนสำหรับเธอมันไม่ใช่ปัญหาหรอกในเมื่อเธอคือนักฆ่าอันดับหนึ่ง

เคร้งๆ... เสียงดาบกระทบกันดังลอยมาเข้าหู ลาเฟียชะงักฝีเท้าอย่างแปลกใจในเมื่อที่นี่ไม่น่าจะมีคนสักหน่อย งั้นขอแวะดูหน่อยซิยังไงก็ไม่มีธุระอะไรอยู่แล้ว สิ้นความคิดร่างบางก็กระโดดขึ้นไปยืนบนกำแพงทันที ลาเฟียค่อยๆเดินอย่างเงียบเชียบแต่ว่องไวไปยังต้นเสียงและเมื่อได้ที่ที่ดีที่สุดหญิงสาวก็ทรุดตัวนั่งลงเพื่อดูการต่อสู้ในตรอกเล็กๆไร้ผู้คนสัญจร

บุรุษในชุดดำนับสิบกำลังถือดาบฟาดฟันต่อสู้กับบุรุษอีกห้าคนที่พยายามปกป้องไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามเข้ามาทำร้ายชายหนุ่มอีกคนที่ยืนสงบนิ่งดูเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ด้านหลัง ท่าทางที่เจ้าตัวแสดงออกไม่ทุกข์ร้อนเลยสักนิดแม้ว่าตนเองกำลังโดนหมายหัว ดวงตาสีฟ้าสงบนิ่งราวผืนน้ำ ผมสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำถูกซอยระอยู่ที่คอ เพียงแค่มองแวบเดียวประสบการณ์ที่สะสมมาตลอดสิบสองปีก็บอกกับลาเฟียทันทีว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัว คนๆนี้น่ากลัวมากกว่าใครทั้งหมดที่เธอเคยพบเจอ น่ากลัว...ทั้งๆที่นักฆ่าอันดับหนึ่งอย่างเธอไม่ควรจะรู้สึกกลัวอะไรอีกแล้ว

ใช่แล้ว...เพียงแค่มองกลับทำให้ร่างกายสั่นสะท้าน สัญชาตญาณร้องเตือนถึงอันตราย แต่ในขณะเดียวกันเพราะความน่ากลัวนี่ก็ทำให้ลาเฟียนึกอยากท้าทาย

ดาบยังคงฟาดฟันปะทะกันไม่หยุด คนทั้งห้าต่างต้านฝ่ายตรงข้ามเอาไว้สุดกำลัง ทว่าสุดท้ายน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ร่างทั้งห้าทรุดลงกับพื้นและนิ่งไปตลอดกาลเมื่อโดนอีกฝ่ายสังหารอย่างไร้ความปรานี ดวงตาสีฟ้าของลาเฟียยังไม่ละจากภาพตรงหน้า บุรุษทั้งห้าฝีมือพอตัวเลยทีเดียวเพราะแม้พวกตนจะตายแต่ก็ลากคนของฝ่ายตรงข้ามไปอีกสี่ชีวิต คราวนี้ชายหนุ่มคนนั้นจะทำยังไงล่ะ หนึ่งต่อหก ลาเฟียคิดอย่างสนุกทว่าก็ไม่คิดจะออกไปช่วย คนที่น่ากลัวจนแม้แต่นักฆ่าอย่างเธอยังหวั่นเกรงคงไม่พ่ายแพ้ง่ายๆเป็นแน่

“คราวนี้เหลือท่านเพียงคนเดียวแล้วนะ” ชายในชุดคลุมสีเข้มทั้งหกต่างสาวเท้าเข้าหาชายหนุ่มอย่างคุกคามแต่คนที่ถูกกดดันกลับยังสงบนิ่งมองดูสถานการณ์ทุกอย่างด้วยความเยือกเย็น

“ก็คิดไว้อยู่หรอกว่าองครักษ์ไร้ฝีมือจะไปสู้กับวิญญาณร้ายได้ยังไง” เสียงเย็นของเด็กชายหนุ่มที่ยืนมองการต่อสู้มานานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ ดูจากท่าทางของเจ้าตัวแล้วไม่ได้มีความเกรงกลัวเลยสักนิด ราวกับว่าทุกอย่างมันอยู่ในการคาดการณ์ของเขามาตั้งแต่ต้น ทว่าน้ำเสียงและท่าทางเช่นนั้นก็สงบเกินไป สงบนิ่งเหมือนกับว่าองครักษ์ที่อารักขาจนสิ้นชีวิตไม่ได้มีค่าอะไรเลยกับเจ้าตัว ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำเริ่มขยับกายแล้วพูดออกมาสั้นๆ

“โฮพ!!” ไม่ต้องเรียกซ้ำดาบเล่มยาวก็ปรากฏอยู่ในมือทันที คมดาบสีเงินวาววับบอกถึงความคมที่ราวกับจะตัดได้ทุกอย่าง ด้ามจับสีขาวสะอาดเป็นรูปเปลวเพลิง รัศมีออร่าสีขาวแผ่กระจายพร้อมไอมนตร์มหาศาลอย่างที่ทำให้ลาเฟียซึ่งกำลังแอบดูอยู่ถึงกับตกตะลึง เหงื่อซึมชื้นผุดขึ้นเต็มใบหน้าของนักฆ่าอันดับหนึ่ง

โฮพ...ดาบแห่งความหวังงั้นหรือ ทำไม...ทำไมคนตรงหน้าถึงมีมันอยู่ในความครอบครอง!!

“อา...ผู้อยู่ในคำทำนาย ท่านคือผู้อยู่ในคำทำนายงั้นสิ ไม่ผิดแน่ๆ” บุรุษคนหนึ่งในหกเอ่ยพร้อมแสยะยิ้มแต่คำพูดนั้นมันทำเอาคนเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งถึงกับอึ้งไปอีกหน

ผู้อยู่ในคำทำนายงั้นหรือ...หรือว่าหมอนี่คือความหวังที่ทุกคนเล่าลือ ไม่นึกเลย...ไม่นึกเลยว่าจะเจอกับตนเอง

“ยังไงก็จะเอาชีวิตเราอยู่ดีใช่ไหม” เสียงเย็นยังคงถามหากคำตอบของอีกฝ่ายคือการกระชับดาบแน่นขึ้นไปอีก ซึ่งนั่นก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุด

“ช่วยไม่ได้” ชายหนุ่มกระชับดาบมั่นอย่างเตรียมพร้อมรับมือถ้าฝ่ายตรงข้ามลงมือเข้ามา ดวงตาสีฟ้าของชายหนุ่มจับจ้องคนทั้งหกอย่างมุ่งร้าย ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมีจำนวนคนมากกว่าก็ตาม จิตสังหารและไอมนตร์มากมายมหาศาลที่เก็บซ่อนเอาไว้ในตอนแรกถูกปล่อยออกมา ความกดดันของมันทำเอาพวกวิญญาณร้ายถึงกับผงะถอยหลังออกไปหลายก้าว แม้แต่นักฆ่าอันดับหนึ่งที่แอบดูอยู่ก็ยังถูกพลังนั่นกดดันจนสั่นสะท้าน

ลาเฟียที่แอบดูอดใจสั่นไม่ได้ น่ากลัว...น่ากลัวอะไรอย่างนี้ แต่ไม่นานความกลัวที่อยู่ในใจก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นความสนุก ถ้าได้ลองสู้กันสักครั้ง ถ้าได้สู้กันมันจะสนุกแค่ไหนนะ

“ถ้าต้องการสังหารเราก็เข้ามาสิ” เด็กหนุ่มพูดอย่างไร้อารมณ์หากทุกคนรู้...รู้ว่าพลังของพวกเขาไม่อาจเทียบคนตรงหน้าได้!!

“เข้ามา เราจะทำให้รู้ว่าพวกแกคิดผิด!!”

•.★*... ...*★.•

ฉัวะๆ...เคร้งๆ เวลาผ่านไปไม่นานถนนเส้นเล็กก็ชโลมไปด้วยเลือด กลิ่นไอแห่งความตายปกคลุมทั่วทั้งตรอกร้างอย่างน่ากลัว บุรุษนับสิบในชุดคลุมนอนจมกองเลือดสีแดงฉานของตนเอง ลาเฟียกัดปากข่มความกลัวที่เกิดขึ้น มันเป็นเพียงแค่พริบตาเดียวที่ชายหนุ่มผู้นั้นไล่สังหารคนที่เหลืออย่างไม่ลังเล ทั้งเลือดเย็นและไร้ความปรานี

บุคคลผู้นี้คือความหวังของทุกคนจริงๆนะหรือ คือความหวังและคือบุรุษในคำทำนายใช่ไหม แต่ทำไม...ทำไมถึงสามารถสังหารคนได้อย่างเลือดเย็นไม่ต่างจากพวกนักฆ่า!!

ฟุบ…ลาเฟียตัดสินใจกระโดดลงจากกำแพงอย่างรวดเร็วเพื่อไปเผชิญหน้าคนที่น่ากลัวไม่ต่างจากนักฆ่าอันดับต้นอย่างเธอ หญิงสาวไม่คิดจะซ่อนตัวอีกต่อไปเพราะเธอรู้ดีว่าจากฝีมือของคนตรงหน้าเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่รู้ว่ามีคนแอบดูตัวเองอยู่มาตั้งแต่ต้น เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเปิดเผยหรือไม่เปิดเผยตัวก็ไม่ต่างกัน

แปะๆ หญิงสาวปรบมืออย่างชื่นชมที่คนตรงหน้าสามารถจัดการพวกวิญญาณร้ายได้ด้วยตัวคนเดียว ทว่าเพียงแค่พริบตาดาบแห่งความหวังก็จ่อที่คอของเธอเสียแล้ว

“เธอเป็นใคร!!” เสียงเย็นเอ่ยถามพร้อมหันกลับมามองหน้าของคนที่แอบมองเขามานาน คนๆนี้ซ่อนตัวได้ดีมาก ถ้าเขาไม่ได้ปล่อยจิตสังหารออกไปจนทำให้เธอขยับเพราะรู้สึกอึดอัด เขาเองก็อาจจะยังไม่รู้ว่ามีคนแอบดูมาตั้งแต่ต้น ทว่าก็ต้องเป็นตนเองที่ชะงักไปด้วยความไม่อยากเชื่อเมื่อเห็นใบหน้าสะสวยเต็มตา

“เราเป็นใครท่านไม่จำเป็นต้องรู้...” ร่างบางพูดก่อนหันหลังให้อีกฝ่าย ไม่สนใจคมดาบที่จ่ออยู่ที่คอสักนิดและก็เพราะอีกฝ่ายมัวแต่อึ้งไปเช่นกันจึงไม่ทันจะได้คว้าร่างบางเอาไว้

“รู้แค่ว่าเราไม่มีทางทำร้ายท่านก็พอแล้ว!!” สิ้นเสียงร่างนั้นก็หายวับไปกับตา เด็กหนุ่มผมน้ำเงินกัดฟันกรอดเมื่ออีกฝ่ายหายตัวไปอย่างไร้ร่องลอยใดๆ นึกเจ็บใจที่ตนเองไม่ยอมคว้าร่างนั้นเอาไว้จนต้องมานึกเสียใจทีหลังแบบนี้

เธอคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไม...แล้วทำไมถึงมีมัน...ทำไมถึงมีปานรูปหัวใจสีแดงสดที่ข้างแก้ม!!

ทำไม...ทำไมถึงเหมือนกับเด็กคนนั้น...

“ลาเฟีย...”