บทที่4 ลมหายใจสุดท้าย

เสียงใสๆของชายหนุ่มที่ยังไม่เเตกหนุ่มวิ่งมาที่โต๊ะอาหารก่อนจะนั่งลง

"แล้วพีร์ล่ะ.... 

พิมพรรณถามถึงลูกชายคนโตด้วยน้ำเสียงเเหบพร่าเหมือนไร้เรี่ยวเเรง

"อ๋อ...พี่พีร์เก็บของอยู่ครับเดี่ยวก็ตามลงมา

คินทร์น้องชายคนเล็กเลือกที่จะตอบ

"......

"ทานเเล้วนะครับนายเเม่

"อืมทานสิ

ทั้งคินทร์เเละกันต์ต่างพากันลงมือทานก่อน สายตาของผู้เป็นแม่มองลูกๆอย่างเอ็นดู ลูกทั้งสามไม่เคยถามเลยว่าพ่อไปไหน..เเต่ไม่ถามไม่ใช่ว่าไม่รู้เเต่พวกลูกเลือกที่จะไม่ถามกันเสียมากกว่า เเต่ทำไม มกลับมาที่ตนเอง ถึงโหยหาเเต่คนรักนะ

"นายแม่ครับ....ทำไมถึงไม่ทานต่อล่ะ

สายตาของผู้เป็นแม่ละจากลูกสายสองคน ก่อนจะหันมามองที่รณพีร์เเละส่งยิ้มให้เบาๆ.

"มาเเล้วหรอลูก

"ครับนายแม่...

"นั่งสิ..มาทานข้าวกัน

"แล้วนายแม่ไม่ทานหรอครับ

เด็กหนุ่มพูดก่อนจะเดินมาที่เก้าอี้เเละนั่งลง

"อืม..อิ่มเเล้วล่ะ...

"เเต่นายเเม่ทานไปแค่นิดเดียวเองนะ... นี่คำเเกงเทโพของโปรดนายเเม่

พีร์ตักเเกงเทโพที่เเสนจะน่ากิน ใส่ไปในจานของผู้เป็นแม่ พีร์รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเเม่ ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร 

"หึ...ขอบใจนะ

พิมพรรณพูดก่อนจะตักแกงนั้นใส่ปาก เเล้วยิ้มออกมา น้ำตาเจ้ากรรมก็เหมือนจะไหลออกมา ทำให้พิมพรรณหันไปทางอื่นเพื่อไม่อยากให้ลูกๆเห็น เเต่การกระทำของผู้เป็นเเม่กับหลบสายตาของลูกชายคนโตไม่ได้

"......

"ไหวไหมครับนายเเม่

".....พีร์ กันต์  คินทร์

("ครับ/คะ..ครับนายแม่)

"พวกลูกมีความสุขกันหรือเปล่า

พิมพรรณถามลูกๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ลูกๆทั้งสามต่างก็พากันนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เพราะพวกเขารู้ว่าตอนนี้ ผู้เป็นแม่รู้สึกยังไง

"มีสิครับ...เเค่มีนายเเม่พวกเราก็มีความสุข นายเเม่คือโลกทั้งใบของพวกเรานะ

ลูกชายคนโตอย่างรณพีร์เลือกที่จะเป็นคนพูดก่อนที่ คนเป็นเเม่จะก้มหน้าทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของผู้เป็นลูก

"แต่แม่...ไม่มีความสุขเลยลูก...มันเจ็บ มันจุกเเละมันก็อึดอัดยังไงไม่รู้

"........

"พีร์รักน้องไหม

จู่ๆผู้เป็นแม่ก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา..ปกติพีร์จะฟม่ใช่คนพูดอะไรแบบนี้บ่อยๆ เพราะเน้นการกระทำสะมากกว่า

"รักสิครับ... พีร์รักน้อง

"ฮึก...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพีร์ต้องปกป้องน้องเข้สใจไหมลูก...อย่าให้ใครมาทำร้ายน้องทั้งสองคนได้เขาใจไหมลูก

"ครับ....

รณพีร์ลูกชายคนโตตบปากรับคำเป็นอย่างดีทก่อนจะหันหน้าไปมองน้องๆ ที่ทำหน้างงๆ เพราะไม่รู้ว่าแม่พูดแบบนี้ทำไมกัน

"ถึงใครมาทำร้ายคินทร์กับพี่พีร์ กันต์ก็จะสู้เหมืนกันครับนายเเม่ 

กันต์พูดพร้อมกับเอามือกอดอก

"หึ...เก่งจังเลยลูกแม่ ทานข้าวต่อเถอะ...

เมื่อจบจากบทสนทนา ทั้งหกันต์เเละคินทร์ก็ลงมือทานข้าวต่อโดยไม่คิดอะไรก็มีพีร์นั่นเเหละที่คิดไม่ตกอยู่คนเดียว...จู่ๆแม่พูดแบบนี้ทำไม

--22:45--

กลางดึกของคืนนี้ที่ชั้นล่าง มีเสียงบรรเลงเพลงบทรักมาจากห้องด้านล่างซ้ายมือที่ติดกับห้องครัว เป็นห้องของเบญญา ที่เมธธานั้นจัดให้หญิงสาวอย่างดี .. เสียงครางร้องดังระงมเล็ดลอดออกมากจากนอกห้เป็นเสียงคราหวานของหญิงสาวที่กำลังถูกชายหนุ่มรุ่นพ่ออย่างเมธธากระทำอยู่

("อ๊ะ..อ๊ายอ๊ะๆ...เเตกพะ..พร้อมกันนะ..กระเเทกเเรงๆเลยค่ะนาสท่าย อ๊ะอ๊ายยอิ๊ๆอิ๊ๆ)

("ซื้ดด~~อ่าส์...ทะ..เธอนี่มันรัดท่อนของฉันจริงๆ ฉันนะปล่อยในรูของเธอเยอะๆเลยเเล้วกัน)

ปึ่กๆๆๆ..ตรั่บๆๆๆ..

--ห้องครัว--

พิมพรรณได้ยินบทรักตั้งเเต่เเรงเริ่มจนถึงตอนจบ เพราะตัวเองลงมาเจอช่วงจังหวะรักพอดี ตนจึงเข่าทรุดไปที่เค้าท์เตอร์ไม่มีเเรงจะเดินต่อไป ตอนจึงนักอดเข่าอยู่เเบบนั้น  หัวสมองมันขาวโพลนไปหมด มันอยากจะกรี้ดเเต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เเค่ร้องไห้เเค่นั้น

"ฮึกก...สกปรก...ชั้นต่ำ!!!ย้ำยีหัวใจฉันไปถึงไหนกัน

ปากพูดน้ำตาก็ไหลไป มือก็กำลังจับกับเชือกอะไรบางอย่าง

"..พวกแก..ฮึกก...มันเลวกันทั้งหมด....เสพสมกันเหมือนสัตว์ป่า...ทะ...ทุเรศ ฮึกกก

มือของหญิงสาวรัดเชือกให้เป็นบ่วง.ก่อนที่จะยืนขึ้นโต๊ะเเล้วหาที่คล้อง

เคร้ง!ฟรึ่บบ!!

"ฮึกก....

เชือกถูกมัดเป็นที่เรียบร้อยก่อนที่พิมพรรณจะใช้สองมือนั้นจับเชือกเอาไว้เเน่นเเละจับเอาบ่วงเชือกไปคล้องที่คอของตัวเอง... ตัวเธอเองไม่อยากที่จะอยู่บนโลกนี้ต่อไปแล้ว... อยากจะตายไปให้พ้นๆ 

"ฮึกกก.....  เลว...พวกแกมันเเล้ว.....ฮึกก... รณพีร์แม่ฝากลูกดูเเลน้องด้วยนะ  ธรกันต์ลูกอย่าดื้อกับพี่มากนะ กินนมเยอะๆจะได้ตัวสูงๆฮึกก... นคินทร์ แม่รักหนูมากๆนะ ถึงแม่จะไม่ได้อยู่บนโลกนี้เเล้วเเต่เเม่ก็จะคอยมองพวกหนูนะ... แม่รักลูกนะ.... ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เราเกิดมาเป็นแม่ลูกกันอีก...ฮึก...ครอบคุณที่เกิดมาเป็นลูกของเเม่นะ..

ฟรึ่บบ เคร้งง!!!

สิ้นสุดคำพูดพิมพรรณก็เอาเท้าปัดเก้าอี้ให้ล้มไปทันทีเชือกที่มันเป็นบ่วงเงื่อนก็เริ่มทำงานรูดรั้งคอจนตึงตอนนี้พิมพรรณได้เเต่ดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมานเท้าก็ปัดป่ายไปมา... นัยต์ตาเเดงก่ำไปด้วยน้ำตา จะส่งเสียงร้องก็ร้องไม่ออก

"อึ่กก!!ชะ..ชะ...ช่วย..อึก!!!

เเน่น...หายใจไม่ออกยิ่งดิ้นยิ่งทรมาน สายตาของพิมพรรณกวาดไปรอบๆบ้านภาพวันเวลาเก่าๆมันย้อนคืนเข้ามาในหัว ภาพทรงจำเเห่งความสุข... ภาพความทรงจำที่เรียกว่าครอบครัว.... มันทำให้พิมพรรณอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกครั้ง เเต่ตอนนี้เหมือนเวลาของพิมพรรณสั้นลงไปเรื่อยๆ ...สั้นลงไปทุกที.... ใบหน้าเห่อเเดงลิ้นจุกปาก... น้ำตาก็ไหลเเทบจะออกมาเป็นเลือด... เเต่ไม่รู้ว่าโชคเข้าข้าหรือเปล่าเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องข้างล่างนั้นเปิดออก ตอนภาวนาขอให้เป็นเมธธาด้วยเถิด.

แกร็กก!!

"อื้ออ!!อึก!!

"!!!....

"ชะ...ช่วย...ฉะ..ฉัน..ทะ..ที..อึ่กก!!!

สายตาเเห่งงความตกใจจ้องมองมายังพิมพรรณ เเววตานั้นดูตกใจเป็นอย่างมาก...เเต่สายนั้นเเฝงไปด้วยความเยือกเย็น เหมือนยมทูตที่จะมาเอาตัวเขาไปอยู่เเล้ว... เเละเเล้ว เสียงฝีเท้าของคนๆนั้นก็เดินเข้าห้องไปดั่งเดิม

ปึง!!!!!

เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน...เเละ ลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่มันเหนื่อยจะดิ้นรนเพื่อขอชีวิตอยู่ต่อไปในเมื่อเลือกที่จะตาย..เธอก็คงต้องตาย