บทที่3 ตรอมใจ

เพี๊ยะ!!!

"ตาพีร์!!!แม่บอกแกเเล้วใช่ไหมว่าอย่าพูดแบบนี้!

"......

"ถึงฉันจะไม่มีความสุขมันก็เรื่องของฉันลูกแค่ตั้งใจทำหน้าที่ของลูกให้ดีเถอะ เเล้วไม่ต้องห่วงว่าแม่จะยอมนางผู้หญิงคนนั้น..แม่ไม่ยอมให้มันเขามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของลูกๆของแม่หรอก....

"....นายแม่

เด็กชายเอ่ยเรียกเเม่ด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังตนไม่เขาใจว่าทำไมเเม่ถึงยังทนอยู่

".....

"นายแม่ทนไปเพื่ออะไรหรอครับ...

"แล้วเเกคิดว่าเพื่ออะไร....เพราะรักไงล่ะ....เพราะรักไง..แกไม่เป็นแม่เเกไม่รู้หรอก... ทำหน้าที่ของลูกไปเถอะ ทุกสิ่งทุกอย่าง ยังไง มันก็ต้องเป็นของลูก แม่ยังเชื่อว่าสักวันพ่อของลูกเขาจะตาสว่าง

"....เเล้วถ้าไม่มีวันนั้นล่ะครับนายแม่

เมื่อลูกชายถามกับ ตนเองก็เลือกที่จะนิ่งไม่ใช่ว่า ไม่อยากตอบ เเต่มันหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้...ใช่ถ้าวันนั้น สามีเขายังไม่ตาสว่างล่ะ.... ตัวเธอเองคงตายก่อนเเน่ๆ 

หมับบบ!!!

พิมพรรณไม่พูดอะไรต่อเพียงเเต่ดึงลูกชายสุดที่รักเขามาไว้ในอ้อมกอด

---7เดือนผ่านไป----

อะไรๆมันก็เหมือนเเย่ลงทุกๆที... จากทีเคยนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน5คนพ่อแม่ลูก ตอนนี้กับมีเพียงเเค่ พิมพรรณ เเละลูกเพียง3คนเท่านั้นที่อยู่บนโต๊ะอาหาร... เมธธานั้นก็พาเบญญาออกไปทานข้าวข้างนอกบ้านทุกๆวันจะมีบางครั้งที่มาร่วมโต๊ะอาหารด้วย เเต่ก็นับครั้งได้ เพราะเวลามานั่งทานร่วมกันก็จะเกิดปัญหาทุกเมื่อ..... นายเเม่ไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันเเล้ว ยาที่หมอสั่งให้ทาน นายแม่ก็ดื้อรั้นไม่ยอมทานตามที่หมอท่านบอก

"คุณเมธธาล่ะ....

พิมพรรณถามสาวใช้ด้วยน้ำเสียงเเหบพร่าก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

"คุณเมธออกไปทานข้าวกับคุณหญิงน้อยข้างนอกค่ะ นายหญิงใหญ่

".......

"ขออนุญาตจัดโต๊ะอาหารเลยนะคะ

"...อืมเอาสิ

"ค่ะนายหญิงใหญ่

"เอ่อเดี๋ยว

"คะ?

"เเล้ว พีร์ กันต์ คินทร์ล่ะ ไปไหน

"พากันไปอ่านหนังสือที่ห้องคุณพีร์ค่ะ

"หรอ....ไปตามลงมาทานข้าวไป

"ได้ค่ะนายหญิงใหญ่

สาวใล้รีบก้มหัวทำตามคำสั่งก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นด้านบนห้องของคุณรณพีร์ เเละเด็กๆอีกสองคนที่วัยกำลังโตให้ลงมาทานข้าว... ส่วนสาวใช้ที่เหลืออยู่ด้านล่าง ก็รีบจัดเตรียมโต๊ะอาหารโดยเร็ว เเต่ไม่ลืม ที่จะสังเกตอาการของพิมพรรณที่มีอาการเหม่อลอย อย่างกับคนไม่มีชีวิตชีวา ไม่ยิ้มเเย้มเเจ่มใสเหมืนเเต่ก่อน เเต่เดิม.. เพราะอะไร พวกคนเก่าในบ้านก็รู้... หญิงสาว มองออกไปทางประตูกระจกใส .... ไม่รู้ว่ามองเห็นอะไรบ้าง ที่นึกคิดในสมองตอนนี้ก็มีเเต่ความว่างเปล่า... มันไม่อยากทำอะไร...ไม่อยากนอน ไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากจับมือถือ ไม่อยากดูเเลใครเเม้กระทั่งตัวเอง..เเล้วก็เริ่ม"ไม่อยากอยู่บนโลกนี้เเล้วด้วย

"วันนี้มีเมนูหลายอย่างเลยนะคะ ของโปรดนายหญิงทั้งนั้นเลย... คุณชายทั้งสามด้วยค่ะ...

".....

"มีทั้งจับฉ่ายน้ำเเดง ปลากระพงทอดกระเทียม ไข่เจียวเเหนม เเกงเทโพ ต้มยำทะเลน้ำข้น พัดผักรวม ไข่ตุ๋น ของโปรดทั้งนั้นเลยนะคะนายหญิง

"........

ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นนายตอบกลับมาสักคำ  สาวใช้คนสนิทอย่างป้าละไมก็หงอยลงไป

"งั้นทานเยอะๆนะคะ นายหญิงใหญ่ เดี๋ยวทานเสร็จ มัย จะเอายามาให้นะคะ

".......

สาวใช้มองดูด้วยความเวทนา สงสารเจ้านายจับใจเเต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังงไงเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทุกๆวันที่คุณเมธกับมาบ้านกับคุณเบญ ก็จะทำเรื่องอย่างว่ากันเสียงดังจนทะลุออกมานอกห้อง คนรับใช้ภายในบ้าน ต่างก็ได้ยินเเต่พูดอะไรไม่ได้ จะมีบางครั้ง ที่คุณพิมพรรณไปโวยวายกลางคัน เเต่ก็ถูกทำร้ายกับมา ทั้งถูกตบถูกตี ทำร้ายร่างกายจากน้ำมือผู้ที่เรียกว่าเป็นสามี.... คนรับใช้ภายในบ้านก็ต่างไม่ชอบ เบญญากันทั้งนั้นเเต่จะพูดอะไรได้... พวกข้าทาสอย่างเราๆ ไม่มีอำนาจมากพอที่จะพูดหรอก... เเละอีกอย่างเบญญาก็ยังสาวยังสาวเด็กกว่า เมธเป็น20-30ปี เด็กรุ่นๆเวลาได้ลิ้มลองก็ติดใจ อยากที่จะเลิก ทำกันไม่อายฟ้าไม่อายดิน.... ไม่อายคนด้วยกันเองคิดไปแล้วก็สงสารคุณพิมพรรณเหลือเกิน

".....ทำไมรสชาติมันจืดเเบบนี้

พิมพรรณตักอาหารเข้าปากด้วยความกล่ำกลืนที่จะเคี้ยวเเละกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก....เธอเองก็ไม่ได้อยากจะกิน..มันกินไม่ลง....เเต่ก็ต้องฝืนใจ

"นายเเม่ครับ/นายเเม่!!