ตอนที่สอง แม่ทัพพิทักษ์ชายแดน

ตอนที่สอง

แม่ทัพพิทักษ์ชายแดน

‘โยวหย่งคัง’ แม่ทัพหนุ่มซึ่งมีฝีมือด้านการรบเก่งกล้า ยืนเด่นบนป้อมปราการสูงใหญ่กวาดสายตามองไปยังเบื้องหน้าซึ่งมีแต่ทุ่งโล่งกว้างไร้เงาข้าศึกศัตรูหรือแม้แต่สัตว์สักตัว

ชายหนุ่มผู้บ้าคลั่งแต่การสู้รบจนได้รับฉายาเป็นแม่ทัพผู้กระหายสงครามและเห็นการเข่นฆ่าเชือดเฉือนเลือดเนื้อของศัตรูเป็นดั่งรางวัลแห่งชีวิตยืนเดียวดายอย่างว่างเปล่า

เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ที่ตรงนี้ยังเต็มไปด้วยเหล่าทหารทั้งสองฝ่าย แต่ยามนี้ศึกสงครามครั้งสุดท้ายจบลงไปแล้วด้วยการพ่ายแพ้ของแคว้นต๋า

องค์ชายของพวกเขาและแม่ทัพต่างพลีชีพตายเรียบเหลือเพียงองค์ชายวัยเยาว์ ฮ่องเต้แห่งแคว้นต๋าจึงจำยอมเจรจาสงบศึกพร้อมส่งบรรณาการตามข้อเรียกร้อง

หลังการเจรจาสำเร็จเป็นเหตุให้แม่ทัพนายกองทั้งหลายต่างว่างงานได้แต่เดินเตร็ดเตร่สวนกันไปมา

เหงาจริง เหตุใดชีวิตไร้ค่าเช่นนี้

แม่ทัพโยวหย่งคังซึ่งดำรงชีวิตเพื่อการรบมาโดยตลอดได้แต่ขี่ม้าขึ้นๆลงๆยังป้อมปราการจนบันไดหินสึกกร่อน เขาใช้ดาบคู่ใจฟาดฟันไปยังกำแพงแก้เบื่อหน่ายเกิดเป็นรอยบากน่าหวาดเสียว

สกุลโยวของเขาล้วนถูกสังหารสิ้นด้วยฝีมือและคำสั่งขององค์ชายแคว้นต๋า นั่นจึงทำให้เขาเติบโตและหล่อเลี้ยงด้วยความแค้น เวลาที่ผ่านมาจึงถูกใช้ไปกับการแก้แค้นโดยไม่เห็นแก่หน้าผู้ใด

บัดนี้เมื่อปราศจากศึกสงคราม โยวหย่งคังจึงไม่มีเรื่องใดให้กระทำ ครั้นจะขอย้ายไปยังชายแดนด้านอื่นก็ล้วนแต่สุขสงบไร้สงครามแล้ว จิตใจที่ฮึกเหิมจึงห่อเหี่ยวได้แต่มองดูชาวบ้านใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันวัน

“ว่างมากนักก็ไปเที่ยวหอเริงรมย์ในเมืองกับข้าดีหรือไม่” รองแม่ทัพเถิงฮวนเอ่ยชวนเป็นครั้งที่ร้อยแม้จะรู้ดีว่าแม่ทัพของตนไม่เคยชายตามองหญิงสาวหรือนางคณิกาคนใด

แม่ทัพหนุ่มมีใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาด้วยมีพื้นฐานมาจากบิดามารดาที่หน้าตาดี เมื่อบวกกับรูปร่างแข็งแรงสูงสง่าย่อมเป็นที่ติดตาต้องใจของสตรีหลายคน

แต่ความห้าวหาญดุดันไม่ใคร่พูดจา พบเห็นทีไรล้วนแต่เป็นท่วงท่าลงดาบเลือดสาดกระจายทำให้พวกนางต่างครั่นคร้ามไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้

“หมดเรื่องสู้รบแล้ว พวกเราควรได้เวลาหาความสุขใส่ตัว หรือเจ้าจะหาหญิงสาวสักคนมาอุ่นเตียงเล่า อาคัง” เถิงฮวนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปีพูดคุยเรียกชื่ออย่างเป็นกันเอง

“ปรายตามองไปทั่วเมือง สตรีทั้งหลายล้วนแล้วแต่อยากสนิทสนมผูกมิตรกับเจ้า พวกเราไม่มีเรื่องให้ตึงเครียด ควรผ่อนคลายได้แล้ว” รองแม่ทัพเถิงเดินมาตบบ่ากว้างเมื่อเห็นหว่างคิ้วของแม่ทัพหนุ่มยังคงยับย่น

“หรือเจ้าคิดว่า แคว้นต๋าจะให้องค์ชายตัวเล็กออกรบอีก” ถ้อยคำหยอกล้อออกมาพร้อมเสียงหัวเราะขบขัน