ตอนที่สอง แม่ทัพพิทักษ์ชายแดน2

“หมดเรื่องสู้รบแล้ว พวกเราควรได้เวลาหาความสุขใส่ตัว หรือเจ้าจะหาหญิงสาวสักคนมาอุ่นเตียงเล่า อาคัง” เถิงฮวนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปีพูดคุยเรียกชื่ออย่างเป็นกันเอง

“ปรายตามองไปทั่วเมือง สตรีทั้งหลายล้วนแล้วแต่อยากสนิทสนมผูกมิตรกับเจ้า พวกเราไม่มีเรื่องให้ตึงเครียด ควรผ่อนคลายได้แล้ว” รองแม่ทัพเถิงเดินมาตบบ่ากว้างเมื่อเห็นหว่างคิ้วของแม่ทัพหนุ่มยังคงยับย่น

“หรือเจ้าคิดว่า แคว้นต๋าจะให้องค์ชายตัวเล็กออกรบอีก” ถ้อยคำหยอกล้อออกมาพร้อมเสียงหัวเราะขบขัน

“ไม่ต้องพูดมาก อยากไปที่ใดก็เดินนำ” โยวหย่งคังไม่ต่อล้อต่อเถียงผินใบหน้าหันไปมองทุ่งโล่งกว้างด้านหน้าอย่างเหม่อลอยแล้วจึงเดินตามรองแม่ทัพหนุ่มไปอย่างเบื่อหน่าย

เถิงฮวนโคลงศีรษะจูงม้าลงบันไดเพื่อพาเพื่อนหนุ่มไปแสวงหาความสุขอย่างที่ชื่นชอบ

แน่นอนว่ารองแม่ทัพหนุ่มพาแม่ทัพโยวหย่งคังมุ่งหน้ามายังหอคณิกาเพื่อสรรหาความครึกครื้น

“ดูสิ อาคัง เพียงเจ้ามา แม่นางลี่ปี้ก็หน้าแดงเขินอายจนตัวบิดม้วนแล้ว”

“นายท่านเถิงอย่าได้หยอกล้อลี่ปี้เลยเจ้าค่ะ นายท่านโยวหล่อเหลาออกเพียงนี้ ไม่ว่าหญิงใดได้ชิดใกล้ก็ล้วนเขินอายทั้งนั้น” คณิกาสาวอยากจะบอกว่านางดีใจจนเนื้อเต้นต่างหาก

“ใช่สิ เพียงเขาปรากฏกายอันหล่อเหลา ลี่ปี้คนงามก็เอาอกเอาใจแต่เขาไม่สนใจข้าสักนิด”

“โธ่ นายท่านเถิง อย่าได้น้อยอกน้อยใจเช่นนั้นสิเจ้าคะ ลี่ปี้หรือจะกล้าไม่สนใจท่าน เพียงแต่นายท่านโยวเพิ่งมาเป็นครั้งแรก ก็ต้องใส่ใจมากสักหน่อย”

“เชอะ...”

“วันนี้มีน้องสาวมาช่วยดูแลอีกหลายคน ข้าจะให้พวกนางช่วยกันป้อนสุรานายท่านเถิงนะเจ้าคะ”

ลี่ปี้สมเป็นคณิกาตัวเด็ด นางใช้ลูกล่อลูกชนเรียกหญิงอื่นมารุมเอาใจเถิงฮวนเพื่อแยกความสนใจ ขณะตนเองทั้งป้อนสุราทั้งเล้าโลมจนแทบจะนั่งตักโยวหย่งคังแล้ว

วันนี้หากแม่ทัพหนุ่มหล่อนายนี้ไม่จ่ายเงินซื้อตัวนางไปเสพสุข อย่าได้เรียกนางว่าคณิกาตัวเด็ดอีกเลย

ลี่ปี้คนงามวาดหวังใช้ราคะกามาเพื่อเติมเต็มให้ชายหนุ่มได้หลงอยู่ในวังวนของนางดั่งเช่นเหล่าชายที่หลงใหลในรสเสน่หาจนปลีกเวลามาหานางอยู่บ่อยครา

ที่สำคัญคือแม่ทัพโยวนายนี้มีชื่อเสียงเรื่องไม่เคยใส่ใจอิสตรี หากเขายอมใช้เวลาอยู่กับนาง ชื่อเสียงความเป็นคณิกามากฝีมือย่อมขจรขจายไปไกลแน่

“นายท่านโยวร้อนหรือเจ้าคะ เหงื่อออกจนท่วมกายเชียว ลี่ปี้ถอดเสื้อออกให้ดีหรือไม่เจ้าคะ”