ตอนที่สอง แม่ทัพพิทักษ์ชายแดน3

“นายท่านโยวร้อนหรือเจ้าคะ เหงื่อออกจนท่วมกายเชียว ลี่ปี้ถอดเสื้อออกให้ดีหรือไม่เจ้าคะ”

มือน้อยเอื้อมมาหวังถอดเสื้อคลุมตัวนอกของแม่ทัพหนุ่มออกเพื่อให้นางเล้าโลมได้อย่างถนัด มิคาดมือใหญ่กลับคว้าจับเอาไว้อย่างแรงจนข้อมือแทบหัก

“โอ๊ย!...ลี่ปี้เจ็บ”

โยวหย่งคังมองน้ำตาซึ่งคลอหน่วยอย่างเสแสร้งของคณิกาสาวก่อนจะสะบัดมือทิ้งแล้วลุกขึ้นผลุนผลันออกไปโดยไม่ใส่ใจเสียงเรียกของทั้งลี่ปี้คนงามและเถิงฮวน

“ข้าทำสิ่งใดผิดหรือ นายท่านโยวจึงโกรธกริ้วเช่นนั้น” ลี่ปี้เสแสร้งตกใจจนเกินจริงก่อนจะถลาไปซบอกเพื่อให้เถิงฮวนปลอบโยน

“เขาก็เป็นเช่นนี้ อย่าได้ใส่ใจเลย พวกเรามาหาความสุขกันดีกว่า” รองแม่ทัพหนุ่มไม่ได้คิดมากเมื่อคณิกาสาวหันมาออดอ้อนย่อมต้องปลอบโยนคนงามสักหลายคราจนเสียงซ่านกระเส่าดังอยู่กว่าสองชั่วยาม

โยวหย่งคังพาใบหน้าแดงก่ำกับกายร้อนผ่าวขี่ม้าออกห่างหอคณิกาด้วยความโมโห

ชิ คิดจะวางยาปลุกกำหนัดเพื่อเสพสมกับข้าหรือ

คณิกานางนี้ใจกล้าเกินไปแล้ว คงคิดว่าเป็นคนโปรดของเถิงฮวนแล้วเขาจะไม่เอาเรื่อง

รอให้แก้ปัญหาเร่งด่วนในตอนนี้ก่อนเถิด เขาจะไม่ปล่อยให้นางได้เริงร่าท้าทายอีกต่อไป

แม่ทัพหนุ่มกำมือแน่นเพื่อระงับอารมณ์พลางสอดส่ายสายตามองหาหนทางแก้ไขฤทธิ์ยากำหนัดในกายให้เบาบางลง

“ยากำหนัดของหอคณิกาช่างรุนแรงนัก เห็นทีคงเพียงออกแรงมากหน่อยไม่ได้เสียแล้ว”

แม่ทัพหนุ่มซึ่งขี่ม้าวนเวียนอยู่รอบเมืองหลายคราจนเหงื่อออกท่วมกายได้แต่ครุ่นคิดหาทางออก

สายตาแข็งกร้าวกวาดมองไปมาก่อนจะหยุดนิ่งคล้ายแลเห็นหนทางสว่าง เมื่อตัดสินใจแน่วแน่ร่างสูงจึงควบม้าวิ่งผ่านบันไดหินแล้วบังคับให้ไปทางประตูเมือง

“โอ๊ย!...”