Chapter 2 จงอางหวงไข่ (1)

“โสน แกไปนอนไหนมา?”

เสียงถามทุ้มห้าวที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาสิริมนต์ที่กำลังเดินย่องอยู่ในบ้าน ถึงกับหยุดกึก กลั้นหายใจ หลับตายิงฟันด้วยความเสียวสันหลัง ไม่คิดว่าพี่ชายจะเห็นเธอเข้าให้ในช่วงเช้าตรู่แบบนี้

ปกติตื่นสายจะตาย!

แล้วนี่เธอจำเป็นต้องสวมเสื้อเวิร์กช้อปวิศวะตัวใหญ่โคร่งของใครไม่รู้กลับบ้านด้วย เพราะเสื้อนักศึกษาขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดี ถ้า ‘สรรพศิลป์’ เห็นเธอสวมเสื้อผู้ชายกลับบ้านแบบนี้ ตาย ๆ ๆ ต้องมีคนตายแน่นอน!

แต่เพราะไม่มีเสียงด่าลอยตามคำถามมา หญิงสาวจึงค่อย ๆ หันมองหาที่มาของเสียง แล้วก็เห็นได้เห็นว่าพี่ชายนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องโถงของบ้าน พนักพิงเก้าอี้มันสูงจนเกือบบังหัวเขามิด ชายหนุ่มไม่ได้หันมามอง สงสัยว่าจะได้ยินเสียงเปิดปิดประตู

ตาคนหูดี!

คิดได้ดังนั้นสิริมนต์ก็เลือกจะไม่ตอบคำถาม แต่รีบย่องเร็ว ๆ ตรงไปยังห้องนอนตัวเองทันที ถ้าขืนยังยืนคุยอยู่ตรงนี้ ต้องมีปัญหาแน่นอน!

ชายหนุ่มรอฟังคำตอบของน้องสาวอยู่ แต่เขาก็ไม่มีสมาธินักเพราะกำลังทำงานในคอมพิวเตอร์อยู่ด้วย แต่พอสรรพศิลป์คิดว่าทำไมสิริมนต์ไม่ตอบสักที เขาก็หมุนเก้าอี้กลับมามอง

จังหวะเดียวกันนั้น ประตูห้องนอนของน้องสาวก็ถูกดันปิดดังปังพอดี

นักศึกษาหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น เขาลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังหน้าประตูห้องน้องสาว ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่คิดอะไร ทว่าทันทีที่ประตูเปิดออก สิริมนต์ก็กรี๊ดสุดเสียง

“ว้าย! พี่ศิลป์! ออกไปนะ! น้องโป๊อยู่!!”

ไม่ใช่แค่กรี๊ด เธอปาเสื้อนักศึกษาใส่หน้าเขาด้วย พอเสื้อจะร่วง สรรพศิลป์เลยต้องหลับตาปี๋ ก้าวถอยหลังแล้วปิดประตูโดยที่ยังไม่เห็นเลยเนี่ยว่าน้องยืนอยู่ตรงไหน!

ทันทีที่ประตูปิดลง เขาก็ลืมตาขึ้นมองป้ายชื่อน่ารักหน้าห้องของน้องสาว ก่อนจะเท้าสะเอวตะโกน

“แล้วพี่ถาม ทำไมไม่ตอบ!”

“ไม่ได้ยิน ถามอะไร?”

สิริมนต์ไม่มีทางรอดอื่นแล้วนอกจากทางนี้ เธอโกหกเอาตัวรอด หรือเรียกว่าแก้ผ้าเอาหน้ารอดก็ได้! ด้วยการถอดเสื้อเวิร์กช้อปใส่ตะกร้าผ้าไปก่อน เหลือเพียงเสื้อซับในกับกระโปรงนักศึกษา และรีบเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อนักศึกษาตัวใหม่ออกมา ยังไม่ทันได้สวม พี่ชายก็เปิดประตูเสียก่อน เธอเลยโยนเสื้อใส่หน้าสรรพศิลป์ไป

“ถามว่าไปนอนที่ไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน”

“บ้านแจง” เธอตอบพลาง ส่งแชตไลน์ไปหาจินดาพลาง

แม่ดอกโสนบานเช้า : แก ฉันบอกพี่ศิลป์ไปว่าเมื่อคืนนอนบ้านแกนะ ถ้าพี่ศิลป์ถาม แกอย่าหลุดนะเว้ย

แจง : หา แล้วแกไปนอนที่ไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน

เพื่อนรักที่ตอบมาทันทีราวกับสิงอยู่ในโทรศัพท์มือถือด้วยคำถามเดียวกับพี่ชาย ทำให้สิริมนต์เกือบหลุดขำ แต่เพราะสถานการณ์มันกดดัน เธอเลยขำไม่ออก

แม่ดอกโสนบานเช้า : เออ ๆ เดี๋ยวเล่า

สิริมนต์ตอบไป และรู้สึกแปลกใจที่จินดาไม่อ่านทันทีทั้งที่คุยกันค้างอยู่ กระทั่งได้ยินเสียงสรรพศิลป์คุยโทรศัพท์อยู่ไกล ๆ ออกไป หญิงสาวก็ถึงกับหลับตาเม้มปาก กระโดดดึ๋ง ๆ อยู่ในห้อง

“ฮัลโหล แจง เมื่อคืนแจงนอนไหน?”

ทันโว้ย!