EPISODE2

วิศวะคลั่งเมีย

(Engineer'n Cute Girl)

EPISODE2

“เฮ้อ! ขอร้องล่ะ เอินจะขอบอกพี่เป็นครั้งสุดท้ายนะคะพี่ไป๋เฟิ่ง ว่าเอินจะ...”

“จะไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ชายสำส่อนแบบพี่”

ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยถ้อยคำที่ต้องการบอกย้ำ ไป๋เฟิ่งก็พูดแทรกประโยคเดิม ๆ ของเธอเสียแล้ว ไอ้สีหน้าที่ดูไม่สะทกสะท้านกับถ้อยคำก่นด่าของเธอ มันทำให้เอินเอินไม่รู้เลยว่าจะโต้ตอบคนอย่างเขายังไง

“ใช่ค่ะ! เอินจะพูดแบบนั้น และหวังว่าพี่จะไม่มาแถวคณะเอินอีก จากนี้...และตลอดไป” เธอย้ำอีก

“น้องเอินก็หยุดความสำส่อนของพี่ด้วยการคบกับพี่สิ ไหน ๆ ก็มีข่าวลือว่าเราคบกันแล้ว” ไป๋เฟิ่งยังคงเอ่ยคำเดิมเช่นกัน แต่ทำไมเธอจะต้องคบกับเขาเพื่อหยุดพฤติกรรมเจ้าชู้หลายใจนั่นด้วยล่ะ

“ไม่มีทางค่ะ! เอินเกลียดคนเจ้าชู้ แล้วก็พวกที่ชอบเล่นสนุกกับผู้หญิงแบบพี่ เราคบกันไม่ได้หรอกค่ะ” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วพยายามจะดันตัวเขาให้ถอยห่าง ขอล่ะ! หยุดเอาตัวมาเบียดเธอสักที เขากำลังลวนลามเธออยู่นะ

“ถ้าว่าไปตามจริง วันนั้นพี่ไม่ผิดเลยนะ อย่ามองว่าพี่เป็นคนไม่ดีขนาดนี้สิ แล้วคนที่ยังโสดทำไมถึงติดข้อหาเจ้าชู้ล่ะคะ พี่ไม่ได้คบทุกคนเป็นแฟนสักหน่อย แค่มาเจอกันเฉย ๆ เองค่ะ”

คนที่กอดเธอไม่ปล่อย เอาแต่ยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง ทั้งยังพูดว่าการที่เขาออกไปมีสัมพันธ์ทางกายกับสาว ๆ เพราะตัวเองยังโสดคือเรื่องธรรมดา ก็ใช่! มันอาจจะธรรมดาสำหรับเขา แต่มันต้องไม่มีเธอไปเกี่ยวข้องด้วยสิ

“เอินไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ ถ้าพี่คิดว่าตัวเองมีพี่ชายใหญ่โตคับมหา’ลัยแล้วจะรังแกใครก็ได้ ก็เชิญพี่คิดแบบผู้ชายหน้าตัวเมียได้เลยค่ะ เอินจะไม่เดินตามเกมบ้า ๆ ของพี่”

สาวสวยบอกย้ำน้ำเสียงขุ่น สายตาที่มองมาบ่งบอกว่าเธอไม่พอใจ และยังคงจำได้ดีว่าเขาทำอะไรกับเธอไว้บ้าง

“ด่าซึ่งหน้าแบบนี้มันเจ็บนะ อีกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน้องเอินก็รู้” เขาเอ่ยเสียงอ่อน หว่านล้อมไปตามเทคนิคของพวกเฮีย ๆ เรื่องที่ว่าควรเอาใจสาว อย่าทำให้พวกเธอโกรธ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง

“เอินไม่อยากรู้ และขอแค่พี่อย่ามาวอแวเอินก็พอ เพราะอีกหน่อย...เอินก็ลืม”

เธอไม่ต้องการให้ไป๋เฟิ่งมาฟื้นฝอยหรือรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เพราะเธอไม่ได้อยากข้องเกี่ยวกับผู้ชายร้าย ๆ แบบเขา ผู้ชายที่มีแต่เรื่องผู้หญิงไม่เคยขาดขนาดนี้ คบไปคงมีแต่เรื่องปวดหัวเปล่า ๆ

“ลืม?”

ได้ยินเธอว่ามาแบบนั้น เขาได้แต่ย้อนถาม พร้อมโน้มหน้าลงมาใกล้ จนสาวสวยเห็นว่าผิวหน้าของเขามันละเอียดและเนียนใสแค่ไหน

“ใช่ค่ะ” เอินเอินรับคำ แล้วเบือนหน้าหนี เธอไม่ชอบถูกเขาจ้องมองซึ่งหน้าแบบนี้เลย

“จะลืมว่าตรงนั้นของน้องเอินถูกพี่ลงลิ้นจนเสร็จยังไงน่ะเหรอ...ลืมได้จริงดิ?”

เขาถามย้ำถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเธอ นั่นทำให้คนฟังได้แต่เม้มริมฝีปากอวบอิ่มเข้าหากันแน่น เพราะเธอรู้ว่ามันไม่สามารถลืมได้ไงล่ะ ทุกสัมผัสของเขามันยังชัดเจนมากจริง ๆ และเธอเกลียดการที่เขาเอาเรื่องนั้นมาถามซึ่งหน้า

“พี่มัน...โรคจิตจริง ๆ” เธอได้แต่ก่นด่าเขา

“การลงลิ้นมันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะ และถึงน้องเอินอยากลืม...พี่เฟิ่งก็ไม่ให้ลืม”

เมื่อเธอเลือกที่จะหนีท่าเดียว ไป๋เฟิ่งจึงบอกย้ำให้เธอรู้ว่าเขาจะไม่รามือก่อนรุ่นพี่หนุ่มจะคลายวงแขนออก เพื่อปล่อยให้เธอได้จากไปแต่โดยดี

เอินเอินที่เดินเลี่ยงเขามาไกลพอสมควรได้แต่พาตัวเองมานั่งลงที่ม้านั่งยาวระหว่างทางเชื่อมตึก เธอจะทำยังไงกับไป๋เฟิ่งดี ถ้าวันหนึ่งเขาเอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปพูดล่ะ ระหว่างเขาที่เป็นน้องชายของตัวแรงวิศวะ กับเธอที่เป็นแค่เด็กปี 1 คนในมหา’ลัยจะเชื่อคำพูดใคร ใช่...เพราะเธอเห็นตัวอย่างจากสายขิมมาแล้ว ผู้หญิงสวย ๆ ที่เรียนนิเทศคนนั้นถูกคนในมหา’ลัยประโคมข่าวจนชื่อเสียงของเธออื้อฉาว และไม่มีใครคบ ถ้าเธอต้องเจอเรื่องแย่ ๆ แบบนั้น เธอไม่รู้เลยว่าจะเข้มแข็งได้เท่าสายขิมไหม

ทำไมไป๋เฟิ่งต้องตามตอแยเธอด้วย เขาคิดจะแบล็คเมล์เธอเหรอ หรือคิดจะต่อรองเอาเปรียบเธอแบบในละคร เอินเอินคิดจนปวดหัวไปหมดแล้ว

“โอ้ย! ทำไมต้องซวยไปเจอเขาด้วยนะ”

คืนนั้น...ณ คอนโดที่พักของไป๋เฟิ่ง

ผ่านมาพักใหญ่แล้วที่เขามักจะแวะเวียนไปหารุ่นน้องสาวสวยที่บังเอิญเจอกับเธอที่ห้องพยาบาล ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินพวกเพื่อน ๆ พูดถึงรุ่นน้องปี 1 ที่ขึ้นติดท็อปของบอร์ดมหาวิทยาลัย แต่ไป๋เฟิ่งก็ไม่ได้สนใจตามส่องถึงขนาดนั้น...กระทั่งเจอเธอ!

ย้อนไปเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน...

การเริ่มต้นในระดับมหาวิทยาลัยที่มีกิจกรรมมากมายให้เฟรชชี่ปี 1 เข้าร่วมทั้งในและนอกสถานที่ ทำให้การมาเรียนวันแรกของสาวสวยประจำคณะมนุษย์ศาสตร์อย่าง ‘เอินเอิน’ ประสบปัญหา เพราะเหน็ดเหนื่อยกับกิจกรรมมาตลอดสัปดาห์ ทำให้เธอที่ถูกทางบ้านเลี้ยงดูมาตามสไตล์ ‘ลูกคุณหนู’ ล้มป่วยลงจนได้ สังขารที่ฝืนนั่งเรียนมาครึ่งวัน สุดท้ายก็ไม่ไหวจน ‘จูดี้ หรือ จตุพล’ เพื่อนสาวสองคนสนิทต้องเตือนให้เธอไปกินยานอนที่ห้องพยาบาล

“หญิงจะให้ฉันซื้อข้าวมาให้ด้วยไหม” จูดี้เอ่ยถามขณะนั่งมองเพื่อนสาวกินยาลดไข้

“ไม่เอาอะ ขอนอนดีกว่า ถ้าคาบบ่ายดีขึ้นเดี๋ยวเอินกลับไปที่ตึกเอง แต่ถ้าไม่ได้ไป คาบสุดท้ายมาตามเอินทีนะ” เอินเอินว่า เธอเพลียและอยากนอนพักมากกว่า

“โถแม่ยอดขมองอิ่มของฉัน กินยาแล้วนอนพักเยอะ ๆ นะแก ถ้าหิวแกโทรบอกฉันเลยนะ ฉันจะซื้อขนมกับนมมาให้” จูดี้ไม่วายย้ำเรื่องกิน เพราะกลัวว่าเอินเอินจะปวดท้อง

“รู้แล้ว...ฝากเลคเชอร์ด้วยนะ” เธอทำเสียงอ้อน ทำให้จูดี้ขยับยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“รู้ย่ะ! แกก็นอนพักเลยนะ ฉันจะดึงม่านไว้ให้ เผื่อใครมาใช้เตียง จะได้รู้ว่ามีคนนอนอยู่”

“ขอบใจนะแก เลิฟนะยู” เอินเอินได้แต่รับคำอีกฝ่ายแค่นั้น ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง เพราะเธอทั้งปวดหัวและมีไข้ขึ้นจริง ๆ

ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์

ติ๊ง!

[คุณมี 1 ข้อความใหม่]

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในตอนใกล้หมดคาบสุดท้ายของช่วงเช้า ทำให้ปันหันมามองหน้าเพื่อนที่ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดอ่านข้อความ

[เบลลี่: เบลจะไปรอที่ห้องพยาบาลนะคะ เตียงที่ดึงม่านไว้นะ จุ๊บ!]

“ยิ้มแบบนี้อย่าบอกนะว่ามึงมีนัดตำสาวที่ห้องพยาบาลอีกแล้ว” ปันเอ่ยอย่างรู้ทัน

“เออ! คนนี้สวยอยู่กูเห็นรูปโปรไฟล์แล้ว ทำผมสีบลอนด์ตัวขาว ๆ เรียนนิเทศ” ไป๋เฟิ่งว่า