ตอนที่5 อย่าผิดสัญญา

“สุขสันต์วันเกิด” ผืนป่ายืนซ้อนด้านหลังเมลินญา พูดพร้อมกับยื่นกล่องเครื่องประดับไปเบื้องหน้าของเธอ

“.....” เมลินญาเงยหน้ามองกล่องตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะช้อนสายตามองสบตากับผืนป่าผ่านเงาสะท้อนในกระจก เผลอกัดปากตัวเองเล็กน้อยหลุบตามองกล่องเครื่องประดับตรงหน้าอีกรอบโดยไม่ได้รับมันมา

การปลอบประโลมหลังจากถูกตบหัวก่อนจะลูบหลังจากสามี

“.....” ผืนป่าไม่ได้พูดอะไร ยื่นมือโอบตัวเธอเพื่อเปิดเครื่องประดับตรงหน้าให้เธอได้เห็น มันเป็นกำไลข้อมือที่เขาซื้อให้

“ของขวัญที่เมอยากได้คือการรักษาคำพูดของพี่ป่า” แม้จะดีใจขึ้นมาเล็กน้อยกับความใส่ใจของเขา แต่ก็ยังมีความน้อยใจอยู่จนในที่สุดก็พูดมันออกมา

ไม่ว่าจะมีของขวัญหรือไม่ มันก็คงมีความสุขกว่านี้หากเขาไม่ผิดนัดกับเธอ

“ขอโทษ” เขาเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างไม่ได้หวงคำนี้เลย

“บอกได้ไหมคะ ว่าทำไมถึงผิดนัดกับเม” เธอช้อนสายตาขึ้นสบตากับเขาอีกครั้ง ถามด้วยความอยากรู้ว่าเรื่องอะไรหรือใครกันทำให้เขาละทิ้งเธออีกครั้งในวันที่พิเศษกว่าครั้งก่อนๆ

เธอหวังนะว่าจะไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับคนๆ นั้นอีก

“.....” ผืนป่าวางกล่องของขวัญลงที่โต๊ะเครื่องแป้งไม่ได้ตอบเธอ ดึงเมลินญาเบาๆ ให้เธอลุกขึ้นหันมาเผชิญหน้ากัน

“ทำไมไม่ตอบคะ” เธอหันไปเผชิญหน้าเขาแล้วทวงเอาคำตอบของคำถามนั้นออกมาอย่างน้อยใจอีกครั้ง เพราะนี่ก็เท่ากับว่าเขามีความลับกับเธอ เป็นเหมือนทุกครั้งที่เขามักจะตอบปัดๆ ว่า...

“ธุระสำคัญ” พูดจบก็กระตุกปมผ้าขนหนูออกจากอกก่อนจะช้อนเธอขึ้นอุ้มออกไปยังเตียงนอน วางเธอลงไปเพื่อต้องการบ่ายเบี่ยงจากการถามคาดคั้น

“เมแค่อยากรู้ว่าเรื่องอะไรของใคร ที่ทำให้พี่ผิดนัดในวัน...อื้อ!” เธอท้วงออกมาอย่างไม่ยอมหยุด ไม่คิดจะปล่อยให้ครั้งนี้มันผ่านไปด้วยคำตอบกว้างๆ แบบนี้อีก

แต่ก็ต้องกลืนคำถามลงคอแทนที่ด้วยเสียงอื่นเมื่อเขากดจูบลงมาจนเธอพูดไม่ได้

เมลินญายังไม่ยอมที่จะให้เขาชักจูงเธอด้วยสัมผัสลึกซึ้ง เริ่มต่อต้านเพื่อคุยกับเขาให้รู้เรื่อง แต่เขากลับไม่ยอมหยุดมันเช่นกัน

ซ้ำยังต้อนเธอลงในหลุมที่เขาขุดด้วยนิ้วร้ายที่รุกล้ำเข้ามาในร่างกาย ปลุกเร้าให้เธออยู่ในอารมณ์ปรารถนาแทนเรื่องอื่นใด

“อื้อ!” เมลินญาครางกระเส่าออกมาโดยผืนป่าผละออกจากจูบ มองใบหน้าสวยที่ขึ้นสีของเธออย่างพึงพอใจจนร่างกายร้อนฉ่า

เขายอมรับอย่างไม่โกหกเลยว่าร่างกายของเธอทำให้บุรุษเพศอย่างเขาหลงใหลลุ่มหลงจนไม่ได้สนใจสิ่งใด และดันเป็นคนแรกของเธอสัญชาตญาณดิบจึงกลายเป็นพวกขี้หวงที่ไม่สนใจเจตจำนงใดของตัวเอง

ที่สำคัญกว่านั้น กลับเป็นเธอที่สร้างความลุ่มหลงเร่าร้อนให้เขาอย่างไม่น่าเชื่อว่าเป็นเพียงหญิงสาวไร้ประสบการณ์คนหนึ่ง

ความร้อนในกายของบุรุษเพศตื่นตัวขึ้นอย่างง่ายดายเพียงได้กลิ่นกายของเธอที่โฉบเฉี่ยวตรงหน้า พร้อมกับมือบางที่แตะสัมผัสถูกผิวกายของเขาราวกับน้ำมันราดบนกองไฟ

สุดท้ายไม่ว่าเขาจะบกพร่องในบางเรื่องยังไง แต่สำหรับเรื่องนี้คงเป็นเรื่องเดียวที่เขาไม่เคยบกพร่องต่อตัวเองและหน้าที่สามีเลยสักนิด

“เดี๋ยวก่อนพี่ป่า” เมลินญาพยายามดึงสติตัวเองไว้อย่างสุดความสามารถ พยายามรั้งมือของเขาไม่ให้ขยับเข้าออกในร่างกายของเธออย่างเอาแต่ใจ เพื่อหวังจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องสักครั้งไม่ใช่เธอที่ถูกตัดจบอย่างง่ายดายเหมือนสองครั้งแรกแบบที่ผ่านมาราวกับเป็นความจงใจของเขา

แต่น่าเสียดายที่เขาร้ายกาจเกินกว่าเมลินญาจะตามทัน นิ้วเรียวเพิ่มลงไปอีกหนึ่งกลายเป็นสอง ทำให้ร่างกายของเธอราวกับแทบถูกแผดเผาจนหักห้ามตัวเองไม่ไหว เตลิดเปิดเปิงไปจนพูดไม่เป็นศัพท์ ดิ้นพล่านราวกับถูกของร้อนรดรินทั่วกายทั้งภายในและภายนอก

สุดท้ายก็ไม่ต่างจากเดิมเมื่อตัวเธอไม่เคยปฏิเสธชายผู้เป็นที่รักได้เลยสักครั้ง ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับการกระทำของเขาและวางเรื่องอื่นไว้ข้างหลัง รอว่าทุกอย่างผ่านไปค่อยคุยกันใหม่อีกทีก็คงไม่สาย

“สนใจแค่สิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้ก็พอ” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นบอกเธอ เมื่อเห็นว่าเธอพร้อมเต็มที่ก็ดึงนิ้วออก จัดการเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างไม่รอช้า ขึ้นไปประจำตำแหน่งกลางหว่างขาโดยภรรยาอย่างเมลินญาก็อ้าขาเรียวของเธอออกจากกันรอรับเขาอย่างใจง่าย

แต่นี่สามีเธอนะ คนที่เธอรักและเต็มหัวใจ แปลกตรงไหนกัน

และเพราะมันไม่แปลกเธอจึงปล่อยให้ความแหลมคมแข็งเขื่องกดแทรกส่งเข้ามาท่ามกลางกลีบรักที่แหวกขยายแยกออกจากกันตามขนาดของแกนเนื้อร้อน ปล่อยให้เขานำทางชักจูงเธอลงไปในแรงปรารถนาจนยากจะหยุดยั้ง ตอบสนองเขากลับอย่างเป็นงานตามการศึกษามาหลายหน

ให้เขาตอกตรึงร่างกายยังไม่พอ ยังให้เขาตอกตรึงหัวใจของเธออย่างไม่มีข้อต่อรองเลย

“เมรักพี่ป่ามากนะ อย่าผิดสัญญากับเมอีกได้ไหม”