บทที่ 3

การตัดสินใจ

“คุ้ม”

มีนาให้คำตอบทันทีหลังพี่สาวเอาเรื่องมาเล่าให้ฟัง ด้วยเธอพอจะรู้เรื่องอยู่บ้าง เพราะพ่อกับแม่ปรึกษาตลอดว่าจะหาทางดึงพี่กลับมาบ้านได้อย่างไร พอมีหนทางก็เร่งให้มาให้ด่วนที่สุด

“พี่ต้องแต่งงานนะ”

มิเรียมหยิบหมอนอิงมากอดเรียกกำลังใจ ส่วนน้องนอนเล่นมือถือพลางคุยกับเธออยู่บนเตียง

“แต่งกับคนเดี้ยง พี่อี้เป็นอย่างนั้นจะทำอะไรพี่น้อยได้”

“แต่เขาก็ไม่อยากแต่งกับฉันนี่”

“พี่อี้ก็ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ร้ายกาจจนคนเขาลือกันทั้งตลาด นักกายภาพกี่คนต่อกี่คนเข้าไปก็โดนตะเพิดออกมาหมด”

มิเรียมเห็นจริงดังน้องว่า เพราะวันนี้เจอฤทธิ์เขามากับตัว

“คิดเสียว่าทำให้คนแก่สบายใจ พ่อกับแม่เขาก็ห่วงพี่มากนะ พอรู้ว่าพี่ยังไม่มีแฟน แถมอยู่กรุงเทพคนเดียว ก็พลอยอยากให้กลับมาอยู่บ้าน” มีนาละสายตาจากอุปกรณ์สื่อสาร จ้องหน้าพี่สาวตรง ๆ

“แต่มันทั้งชีวิตพี่เลยนะ”

“โห! นี่พี่คิดจะอยู่กับพี่อี้ตลอดชีวิตเลยเหรอเนี่ย หนูให้อยู่ด้วยกันสูงสุดไม่เกินสองปีอะ”

“นิดหน่อย” เธอแยกเขี้ยวใส่น้องสาว เจ้าตัวยิ้มให้แหย ๆ

“จริงไหมล่ะ ใครจะไปทนคนขี้โมโหได้ ถึงจะหล่อขนาดไหนก็เหอะ”

“แล้วพี่ต้องทำให้เขากลับมาเดินได้อีกนะ จะทำยังไงก็ไม่รู้”

“อันนั้นหนูมีวิธีที่ใช้แล้วได้ผลจริง เอียงหูมา”

ร่างอรชรเดินไปนั่งเตียงน้องสาว มีนากระซิบวิธีข้างหู

“เฮ้ย! พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก อายเขาตาย” ใบหน้านวลขึ้นซับสีเลือด น้องไปเอาวิธีทะลึ่ง ๆ พวกนี้มาจากไหนนะ

“ความหื่นมันไม่เข้าใครออกใครหรอกพี่”

“เกิดเขาปล้ำพี่ขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ”

“หนูว่าคนอย่างพี่อี้ไม่ทำหรอก ยิ่งถ้ารู้ว่าค่าตัวเขาคือเงินห้าล้านกับคอนโดห้องหนึ่ง ขี้คร้านจะรีบหย่าให้ มันเสียศักดิ์ศรีหนุ่มหล่อสุดในโรงเรียนเชียวนะ”

เธอพยักหน้าตาม ที่น้องพูดมาก็ถูก ท่าทางภาษรรักศักดิ์ศรีจะตาย

“งั้นก็ไปให้คำตอบพ่อกับแม่ได้แล้ว คงอยู่กันข้างล่าง”

“วิธีนี้โอเคแน่นะ” ยังปรากฏแววไม่แน่ใจในดวงตา

“แต่งงานกับผัวเดี้ยง ไม่ต้องมีเซ็กส์ แถมยังได้เงินกับคอนโด ถ้าไม่มีแฟนนี่หนูคว้าไปแล้ว”

มีนายิ้มเจ้าเล่ห์ คนพี่ถอนหายใจ เดินลงไปข้างล่าง กะว่ามิเรียมไม่ได้ยินเสียงแล้ว มีนาจึงโทรหาซ้อ

“เรียบร้อย ต้อนไก่เข้าเล้าแล้ว อย่าลืมโอนเงินมานะคะ”

เธอไม่ได้ขายพี่นะ แค่ใช้ประโยชน์นิดหน่อย แค่นี้พ่อแม่ เถ้าแก่วิชัยและซ้อใหญ่ก็สบายใจที่ลูกตนเป็นฝั่งเป็นฝา วินวินกันทั้งคู่

พอผู้ใหญ่ทราบข่าว ทุกคนแสดงความยินดีในคำตอบ ยกเว้นคู่ว่าที่บ่าวสาวที่เจอก็หน้าตูมใส่กันทันที

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับเธอ”

“งั้นก็หนีงานแต่งให้ได้สิคะ”

มิเรียมปรายตาไปทางล้อรถเข็น เมื่อพูดกันดี ๆ ไม่ได้ก็ต้องใช้วิธียั่วโมโห

“เธอมีจุดประสงค์อะไร จะมาเกาะ มาปอกลอกฉันหรือยังไง” ตายาวรีมองอย่างจับผิด

“ค่ะ ฉันกำลังตกงาน ไม่เงิน ในเมื่อถังข้าวสารมาอยู่ตรงหน้าก็ต้องคว้าเอาไว้ก่อน”

คำพูดว่าที่เจ้าบ่าวทำเธอเจ็บจี๊ด แต่ต้องอดทน ฉาบหน้าไว้ด้วยรอยยิ้มสวย

“ไหนเธอบอกไม่อยากแต่งกับฉัน”

ภาษรกัดฟันกรอด สายตาที่ใช้มองเธอไม่ต่างกับมองไส้เดือนกิ้งกือ

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว อยากได้เงิน อยู่กับคนเดี้ยง งานสบาย ๆ ทำฆ่าเวลาดีกว่า”

“เธอมันเป็นผู้หญิงบ้า” ภาษรปากร้ายผิดกับใบหน้าหล่อเหลา

“คุณก็เดี้ยง ฉันก็บ้าสมกันดีออก”

มิเรียมยักไหล่ แกล้งทำหน้ากวนอารมณ์ใส่คนบนรถเข็น

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาข่าวเรื่องการแต่งงานของเขาและเธอก็รู้กันทั่ว เป็นงานใหญ่ของอำเภอ งานแต่งจัดขึ้นในเดือนที่สองนับจากมิเรียมกลับมาอยู่บ้าน ผู้คนซุบซิบกันตอนเห็นเจ้าบ่าวบนรถเข็น เพราะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ ภาษรปรากฏตัวในที่ชุมชนน้อยมาก ด้วยเขาใช้ชีวิตอยู่แค่บ้านกับโรงพยาบาล

ขณะมิเรียมถูกซ้อจับแต่งตัวเสียสวยด้วยฝีมือช่างแต่งหน้าทำผมชื่อดังในจังหวัด

ภาษรอึ้งไปตอนที่เห็นเจ้าสาว แล้วเขาก็กลับมาหน้าบึ้ง แผ่รัศมีว่าอย่าเข้าใกล้ไปตลอดงาน

“ขอให้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” พ่ออวยพร ทำเธอน้ำตาซึมจนต้องกราบแทบเท้าท่าน

“ชีวิตคู่ก็เหมือนลิ้นกับฟัน มีกระทบกระทั่งกันบ้าง อย่าถือสาหาความ ผู้ชายเราตั้งใจหนักแน่น เรื่องใหญ่ ๆ ในชีวิตเราต้องตัดสินใจเอง ส่วนเรื่องเล็ก ๆ ก็ปล่อยเมียไป แต่สามสิบปีมานี่ไม่เคยมีเรื่องใหญ่ในชีวิตอั๊วเลย”

เถ้าแก่วิชัยเล่นมุกอารมณ์ดี เรียกเสียงหัวเราะจากกลุ่มผู้ใหญ่ จากนั้นเป็นแม่ ๆ แต่ละคนมาให้ศีลให้พร

ท้ายสุดบ่าวสาวหมาด ๆ ก็เหลือกันอยู่สองคนในห้องหลังส่งตัวตัวเข้าหอเสร็จเรียบร้อย

“มาช่วยฉันถอดเสื้อผ้าสิ ร้อน จะอาบน้ำ”

ภาษรสั่งมิเรียมด้วยมาดเจ้านายกับคนรับใช้ เธอทำไปอย่างเสียไม่ได้

“ถอดด้านล่างด้วย”

“คุณทำเองสิ” เธอแหว จะให้ช่วยก็ต้องมีขอบเขตนะ

“ฉันเดี้ยงอยู่ จะถอดยังไง”

เจ้าสาวหมาด ๆ มองหน้าเขาสลับกางเกงท่อนล่างอย่างอึดอัดใจ แต่จำต้องยื่นมือถอดออกให้

“กางเกงในด้วย”

มิเรียมเม้มปากหน้าแดงจัด

“อายทำไม เธอต้องอาบน้ำให้ฉันทุกวัน เดี๋ยวก็ชิน”

เขาหัวเราะหึ นึกสนุกที่เอาคืนเธอได้บ้าง หญิงสาวปอกเปลือกเขาจนล่อนจ้อน ภาษรสมเป็นลูกจีนเพราะขาวไปทั้งตัว

เธอหลบตาพยายามไม่มองเจ้าส่วนยาวที่กลางกายเขา ที่ตอนนี้มันสงบแน่นิ่ง แสดงว่าเขาเดี้ยงจริง ตายด้านไปทุกอย่าง

“พาฉันไปอาบน้ำ”

เจ้ากรรมนายเวรในรูปสามีสั่ง มิเรียมเข็นรถเข้าไปในห้องน้ำสำหรับคนพิการที่สั่งทำพิเศษ พยุงเขาไปนั่งบนม้านั่งใต้ฝักบัวอย่างทุลักทุเล แล้วเริ่มอาบน้ำ

“ถูสบู่ให้ฉันทุกส่วนด้วย แบบสะอาด ๆ”

มิเรียมกำลังคิดว่าคอนโดหนึ่งห้อง เงินห้าล้าน จะเพียงพอต่อการรักษาอาการประสาทเสียหรือไม่หากอยู่กับเขาต่อไป

ภาษรให้เธอขัดทุกส่วนทั้งบนและล่าง แถมเธอต้องแปรงฟันให้ พาเขามาประแป้งแต่งตัว เอนลงนอน เล่นเอาตอนนี้ชุดเจ้าสาวเปียกน้ำในสภาพหมดรูป

“รีบอาบน้ำเร็ว ๆ ล่ะ ฉันไม่ชอบนอนดึก”

เจ้ากรรมนายเวรบนเตียงบอกไล่หลัง เธอสระผม อาบน้ำ แล้วชั่งใจว่าจะเริ่มแผนต่อไปดีหรือไม่ มันจะได้ผลจริง ๆ หรือ แต่มีนาการันตีมา และเพื่อเงินหลายล้านเธอจะยอมทิ้งความอาย