EP.03

เดิมหล่อนคิดว่าแม้เขาจะไม่ยินดีที่จะแต่งงานกับเธอ แต่เมื่อถึงวันแต่งงานถ้าเขาได้เห็นหล่อนแต่งชุดเจ้าสาวสวยงามขนาดนี้ เขาก็น่าจะชายตาแลบ้าง เหมือนที่แม่บอกไว้

‘เจ้าขาของแม่สวยมากเลยรู้ไหมลูก พี่พีทน่ะต้องตะลึงเมื่อเห็นหน้าเจ้าขาของแม่’

แม่บอกหล่อนในวันที่ไปลองชุดแต่งงาน แน่นอนว่าเจ้าบ่าวของหล่อนไม่มีทางเยี่ยมกายไปด้วย

‘จริงเหรอคะแม่ แต่พี่พีทเขารังเกียจเจ้าขานะคะ’

หล่อนนึกถึงสายตาของเขาที่มองหล่อนในวันนั้น ไม่มีสิ่งใดเจือปนอยู่เลยนอกจากความรังเกียจ

‘แม่ก็รู้ว่าพี่พีทเขาไม่อยากแต่งงานกับเจ้าขา เจ้าขาผิดเอง เจ้าขาไม่น่าเข้าไปอยู่ในห้องของพี่พีทเลย เจ้าขาไม่อยากให้พี่พีทรังเกียจ แต่ตอนนี้เจ้าขาก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แม่คะ แต่เจ้าขายืนยันนะคะ ว่า... ว่าเจ้าขากับพี่พีทไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ถึงแม้ว่า... แม้ว่าเจ้าขาจะไม่รู้ว่าผู้หญิงกับผู้ชายมีอะไรกันครั้งแรกแล้วเป็นยังไง แต่เจ้าขาก็แน่ใจค่ะว่ามันจะต้องมีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้นกับร่างกายของเจ้าขา แต่เนี่ย เจ้าขาสำรวจแล้วนะคะ มันไม่มีอะไรผิดปกติเลย ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แล้วมันก็จริงตามที่พี่พีทเขาบอกเลยค่ะ ว่าพี่เขาไม่ได้ทำอะไรเจ้าขาเลย เจ้าขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้นอนขี้เซาอย่างนั้น เราก็คงแค่เผลอถอดเสื้อผ้ากันเท่านั้นเองค่ะ แต่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรเกินเลย’

หล่อนพูดความจริงทุกอย่าง ร่างกายหล่อนไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีเลยสักอย่าง ทุกอย่างยังครบถ้วนสมบูรณ์ จากที่หล่อนรู้มา ครั้งแรกต้อง ‘เจ็บมาก’ แต่หล่อนสำรวจแล้ว ไม่มีตรงไหนเจ็บปวดสักนิด เหมือนแค่หล่อนถอดเสื้อผ้าเท่านั้น

‘แล้วรอยเลือดนั่นล่ะ’

ใช่... รอยเลือดปื้นใหญ่บนผ้าปูที่นอน ‘เจ้าขา... เจ้าขาอาจมีเมนส์ก็ได้นะคะแม่ เพราะเจ้าขา... เอ่อ... ไม่เจ็บเลย’

‘แล้วใครจะรู้ล่ะลูก พ่อแม่ คุณลุงคุณป้า ไหนจะคนงานในบ้านของพี่พีทเขาอีกละ จะมีใครเชื่อที่เจ้าขาพูด ไม่มีใครเชื่อหรอกนะลูก แม้แต่แม่เอง ถ้าเจ้าขาไม่ได้เป็นลูกของแม่ แม่ก็ไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าเจ้าขากับพีทไม่ได้มีอะไรกัน ยังไงตอนนี้พีทเขาก็พร้อมรับผิดชอบแล้ว เจ้าขาทำใจให้สบายแล้วเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวคนสวยของพี่พีทดีกว่านะลูก’

เจ้าขาตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงพิธีกรบนเวทีประกาศเชิญพ่อแม่เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นบนเวที เพื่อกล่าวขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ซึ่งพิธีการต่อจากนั้นก็จะเป็นเธอและเจ้าบ่าวขึ้นบนเวทีเหมือนกัน

คุณลุงแพทริคและคุณป้าสมาพร พ่อแม่ของพี่พีทก้าวขึ้นบนเวที ตามด้วยพ่อกับแม่ของหล่อน

เจ้าขาหันมองหน้าเจ้าบ่าวเพื่อหวังว่าเขาจะหันมาแล้วบอกให้หล่อนขึ้นไปด้วยกัน แต่เจ้าของดวงตาคมเข้มเพียงมองบนเวทีก่อนจะเดินตรงออกไปจากบริเวณงานปล่อยให้หล่อนยืนค้างอยู่กับที่

เสียงประกาศบนเวทีเรียกเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว แต่เหลือหล่อนเพียงคนเดียวจะทำยังไง เหล่าแขกผู้มีเกียรติก็ต่างชะเง้อมองมาที่หล่อน

เจ้าขาไม่มีตัวช่วยไม่มีตัวเลือก หล่อนจะไปไหนได้ก็ต้องเดินไปตามสายตาของแม่ที่มองมา

แค่เจ้าสาวเดินผ่านเพียงลำพังเหล่าแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายก็ต่างจับกลุ่มซุบซิบ ขนาดว่ามีเสียงเพลงดังกบหล่อนก็ยังได้ยินเสียงเหล่านั้นจนได้

“เจ้าบ่าวหายไปไหน”

“ไม่ใช่หนีไปแล้วเหรอ”

“อ้าว! แล้วอย่างนี้ใครจะแต่งแทน”

“แต่งไม่แต่งจะเป็นไรไป ค่าสินสอดก็ได้ไปแล้วนี่”

“เจ้าสาวยังเด็กอยู่เลย ถึงสิบแปดหรือยังเนี่ย”

“ไม่เด็กแล้ว ใช้ได้แล้ว”

สารพัดคำพูดของเหล่าแขกทำให้หล่อนอยากจะร้องไห้โฮ นี่เหรอแขกผู้มีเกียรติที่คุณลุงคุณป้ากับพ่อแม่หล่อนเชิญมา ไม่ควรเรียกว่าแขกผู้มีเกียรติเลย เพราะสารพันคำพูดที่เปล่งออกมาควรเรียกว่า ‘แขกน่ารังเกียจ’ เสียมากกว่า พวกเขาเหล่านั้นไม่ได้อยากจะมาร่วมแสดงความยินดีกับหล่อนเสียด้วยซ้ำ ที่มาก็เพราะถูกเชิญหรือไม่ก็เลี่ยงไม่ได้