EP.02

“ส้มอะไรเอ่ย? ลูกละห้าสิบล้าน”

เจ้าขาตัวชาวาบหน้าร้อนเพราะเสียงหัวเราะคิกคักของคนเหล่านั้น ราวเข้าใจคำตอบตรงกันว่าส้มลูกนั้นคือหล่อนเอง เมื่ออดรนทนอยู่เฉยไม่ไหว เจ้าขาจึงขยับตัว มือกระชับกระโปรงเจ้าสาวที่เป็นสุ่มกว้างให้ขยับตาม หล่อนจะไปอธิบายให้พวกป้าเหล่านั้นได้เข้าใจ ว่าพ่อแม่หล่อนไม่ได้ขายลูกสาวกิน แต่บทสนทนาต่อมาก็ทำให้หล่อนชะงักเท้า

“คืนนี้ล่ะค่ะ เจ้าบ่าวจะแกะเปลือกส้ม อิอิ...”

“ข่าวว่าแกะกันมาแล้วนะคะ”

“จริงสิคะ ไม่งั้นจะได้แต่งกันเหรอ เดี๋ยวป่องขึ้นมาก่อนจะยุ่ง”

“ว้าย... เห็นหน้าใสๆ แบบนั้น ไม่น่าไวไฟเลยนะคะ”

“ของแบบนี้ลูกสาวทำเองไม่ได้หรอกค่ะ พ่อแม่ต้องช่วยด้วย”

“ว้าย... จริงเหรอคะ แบบไหนคะ คุณพี่เล่าหน่อย อยากรู้ค่ะ”

ดวงตากลมโตที่ถูกแต่งแต้มอย่างสวยงามมีวาวน้ำลื่นคลออยู่เต็ม ค่อยๆ ช้อนขึ้นมองเจ้าบ่าวรูปหล่อที่ยืนอยู่ด้านข้าง เขาเองก็ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด แต่เขาไม่พูด ไม่แม้แต่จะชำเลืองดูหล่อน ทำราวกับหล่อนเป็นอากาศธาตุที่ไม่มีค่าอะไรเลย แต่หล่อนไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดไปแบบนั้น เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ได้มีใครอยากให้เป็นแบบนั้น ทั้งหล่อน พ่อ แม่ ไม่มีใครรู้เรื่อง

“พี่พีทคะ”

“เรียกฉันว่าคุณพีท ฉันกับเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ทางที่ดีไม่ต้องพูดคุย ไม่ต้องมาอยู่ใกล้”

‘พีท’ ปรายตามองเจ้าสาวคนสวยที่เขาต้องยอมรับว่าหล่อนสวยจริงๆ ไม่เคยคิดหรอกว่าเด็กกะโปโลที่เห็นมาตั้งแต่เล็กจะเติบโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่งได้ขนาดนี้ แต่เขาก็เห็นแล้วนี่ว่าสะพรั่งจริง สะพรั่งไปทั้งเนื้อทั้งตัว เพราะภาพใบหน้าอ่อนใสจนเห็นเลือดฝาดที่ผิวแก้ม รวมทั้งเรือนร่างขาวอมชมพูไปทั้งเนื้อทั้งตัวยังฝังอยู่ในสมอง แต่เขาจะสนใจใบหน้าและเรือนร่างนี้ไม่ได้ เพราะต้องไม่ลืมว่าหล่อนกับพ่อแม่ของหล่อนทำอะไรไว้กับเขาบ้าง ซึ่งเขาจะไม่เป็นเหยื่อไปมากกว่านี้

“ค่ะ... คุณพีท เจ้าขาอยากจะบอกว่า”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น คนอย่างเธอ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ไม่ต้องมาคิดคำโป้ปดอะไรอีก ฉันอีกจะรู้เช่นเห็นชาติเธอแล้ว ฉันแค่รอเวลาจะเป็นอิสระก็เท่านั้น”

“อิสระเหรอคะ”

“ใช่ แค่ปีเดียว ฉันก็จะเขี่ยเธอทิ้งเหมือนเขี่ยกระดูกให้หมาแทะ”

เจ้าขาอ้าปากค้าง คำพูดของเขาร้ายกาจที่สุด นี่ใช่พี่พีทที่หล่อนเคยหลงใหลได้ปลื้มหรือเปล่า เขาคนนี้ เจ้าบ่าวที่ยืนเคียงข้าง ช่างห่างไกลกับชายในฝันคนนั้นอย่างไกลลิบโลก

“ทำไมคุณพีทพูดกับเจ้าขาแบบนี้ล่ะคะ”

“แล้วทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ก็เธอมันเหมาะสำหรับหมาจริงๆ คนอย่างฉันไม่คิดจะกินของไม่มีราคาอย่างเธอหรอก ไม่สิ ฉันพูดผิด ไม่ใช่ไม่มีราคาเพราะค่าตัวเธอมันตั้งห้าสิบล้านนี่! เปรียบกับอะไรดีล่ะ”

เขาทำสีหน้านึกได้ยียวนกวนประสาทที่สุดก่อนจะทำเหมือนนึกได้ หันมาจ้องหล่อนเขม็ง ใบหน้าหล่อมีรอยยิ้มที่มุมปาก แม้ในเวลาที่เขาร้ายกาจ หล่อนก็ยังคิดว่าน่ามอง ผู้ชายหล่อร้ายแบบนี้กร้าวหัวใจหล่อนจนเต้นระรัว

“เธอมันเป็นของมีราคาเพราะอุปโลกน์ แต่ไร้ค่า และของไร้ค่า ไม่ว่าจะแพงแค่ไหน ฉันก็ไม่คิดจะกิน ฉันเลือกกินแต่ของมีประโยชน์”

“แต่กระดูกมันก็มีค่ากับหมานะคะ” คำพูดที่โพล่งออกไปไม่ใช่นิสัยของหล่อนเลย แต่เขาเปรียบเทียบเธอเกินไป

“ใช่ เพราะมันเป็นขยะไงล่ะ ขยะที่คนอย่างฉันโยนให้หมาแดก และถ้าเธออยากให้หมาตัวไหนแดก ก็บอกฉันนะ ฉันจะได้โยนได้ และอย่าใช้สายตาอ่อยเหยื่อแบบนั้นมองฉันอีก เพราะฉันไม่ใช่หมา ไม่กินขยะ”

“คุณพีท…”

เจ้าขาได้แต่เรียกชื่อเขาและอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น ในขณะที่เขามองเมินไปทางอื่น ไม่ได้สนใจเจ้าสาวที่สวยสดหมดจดไปทั้งเนื้อตัวอย่างหล่อนด้วยซ้ำ

น้ำตาราวจะรื้นขึ้นเพิ่ม เพราะหูยังได้ยินเสียงนินทาด้านหลัง แต่ตรงหน้าเจ็บยิ่งกว่า