ตอนที่ 3

ขวัญตาค้อนหลานสาว แล้วหันไปพูดขออนุญาตกับพรเทพเอง

"เทพ...พี่กับลูกขอกินข้าวด้วยคนนะ เราเป็นญาติกัน เธอคงไม่ว่าอะไรหรอก...ใช่ไหม"

"โน ๆๆๆ ขอคุณพ่อไม่ได้ ต้องขอกับขิมสิ ตอนนี้ขิมคือเจ้าของบ้านตัวจริง คุณพ่อยกสมบัติทั้งหมดของท่านให้ขิมหมดแล้วค่ะ"

"อะไรกัน...ไม่จริงอ่ะ ทำไมเธอถึงไปยกให้ลูกหมดล่ะ"

"แปลกตรงไหนล่ะคะ ขิมเป็นลูกของเรา สมบัติของเราก็ต้องเป็นของขิมอยู่แล้ว จะให้เร็วให้ช้ามันต่างกันตรงไหน"

ขวัญตาไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ เธอมึนจนทำอะไรไม่ถูก

"คุณแม่คะ...เราต้องขอกับอีเด็กเวรนี่เหรอ"

ระรินกระซิบถามแม่

"นั่นสิ...เสียศักดิ์ศรีชะมัด"

สองแม่ลูกมัวแต่กระซิบกระซาบกัน ลักษิกาหรี่ตามอง

"ถ้าไม่มีอะไรก็เชิญกลับไปได้ เราจะกินข้าวกัน"

อุษาเอ่ยปากไล่ สองแม่ลูกยังยืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่ไปไหน ลักษิกาไม่สนใจ เธอตักไก่อบของโปรดเข้าปาก

"ไก่อบฝีมือคุณแม่อร่อยที่สุดเลยค่ะ ขิมคิดถึงมากเลย ไม่ได้กินหลายปีแล้ว อร่อยไม่เปลี่ยนเลยค่ะ"

"ฝีมือแม่ของลูกอร่อยที่สุดแล้ว"

พรเทพพูดเสริม อุษายิ้มปลื้มกับคำชม

"แม่ทำกุ้งราดซอสส้มด้วยนะ วันนี้ได้กุ้งลายเสือตัวโต ๆ มา กินเยอะ ๆ นะลูก"

อุษาตักกุ้งตัวใหญ่ให้พรเทพและลักษิกา เหลืออีกตัวเธอเทใส่จานตัวเอง ขวัญตากับระรินค้อนตาคว่ำ อยากกินจนน้ำลายสอ ขวัญตาโกรธมาก เธอลากระรินออกจากบ้านมาด้วยกัน

"จะไปไหนคะคุณแม่"

"ไปหาข้าวกินน่ะสิ หิวจนแสบท้องหมดแล้วเนี่ย"

"แล้ว...คุณแม่จะไม่คุยเรื่องนั้นกับอาเทพก่อนเหรอคะ"

ขวัญตาถอนใจ

"ถ้าต้องไปขอกับอีเด็กนั่น...แม่ไม่เอานะ เสียศักดิ์ศรีแม่หมด"

"คุณแม่กลัวเสียศักดิ์ศรี แล้วไม่กลัวพวกมาเฟียมาตัดคอเราหรือคะ โรสขอเองก็ได้ค่ะ ช่วงนี้...ต้องเอาศักดิ์ศรีทิ้งขยะไปก่อน"

ขวัญตาถอนใจ จำต้องย้อนกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

"ลืมอะไรคะ"

อุษาถามเสียงเย็นชา

"สงสัยจะลืมขอเงินคุณพ่อค่ะ"

ลักษิกาพูดดักคออย่างรู้ทัน ขวัญตาหน้าชา แต่ถึงอายก็ต้องพูด

"พี่เดือดร้อนจริง ๆ นะเทพ ช่วยพี่อีกสักครั้งเถอะ...พี่ขอล่ะ"

"ขอโทษนะพี่...ผมคงช่วยอะไรพี่ไม่ได้แล้ว ผมช่วยไปมากพอแล้ว คราวที่แล้วพี่ก็มาขอไปสองล้าน บอกว่าจะมาคืน...ก็ไม่คืน"

"พี่เดือดร้อนจริง ๆ นะ ช่วยพี่อีกสักครั้งเถอะ แล้วพี่จะหามาใช้ให้หมดเลย นะเทพ...พี่ขอร้องล่ะ"

ขวัญตาทำหน้าน่าสงสาร พรเทพถอนใจอย่างอึดอัด เขาวางช้อนลงบนจาน...เมินหน้าไปอีกทาง

"เสียใจด้วยนะพี่ขวัญตา เราให้พี่ไปมากพอแล้ว ต่อไปนี้...พี่คงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ"

อุษาพูดอย่างเย็นชา

"ป้าจะมาขอให้คุณพ่อช่วยแบบนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะคะ ตั้งแต่คุณลุงเสียไป...คุณพ่อก็ช่วยเหลือมาตลอดไม่ใช่เหรอคะ ถ้าป้าอยากได้เงิน ป้าต้องทำงานค่ะ โรสก็ต้องหางานทำ ไม่ใช่มาแบมือขอเงินง่าย ๆ แบบนี้ ค่ากินค่าอยู่ยังพอช่วยได้บ้าง แต่ค่าฟุ่มเฟือย...ตัวใครตัวมันนะป้า"

ขวัญตากับระรินโกรธลักษิกามาก ที่มาด่าจี้ใจดำ

"ต่อไปนี้...ขิมจะดูแลทรัพย์สินทุกอย่างของคุณพ่อเอง ทั้งที่บ้านและที่บริษัท อย่าคิดว่าจะมาขออะไรได้ง่าย ๆ อีกนะ"

ลักษิกาพูดเสร็จก็นั่งกินข้าวต่อ พรเทพกับอุษาก็เช่นกัน ไม่มีใครสนใจสองแม่ลูกอีก ขวัญตาแค้นแทบกระอัก ลากลูกสาวออกจากบ้านอย่างฉุนเฉียว เธอคิดอาฆาตลักษิกาในใจ