ตอนที่ 16

ปรวีร์ขี่รถพาลักษิกามาจนถึงทางจะเข้าบ้านเธอ เขาจอดรถและดับเครื่อง ลักษิกามองงง ๆ

"จอดทำไมล่ะคุณ"

"เราต้องลงเดินจากตรงนี้ ถ้าพวกมันยังอยู่ มันจะได้ไม่ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ไงล่ะ"

ลักษิกาพยักหน้าเข้าใจ เธอลงจากรถ ช่วยเขาเข็นท้ายเข้าไปในซอยบ้าน ตอนนี้ในซอยเงียบและเปลี่ยวมาก เพราะคนส่วนใหญ่เข้าบ้านกันไปหมดแล้ว อีกนิดเดียวก็จะถึงทางเข้าบ้าน ปรวีร์ชะงัก...รีบเข็นมอเตอร์ไซค์หลบเข้าข้างทาง

"อะ..."

ลักษิกาจะอ้าปากถาม แต่ปรวีร์เอามือปิดปากเธอเสียก่อน

"ชู่ว์...อย่าเสียงดัง...ดูโน่นสิ"

ลักษิกาชะโงกหน้าไปดู ก็เห็นรถกระบะสีดำที่มีผู้ชายนั่งมา 5 คน จอดแอบในเงามืดอยู่ฝั่งตรงข้ามกับรั้วบ้านของเธอ เธอถอนใจอย่างหนักอก ถามเขาเสียงเบา

"ทำไงดีคะคุณ ฉันเข้าบ้านไม่ได้อีกแล้วอ่ะ"

ลักษิกาหน้าเศร้า ปรวีร์เม้มปาก จ้องมองคนพวกนั้นไม่วางตา มีชาย 2 คนลงจากรถมายืนสูบบุหรี่

"รอดูอีกสักเดี๋ยวแล้วกันนะ"

ลักษิกาพยักหน้า เธอก็มีความหวังว่าพวกมันจะกลับไป แล้วเธอจะได้กลับเข้าบ้านเสียที แต่แล้วเสียงมือถือของเธอก็ดังทำลายความเงียบขึ้น ลักษิกากับปรวีร์สะดุ้งโหยง

"เฮ้ย!...เสียงมือถือใครวะ"

ชายพวกนั้นมองหน้ากัน และเดินมาดูตรงที่ทั้งสองคนหลบอยู่

"ฉิบหายละ..."

ปรวีร์สบถออกมา

"เผ่นเถอะคุณ...อยู่ไม่ได้แล้ว"

ปรวีร์กับลักษิกาขึ้นนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์ ชายหนุ่มรีบสตาร์ทรถ แต่ดันสตาร์ทไม่ติด ชาย 2 คนนั้นก็เดินมาใกล้จะถึงแล้วด้วย เขาบิดกุญแจอีกครั้ง เสียงเครื่องติดแล้ว เขารีบขี่ออกไปจากตรงนั้นอย่างฉิวเฉียด

ชาย 2 คนนั้นเดินมาถึง ก็เจอแต่ควันและไฟท้ายรถมอเตอร์ไซด์ โชคดีว่าไฟถนนไม่ได้สว่างมากนัก จึงไม่เห็นว่าเป็นใคร

"หวังว่าคงไม่ใช่นังเด็กนั่น จะมาแอบเข้าบ้านหรอกนะ"

"ไม่น่าใช่หรอกว่ะ...น่าจะเป็นพวกเด็กแอบหนีเที่ยวซะมากกว่า"

"ไม่รู้อีเด็กนั่นหายไปไหนนะ เราเฝ้ามาสองวันละ ยังไม่เห็นวี่แววของมันเลย"

"คิดว่าอยู่ไม่ไกลหรอกว่ะ มันต้องหาทางกลับมาหาพ่อแม่ของมันแหละ ตัวคนเดียวจะไปไหนได้"

"กูว่าเราน่าจะปล้นบ้านมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่านะ ไม่รู้พี่ชีพจะให้เฝ้ารออะไร"

"มึงคงได้ปล้นหรอก บ้านนี้กล้องวงจรปิดอย่างกับตาสับปะรด แถมยังได้ยินมาว่า มีสัญญาณเตือนเชื่อมไปที่โรงพักของเขตนี้อีก ขืนเข้าไปปล้น... พวกเราก็ซวยสิ"

ทั้งคู่ส่ายหัวให้กัน แล้วเดินกอดคอกันกลับไปรอที่รถต่อไป

แรวีร์ขี่รถห่างออกมาไกลพอสมควร ลักษิกาถอนใจโล่งอก เธอเอามือถือที่เงียบไปแล้วขึ้นมาดู

"คุณแม่..."

ลักษิกากำโทรศัพท์ไว้แน่น ปรวีร์ขับรถพาเธอมาที่ใต้สะพานพระรามเก้า เขามองจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา ก็ดับเครื่องจอดมอเตอร์ไซค์ ลักษิกาลงจากรถ รีบโทรหาแม่ทันที เธอรอสายอย่างกระวนกระวายใจ จนได้ยินเสียงปลายทาง

"ขิม...ขิมใช่ไหมลูก"

"คุ...คุณแม่ขา..."

"หนูปลอดภัยใช่ไหมลูก"

"ขิมปลอดภัยค่ะ เมื่อกี้ขิมไปแอบดูที่หน้าบ้านเรา ก็เห็นพวกมันแอบดักรออยู่ ขิมเลยเข้าบ้านไม่ได้ค่ะ"

"อย่ามาอีกนะลูก...มันอันตราย แม่อยากให้หนูไปอยู่กับคุณน้าเพ็ญประภาที่เชียงราย.จ้ะ"

"ไม่ค่ะคุณแม่ ขิมไม่ไป ขิมจะไม่ทิ้งคุณพ่อคุณแม่ไปไหนไกลขนาดนั้นหรอกค่ะ

"ขิม..."

"คุณแม่คะ ขิมยังปลอดภัยดีค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

"แล้วขิมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะลูก"

"ขิมมีที่ที่พอจะซ่อนตัวได้ค่ะ อยู่ไม่ไกลจากบ้านเราด้วย คุณแม่มีอะไรก็โทรหาขิมได้ทุกเมื่อเลยนะคะ"

"ขิม...หนูจะไม่ลองคิดดูหน่อยหรือลูก แม่อยากให้หนูอยู่ห่าง ๆ จากพวกมันนะลูก"

ลักษิกาถอนใจ เธอไม่อยากไปเชียงรายกับป้า แต่จะกลับบ้านก็ไม่ได้ เธอรู้สึกหนักใจไม่น้อย