ตอนที่ 15

ปรวีร์กลับมาตอน 17.30 น. เขาถือของพะรุงพะรังเดินเข้ามาในบ้าน ลักษิกาเห็นเขามาแล้ว ก็ลุกมาหาอย่างดีใจ

"กลับมาแล้วเหรอคะ"

ปรวีร์ยื่นถุงให้เธอ

"ผมซื้อเสื้อผ้ามาฝากคุณด้วย ไม่รู้จะใส่ได้ไหม แล้วก็มีของใช้อีกนิดหน่อยด้วย"

"ขอบคุณค่ะ...เท่าไหร่คะ ฉันจะใช้คืนให้"

"ไม่ต้องหรอก...ของไม่ได้แพงอะไร เอาไว้ใช้เถอะ"

ลักษิกาเอาเสื้อผ้าออกมาดู เป็นเสื้อยืดกับเสื้อเชิ้ตสีหวานอย่างละตัว มีกางเกงอีก 2 ตัว แล้วก็มีผ้าขนหนู สบู่น้ำ แปรงสีฟัน ยาสีฟัน หญิงสาวยกถุงขึ้นมาส่อง แล้วถามเขาว่า

"แค่นี้เองเหรอคะ...มันไม่ครบอ่ะ"

"อืม...อยากได้อะไรอีกเหรอ"

"ชุดชั้นในไงคุณ ใจคอคุณจะให้ฉันใส่แค่เสื้อกับกางเกง โดยไม่มีชุดชั้นในเลยเหรอ...โล่งตายเลย"

ปรวีร์เกาหัว หัวเราะเบา ๆ

"เออ...จริงด้วย ผมลืมคิดไปเลย เอาไว้จะพาไปซื้อละกันนะ"

"แล้วคุณจะพาฉันกลับบ้านตอนไหนล่ะ"

"ดึกหน่อยดีไหม"

"ได้ค่ะได้"

ลักษิกายิ้มดีใจ เดินถือถุงขึ้นข้างบน ป้าแขเดินออกมาจากในครัว

"คุณปอนด์คะ...ป้าขอคุยอะไรหน่อยสิ"

"มีอะไรครับป้า"

ป้าแขดึงแขนเขามาตรงหน้าประตู มองจนแน่ใจว่าลักษิกาไม่ลงมา ก็พูดกับชายหนุ่มเสียงเบา

"วันนี้คุณขิมเธอเล่าเรื่องของเธอให้ป้าฟังแล้วนะคะ"

"แล้ว...???"

"ป้าว่ายังไม่ควรพาเธอไปบ้านนะคะ ถ้าไปเจอพวกมันเข้า...จะทำยังไง"

"ผมก็ไม่อยากพาไปหรอก แต่ป้าก็เห็น...เธอกระวนกระวายใจเป็นห่วงพ่อแม่แค่ไหน..."

ป้าแขถอนใจ

"ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะคะ"

ปรวีร์พยักหน้า เขาจับมือป้าแข และตบหลังมือเธอเบา ๆ มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาสั่น แสดงว่ามีสายเข้า เขาหยิบขึ้นมาดูแล้วทำหน้าเซ็ง ลังเลว่าจะรับดีไหม แต่แล้วก็ตัดสินใจกดรับ

"ฮัลโหล...ปอนด์"

ปลายสายพูดมาก่อน

"ครับ..."

"เมื่อไหร่ปอนด์จะกลับบ้านเสียทีล่ะ พ่อรอปอนด์กลับบ้านมา 2 ปีแล้วนะ ปอนด์จะใจดำทิ้งพ่อไปจริง ๆ หรือลูก...กลับบ้านเถอะนะ"

ปรวีร์กัดฟันถอนใจแรง

"พ่อจะโทรมาเพื่อพูดเรื่องนี้ทำไมอีก กลับไป...เพื่อเจอปัญหาเดิม ๆ งั้นหรือครับ พ่อก็มีพวกเขาแล้ว...จะมาสนใจผมอีกทำไม ต่างคนต่างอยู่แบบนี้ก็สบายใจดีแล้วนี่"

"ไม่นะปอนด์...พ่อรักลูกนะ"

"พอเถอะครับพ่อ เมื่อพ่อเลือกทางโน้นแล้ว ก็ควรจะตัดทางนี้เสีย ผมอยู่ที่นี่ก็สบายดี คงไม่วิ่งกลับไปหาปัญหาอีกหรอกครับ...แค่นี้นะพ่อ"

ปรวีร์กดสายทิ้ง เขาจะหงุดหงิดอารมณ์เสียทุกครั้งที่พ่อโทรมา

"คุณปอนด์คะ"

ป้าแขจับต้นแขนเขา

"ผมไปอาบน้ำก่อนนะป้า"

เขารู้ว่าป้าแขจะพูดอะไร แต่เขาไม่อยากคุย เดินปึงปังขึ้นบันไดไป ป้าแขก็ได้แต่ส่ายหัว

ปรวีร์อาบน้ำแต่งตัวใหม่ ลักษิกาก็เช่นกัน เธอใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ที่เขาซื้อให้ เขามองอย่างพอใจ

"ใส่ได้พอดีเลย"

ลักษิกายิ้มรับ ป้าแขเอาเสื่อมาปู ลักษิกาก็เข้าไปช่วยป้าแขยกกับข้าวยกจานออกมาวาง ทั้งสามคนนั่งกินข้าวด้วยกัน ลักษิการู้สึกได้ว่าปวันนี้รวีร์ดูจะเงียบ ๆ ไป เธอได้แต่แอบมอง...ฝแต่ไม่กล้าถาม

พอได้เวลา 2 ทุ่มตรง ปรวีร์ก็จะพาลักษิกากลับบ้านตามสัญญา หญิงสาวเดินมาไหว้ลาป้าแข

"ฉันไปนะคะคุณป้า"

"ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ"

ลักษิกายิ้มให้ เธอใส่หมวกกันน็อค แล้วขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ ป้าแขยืนมองจนไฟท้ายรถมอเตอร์ไซค์ลับตาไป เธอถอนใจ...หันหลังปิดประตูเข้าบ้าน ใจก็นึกภาวนาให้ทั้งคู่ปลอดภัย