ตอนที่ 13

ปรวีร์ยิ้มเดินาหาหญิงวัยกลางคน เธอจ้องมองลักษิกาอย่างสนใจ ถามขายหนุ่มว่า

"มีแขกหรือคะ"

ปรวีร์โอยไหล่เธอบอกกับลักษิกาว่า

"นี่ป้าแข...เป็นคนดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก"

ลักษิกาไหว้ป้าแขอย่างนอบน้อม

"ป้าครับ...เธอชื่อคุณขิม อาจจะมาพักกับเราสัก 2-3 วันนะ"

"คุณปอนด์จะให้เธอนอนที่ไหนล่ะคะ"

ปรวีร์หันไปถามลักษิกา

"คุณไปนอนกับป้าก่อนได้ไหมครับ พรุ่งนี้ผมค่อยจัดห้องให้ใหม่"

"ฉันยังไงก็ได้ค่ะ อยู่แค่ 2-3 วันเอง นอนกับคุณป้าก็ได้ค่ะ"

ป้าแขยิ้มเอ็นดู

"หิวกันหรือยังคะ...ป้าทำกับข้าวไว้แล้ว มาทานข้าวกันนะคะ"

ป้าแขหันหลังเดินเข้าครัว ปรวีร์ก็เดินตามไปด้วย ลักษิกาหันมามองสายน้ำ เธอเศร้าสร้อยด้วยความคิดถึงพ่อแม่ ใจก็คิดว่าใครกันนะ...ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ จะใช้ขวัญตาจริงเหรอ และพ่อเธอจะทำยังไง

ปรวีร์กับป้าแขช่วยกันเอาเสื่อมาปูที่พื้น ยกหม้อข้าวและกับข้าวมาวาง ลักษิกาเห็นกับข้าวแล้วถอนใจ มีเพียงน้ำพริกถ้วยนึงกับผักอีก 2-3 อย่าง เธอคิดถึงสิ่งที่คุยกับแม่ไว้

"อดกินปูคุณแม่เลย...เสียดายจัง"

ปรวีร์ตักข้าวใส่จาน พูดโดยไม่มองหน้าลักษิกา

"คุณโชคดีมากนะ...วันนี้ป้าแขทำน้ำพริกปลาทูให้กิน ป้าแขทำอร่อยมากเลยล่ะ...ลองชิมดู"

ลักษิกามองถ้วยน้ำพริก

"จะตักยังไง มีแค่นี้เอง...แถมยังต้องกินกันตั้งสามคน"

ลักษิกาคิดแล้วถอนใจ แต่จะพูดมากก็ไม่ได้ ปรวีร์เริ่มตักก่อน เธอก็ตักบ้าง เริ่มจากตักผักมาฉีกใส่จาน ตักน้ำพริกมาใส่ข้าว...แล้วตักเข้าปาก รสชาติของน้ำพริกกลมกล่อมมาก เธอตักน้ำพริกมาเพิ่มอีก ปรวีร์เห็นเธอกินเอา...กินเอา ก็รู้ว่าเธอหิวขนาดไหน

"เป็นไง...อร่อยใช่ไหมล่ะ ค่อย ๆ กินก็ได้ ไม่ต้องรีบหรอก...เดี๋ยวสำลัก"

ลักษิกาไม่ตอบ เธอตักข้าวเพิ่มอีกจาน ป้าแขยิ้มปลื้ม มองเธออย่างเอ็นดู ทั้งที่อยากรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ก็ไม่มีจังหวะถาม

ลักษิกาอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้ว ป้าแขให้เธอยืมเสื้อกับผ้าถุง เธอนั่งกอดเข่าคิดถึงพ่อแม่ ปรวีร์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาลงมาเห็นเธอนั่งกอดเข่าหน้าเศร้า ก็เดินมานั่งห่างออกมา

"นอนไม่หลับหรือคุณ"

"ใครจะไปหลับลง ฉันเครียดจะตายแล้วเนี่ย เป็นห่วงคุณพ่อคุณแม่ กลัวพวกมันจะทำอะไรพวกท่าน"

ปรวีร์ถอนใจ ไม่รู้จะพูดยังไง

"คุณปอนด์คะ...พรุ่งนี้พาฉันไปบ้านอีกทีได้ไหมคะ เผื่อพวกมันไม่อยู่ ฉันจะได้เข้าบ้านเสียที"

"ได้...แต่ขอเป็นตอนเย็นนะ ช่วงเช้าผมต้องไปส่งของ"

"ได้ค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ"

ลักษิกาไหว้เขาอย่างซาบซึ้งใจ เขามีน้ำใจช่วยเหลือ...โดยที่ไม่ได้รู้จักกันเลยสักนิด

"ไปนอนเถอะคุณ พักเอาแรงไว้ ยังมีเรื่องให้ต้องคิดต้องทำอีกเยอะ"

ปรวีร์ลุกขึ้น ลักษิกาก็ลุกตาม ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดโดยไม่คุยอะไรกันอีก ต่างคนต้างเข้านอน