ตอนที่ 11

แล้วเสียงโทรศัพท์ที่เธอรอคอยก็ดังขึ้น เธอรีบกดรับอย่างลิงโลด

"ฮัลโหล...ชีพเหรอ เป็นไง... สำเร็จไหม ฆ่ามันได้หรือเปล่า หรือวาจับตัวมันได้ล่ะ"

ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ แล้วบอกเธอว่า

"ไม่ได้ทั้งสองอย่าง มันหนีไปได้"

"อะไรนะ..."

ขวัญตาตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน เธอผิดหวังและขัดใจที่คนของเธอทำงานพลาด ปล่อยให้ลักษิกาหนีไปได้ ชูชีพถูกขวัญตาตะโกนเข้าหู จนต้องเอามือถืออกห่าง แล้วเอานิ้วแยงหู เขาชักสีหน้าไม่พอใจ

"จะตะโกนทำไม แก้วหูแทบแตก"

"ก็...ก็แกพลาดอ่ะ ฆ่าก็ไม่ตาย จับก็ไม่ได้ โธ่โว้ย..."

"มันหนีไม่รอดหรอกน่า ถ้ามันกลับบ้าน มันโดนจับแน่ พวกฉันมาเฝ้าอยู่หน้าบ้านมันเนี่ย"

"ก็ยังดี...จับให้ได้นะ พวกเราจะได้มีเงินใช้กันสบาย พ่อแม่มันรวยมาก แถมมีลูกสาวคนเดียวด้วย เราเรียกเท่าไหร่...เขาก็ต้องให้"

"แบบนี้ปล้นบ้านมันเลยไม่ง่ายกว่าเหรอ"

"ไม่ได้...แกอย่าทำบ้า ๆ นะชีพ ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ"

"เออ ๆๆ เข้าใจแล้ว...แค่นี้นะ"

ชูชีพวางสายก่อน ขวัญตากำมือถือไว้แน่น เธอเจ็บใจที่ลักษิการอดไปได้ ที่ขวัญตาไม่ให้ชูชีพปล้นบ้านของพรเทพ เพราะเธอต้องการลักษิกามาเป็นตัวต่อรอง ให้พรเทพเซ็นต์ยกสมบัติทั้งหมดให้เธอ

หรือถ้าลักษิกาตาย ก็จะไม่มีใครขัดขวางเธอฮุบสมบัติของพรเทพ ขวัญตาวางแผนไว้หลายชั้นกันพลาด เพื่อหวังครอบครองสมบัติของน้องสามี...ที่เธอไม่มีส่วนร่วมสร้างเลยสักนิด

ชายหนุ่มพาลักษิกามาที่วัด ทั้งคู่ลงจากรถ ลักษิกามองไปรอบ ๆ เป็นวัดที่ร่มรื่น ทำให้ใจเธอสงบลงได้บ้าง พอใจสงบ เธอก็คิดได้ว่า...ควรโทรบอกพ่อแม่ให้รู้ ว่าเธอยังปลอดภัยดี พวกท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

ลักษิกาเอาโทรศัพท์มาโทรหาอุษา อุษาเพิ่งกลับจากโรงพยาบาลมาถึงบ้าน เธอนั่งหน้าเศร้าอยู่ในห้องนอนกับพรเทพ พอได้ยินเสียงมือถือดัง เธอก็หยิบมาดู แล้วตื่นเต้นที่เห็นว่าลักษิกาโทรมาหา

"คุณคะ...ขิมโทรมาค่ะ"

"กด...กดรับเร็ว ๆ สิคุณ"

พรเทพก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน อุษากดรับสายลูกทันที เธอเอาหูฟังมาเสียบฟังกับพรเทพคนละข้าง

"ฮะ...ฮัลโหล ขิมลูกแม่"

"ขิมลูกพ่อ...ปลอดภัยใช่ไหมลูก"

"คุณพ่อขา...คุณแม่ขา..."

ลักษิกาน้ำตาไหล...เมื่อได้ยินเสียงพ่อกับแม่

"ขิมอยู่ไหนลูก เดี๋ยวแม่ไปรับ"

"ขิมอยู่ในที่ที่ปลอดภัยค่ะ เมื่อกี้ขิมไปบ้านมา เห็นพวกมันมาดักรออยู่หน้าบ้านด้วยค่ะ"

"จริงหรือลูก"

พรเทพเอาหูฟังออก ลุกเดินไปแง้มผ้าม่านหน้าต่างดู ก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่จริง ๆ