บทที่ 2 : เจอจัง..จัง...

ก๊อก!..กอ๊ก!... "เสียงเคาะประตูดังขึ้น

" อ้าว! มาแล้วเหรอแม่ตัวดี  น่าตีจริงเชียว ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอตั้งนานสองนานแล้วนี่เป็นอะไร? หน้าตาตื่นมาเชียวผีหลอกหรือไง?"

" เปล่าคะ! ถ้าเป็นผียังจะดีกว่าสิคะหมอมิ แต่ดันเป็นภาพบัดสีบัดเถลิงของผู้หญิงกับผู้ชายคู่นึงต่างหาก  สังคมสมัยนี้น่ากลัวสุดๆ"

" เอาล่ะ! เอาล่ะ!  เข้ามาด้านในได้แล้วหมอจะแนะนำให้รู้จักคุณป้าของหมอ  คุณป้าคะ! นี่ยัยหนูอัน ค่ะ! "

สาวน้อยผู้ที่พึ่งมาถึงไม่ลังเลใจที่จะยกมือไหว้ผู้ที่สูงวัยกว่าแต่ยังดูสวยสง่าแถมดูท่าทางใจดีอีกด้วย

" ไหว้พระเถอะจ๊ะ! หนูอัน! "

"  คุณป้าคงเคยเจอหนูอันบ้างแล้ว  ตอนที่ไปบ้านมิ"

" เคยเจอผ่าน ๆ  แต่ยังไม่เคยคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวสักที  ไหนมาให้ป้าสัมภาษณ์สิ  เราเรียนจบอะไร? มาล่ะ "

" หนูจบบริหารธุรกิจค่ะคุณหญิง" อันนาเล่าให้คุณหญิงแขไขฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

" หนูอัน!  ไม่ต้องเรียกป้าว่าคุณหญิงหรอกจ้ะเรียกว่าคุณป้าเฉยๆก็พอ จะได้ไม่อึดอัด สบาบๆดีกว่า " 

" ได้หรือคะ หมอมิ?"

" ถามคุณป้าสิจะถามหมอทำไมกันเล่าเด็กคนนี้  ผู้ใหญ่ให้เรียกแบบไหนก็ตามนั้นแหละจ้ะ"

" ได้ค่ะ! เอ่อ!! คุณป้า!  " ทั้งสามคนคุยกันอย่างออกรสออกชาติ หัวเราะดังลั่นห้อง  หล่อนสร้างเสียงหัวเราะให้คนแก่ได้กระชุ่มกระชวยหัวใจกับเรื่องเล่าของหล่อนที่มีหลากหลาย พลันเสียงประตูก็ดังขึ้น

ก๊อก!..ก๊อก!..ก๊อก!....

" หนูอัน! หมอฝากเปิดประตูทีจ้ะ  "

"  ได้ค่ะ! " 

" งั้นหมอมิ  ป้าวานพาป้าไปเข้าห้องน้ำทีเมื่อกี้มัวแต่หัวเราะเรื่องตลก หนูอันจนไม่อยากเข้าห้องน้ำเลยทีเดียว  "

"  ค่ะ! "

หมอสาวพาผู้เป็นป้าไปยังห้องน้ำตามคำขอ  ส่วนหล่อนเมื่อเดินไปถึงประตูห้องก็เปิดต้อนรับผู้มาเยือนทันที แต่ต้องชะงักตกใจที่แขกผู้มาเยือนกลับเป็นคนที่กฝหล่อนไม่อยากพบอยากเจอเสียได้

" อ้าวเฮ้ย! เธอ!!!..."

" คุณ!..มาทำอะไรมิทราบ?  อย่าบอกนะว่าคุณแอบสะกดรอยตามฉันมา  โรคจิตป่ะเนี่ยคุณ? "

" นี่!ๆๆ ให้มันน้อยๆหน่อยแม่คุณ  ฉันน่าจะเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่านะ :  ยัยตัวแสบ! ว่าเธอมาทำอะไรในห้องนี้ หรือว่าเธอมาขโมยของ ห๊ะ! ไหนดูซิได้อะไรไปบ้าง?  " เขาก้าวเข้ามาในห้อง ชนหล่อนจนเซ

" นี่! หยุดอย่าเข้ามานะ  แล้วก็พูดให้มันดีๆนะใครขโมยมิทราบ?  แล้วอีกอย่างนะคุณ  คนเขามาโรงพยาบาลถ้าไม่ป่วยมาหาหมอก็ต้องมาเยี่ยมคนป่วยสิคะคุณจะให้มาเดินช็อปปิ้งหรือไงล่ะ?  ถามได้ ใครจะเหมือนคุณล่ะมาโรงพยาบาลแท้ๆ  ที่สาธารณะดันมาทำบัดสีบัดเถลิงเห็นแล้วเคืองลูกตาชะมัด!  " หล่อนพูดฉอดๆไม่เว้นช่องให้เขาได้โต้ตอบหล่อนได้ทัน

" คนอะไรไม่รู้จักอายผีสางเทวดานางฟ้าบ้าง?  กินกันไม่เลือกที่ "

" พูดให้มันดีๆนะ  แล้วอย่าลามปามให้มันมากนัก ปากแบบนี้มันน่าจับมาสั่งสอนเสียให้เข็ด  "  มือหนาคว้าเข้าที่แขนของหล่อนอย่างแรง

" โอ้ย! ฉันเจ็บนะคุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ  "  หล่อนพยายามดิ้นให้หลุดจากมือหนาของเขา แต่ยิ่งดิ้นยิ่งเท่าไหร่กลับถูกเขาจับแรงขึ้นมากกว่าเดิมแถมยังพลาดท่าเซล้มไม่เป็นท่าไปบนโซฟากลางห้องรับแขก 

"  โอ้ย! คุณปล่อยนะเจ็บได้ยินไหมหูหนวกหรือไง?  " ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างคนตัวโต  หล่อนยังพูดจายียวนกวนประสาทจนเขานึกหมั่นใส้อยากสั่งสอนคนปากดีให้หายพยศเสียที  เขาประทับปากหนาลงไปที่ริมฝีปากบางแดงระเรื่อของหล่อน  นัยตาของหล่อนลุกวาวแน่นิ่งเหมือนถูกสาปให้กลายเป็นหินเสียอย่างนั้น  พอรู้สึกตัวหล่อนผลักร่างหนาออกทันทีจนสุดแรง  แต่ไม่เป็นผลหล่อนไม่สามารถสู้แรงของเขาได้ ร่างหนายังคงทับร่างบางอยู่อย่างนั้นไม่ยอมถอยออกไป

" อี๋! " หล่อนเอามือเช็ดที่ปากอย่างรังเกียจ

"  คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย? บ้าชะมัด!!!! ลุกออกไปได้แล้วฉันอึดอัดหายใจไม่ออก  " เขายิ้มเยาะหล่อนอย่างผู้ชนะ

" ขอร้องสิ แล้วจะยอมปล่อย "

" ไม่!! ไม่มีทางที่ฉันจะขอร้องอ้อนวอนผู้ชายอย่างคุณ  " อันนายังคงดื้อดึงไม่ยอมลดลาวาศอกง่ายๆ  ถึงแม้ว่าหล่อนจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบก็ตาม

" เสียงเอะอะอะไรกัน?  เสียงเหมือนตากริชเลยหมอมิ"

" หนูอัน! ว้าย!!!!ตายแล้ว!  "  เสียงอุทานดังลั่นของคุณหญิงและหมอมิ ที่เห็นสภาพของคนทั้งสองในสภาพที่หมิ่นเหม่เสียเหลือเกิน

" นี่มันอะไรกัน? ห๊ะ! ตากริช! หนูอัน! "

" ก็ไอ้บ้านี่สิคะ  ตามมารังควานอยู่ได้หาว่าหนูไปแอบถ่ายคลิปเขากับแม่ดาราแฟนเขาที่กำลังนัวเนียกันอยู่มุมตึกหน้าห้องน้ำหนูบอกว่าไม่มี  ก็ไม่เชื่อ ตามมาอยู่ได้ โรคจิต  ตอแยเล่นไม่เลิก " หล่อนว่าเขาฉอดๆ

" ฉันเนี่ยนะตามเธออย่า มโน!  หลงตัวเองไปหน่อยเลยยัยบ๊อง"

"  เดี๋ยว!! นะคะคุณป้ากับหมอมิกับอิตานี่ "  เฮ้ย! ไม่ใช่คุณผ็ชายท่านนี้ รู้จักกันเหรอคะ " อันนาพูดตะกุกตะกักแทบจะไม่เป็นคำ

"  อย่าบอกนะคะว่า? นี่! นี่!  คะๆๆคุณ!คุณกริชเป็นพี่ชายหมอมิ  ที่หมอมิบอก  " หล่อนหน้าถอดสีจนซีดไปหมดเหมือนไก่ต้ม ที่ถูกต้มไม่รู้กี่รอบแล้ว

" ซวยแล้ว ตาย! ตาย!ปล่อยนกปล่อยไก่อีกแล้วฉัน"  หล่อนได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ  ก้มหน้าก้มตาพูดไม่ออกสักเลยคำทีเดียว.............