บทที่7 คุณต้องจะอยู่ที่นี่ 2

แม้ในคืนเข้าหอของเธอต่างจากใคร ๆ แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นกว่าวันไหน ๆ หญิงสาวเรียกเจ้าเลโอนี่ให้มาหาก่อนที่จะอุ้มขึ้นมา “ต่อไปนี้เราขออยู่กับตัวสักพักนะเลโอนี่ มาชิงที่นอนกันเนาะ”

“ฮอง” เจ้าเลโอนี่แสนรู้ร้องตอบราวกับรู้ความแต่แล้วหญิงสาวก็ต้องร้องห้ามหน้าตาตื่นเมื่อนึกได้ว่ามีอีกคนที่อยู่ในห้องและยังหลับอยู่ “ชู! เบา ๆ สิพี่สิงห์หลับอยู่นะ”

“ฮอง ฮอง ฮอง” เลโอนี่ไม่ฟังแต่กลับเห่าต่อทั้งที่สาวน้อยมั่นใจว่าเจ้าชิสุตัวนี้เข้าใจที่เธอสั่งแต่ทำไมถึงไม่ทำตามตฤณรดาได้แต่ห้ามอย่างสงสัยระคนหัวเสีย “เลโอนี่ พี่สิงห์หลับอยู่”

“ฮอง ฮอง”

“เล” “ไม่ต้องว่าเลโอนี่หรอกคุณต้อง ได้เวลาพี่ต้องไปทำงานแล้ว” สิรดนัยที่งัวเงียตื่นเอ่ยบอกออกรับแทนเจ้าเลโอนี่ สาเหตุที่เจ้าลูกรักเห่าเอาๆ นั้นก็เพราะถึงเวลาที่เขาต้องไปทำงานแล้วนั่นเอง เมื่อเห็นชายหนุ่มตื่นแล้วเจ้าสุนัขชิสุแสนรู้ก็รีบกระโดดไปเลียหน้าเลียตาคลอเคลียเจ้าของทันที

“ไม่ต้องล้างแล้วมั้งหน้าถ้าจะเลียขนาดนั้น” สาวน้อยพึมพำอย่างหมั่นไส้และก็ถูกเห่าตอบกลับเสียงดังลั่น “ฮอง ฮอง ฮอง”

“อะไร ตัวจะว่าเราอิจฉาตัวเหรอ เหอะ ฝันเฮอะยัยเลโอนี่” ตฤณรดาบอกพร้อมทั้งกอดอกด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ “เราไม่อิจตัวสักนิด ชิ”

“ฮอง ฮอง ฮอง ฮอง”

“อะไร เห่าทำไมเดี๋ยวเห่าตอบนะบอกให้”

“ฮอง”

“ท้าเหรอ หน๊อยยัยเล ท้าเหรอ”

“ฮอง”

“เอิ่ม หยุด ๆ พี่ยังไม่อยากฟังเราเห่านะคุณต้อง” สิรดนัยร้องขัดขึ้นก่อนที่จะยกมือขึ้นเสยผม เกือบจะได้ฟังคนเห่าแข่งกับหมาเสียแล้ว ตฤณรดานี้ช่างเก่งแท้คุยกับเลโอนี่เสียเป็นเรื่องเป็นราวได้

“ฮอง ฮอง” เจ้าเลโอนี้ร้องขึ้นราวกับเตือนเจ้านายว่าจะสายแล้วก่อนที่จะกระโดดลงจากตัวเจ้านายสะบัดหางคล้ายไม่ใส่ใจหม่อมหลวงสองสายสกุลและออกจากห้องไป

“มีงี้ด้วยเว้ย” คนถูกหมาเมินใส่ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา ในขณะที่เจ้าของหมานั้นรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะสายมากแล้ว เขาถูกปลูกฝังมาเรื่องความตรงต่อเวลาต่อให้เป็นผู้บริหารหรือยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ต้องตรงต่อเวลา เมื่อเจ้าของห้องหายไปในห้องน้ำตฤณรดาจึงเดินออกจากห้องเพื่อไปยังห้องครัว ไม่ เธอไม่ได้จะไปทำอาหารเช้าแต่อย่างใด แต่เธอจะลงไปเพื่อหยิบยืมชุดจากพี่เลี้ยงของสิรดนัยที่อยู่ที่นี่เพื่อดูแลชายหนุ่มตั้งแต่ที่ชายหนุ่มแยกตัวออกมาอยู่เรือนอุ่นรักใหม่ ๆ ต่างหากล่ะ

พี่เลี้ยงที่ช่วยคุณแพรวารินทร์และคุณพงศ์พยัคฆ์ดูแลสิรดนัยและน้อง ๆ มีชื่อจริงว่าจิตรา แต่เธอเรียกติดปากตามพลอยวารินทร์มาตั้งแต่เด็ก ๆ ว่าแม่แต้ว หญิงสาวบอกเล่าเรื่องราวให้แม่แต้วฟังพอสังเขปและขอยืมชุดใส่ก่อนเพราะเธอไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย

“แล้วจะกลับไปที่หออีกหรือเปล่าคะ อย่าไปเลยนะคะคุณต้อง อยู่ที่นี่ดีกว่า แฟนเพื่อนคุณต้องไม่น่าจะหยุดแค่นั้นหรอก” แม่แต้วเอ่ยถามพร้อมกับชักชวนให้คนเป็นคุณผู้หญิงของเรือนอุ่นรักอยู่ที่นี่ต่อ เธอกลัวว่าถ้าหญิงสาวกลับไปที่หอแล้วจะเกิดเหตุการณ์แบบเดิมขึ้นหากเคราะห์ไม่ดีเพื่อนของหญิงสาวไม่กลับมาเห็นก่อนเธอไม่อยากจะคิดว่าหญิงสาวจะรอดพ้นเงื้อมมือคนจิตสกปรกได้หรือไม่ “นะคะ อยู่ที่นี่นะคะ อยู่กับคุณสิงโตของแม่แต้วปลอดภัยกว่าไปอยู่หอแบบนั้นนะคะ”

“แต่คุณสิงโตของแม่แต้วไม่อยากให้ต้องอยู่ที่นี่นิคะ แม่แต้วก็รู้” คนถูกขอร้องให้อยู่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้ แน่นอนว่าแม่แต้วไม่มีทางรู้เลยว่าท่าทีนี้คือการเสแสร้ง ความจริงตฤณรดาตั้งใจจะอยู่ที่นี่อยู่แล้วต่อให้หญิงชราไม่ชักชวนระคนขอร้อง แต่ที่ต้องทำหน้าเศร้าก็เพราะจะให้แม่แต้วไปพูดกับสิรดนัยให้ก็เท่านั้นเพราะชายหนุ่มคงไม่ให้เธออยู่ด้วยอย่างแน่นอน ก็ถึงขนาดให้เธอไปอยู่บ้านพ่อแม่ตั้งแต่แต่งงานไม่ถึงปีก็บ่งบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่อยากให้เธออยู่ด้วย

เมื่อ3ปีก่อนเพราะมีหลายเรื่องเกิดขึ้นเธอจึงยอมให้ใครต่อใครผลักไปตรงนู่นตรงนี้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้เธออายุ20แล้วคิดเองเป็นและระลึกได้แล้วถึงจุดประสงค์สำคัญที่เธอยินยอมแต่งงานกับสิรดนัย เธอประสงค์จะแกล้งเขาเมื่อไหรก็ได้ เธอไม่น่าหลงลืมเป้าหมายนี้เลยจริง ๆ ถ้าเธอไม่คิดแต่เรื่องเสี่ยวิชัยกับนายนัทกรมากเกินไปเธอจะจำได้และพอจบเรื่องเธอก็จะได้ลงมือแกล้งเขาและหน้าด้านไม่ไปไหนต่อให้ถูกโยนไปเรือนแสนรักก็ตาม เธอไม่น่าลืมเลย ถึงว่าหลายปีมานี้ชีวิตไม่มีสีสันเท่าเมื่อก่อนเท่าไหร่ เพราะอย่างนี้เอง

ตอนนี้ล่ะได้เวลาแกล้งพ่อคนมาดนิ่งแล้ว แต่เหนือสิ่งอื่นใดแม่แต้วต้องช่วยเธอก่อน ถ้าแม่แต้วไม่ช่วยเธอก็คงถูกโยนไปไว้ที่บ้านสัตยบดินทร์แน่นอน “แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ต้องไปอยู่กับแม่แพรดีกว่า ถึงอาจจะทำให้แม่แพรและพ่อเสือไม่สบายใจไปด้วยก็เถอะแต่ก็ปลอดภัย เฮ้อ”

“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง คุณต้องของแม่แต้วอยู่ที่นี่ล่ะ ส่วนคุณสิงโตถ้าเขาจะไม่อนุญาตให้เมียตัวเองอยู่ร่วมบ้านด้วยแม่แต้วจะจัดการคุณสิงโตเองค่ะ อยู่ที่นี่นะคะทูนหัว บ้านใหญ่ไกลจากมหาลัยตั้งเยอะ ถ้าคุณสิงโตจะไม่ยอมก็เชิญกลับไปนอนบ้านโน่นเองแล้วกัน” แม่แต้วร้องห้ามด้วยใบหน้ามุ่งมั่น ถ้าเกิดเจ้านายหนุ่มที่เธอรักและช่วยคุณแพรวารินทร์เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกจะไม่ยอมให้ตฤณรดาอยู่ที่นี่เธอนี่ล่ะจะหยิกให้หูแดงเลย และถ้าเกิดมีอาการไม่พอใจล่ะก็เชิญกลับไปอยู่บ้านโน่นเสียเองเลยก็แล้วกัน เธอเชื่อว่าสิรดนัยทำอะไรไม่ได้หรอกยังไงซะก็ขัดเธอไม่ได้คุณแพรวารินทร์ให้สิทธิ์เธอจัดการทุกอย่างในบ้านนี้แล้ว และยังไงซะนายหนุ่มก็ไม่หอบผ้าผ่อนไปอยู่บ้านโน่นเสียเองหรอกเพราะบ้านนี้ใกล้ที่ทำงานกว่าบ้านสัตยบดินทร์และเรือนแสนรัก

“แต่แบบนั้นพี่สิงโตจะลำบากใจนะคะ” ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้จนคนเป็นชราอดไม่ได้ที่จะเข้ามากอดปลอบอย่างเห็นใจ

“ช่างเขาสิคะ ไม่รู้ล่ะยังไงแม่แต้วก็จะให้คุณต้องอยู่นี่ค่ะ ใครจะลำบากใจก็ช่างแม่แต้วไม่สน”

หญิงสาวที่ถูกกอดปลอบใจลอบยิ้มมุมปากขอทุเลาโทษหญิงชราในใจ เธอไม่ได้มีเจตนาจะโกหกพกลมเลยนะ ไม่ได้เสแสร้งด้วย เธอรู้สึกจริง ๆ นะว่าสิรดนัยต้องลำบากใจแน่ ๆ ล่ะ และเดี๋ยวจะลำบากกายด้วย

เวลาต่อมา

“ไม่ว่ายังไงก็ตามคุณต้องจะอยู่ที่นี่ เข้าใจไหมคะคุณสิงโต” แม่แต้วเอ่ยบอกคนที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ด้วยน้ำเสียงมั่งคงและน่าเคารพ คนกำลังตักของโปรดเข้าปากถึงกับวางช้อนด้วยความรู้สึกวูบวาบหายใจไม่คล่องเมื่อคนที่เขารักเหมือนแม่อีกคนทำเสียงแบบนี้ ตอนเด็ก ๆ แม่แต้วเคยทำเสียงแบบนี้ตอนที่เขาดื้อและแน่นอนว่าเขาไม่มีทางขัดใจแม่แต้วในโหมดนี้ได้

“สิงโตขอเหตุผลครับแม่แต้ว” แม้จะไม่อยากขัดแต่เขาขอถามเหตุผลของแม่แต้วสักนิดว่าเหตุผลเพียงพอที่จะยอมหรือไม่

“เหตุผลข้อแรก แม่แต้วไม่อยากให้คุณต้องกลับไปที่หอพัก หอพักที่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าออกแบบนั้นไม่ปลอดภัยนะคะ ข่าวข่มขืนนักศึกษาในหอพักมีออกมามากมาย แล้วคนที่ลงมือก็ยังเป็นคนใกล้ตัวกับรูมเมทด้วยนะคะ ความจริงที่คุณต้องต้องออกจากหอพักแล้วมาที่นี่มันไม่ใช่แค่เพราะเพื่อนที่เป็นรูมเมทเข้าใจผิดนะคะ แต่แฟนของแม่คนนั้นจะลวนลามคุณต้องด้วย ครั้งนี้อาจจะแค่ลวนลามแล้วครั้งหน้าล่ะคะ แน่ใจหรือว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อความปลอดภัยควรให้คุณต้องย้ายออกจากที่นั่นนะคะ” แม่แต้วร่ายยาวเหตุผลข้อแรกให้คนเป็นนายฟังเมื่อเห็นท่าทีคล้อยตามแต่ก็มีข้อโต้แย้งจะถกเถียงก็เอ่ยต่อ

“ข้อที่สอง คุณสิงโตอาจจะคิดว่าเรือนแสนรักก็ปลอดภัย วังสิราราชก็ปลอดภัย วังติวกุลก็ปลอดภัยทำไมจะต้องเป็นที่นี่ เหตุผลที่ต้องเป็นที่นี่ก็เพราะระหว่างบ้านเรากับบ้านใหญ่ บ้านเราใกล้มหาลัยกว่า และคุณต้องเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณสิงโตจะให้กลับไปอยู่ที่วังสิราราชหรือวังติวกุลมันก็ไม่ใช่สิ่งสมควร สามีภรรยาความอยู่ด้วยกันดูแลกันเวลาที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งลำบากสิคะ”

“และเหตุผลที่สาม แม่แต้วอยากให้คุณต้องอยู่กับคุณสิงโต แม่แต้วไม่อยากให้ชีวิตคู่ของคุณสิงโตกับคุณต้องเหมือนกับตอนที่คุณแพรและคุณเสือแต่งงานกันใหม่ ๆ แม่แต้วกับคุณแพรพร่ำบอกคุณสิงโตมาตลอดนะคะ ว่าอย่าให้อะไรมันสายไป ถ้าวันนี้คุณสิงโตปล่อยคุณต้องกลับหอพักไป มั่นใจหรือคะว่าวันหนึ่งตัวเองจะไม่มานั่งจมอยู่กับคำว่าทำไมถึงปล่อยให้ทุกอย่างสายเกินแก้แบบนี้” สิรดนัยฟังพี่เลี้ยงคนสนิทบอกเหตุผลพร้อม ๆ ไปกับการครุ่นคิดตาม คุณพงศ์พยัคฆ์เคยเล่าให้เขาฟังบ่อย ๆ ถึงเรื่องราวก่อนที่เขาจะเกิด ตอนนั้นคุณพงศ์พยัคฆ์และคุณแพรวารินทร์แต่งงานกันจากคำสัญญาของผู้ใหญ่ตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะความเข้าใจผิดคุณพงศ์พยัคฆ์จึงใช้ชีวิตต่างคนต่างอยู่ไม่สนใจดูแลคนเป็นภรรยา เป็นเวลา9ปีที่ทั้งคู่ใช้ชีวิตต่างคนต่างอยู่ กว่าที่พ่อของเขาจะคิดได้ก็เกือบจะเสียแม่ของเขาไปแล้ว

แล้วเขามั่นใจแล้วหรือว่าถ้าให้หญิงสาวกลับไปอยู่หอพักวันหนึ่งเขาจะไม่ต้องมานั่งเสียใจและถามตัวเองว่าทำไมถึงปล่อยให้มันสายเกินแก้

“ลองคิดดูนะคะ ถ้าคุณต้องกลับไปแล้ววันนึงเกิดพลาดท่าเสียทีแฟนของเพื่อนคนนั้นเขาแล้วอับอายจนฆ่าตัวตาย คุณสิงโตมั่นใจหรือคะว่าวันนั้นคุณสิงโตจะไม่มานั่งเสียใจที่ปล่อยให้สายเกินแก้” เสียงของแม่แต้วยังคงดังอยู่และคำพูดของท่านก็ทำให้สิรดนัยคิดคล้อยตาม

“คุณสิงโตจะว่ายังไงแม่แต้วไม่สนแล้วค่ะ คุณต้องจะอยู่ที่นี่ ถ้าคุณสิงโตลำบากใจกลับไปนอนบ้านโน่นเองก็แล้วกัน”

“แม่แต้วครับ สิงโตจำนนในเหตุผลของแม่แต้วครับ แต่ว่า...สิงโตเป็นผู้ชายนะ น้องเองก็เป็นผู้หญิง และก็อยู่ในวัยที่กำลังโต มันจะดีเหรอครับที่จะให้น้องอยู่ที่นี่กับสิงโต” คนเป็นเจ้าของบ้านเอ่ยบอก เหตุผลของแม่แต้วนั้นเขาไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ คิดตามแล้วก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าถ้าเกิดเหตุขึ้นกับตฤณรดาในวันหนึ่งตัวเขาเองไม่พ้นต้องมานั่งเสียใจที่ปล่อยให้ทุกอย่างสายไป แต่การต้องอยู่ด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน อยู่ในบ้านเดียวกันมันจะดีหรือเมื่อตฤณรดายังเป็นสาวน้อยกำลังจะเติบโตเป็นผู้หญิง ส่วนเขาก็เป็นผู้ชายที่ไม่ใช่พระอรหันต์ที่ตัดได้แล้วซึ่งอารมณ์ทั้งมวล นั่นคือสิ่งที่เขาคิดตลอดมา จนกว่าตฤณรดาจะเป็นผู้ใหญ่พร้อมจริง ๆ เขากับเธอไม่ควรอยู่ด้วยกัน ใกล้ชิดกันเลย

“คุณสิงโตคะ คุณสิงโตกับคุณต้องแต่งงานกันแล้วนะคะ เป็นสามีภรรยากันต้องอยู่ด้วยกันช่วยเหลือกันในวันที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งลำบากสิ อย่าไปคิดถึงเรื่องอื่นให้รกสมองเลยนะคะทูนหัว ไม่มีอะไรไม่ดีหรือไม่เหมาะสมหรอก ทูนหัวของแม่แต้วเป็นผู้ชายนะคะควรปกป้องภรรยาสิ” แม่แต้วบอกก่อนที่จะหันไปตักข้าวใส่จานเมื่อเห็นเรียวขาบางก้าวลงบันไดมา ไม่ต้องคาดเดาก็รู้ได้ว่าเป็นตฤณรดา เพราะบนบ้านไม่มีคนอื่น

“คุณต้องมาทานข้าวเช้าสิคะ แม่แต้วคุยกับคุณสิงโตแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลค่ะ” หญิงชราเอ่ยบอกชวนก่อนที่หญิงสาวในชุดที่ค่อนข้างจะเลยวัยจริงเสียมากโขจะเดินมานั่งรับประทานอาหารเงียบ ๆ เธอไม่รู้หรอกว่าแม่แต้วคุยอะไรกับสิรดนัยบอกแต่เธอมั่นใจว่าสิรดนัยโยนเธอไปที่อื่นไม่ได้แน่นอน แม่แต้วต้องจัดการเรียบร้อยแล้วอย่างแน่นอน