2 จอมบงการ (6)

บอกด้วยสีหน้าไม่พอใจ นลินก็รีบหันไปตักมักกะโรนีใส่จาน คว้าแก้วน้ำได้ หญิงสาวก็เดินออกมาจากบริเวณครัวทันที

ขืนอยู่มีหวังมื้อกลางวันของเธอต้องตกเป็นของนายปลาวาฬจอมตะกละแน่ ๆ

พออิ่มท้องกับอาหารมื้อกลางวันเรียบร้อยแล้ว นลินก็เข้ามาจัดการเก็บอุปกรณ์ที่ใช้ปรุงอาหารไปล้าง โดยไม่ลืมในส่วนของเจ้าของบ้านที่กินแล้วตั้งทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าด้วย แต่เก็บล้างยังไม่ทันเสร็จใครคนเดิมก็มาก่อกวนเธออีก

“ทำตัวเป็นประโยชน์ดีนี่”

นลินแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเจ้าของบ้าน เธอจึงไม่เห็นสายตาอ่อนโยนที่ทอดมองมา

ปวาฬรู้สึกพอใจที่ได้เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาอยู่ในบ้าน เห็นเธอหยิบนู่นจับนี่ก็เพลินไปอีกแบบ ทั้ง ๆ ที่ป้าเฟื้อง ป้าแม่บ้านก็มาทำความสะอาดที่นี่เป็นประจำ แต่ทำไมเมื่อมีผู้หญิงคนนี้อยู่ในครัว กลับทำให้บรรยากาศภายในบ้านดูมีชีวิตชีวามากกว่าตอนป้าเฟื้องอยู่

“จะยืนจ้องอีกนานมั้ย ถ้าว่างนักก็ช่วยเอาชามไปเช็ดหน่อย” หญิงสาวหันมาเท้าสะเอว แต่ชายหนุ่มก็ไหวไหล่

“กำลังจะไม่ว่าง”

นลินย่นจมูกใส่ แล้วล้างจานต่อ

“ช่วงเย็นฉันจะเข้าเมืองไปทำธุระ เธออยากได้อะไรไหม?”

หญิงสาวเกือบจะหลุดปากออกมาแล้วว่า ‘ต้องการผู้ช่วยทำความสะอาดบ้านรูปหล่อ ๆ’ แต่เธอก็ยั้งปากได้ทัน

“ถ้าฉันฝากซื้อของ จะติดหนี้บุญคุณอีกไหม?”

ปวาฬแทบจะกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่ เอ่อหนอ คนแบบนี้ก็มีในโลกด้วย

“ถือเป็นค่าตอบแทนที่เธอผัดนรกให้ฉันกินก็ได้”

นลินมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างช่างใจ เธออ่านความรู้สึกเขาไม่ออกหรอก แต่ก็บอกในสิ่งที่ต้องการ

“งั้นเอากระบะใส่ทราย ที่ตักทราย แล้วก็ทรายอนามัยสำหรับแมวหนึ่งชุด”

ปวาฬเพียงพยักหน้าแล้วผละไป แต่ต้องชะงักเมื่อถูกเรียกไว้

“เดี๋ยว ยังไม่หมด”

ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ฉันต้องการโลชั่นทากันยุง สบู่เหลวอนามัย ผ้าอนามัยมีปีกสำหรับตอนกลางวัน แล้วก็ตอนกลางคืนด้วย”

“จะให้สร้างซุปเปอร์มาร์เกตเอาไว้ในบ้านด้วยดีมั้ย?”

“ก็ดีนะ เผื่อฉันอยากช็อป อ้อ ถ้าเป็นไปได้ ขอโรงหนังด้วย” นลินตอบอย่างสนุกปาก

“เหลือเกินจริง ๆ เลย” ชายหนุ่มพึมพำก่อนผละไป

เดี๋ยวนะ เมื่อครู่ยัยเปรี้ยวสั่งผ้าอนามัยด้วย บ้าสิ เกิดมาเขาไม่เคยซื้อของพวกนี้เลย แล้วเขาจะซื้อถูกมั้ยเนี่ย!

##### 3

ปฏิบัติการค้นหารองเท้า

บ่ายแก่บรรยากาศภายในบ้านค่อนข้างเงียบสงบ เพราะนาน ๆ ถึงจะมีเรือหางยาวแล่นผ่าน มีนกสีขาวโฉบผิวน้ำเพื่อหาปลา และบินถลาเล่นสายลม แม้จะไม่มากมายเหมือนฤดูหนาว แต่มันก็ทำให้ท้องน้ำดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ทว่านลินก็รู้สึกเหงา และเดียวดาย

ตั้งแต่จำความได้พ่อแม่แยกทางกันไปได้ไม่นาน ทั้งสองก็ถูกทูตสวรรค์รับตัวไปอยู่ด้วย ก็ในวันที่ทั้งสองท่านนัดกันไปเซ็น ‘ใบมรณะครอบครัว’ นั่นล่ะ

อันที่จริงก็คือใบหย่า ที่เธอเรียกแบบนั้น เพราะมันคือจุดจบของครอบครัว เธอถูกผู้เป็นป้าค่อนข้างมีฐานะส่งเสียเลี้ยงดู พอเรียนมหาลัยได้แค่เทอมเดียว ป้าก็เสียชีวิตไปอีก

เธอเลยไม่เหลือใคร นอกจากตัวเอง ถึงจะอยู่จุดนั้น แต่ชีวิตเราต้องเดินต่อไป เธอเริ่มต้นดิ้นรนด้วยตัวเอง ทั้งหางานพิเศษทำเพื่อส่งตัวเองเรียน

วันหนึ่งขณะมาทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟ เธอก็ได้รู้จักกับ ‘ภาณุมาศ’ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงและครอบครัวของเขาโดยบังเอิญ เพียงเพราะเหตุการณ์ฉกชิงวิ่งราวกระเป๋าสตางค์ที่หน้าภัตตาคาร

เธอหางคิ้วแตก ตัวเนื้อมอมแมมเพราะวิ่งตามจับหัวขโมยที่ฉกกระเป๋าคุณหญิงแสงแขแม่ของภาณุมาศไป ด้วยเป็นเด็กพื้นที่คุ้นชินกับเส้นทางบวกกับโชคช่วย เธอก็สามารถนำกระเป๋ามาคืนคุณหญิงได้

คงเพราะชะตาต้องกัน หรืออาจเป็นโชคชะตากำหนดก็ได้ เหตุการณ์ในวันนั้นได้เปลี่ยนชีวิตเธออีกครั้ง เธอถูกไล่ออกจากงานด้วยข้อกล่าวหาละทิ้งหน้าที่ระหว่างปฏิบัติงาน

แต่โชคชะตาก็ชดใช้ให้เธอได้เข้าไปอยู่ในครอบครัวของภาณุมาศ ในฐานะคนดูแลคุณหญิง และหลังจากนั้นก็พ่วงท้ายด้วยตำแหน่ง ‘ลูกสาวบุญธรรม’

ครอบครัวของภาณุมาศไม่มีลูกสาวเลย ดังนั้นเธอจึงกลายเป็นที่รักและเอ็นดูของตระกูล ‘ธารบริรักษ์’ ไป หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยคุณหญิงแม่แสงแขได้ขอให้เธอไปทำงานที่บริษัทต่อ