วิวาห์พระจันทร์

มือหนาวางปากกาหมึกซึมลงบนหน้าสมุดบันทึก ก่อนลุกขึ้นเดินมานั่งบนขอบลูกกรงระเบียงบ้านเรือนแพ เพื่อรับลมเย็นจากทะเลที่พัดเอาความเย็นชุ่มชื้นมาให้ เส้นผมยาวรุงรังปราศจากสิ่งผูกมัดสยายไปตามแรงลม ชายหนุ่มเอนหลังพิงเสาในท่าสบาย หากกิริยาผ่อนคลายนั้นกลับขัดแย้งกับจิตใจอย่างสิ้นเชิง

ดวงตาอ่อนล้าซึ่งได้รับการพักผ่อนไม่เพียงพอเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดคล้ำ มีพระจันทร์แหว่งเว้าที่ยังทอแสงอ่อนในอาการเหม่อลอย สิ่งที่เขาเห็นและสัมผัสได้ก็คือ พระจันทร์โดดเดี่ยวเหมือนเขาไม่มีผิด

มีผืนฟ้า มีดวงจันทร์ แต่ไร้ซึ่งดวงดาว...

ใช่แล้ว ดวงดาวหายไป หายไปจากท้องฟ้า และหายไปจากหัวใจของเขา ยังมีเรื่องสำคัญที่ ‘ตัดสินใจ’ ไม่ได้ และมันก็เป็นเหตุให้เขาข่มตาไม่ลงติดต่อกันมาหลายคืน

ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะทำงานมากดรับสาย

“ว่าไง มีอะไรให้รับใช้หรือคุณหลาน?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นชื่อแสดงบนหน้าจอโทรศัพท์

“เสียงลมแรงจัง... นี่เที่ยงคืนกว่าแล้ว น้าวาฬยังไม่เข้านอนอีกเหรอ?”

“เรานั่นล่ะทำไมถึงยังไม่นอน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถึงโทรหาน้าดึกป่านนี้ ?” ปวาฬย้อนถามด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ พยายามฟังเสียงที่ลอดเข้ามาในโทรศัพท์

“สิกานอนไม่หลับค่ะ พอดีมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย ต้องการความช่วยเหลือจากน้าวาฬด้วย คือว่า....”

เสียงใส ๆ ปลายทางเล่าเรื่องยาวเหยียด ระหว่างฟังหลานสาวเล่าเรื่อง ชายหนุ่มก็เดินไปพิงขอบลูกกรงระเบียงตามเดิม

“เมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้ค่ะ ส่วนเรื่องเวลา เดี๋ยวสิกาจะโทรมาบอกอีกครั้ง น้าวาฬช่วยไอ้นาวด้วยนะ” รักษ์สิกา หรือสิกา ผู้เป็นหลานอ้อนเสียงหวานกว่าปกติ

“อือ...ไม่มีปัญหา หาก ‘ไอ้นาว’ เพื่อนเราอยากมาพักอยู่ที่นี่จริง ๆ” ผู้เป็นน้ารับคำ ไม่สนใจรายละเอียดของผู้ต้องการความช่วยเหลือเท่าไหร่นัก

“ขอบคุณค่ะน้าวาฬ รักน้าวาฬจังเลย”

น้ำเสียงสดใสของรักษ์สิกาไม่มีแววของคนง่วงนอนทำเอาปวาฬขมวดคิ้ว เขารู้จักนิสัยหลานสาวจอมแสบดี ถ้าป่านนี้ยังไม่หลับไม่นอน เป็นไปได้ว่าเจ้าหล่อนอาจกำลังเต้นแย้ว ๆ อยู่สถานบันเทิงที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้

“ป่านนี้แล้วไม่กลับบ้านอีกเหรอ?”

“อยู่ที่บ้านแล้วค่ะ ห้าว...” รักษ์สิกาอ้าปากหาวหวอดใส่โทรศัพท์ “ตอนนี้สบายใจล่ะ น้าวาฬก็เข้านอนได้แล้วนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ราตรีสวัสดิ์” แล้วคนโทรมาก็กดตัดสาย

ปวาฬมองตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนผ่อนลมหายใจออกมายาว เพราะเวลาล่วงเข้าวันใหม่เรียบร้อยแล้วนั่นเอง ดวงตาอ่อนล้าทอดสายตาผ่านแสงส้มของตะเกียงน้ำมันไปยัง ‘บางสิ่ง’ ที่ถูกสมุดบันทึกทับเอาไว้ ในสมองของเขากลับเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่หาทางออกไม่ได้ ทั้งสับสน ทั้งใจหาย...

“มันก็แค่เวลานี้เท่านั้นปวาฬ อีกไม่นานนายก็จะก้าวผ่านมันไป...”

ชายหนุ่มให้กำลังใจตัวเองก่อนดับตะเกียงน้ำมันลง แล้วกลับเข้าที่พักตามคำแนะนำของหลานสาว...

##### 1

รองเท้าที่หายไป

นาฬิกาสายคาดสีขาวใสติดข้อมือฟ้องว่า ได้เวลาเคารพธงชาติในช่วงเย็นแล้ว...

ร่างบางสวมกางเกงขาสั้น เสื้อขาวผูกเอวเปิดไหล่ สวมรองเท้าส้นเข็มสีแดงสด ก้าวฉับ ๆ ด้วยความมั่นใจบนสะพานไม้ซึ่งกว้างเพียงสองไม้บรรทัด บนหลังของหญิงสาวสะพายเป้ใบโต สองมือเต็มไปด้วยกระเป๋าสัมภาระ ข้างหนึ่งคือกระเป๋าเสื้อผ้า ส่วนอีกข้างหนึ่งคือตะกร้าหวายใส่เพื่อนคู่ใจ

ด้วยความสนิทสนมกับรักษ์สิกามาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ‘นลิน’ ถึงรู้ว่าแม่เพื่อนรักสุดเฮี้ยวมีบ้านเรือนแพตากอากาศ เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยมาพักช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนตอนเรียนมหา’ลัย แต่ก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว... แต่สาเหตุที่นลินตัดสินใจกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพียงเพราะเหตุผลบางประการ

เธอต้องการที่เงียบสงบ เพื่อพักผ่อนสมอง และมีเวลาที่จะได้คุยกับตัวเอง มัวแต่ใจลอยคิดถึงโปรแกรมวันหยุดที่ไม่มีการวางแผน เธอจึงไม่ทันมองทาง แล้วเรื่องที่ไม่เคยอยู่ในหัวสมองจึงเกิดขึ้น!

พรึบ!

รองเท้าส้นเข็มที่สวมผลุบลงในร่องไม้ ส่งผลให้หญิงสาวเสียการทรงตัวกะทันหัน ดีที่ว่าเจ้าตัวใช้เท้าอีกข้างยันพื้นได้ทัน มิเช่นนั้น อาจจะ ‘หัวทิ่มดิน’ หรือไม่ก็หงายหลัง ‘ก้นจ้ำเบ้า’

“โอ๊ย!... ขาฉัน” หญิงสาวครางกับความซุ่มซ่ามของตัวเอง

พอลองขยับเท้า นลินก็รู้ว่าเธอยังไปต่อได้ พอหันกลับไปเพื่อสวมรองเท้า ก็พบว่ารองเท้าคู่โปรดติดร่องไม้สะพานอยู่ ครั้นจะวางสัมภาระลงแล้วมา ‘งัด’ รองเท้าออกก็ไม่ใช่ที่ เพราะกว่าจะแบกเป้ขึ้นหลังได้ พร้อมกับหิ้วเจ้าซ่าหริ่มใส่ตะกร้ามาก็เล่นเอาเหงื่อตก อีกอย่างสะพานไม้เล็กนิดเดียวเท่านั้น