4

“ไม่จ้ะ พูดจริง พ่อกับแม่แพลนเอาไว้แล้วว่า ถ้าลูกแต่งงาน เราจะไปเที่ยวรอบโลกกัน” คุณสุขใจทำหน้าชวนฝันหวาน จะได้ไปฮันนีมูนรอบที่ 999 กับสามีให้ชื่นปอด ทรายหวานมองหน้ามารดาแล้วค้อนอย่างหมั่นไส้นิดๆ ชิ! จะไปจู๋จี๋กันสองคนผัวเมีย แล้วเฉดหัวให้เธอไปมีสามีนี่นะ ใครจะยอมง่ายๆ กันล่ะ

“คุณพ่อกับคุณแม่ก็หนีบหนูขึ้นเครื่องไปด้วยสิคะ”

“ไม่เอาหรอกจ้ะ สิ้นเปลือง เงินแม่กับพ่อหามา เอาไว้ใช้กันสองคนผัวเมีย แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปกินข้าวกับพี่เขาล่ะ นี่ถ้าเขาทำให้หนูยอมแต่งงานได้ แม่จะแถมข้าวสารให้เขาอีก 1 คันรถบรรทุกสิบล้อ”

มารดาโบกมือก่อนเดินหนีออกจากห้อง ทรายหวานหน้างอเป็นม้าหมากรุก คิดแผนการเต็มหัวก่อนจะปิ๊งไอเดียร์ หยิบเบอร์โทรศัพท์ที่มารดาทิ้งเอาไว้ให้ เป็นเบอร์ของไพรวัลย์นั่นเอง เธอต้องเป็นคนโทรไปนัดแนะเขาเรื่องร้านอาหาร

ทรายหวานยิ้มให้กับแผนการอันบรรเจิดของตัวเอง พรุ่งนี้นายไพรวัลย์เละเป็นโจ๊กแน่ๆ

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

คนเจ้าแผนการทิ้งตัวลงนอนกลิ้งไปมา หัวเราะอย่างชั่วร้ายให้กับแผนการของตัวเอง

ทรายหวานเห็นว่าที่คู่หมั้นเฉิ่มๆ หน้าตาจืดชืดของเธอกำลังเดินเข้ามาในร้านอาหารเกาหลีก็รีบโบกมือทักทายและกวักมือเรียกทันที

“ทางนี้ค่ะพี่ไพร”

วันนี้สดมภ์ไม่เห็นว่าทรายหวานจะแต่งตัวพิลึกพิลั่นเหมือนเมื่อวาน เธอคงอาย ที่เมื่อวานเธอแต่งตัวแบบนั้นก็เพราะอยู่บ้าน ไม่ได้ออกมาที่ชุมชนเหมือนตอนนี้

“พี่ไพรมานั่งตรงนี้เลยค่ะ” ทรายหวานยิ้มแย้มแจ่มใส สดมภ์ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย วันนี้เธอคงไม่แกล้งเขา

ใช่ไหม?

ทำไมเขารู้สึกไม่ไว้ใจเพราะรังสีอำมหิตมันแผ่ซ่านเหลือเกิน

ศีลเสมอกัน ทรายหวานแสบเหมือนเจ้านาย ถ้าแต่งงานอยู่ด้วยกันจะเป็นเรียกอะไรดีนะ แสบกำลังสองหรืออำมหิตกำลังสองดีล่ะ?

ยิ้มแบบนี้เขาตงิดๆ ในหัวใจชะมัด

“นี่เพื่อนของทรายค่ะ ชื่อปาม”

“สวัสดีค่ะพี่ไพร”

“สวัสดีครับ” สดมภ์รีบยกมือไหว้แทบไม่ทัน

“พี่ไพรจะสั่งอะไรเพิ่มไหมคะ พอดีทรายสั่งอาหารไปแล้วค่ะ เดี๋ยวคงมาเสิร์ฟ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกินอะไรก็ได้ครับ”

“โน่นค่ะ อาหารมาแล้ว”

“เอ่อ... สั่งหมดนี่เลยเหรอครับ” สดมภ์มองอาหารตรงหน้าตาค้าง

“ใช่ค่ะ เดี๋ยวเพื่อนของทรายจะมาอีกสามคนค่ะ วันนี้พี่ไพรมากินข้าวกับทรายทั้งที ก็ต้องจัดหนักจัดเต็มกันหน่อยสิคะ”

“ครับ” สดมภ์รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล แต่เขาอาจจะคิดมากเกินไป

ชายหนุ่มนั่งมองว่าที่เจ้าสาวของเจ้านายตาปริบๆ ตัวเล็กนิดเดียว

แต่กินจุเป็นบ้าเลย!!!

เล่นสั่งอาหารมาแบบทำเขาตาลายไปเลยทีเดียว

เจ้านายเขารวยน่ะใช่

แต่เขาไม่ได้รวยเหมือนเจ้านายนะ!

เอาแล้วสิ!

นี่เรียกกินเหรอ

กินแบบทำลายล้างมาก!

“พี่ไพรขา...”

“ครับ” สดมภ์แทบสำลักกับเสียงหวานๆ เคลือบยาพิษ รอยยิ้มหวานหยดนี่แหละที่ทำให้เขาเกือบตายคาบ้านของหล่อนมาแล้ว

“พอดีว่าเพื่อนๆ ของทรายอยู่แถวนี้น่ะค่ะ ไม่ได้เจอกันนานมาก ทรายอยากเจอเพื่อน ชวนมากินข้าวด้วยกันดีไหมคะ”

“อ๋อ... ตามสบายเลยครับ” สดมภ์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เขาปาดเหงื่อไปมา แอบเห็นราคาในเมนูอาหารแล้วเหงื่อตก

ชายหนุ่มรีบโทรหาเจ้านายด่วน อีกฝ่ายไม่ยอมรับโทรศัพท์ สงสัยจะติดงาน เจ้านายของเขาไม่ค่อยชอบพกโทรศัพท์

ในเวลานี้นี่นะ!

มันใช่เหรอ?

ใครก็ได้ช่วยกูที...

ช่วยพากูออกไปจากที่นี่ที!

สดมภ์เดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง โอ้วว... แม่เจ้า เพื่อนช้างน้ำ! เฮ้ยไม่ใช่ เพื่อนๆ ของว่าที่เมียเจ้านายอีกสามคน หุ่นยังกับเทพีช้าง

อย่าบอกนะว่า!

“พี่ไพรขา”

“ครับ” สดมภ์รับคำตาปริบๆ เอายังไงกับชีวิตดีหนอ?

“ขออนุญาตสั่งอาหารเพิ่มนะคะ พี่ไพรอยากกินอะไรอีกไหมคะ” ทรายหวานเอ่ยถาม สดมภ์ส่ายหน้าไปมา นั่งลงที่เก้าอี้เสริมที่ทางร้านยกมาให้ เพราะเก้าอี้ของเขาโดน 3 ช้างน้ำน้ำหนัก 300 กว่ากิโลแย่งไปแล้ว

ก๊วนเพื่อนของทรายหวานทานอาหารกันอย่างมีความสุข เล่นโซเชี่ยล ถ่ายรูป เฮฮาปาร์ตี้เหลือเกิน ในขณะที่เขากินอะไรไม่ลง

“พี่ไพรคะ”

“คะ... ครับ” คนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัว ถึงเวลาคิดเงินแล้วสินะ

นรกชัดๆ!!!

“พี่ไพรจะกินอะไรอีกไหมคะ”

แหม... ว่าที่เมียเจ้านายนี่แสบน่าดู ถามเหมือนอย่างกับว่าเขากินมันทุกอย่างในโต๊ะ ดูไปดูมาเขามองจานของตัวเอง น่าจะได้กินแต่กะหล่ำปลีลวกอย่างเดียวกระมัง