2

ระหว่างนั่งรอเจ้าของบ้านไม้สไตล์คันทรี ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้ร่มรื่น เน้นระเบียงบ้านกว้างกลมกลืนกับธรรมชาติในแบบที่เกวลินชอบ หล่อนเติบโตมาในบ้านสวนเมืองนนท์อยู่กับธรรมชาติมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะต้องพักอยู่ที่คอนโดบ้างตั้งแต่เรียนจบ และ เข้าทำงานกับบริษัทในเครือของตระกูลวงศ์วิริยะกุล โดยไม่รู้สักนิดว่าคุณลุงดนัย ผู้ใหญ่ใจดี เพื่อนสนิทของบิดาที่หล่อนมีโอกาสได้พบเจอบ่อย ๆ ในวัยเด็กนั้น คือท่านประธานใหญ่ของอาณาจักรแห่งนั้น

“สวัสดีค่ะ...เอ่อ..คุณอนาวินใช่ไหมคะ ดิฉันเกวลินค่ะ” หญิงสาวคิดอะไรเพลิน ๆ จึงไม่ได้รับรู้การมาของใครอีกคน ต่อเมื่อหันมาเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ อายุเขาน่ะเหรอห่างจากหล่อนสิบปี หล่อนจำได้แม่นเพราะคุณลุงดนัยบอกว่ากำลังดี ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉยแลดูดุดัน หนวดเครารกครึ้ม ผิวพรรณไม่ได้ขาวจัดเหมือนในรูป แม้จะคล้ำแดดไปสักนิด แต่นั่นยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์แบบดิบๆ เถื่อน ๆ .....หัวใจกระหน่ำเต้นแรง..ห้ามไม่หยุด ฉุดไม่อยู่ทันทีที่สบสายตาคู่คม ในขณะที่เขายืนกอดอก มองมานิ่ง ๆ

รสนิยมของหล่อนอาจจะไม่ค่อยเหมือนใคร......สาวที่เคยประกาศตัวขอเป็นโสดตลอดชีวิตอย่างเกวลิน กรี๊ดเขาในใจทันทีที่เห็นชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ตอนที่คุณลุงดนัยให้ดูรูปของเขาก็รู้ว่าหล่อ ตอนนั้นเขาหน้าตาหล่อเหลา เกลี้ยงเกลา ผิวขาว แต่ก็ไม่ได้รู้สึกปลื้มปริ่มเท่านี้ แต่สิ่งที่แสดงออกคือหญิงสาวกระพุ่มมือไหว้อย่างงดงาม ถึงแม้จะเกิดอาการประหม่าไม่น้อย ความมั่นใจก่อนออกเดินทางเป็นอันหดหายไปเกือบหมด

อนาวินไม่แม้แต่จะรับไหว้ตามมารยาท ได้แต่ตีหน้าเคร่ง จ้องมองมา สายตาคมกล้าของเขา มองสำรวจหญิงสาวหน้าตาค่อนข้างมอมแมมอย่างคนไม่ใคร่จะใส่ใจดูแลตัวเอง เส้นผมยาวติดฝุ่นจาง ๆ ถูกรวบไว้ง่าย ๆ จะมีดีหน่อยก็ตรง ดวงตากลมโตแม้ไม่หวานซึ้งแต่ก็ดูมีชีวิตชีวา รูปร่างเพรียวบาง หล่อนสวมกางเกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีดำขมุกขมัว ชายหนุ่มพิจารณาหญิงสาวตรงหน้าราวกับเครื่องสแกนจับผิดก็ไม่ปาน

“เอ่อ...บังเอิญ มีปัญหาจากการเดินทางนิดหน่อยค่ะ...เลยมีสภาพ..เป็นแบบนี้” หญิงสาวมองข้ามความไร้มารยาทของอีกฝ่าย ยิ้มแหย ๆ รู้ตัวว่าสารรูปของหล่อนตอนนี้ดูไม่จืด เยินแค่ไหน ถามใจเธอดู.... ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะหล่อนเองยืนยันกับคุณลุงดนัย ว่าจะเดินทางมาด้วยตัวเอง แต่สุดท้าย....เฮ้อ.....อย่างที่เห็น....เจ้าบ่าวของหล่อนคงจะประทับใจน่าดู…….

“จะเริ่มงานเลยใช่ไหม” คำพูดแรกที่ออกจากปากชายหนุ่ม เขาถาม ราวกับคุย เรื่องธรรมดาทั่ว ๆ ไป เรื่องลมฟ้าอากาศ

“อะ...อะไรนะคะ” เกวลิน ตกใจตาโตเท่าไข่ห่าน เรื่องที่คุณลุงดนัยกับบิดาของหล่อนขอร้องให้ทำ ว่าแปลกแล้ว พอเจอกับลูกชายของท่านยิ่งแปลกประหลาดพิลึกกึกกือไปกันใหญ่ รู้อยู่เต็มอกว่างานนั้นคืออะไร แต่มันเร็วไปปะ...มาถึงก็จะจับกดทำลูกเลย.....พ่อคู๊ณ...สงสัยจะอดอยากปากแห้ง..เกวลินค่อนแคะเขาในใจ....ไหนว่าเบื่อผู้หญิงไงเล่า.... แล้วนี่อะไร....ตอบ!.....เกวลินไม่ได้พูดออกไป ได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ

“ก็เธอรับงานตำแหน่งเจ้าสาวของฉัน เพื่อผลิตทายาทของตระกูล วงศ์วิริยะกุล ไม่ใช่รึ อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสา รับค่าจ้างมาเท่าไหร่ มาทำให้คุ้ม” ชายหนุ่มว่าเสียงห้วนจัด

เอาแล้วไง เริ่มแผลงฤทธิ์ เรตติ้งที่ให้เมื่อแรกเจอตกฮวบ

“เอ่อ..คือว่า” เกวลิน คิดหาเหตุผลเพื่อประวิงเวลา หล่อนจะบอกได้ยังไงกันเล่า ว่าตั้งใจมาอ่อย เอ้ย มารักษาอาการไม่มองหญิงของเขาเสียก่อน ซึ่งคุณลุงดนัยเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนลูกชายท่านเข้าข่ายเพลย์บอยเชียวแหละ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ก็เบื่อหน่ายหันหลังให้กับแสงสี เลือกมาเก็บตัวอยู่ในไร่นี้มาห้าปีแล้ว โดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริง ท่านถึงได้กังวลว่าจะไม่มีทายาทรุ่นต่อไป

ขืนเกวลินพูดออกไปโต้ง ๆ อีตาบ้านี่คงได้ด่ายับ...บางทีเขาอาจจะมีปมบางอย่างที่แตะไม่ได้..... ถึงแม้จะเตรียมใจมาแล้ว แต่พอถึงเวลาเข้าจริง ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ ความเชื่อมั่นก่อนหน้านี้ลดลงเหลือศูนย์...

“คืออะไร ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไป” อนาวินตวาดเสียงดังกึกก้อง หมายจะข่มขวัญ เพื่อให้เจ้าหล่อนรีบแจ้นกลับกรุงเทพไปซะ

“คือ...เกว...คิดว่า เราน่าจะมีเวลาทำความรู้จักคุ้นเคยกันก่อน แบบว่า....เอิ่ม....สร้างความรู้สึกดี ๆ กันสักนิด ก่อนที่จะ...จะ...เอ่อ...จะช่วยกันสร้างผลผลิตที่มีคุณภาพ...คุณว่ามั้ย” เกวลิน ยิ้มจืดเจื่อนเต็มที พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย ให้เหตุผลโน้มน้าว เต็มที่ งานนี้ไม่มีทางที่หล่อนจะเป็นฝ่ายล่าถอยเด็ดขาด...คนอย่างเกวลิน เสียชีพอย่าเสียสัตย์...นะเว้ยเฮ้ย.....ในเมื่อหล่อนได้ลั่นวาจาไว้แล้วว่าภารกิจนี้ไม่มีคำว่าล้มเหลวเด็ดขาด

“อืม...ก็ดี...ฉันก็คงต้องใช้เวลาทำใจกระเดือกเธอให้ลงเหมือนกัน” อนาวินถอนใจ พ่อนะพ่อ จะส่งเจ้าสาวมาทั้งทีหาที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง…ผู้หญิงบ้าอะไรเห็นแล้วมีอารมณ์......อารมณ์โมโหมากด้วย.......

“นี่คุณ ! มันจะมากไปแล้วนะ ฉันก็มีดีในแบบของฉันหรอกน่า อย่ามารักอย่ามาหลงกันก็แล้วกัน” หญิงสาวฉุนขาด ความกลัว ความประหม่าพากัน หายวับ เมื่อโดนปรามาสแบบตีแสกหน้าระยะเผาขนแบบนี้ หล่อนว่าพลางมองเขาตาขุ่นขวาง หมดกัน เจ้าบ่าวดิบเถื่อนของฉัน ....เรตติ้งตกฮวบ.....

อนาวินหรี่ตามอง พลางส่ายหน้าอย่างปลง ๆ ไอ้ที่เห็นมีแต่ความมอมแมม จะหาอะไรตู้ม ๆ ดูม ๆ ก็ไม่เจอ...จอแบนแหง ๆ

“ไม่มี...หาไม่เจอ” ชายหนุ่มบอกหน้าตาย