ep2

สายเปลไหว้ลาอาจารย์รัศมีไปอย่างรวดเร็วและร่าเริง โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าตัวเธอนั้นถูกจับจ้องจากคนๆ หนึ่งตลอดเวลาที่เธอคุยกับอาจารย์แม่

“สวยดีนะครับ” เมธาที่ยืนฟังเงียบๆ กล่าวขึ้น ทำให้รัศมีถึงกับขยับแว่นมอง

“นั่นลูกศิษย์ฉัน อย่าพาเด็กเสียคนนะตาเมธ”

นางปรามลูกชายทันที เพราะรู้กิตติศัพท์ลูกชายดี

“เธอไม่เสียคนหรอกครับ ถ้าผมคิดจริงจังกับเธอ และถ้าผมจะบอกคุณแม่ว่าผมจะแต่งงานกับเธอ คุณแม่จะว่ายังไง”

“อะไรนะ นายเมธ”

“คุณแม่ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ก็ไหนว่าคุณแม่ให้ผมเลือก”

“แต่สายเปล ไม่ได้อยู่ในกลุ่มผู้หญิงที่ฉันให้แกเลือก”

“ก็ผมชอบคนนี้ ถ้าผมจะแต่งงานกับใครสักคน สายเปล ลูกศิษย์ของคุณแม่นี่แหละที่เหมาะสมที่สุด”

“แต่แม่ว่า...”

“ผมว่าเหมาะครับคุณแม่”

ชายหนุ่มขัดขึ้น

“สายเปลเป็นลูกศิษย์คุณแม่ คุณแม่ย่อมรู้นิสัยใจคอของเธอเป็นอย่างดี”

รัศมีนิ่งเงียบ จริงอย่างที่ลูกชายเธอพูด สายเปลกำลังจะจบวิชาชีพพยาบาล นิสัยใจคอของหล่อนก็ถูกอัชฌาศัยของนางดี หรือแม้กระทั่งครอบครัวของสายเปลเธอก็รู้จัก และรู้ว่าครอบครัวนั้นเลี้ยงลูกมาอย่างไร

“ถ้าไม่ใช่สายเปล ลูกศิษย์ของคุณแม่ ผมก็ไม่แต่ง”

เมธาวางหมากยิ้มๆ เขาไม่รู้หรอกว่ารัศมีจะตัดสินใจอย่างไร แต่อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าทุกอย่างจะช้าลง

******

เมื่อลั่นวาจาไปแล้ว เมธาเหมือนตกกะไดพลอนโจน เมื่อรัศมีจัดงานแต่งงานขึ้นในกำหนดเดิม มิหนำซ้ำยังสามารถนำเจ้าสาวที่เขาระบุตัวชัดเจนมาเป็นเจ้าสาวให้กับเขาเสียด้วย

คืนงานแต่งงานผ่านไปได้ด้วยดี ดูท่าทางเจ้าสาวก็ดูจะมีความสุขไม่น้อย เมื่อมีเพื่อนนักศึกษามาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง จะมีก็แต่เขาที่แทบจะหาเพื่อนมาร่วมงานไม่ได้

แขกของรัศมีชื่นชมในความเหมาะสมของคู่บ่าวสาว และเขาเห็นว่าพ่อแม่ของเจ้าสาวของเขา ดูมีความสุขมากเสียยิ่งกว่าแม่ของเขาเสียอีก พ่อกับแม่ของเธอ ฝากฝังลูกสาวกับเขาด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างที่สุด และน่าแปลกที่ชายหนุ่มก็รับปากด้วยความเต็มใจ

เมธาไม่ได้รังเกียจหญิงสาว เขาออกจะชอบใจที่เห็นเธอสวยหวานในแบบที่เขาชอบ แต่ก็นั่นแหละ ชอบแค่ไหน เขาก็ยังไม่คิดว่าจะหยุดไว้แค่นี้ ชีวิตเหมือนถูกตีกรอบในรูปแบบของการแต่งงาน ทำให้เขาอึดอัดเล็กๆ

“สายเปล คุณ...ไม่มีแฟนเหรอครับ”

เขาถามเธอในคืนวันแต่งงาน หญิงสาวส่ายหน้าก้มลงยิ้ม ทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่เป็นของเล่นของเด็กสาวที่กำลังจะเรียนรู้ความรัก

“ทำไมถึงแต่งงานกับผม”

“อาจารย์แม่บอกว่าคุณเมธอยากแต่งงานกับฉัน”

“เอ่อ..แล้ว...ทำไมไม่ปฏิเสธ คุณเองก็เพิ่งเรียนจบไม่ใช่หรือ? ไม่อยากใช้ชีวิตอิสระสักระยะ บางทีคุณอาจจะเจอที่ถูกใจก็ได้นะ”

“คุณพูดเหมือนถูกบังคับให้แต่งงานกับฉัน”

สายเปลเงยหน้าขึ้นถามด้วยความสงสัย

“อาจารย์แม่ บอกว่าคุณอยากแต่งงานกับฉันเองไม่ใช่หรือคะ?”

“ก็ใช่ไง แต่ผมอยากรู้เหตุผลว่าทำไมคุณถึงแต่งงานกับผม มันคงไม่ใช่แค่ว่าผมอยากแต่ง คุณก็เลยแต่ง เอ่อ..สายเปล คุณคงรู้มาบ้างว่า การแต่งงานอย่างน้อยมันก็ต้องมีพื้นฐานความรักไม่ใช่หรือ?”

เมธาอธิบายยืดยาว ในขณะที่สายเปลนั่งนิ่ง เธอไม่ตอบเขาสักคำ จนเขาทนไม่ไหวต้องหนีออกจากห้องหอไปดื่มเหล้าเพียงลำพัง และกลับมาอีกที สายเปลก็นอนหลับอย่างสบายไปแล้ว

******

สายเปลตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เธอพบว่าบนเตียงกว้างมีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น และรู้สึกว่าตัวเองเจ็บร้าวไปทั้งตัว โดยเฉพาะช่วงล่าง เธอพยายามทบทวนความทรงจำในคืนที่ผ่านมาก็พบว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เมธาเมามาก เขาพยายามปลุกเธอด้วยเพลิงกำหนัด ในขณะที่เธออ่อนเพลียอย่างที่สุด เธอพยายามขัดขืนด้วยสัญชาตญาณแต่ก็ไม่เป็นผล และมันจบลงด้วยความรู้สึกท้วมท้นที่เธอเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคือความสุขหรือความเจ็บปวด แต่สภาพตอนนี้ เธอเหมือนร้าวไปทั้งตัว