ep1

เมธาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เมื่อรัศมีผู้เป็นแม่เร่งรัดงานแต่งงานให้เขาในเดือนหน้านี้แล้ว ชายหนุ่มใช้ชีวิตหนุ่มโสด อิสระมานานหลายปี โดยไม่คิดที่จะลงหลักปักฐานกับใคร ทั้งๆ ที่มีหญิงสาวหลายคนในแวดวงไฮโซทอดสะพานให้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไร้ผล

รัศมีเป็นศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโรงมะเร็งในสถาบันแห่งหนึ่ง และเป็นอาจารย์พิเศษในวิทยาลัยพยาบาลอีกหลายแห่ง นางเพิ่งเป็นหม้ายสามีตายไม่นานนัก จึงมีแต่ลูกชายที่ทำตัวเสเพลไปวันๆ จนอดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่นางควรจะทำคือหาสะใภ้ให้ลูกชายซะ นางเองจะได้มีหลานเลี้ยง มีลูกสะใภ้ไว้คอยปรึกษาหารือ เพราะถ้ารอให้ลูกชายหาเอง นางยังมองไม่เห็นทางเลยว่าเมธาจะลงเอยกับผู้หญิงคนไหน

“คุณแม่ครับ นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังจะคลุมถุงชนให้ผมอีกเหรอครับ”

“ฉันไม่ได้คลุมถุงชนให้แก แต่จะให้แกแต่งงาน”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนเหรอครับ”

“ต่างกันสิ คลุมถุงชน แกไม่ได้เห็นเจ้าสาวจนกว่าจะแต่งาน แต่นี่ฉันใจดี ให้แกเลือกเจ้าสาวก่อนแต่งงาน”

“โห....คุณแม่ครับ”

“อย่างน้อย แกก็มีสิทธิ์เลือกถูกไหม?”

รัศมีเน้นเสียงจ้องหน้าเอาจริงเอาจัง เล่นเอาลูกชายจอมดื้อ สงบเสงี่ยมลงทันที เมธาเป็นหนุ่มเจ้าสำราญก็จริง แต่เขาเป็นคนรักแม่ รักครอบครัวที่สุด ตั้งแต่ที่คุณพ่อของเขาเสียชีวิตไป เมธาเอาใจใส่รัศมีมากกว่าเก่าและยอมตามใจแทบทุกอย่าง

จนกระทั่งการแต่งงาน เป็นเรื่องล่าสุดที่รัศมีมาบอกเขา ซึ่งการมาบอกของรัศมี ไม่ใช่การขอร้อง ขอความเห็นหรือว่าปรึกษา แต่มันคือการ “สั่ง” ในรูปแบบของนาง

รัศมีมองหน้าลูกชายนิ่งๆ แล้วหยิบภาพหญิงสาวในอิริยาบถต่างๆ ในดู แต่ละนางโพสต์ท่าให้ดูสวยและอ่อนหวาน แต่สายตาที่จิกกล้องแทบแตกนั้น ทำให้หนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขารู้เลยว่าพวกหล่อนๆ ทั้งหลาย ไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่พวกหล่อนนำเสนอหรอก

“ลูกๆ ของเพื่อนคุณแม่หรือครับ”

เมธาถามเนือยๆ พยายามคิดหาทางออกให้กับตัวเอง

“ใช่ แต่บางคนก็เป็นหลาน”

“หมายความว่าผมจะเลือกแต่งกับใครก็ได้”

“ใช่สิ พอใจคนไหนแกเลือกมาเลย”

รัศมีตอบอย่างอารมณ์ดี รู้สึกพอใจที่ลูกชายคล้อยตามเธอจนได้ ผู้หญิงที่เธอคัดมาให้ลูกชายนั้น ล้วนแต่เป็นคนที่มีรูปโฉมงดงามในแบบที่แตกต่างกัน นางมั่นใจแน่ๆ ว่าลูกชายจะต้องชอบ ไม่ใครก็ใคร คนใดคนหนึ่ง ทว่า...ก่อนที่เมธาจะตัดสินใจ ก็ปรากฏว่ามีระฆังดังช่วยชีวิตเขาไว้

“สวัสดีค่ะ อาจารย์แม่”

หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม หอบสมุดงานหนาปึกเข้ามาในห้อง ก่อนวางลงตรงโต๊ะทำงานแล้วไหว้รัศมีอย่างนอบน้อม สายตาสดใสมองดูชายหนุ่มอย่างเก้อเขินเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าอาจารย์แม่กำลังคุยอยู่”

หญิงสาวหันหลังกลับแทบจะทันทีที่เห็นใบหน้าเคร่ง เครียดของชายหนุ่ม

“เดี๋ยวก่อน สายเปล”

ผู้หญิงที่ชื่อสายเปลหยุดชะงัก หันมายิ้มแห้งให้อาจารย์

“ทำไมหอบงานมาส่งคนเดียว”

“คือ....”

สายเปลอึกอัก จะบอกอาจารย์แม่ไปได้ยังไงว่าเพื่อนในกลุ่มชิ่งกันหมด เพราะวันนี้มีงานคอนเสิร์ตบายซีเนียร์ที่หอประชุม จะมีก็แต่เธอที่รับอาสามาส่งงานที่บ้านอาจารย์ เพราะในกลุ่มทำงานล่าช้า

“เรียนจะจบอยู่แล้วยังเถลไถล ถ้าฉันให้ติด F จะทำยังไง"

“โธ่..อาจารย์แม่คะ อย่าทำแบบนั้นเลยค่ะ พ่อกับแม่หนูแย่แน่ๆ”

รัศมียิ้มๆ นางรู้ว่าพ่อกับแม่ของสายเปลนั้น หวังอย่างยิ่งว่าลูกสาวจะเรียนจบออกมาเป็นพยาบาลที่น่าภาคภูมิใจโดยเฉพาะพ่อของสายเปลนั้น นางรักษาโรคมะเร็งให้กับพ่อของหล่อนเองจนหายเป็นปกติ ทำให้ครอบครัวนี้แทบจะเชิดชูรัศมีราวกับพระเจ้า

“แย่อะไร พ่อหายดีแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“หายแล้วค่ะ แต่หนูไม่อยากเป็นภาระท่าน”

รัศมีหันไปมองสมุดรายงานเป็นตั้ง เป็นแบบประเมินคนไข้ ซึ่งไม่น่าจะมีปัญหาของนักศึกษากลุ่มนี้ นางเพียงแค่ขู่ เพื่อให้เด็กๆ มีวินัยมากขึ้น

“เธอไม่เป็นภาระอะไรกับพ่อแม่ของเธอหรอก สายเปล แต่เธอจะเป็นสายเปลที่ทำให้พ่อกับแม่และคนรอบข้างของเธอมีความสุข”

“ขอบคุณมากค่ะ อาจารย์แม่”

สายเปลยกมือไหว้ด้วยความขอบคุณ น้ำตาซึม

“บอกเพื่อนๆ ด้วยนะว่าอย่าสนุกจนลืมว่าวันมะรืนมีสอบ และรายงานวันนี้ เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น”

“ค่ะ อาจารย์แม่”