บทที่3

“งานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้แกอย่าได้ลืมเชียวนะตาเปรม แม่บอกคุณธงชัยเขาไปแล้วว่าพรุ่งนี้จะให้แกกับหนูดาไปออกงานแทน ห้ามทำเสียเรื่องเด็ดขาดเข้าใจไหมทั้งสองคนเลย!!” นางกำชับเสียงแข็งด้วยรู้ว่างานเลี้ยงในครั้งนี้มีความสำคัญกับธุรกิจเกี่ยวกับผ้าไหมของครอบครัวมากเพียง อีกทั้งยังคงคาดหวังว่าลูกชายจะเป็นผู้สืบทอดทุกสิ่งต่อไปเพราะอีกไม่นานสามีของนางก็คงต้องจะวางมือจากทุกสิ่งเพราะสภาพร่างกายที่อ่อนแอลง และคนที่จะได้รับทุกสิ่งทุกอย่างต่อไปนั้นจะต้องเป็นเปรมลูกชายเพียงคนเดียวของนางเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดฝัน!!

“ครับ รับรองครับว่าผมไม่มีทางพลาดแน่ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะครับ” งานเลี้ยงรวมนักธุรกิจงั้นเหรอ แบบนี้คงจะมีพวกเจ้าของบริษัทมากมายไปร่วมงานแน่ๆ ขวัญชนกคิดกับตัวเองภายในใจอย่างอดตื่นเต้นขึ้นมามาได้เมื่อได้ยินก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

“งานเลี้ยงอะไรงั้นเหรอคะ ขอขวัญไปด้วยได้ไหมคะ” หากเธอสามารถไปงานเลี้ยงนี้ได้โอกาสที่ว่านั้นก็จะยิ่งมีมากเข้าไปอีก

“ไม่ได้!! หล่อนจะไปในฐานะอะไรมิทราบย่ะ! มีแต่จะเกะกะคนอื่นเขาเปล่าๆ” มายาตวาดลั่นอย่างไม่สบอารมณ์ทันทีที่ได้ยินเข้า หล่อนไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าตอนนี้สามีของตัวเองไม่ได้มีแค่เปรมเป็นลูกเท่านั้น

“ก็ไปในฐานะลูกสาวอีกคนของผมไง! เอาสิขวัญ อยากไปก็ไป พ่อฝากน้องไปด้วยนะเปรม หนูดา” ผิดกับวิศรุตที่นาทีนี้ ที่ไม่ว่าขวัญชนกต้องการอะไร ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็นสักแค่ไหนเขาก็ยินดีเป็นอย่างมากที่จะมอบมันให้แก่เธอตามต้องการซึ่งการกระทำของเขาสร้างความขัดอกขัดใจแก่ภรรยาเป็นอย่างมาก แต่นางจะไปว่าอะไรได้จำต้องยอมตามใจสามีไปเพราะกลัวอีกฝ่ายจะโอนเงินไปให้แม่ลูกสาวตามที่ได้เคยขู่กันเอาไว้เข้าจริงๆ หากเป็นแบบนั้นนางคงได้อกแตกตายกันพอดี

“ได้ค่ะ / ได้ครับ” ทั้งสองคนขานรับอย่างรวดเร็วก่อนทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนโดยขวัญชนกนั้นอาศัยช่วงเวลานี้มานั่งเล่นอยู่คนเดียวที่ริมสระว่ายน้ำของบ้าน บ้านที่ทั้งใหญ่และมีพร้อมสรรพไม่ว่าจะต้องการอะไรก็แค่กระดิกนิ้วก็ได้มาอย่างง่ายดาย ความสุขสบายตรงหน้ากลับไม่ได้ช่วยทำให้จิตใจที่อัดแน่นไปด้วยความโดดเดี่ยวของเธอมีความสุขขึ้นมาได้เลยแม้แต่นิด มันยิ่งกลับทำให้เธอรู้สึกเหงาและเดียวดายไปกันใหญ่เพราะไม่ว่าจะเดินหรือมองไปทางไหนก็เหมือนเจอแต่คนแปลกหน้าเต็มไปหมด คนแปลกหน้าที่เธอไม่ได้อยากจะรู้จักเลยสักนิด

“แม่คะ...ขวัญคิดถึงแม่จังเลยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีแก้วนมอุ่นๆ ถูกทาบลงบนแก้มซ้ายของตัวเองเข้าให้

“พี่เปรม...”

“มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับน้องขวัญ ทำไมยังไม่เข้านอนอีก” เปรมเอ่ยขึ้นก่อนจะล้มตัวนั่งลงข้างๆ น้องสาวอย่างถือวิสาสะ ความใกล้นั้นเองทำให้ขวัญชนกต้องขยับออกห่างดเวยพอจะรู้มาบ้างว่าพี่ชายคนนี้ของเธอนั้นขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้มากแค่ขนาดไหน และเธอเองก็ไม่อยากมีปัญหาอะไรกับพี่สะใภ้ที่เพิ่งจะได้ทำความรู้จักกันไปแค่เพียงวันเดียวคนนั้นด้วย

“ขวัญยังไม่ค่อยง่วงค่ะ สงสัยจะแปลกที่ไปหน่อย ก็เลยออกมานั่งคิดอะไรเพลินๆ แล้วนี่พี่ลดาไปไหนเสียละคะ” เธอตอบแบบขอไปที

“ขานั้นป่านนี้เข้านอนแล้วล่ะ ลดาเขารักสุขภาพมาก ว่าแต่แล้วนี่ขวัญกำลังคิดคิดเรื่องอะไรอยู่ครับ บอกพี่ได้นะ ถ้ามีอะไรที่พี่พอจะช่วยขวัญได้ พี่จะช่วยขวัญเต็มที่” คนมือไวใจเร็วไม่พูดเปล่ากลับเอื้อมมือไปกุมมือเล็กเอาไว้หลวมๆ ทำเอาอีกฝ่ายต้องรีบชักออกก่อนจะยืนขึ้นส่งยิ้มบางๆ กลับให้ไปพี่ชายต่างสายเลือดเพราะกลัวจะเป็นการหักหน้าเขา

คนอะไรปากว่าไวแล้วมือกลับไวเสียยิ่งกว่า

“เอาไว้ถ้าขวัญมีเรื่องอะไรจะให้พี่เปรมช่วยขวัญจะบอกนะคะ แต่ตอนนี้ขวัญเริ่มง่วงแล้วล่ะคะ ถ้ายังไงขวัญขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ขวัญชนกทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะหมุนตัวเดินหนีกลับมายังห้องนอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอเป็นถึงน้อง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ร่วมสายเลือดแต่เขาก็ไม่น่ามาแสดงท่าทีแบบนั้น เพราะมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่อยากอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้เพราะกลัวจะมีปัญหาบ้าบอตามมาทีหลังเอาได้

“บ้าจริง! พ่อใจร้าย แม่เลี้ยงปากจัด แล้วนี่ยังต้องเจอกับพี่ชายมือไวอีก! แกจะอยู่รอดไปได้อีกสักกี่วันกันเนี่ยยัยขวัญ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเข้านอน และหวังว่าในคืนวันพรุ่งนี้นั้นเธอจะมีโอกาสได้เจอกับเจ้าของบริษัทดีๆ สักแห่งที่จะให้โอกาสเธอได้เข้าไปทำงาน เพื่อชีวิตของเธอนั้นจะได้หลุดพ้นไปจากบ้านหลังนี้เสียที!