5 แก้แค้นสิบปีไม่สาย

ถูกต้องแล้ว มีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติจริง ๆ เพราะในวันนั้น ณ จุดเกิดเหตุ เขาไม่ได้ยินว่ามีน้ำลูกแพร์อยู่บริเวณโต๊ะอาหารหรือพื้นที่ใกล้เคียง ตี้เอ๋อร์ไม่ใช่เด็กที่ชอบพูดจาเหลวไหลไม่รู้ความ อีกทั้งเรื่องนี้ยังเกี่ยวพันถึงความเป็นความตาย เขาเชื่อว่าสิ่งที่นางกล่าวออกมาทั้งหมดเป็นความจริง

เมื่อฟังนางมาจนถึงขั้นนี้ ถ้าหากมีการวางยาพิษเข้าจริง ๆ ข้อสันนิษฐานก็คือ ยาพิษไส้ขาดอาจจะถูกผสมรวมอยู่ในน้ำลูกแพร์ที่พวกเขาดื่ม คนร้ายจึงใช้ความหวานฉ่ำของน้ำลูกแพร์กลบความขมฝาดของยาพิษ เจ้าใหญ่ที่เป็นวรยุทธ์คงนึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น จึงไม่ทันระมัดระวังตัว น่าสงสารพวกเขานัก เมื่อคิดถึงหลานชายและลูกสะใภ้ที่จากไปก่อนวัยอันควร ผู้เฒ่าฉีอดเศร้าใจไม่ได้

“แต่...จากหลักฐานที่พบในที่เกิดเหตุไม่พบว่ามีน้ำลูกแพร์อยู่อย่างที่เจ้าพูดนะตี้เอ๋อร์ หลานรักเจ้าจำผิดหรือไม่”

“ไม่ผิดเจ้าค่ะ หลานจำทุกอย่างได้ดี”

“งั้นเราควรไปเล่าให้พ่อของเจ้าฟังดีหรือไม่” ถ้าลูกสะใภ้ของเขาถูกวางยาพิษ ลูกชายก็ควรรับรู้เรื่องนี้เอาไว้ด้วยเช่นกันไม่ใช่หรือ เขาเป็นท่านโหว ออกรบมาหลายสิบปี ใช้ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย มีศัตรูมากมายนับไม่ถ้วน ไม่แน่ว่าเหตุการณ์นี้อาจจะเป็นฝีมือของผู้ที่เสียผลประโยชน์จากบุตรชายของเขาก็ได้

ฉีหลิงตี้นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่ใช่ว่านางไม่อยากบอกบิดา แต่นางไม่ไว้ใจเขาต่างหาก ถึงเขาจะเป็นบิดาของนางก็ตามที นางเคยอ่านนิยายเมื่อตอนที่ยังอยู่ในโลกยุคใหม่ มีหลายครั้งที่มีตัวเอกทะลุมิติเข้าไปอยู่ในโลกนิยาย แล้วพบว่าบทบาทของตัวละครต่าง ๆ มักจะบิดเบี้ยวเปลี่ยนไป เช่น นางเอกกลายเป็นนางร้าย พระเอกกลายเป็นบุรุษสารเลว และมารดาของนางที่เป็นนางร้ายของนิยายเรื่องนั้น แต่นิสัยของท่านแม่นั่นคือนางเอกชัด ๆ

ครั้นนึกถึงก็น่าเจ็บใจยิ่งนัก เหตุใดผลตอบแทนของการทำความดีของนางจึงเป็นจุดจบที่น่าสังเวชใจเช่นนี้ ทั้งยังถูกผู้คนประนามตราหน้าว่าเป็นสตรีชั่วช้าที่ฆ่าได้กระทั่งบุตรของตนเอง นางจะต้องหาต้นตอของเรื่องราวนี้ให้เจอให้ได้

“ท่านปู่...ท่านว่าผู้ใดบ้างที่ได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้ ถ้าหากท่านแม่ของข้าตาย” ฉีหลิงตี้ตอบคำถามของผู้เฒ่าฉีด้วยคำถาม

“...” ผู้ชรานิ่งเงียบไปในบัดดล ก็จริงอย่างที่นางว่า ผู้ใดบ้างที่ได้รับประโยชน์จากการตายของลูกสะใภ้

“ข้าไม่ได้จะใส่ร้ายหรือกล่าวหาว่าท่านพ่อก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นะเจ้าคะ เพียงแต่เรื่องนี้ต้องคิดให้รอบด้านเจ้าค่ะ จะตัดประเด็นใด ๆ ออกไปไม่ได้ทั้งนั้น” อย่างไรบิดาของนางก็เป็นบุตรชายของเขา ซ้ำยังเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว การที่นางกล่าวหาและปรักปรำท่านพ่อเช่นนี้ ท่านปู่จะโกรธก็ไม่แปลก

“ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกตี้เอ๋อร์ เพียงแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ข้าไม่เคยคิดถึงมาก่อน เมื่อฟังแล้วจึงทำให้รู้สึกตกใจอยู่บ้าง” ที่เขาเงียบไปไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เป็นเพราะไม่เคยคิดถึงประเด็นนี้มาก่อน

บุตรชายเพียงคนเดียวของตนมีตำแหน่งเป็นถึงท่านโหวที่มีความดีความชอบมากมาย แต่กลับพาอนุภรรยาและลูกกลับมาเมืองหลวง เขารู้ว่าวันที่บุตรชายมาถึงจวนโหวในวันแรก สามีและภรรยาทะเลาะกันใหญ่โต ลูกสะใภ้ถูกบุตรชายของเขานอกใจ ไม่เพียงเท่านั้นยังพาอนุภรรยากลับมาด้วยกัน เหมือนตั้งใจจะพามาหยามกันถึงที่ เซียวหยาหลานจึงยื่นคำขาดให้ฉีอ้าวว่า อย่างไรก็จะไม่ยอม นางจะไม่มีวันหย่า และจะไม่มีวันอนุญาตให้บุตรของอนุภรรยาเข้ามาเหยียบจวนโหวเด็ดขาด

เป็นเช่นนี้จะกล่าวว่าเขาไม่ได้ประโยชน์จากการตายของลูกสะใภ้งั้นหรือ ก็คงไม่ใช่ หากไม่มีเซียวหยาหลานแล้ว เขาก็จะสามารถพาเว่ยอู่เยี่ยนที่เป็นชู้รักเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ โดยไม่ต้องขออนุญาตผู้ใด และไม่ใช่แค่บุตรชายของเขาจะได้ประโยชน์เท่านั้น ตัวของเว่ยอู่เยี่ยนเองก็ได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้เช่นกัน นางเองย่อมเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย เมื่อภรรยาเอกไม่อยู่ บุตรชายที่เป็นผู้สืบทอดก็จากไป ฉีเว่ยบุตรชายคนโตของเว่ยอู่เยี่ยนก็จะได้เป็นผู้สืบทอดโดยปริยาย

อย่างที่หลานสาวกล่าว จะตัดประเด็นใด ๆ ออกไปไม่ได้ทั้งสิ้น เมื่อลองมองแล้ว เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วัน คำพูดคำจาของหลานสาวเติบโตเกินวัยมากนัก ชั่วแวบหนึ่งนางเหมือนไม่ใช่หลานสาวที่เขารู้จัก คงเป็นเพราะการสูญเสียกระมังที่ผลักดันให้นางต้องเติบโตเกินวัยเช่นนี้

“ท่านปู่เจ้าคะ ท่านจะช่วยข้าสืบหาความจริงใช่หรือไม่ ตี้เอ๋อร์จะต้องรู้ให้ได้เจ้าค่ะ จะต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ใดเป็นผู้ลงมือสังหารท่านแม่และพวกท่านพี่ของข้าอย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้ ข้าจะต้องทวงคืนความยุติธรรมให้แก่พวกเขา” เด็กหญิงจับมือของท่านปู่เอาไว้ มองลึกเข้าไปในแววตาของผู้สูงวัย

นางโตเกินวัยอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ มีที่ไหนกันที่เด็กวัยเจ็ดขวบจะเจ้าคิดเจ้าแค้น และถึงกับคิดการใหญ่ได้ถึงเพียงนี้

“ตี้เอ๋อร์ ตกลง ปู่จะสนับสนุนเจ้า”

“จริง ๆ นะเจ้าคะ” ดวงตาสีนิลของฉีหลิงตี้เป็นประกายเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของผู้ชรา

“จริง ข้าเองก็ต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นผู้ลงมือกระทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้” เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วเขาเองก็ยอมไม่ได้ ต่อให้สุดท้ายแล้วหลักฐานจะมุ่งเป้าไปที่บุตรชายของเขา เขาก็ไม่คิดรามือเช่นกัน “แล้วเจ้าเล่า มีแผนการเช่นไร” ฉีเตียนลองหยั่งเชิง

ฉีหลิงตี้ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิททอดมองออกไปนอกหน้าต่าง

“แก้แค้นสิบปีไม่สาย ข้าต้องการให้พวกเขาคิดว่าข้า...เป็นเพียงเด็กหญิงโง่เขลา ผู้หนึ่งที่หลงลืมเรื่องราวการตายของมารดาและพี่ชายไป และเด็กหญิงผู้นี้ก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเจ้าค่ะ” เป็นเพราะนางยังเด็ก พูดไปใครจะเชื่อ นางต้องหาหลักฐานที่มีน้ำหนักมายืนยันในความจริงที่นางเห็น การเปิดเผยว่าตนนั้นรู้อะไรเท่ากับเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

ผู้เฒ่าฉีลอบกลืนน้ำลาย เด็กผู้หญิงอายุอานามแค่เจ็ดขวบ ใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้มาเพียงไม่กี่ปี เหตุใดจึงสามารถคิดแผ่นการเช่นนี้ได้กันนะ แต่ในเมื่อนางตัดสินใจเช่นนั้นแล้ว สิ่งที่เขาทำได้ก็คือการสนับสนุนนาง

“ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ข้าเองก็พร้อมจะสนับสนุนเจ้า”

“...” เด็กหญิงโค้งตัวให้แก่ผู้สูงวัยอย่างนอบน้อม เรื่องนี้ยังมีเบื้องลึกเบื้องหลังอีกมากมาย นางเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเหตุคนร้ายจึงลงมือกับพวกนางได้อย่างโหดเหี้ยมนัก