2 นางร้ายอันดับหนึ่ง

ชุ่ยอิงอ่านนิยายเล่มนั้นจบแล้ว เธออดรู้สึกสมน้ำหน้าและสะใจกับจุดจบของนางร้ายในนิยายที่เธอเพิ่งอ่านจบในวันนี้ไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงวีรกรรมสารพัดสิ่งที่เซียวหยาหลานลงมือกระทำลงไป การปลิดชีพตัวเองแล้วตายไปสบาย ๆ ไม่นับว่าน่าสะใจด้วยซ้ำ ตัวละครที่ชั่วช้าแบบนั้นสมควรพบจุดจบที่เลวร้ายยิ่งกว่านี้

เซียวหยาหลานเป็นนางร้ายที่บีบบังคับให้พระเอกต้องยินยอมแต่งงานกับตนเอง เนื่องจากในอดีตนางคือผู้ที่เคยช่วยชีวิตฮองเฮาเอาไว้ นับว่ามีคุณงามความดี นางจึงร้องขอสมรสพระราชทานกับคุณชายฉีที่ภายหลังเซียวหยาหลานผลักดันจนเขาได้เป็นท่านโหว เพื่อเป็นรางวัลตอบแทนต่อความดีของตนเอง นางไม่สนเลยว่าอีกฝ่ายจะมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่ก่อนแล้ว สนใจเพียงการได้พระเอกมาครอบครอง

สุดท้ายนางร้ายอย่างเซียวหยาหลานก็ได้กลายเป็นฮูหยินท่านโหวอย่างที่ตนเองนั้นต้องการ จากห่านกลายเป็นหงส์ นางและพี่ชายแอบอ้างอำนาจของสามีกระทำเรื่องชั่วช้ามากมาย

เมื่อแต่งงานเข้าจวนโหวแล้วก็ยังไม่หยุดนิสัยชั่วร้ายของตนเอง บ้านช่องไม่ดูแล ละเลยบุตรและพ่อแม่ของสามี ใช้จ่ายเงินทองสุรุ่ยสุร่ายแม้กิจการของสกุลฉีจะตกต่ำ ผู้เฒ่าทั้งสองคนยังคงต้องทำงานแม้จะอายุมากและร่างกายไม่แข็งแรง แล้วนางยังข่มขู่สามีว่า ถ้าหากเขาไม่ยอมมอบบุตรให้กับนางจำนวนสามคน ในระหว่างที่เขาไปออกรบ นางจะไม่รับประกันความปลอดภัยของผู้เฒ่าทั้งสองคน รวมถึงอาจจะสั่งให้คนไปจัดการครอบครัวของเว่ยอู่เยี่ยนคนรักของฉีอ้าวด้วย

ฉีอ้าวพระเอกของเรื่องจำใจยินยอมทำตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ตัวของพระเอกเองพยายามทำทุกวิถีทางให้สามารถครองรักกับนางเอกได้ ในเวลาเดียวกันนั้น เซียวหยาหลานก็คิดทำร้ายเว่ยอู่เยี่ยนอยู่ตลอดเวลา ตั้งใจจับตัวนางเอกไปขายให้กับหอนางโลม ครั้นได้ยินว่านางเอกตายแล้ว เซียวหยาหลานก็สบายใจ ล้มเลิกแผนการ หารู้ไม่ว่า พวกเขาวางแผนตลบหลบหลังให้นางเอกแกล้งตาย และย้ายไปอยู่ด้วยกันที่ชายแดน

กระทั่งสงครามยุติลง ตัวพระเอกมีความดีความชอบ ไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวอำนาจของสกุลเซียวอีกแล้ว เขาจึงพานางเอกและลูก ๆ กลับมายังเมืองหลวงอีกครั้ง

เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวง เซียวหยาหลานเห็นสามีกลับบ้านมาพร้อมเว่ยอู่เยี่ยนที่เป็นมารหัวใจของนางมาตลอดหลายปี ไม่เพียงเท่านั้น ข้าง ๆ ยังมีเด็กชายเด็กหญิงอีกสี่คน อายุอานามไล่เลี่ยกับบุตรชายบุตรสาวของนาง ทั้งในท้องยังมีอีกหนึ่งชีวิต นางตกใจจนแทบสิ้นสติ เพราะคนที่ตายไปแล้วกลับยังมีชีวิตอยู่ แสดงว่าแผนการของนางในปีนั้นไม่สำเร็จ

เธออ่านมาจนถึงตอนที่เซียวหยาหลานข่มขู่หมายจะทำให้เว่ยอู่เยี่ยนแท้งลูกที่ยังไม่ลืมตาดูโลก ทั้งวางยาแกล้งให้สะดุดล้ม กระทั่งตั้งใจผลัก ไม่นานแผนการชั่วช้าก็ถูกสามีจับได้ นางช่างเป็นสตรีที่ชั่วร้ายนัก คนชั่วแบบนี้ไม่น่าอยู่มาจนถึงช่วงใกล้จบเรื่องได้เลย

“หากเจ้ายังไม่หยุดรังแกหลิงเอ๋อร์ ลูกชายทั้งสองคนของเจ้า ข้าจะส่งให้ไปเป็นทาสเลี้ยงม้า ส่วนลูกสาวของเจ้า ข้าจะส่งนางไปขายที่หอนางโลม ทำเหมือนกับที่เจ้าทำกับหลิงเอ๋อร์ในตอนนั้น” ฉีอ้าวข่มขู่

“ท่านกล้าหรือ อย่างไรพวกเขาก็เป็นลูกของท่าน อีกทั้งลูกฮั่นยังเป็นผู้สืบทอดที่ได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาท ฉีอ้าว ท่านจะทำอะไรคิดให้ดี ๆ” ฝ่ายภรรยาขึ้นเสียงใส่อย่างไม่ลดราวาศอก

“ฮ่า ๆ เซียวหยาหลาน เจ้าอย่าคิดว่าตัวเองมีอำนาจเหมือนอย่างก่อนเก่าสิ หลักฐานความชั่วช้าที่เจ้ากระทำลงไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าเก็บเอาไว้ทุกอย่างแล้ว แก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย ไหนจะเรื่องที่พี่ชายเจ้าคิดก่อกบฏ ข้าก็ส่งหลักฐานทั้งหมดให้ฝ่าบาทแล้ว อีกไม่นานสถานะการเป็นสามีภรรยาของเราก็จะสิ้นสุดลง เซียวหยาหลาน ถ้าเจ้ายอมจากไปแต่โดยดี ข้าสัญญาว่าลูกฮั่นจะยังได้เป็นผู้สืบทอดอยู่เช่นเดิม ส่วนลูกหยางกับตี้เอ๋อร์ก็จะยังอยู่ในสถานะคุณชายและคุณหนูของจวนโหว ขอแค่เจ้าตัดขาดกับพวกเขาซะ ออกไปจากที่นี่แบบสงบเสงี่ยมในตอนที่ข้ายังพูดดีด้วย”

“แล้วถ้าข้าไม่ทำเล่า” เซียวหยาหลานกัดฟันกรอด

“ลูกฮั่นลูกหยางจะกลายเป็น...ทาสเลี้ยงม้า ส่วนตี้เอ๋อร์ก็จะกลายเป็น...นางโลม”

“ท่านกล้าทำเช่นนั้นหรือ เรื่องนี้เป็นความคิดของนางใช่หรือไม่” เซียวหยาหลานชี้นิ้วไปยังเว่ยอู่เยี่ยนที่นั่งฟังอยู่ด้วยกัน

“เซียวหยาหลาน หากนับรวมเรื่องชั่วช้าที่เจ้ากระทำกับข้าในอดีต เรื่องนี้นับว่าน้อยไปด้วยซ้ำ ลงมือกับข้าข้าไม่ว่า แต่อย่าคิดมายุ่งเกี่ยวกับลูก ๆ ของข้า” ถ้าทำร้ายแค่เพียงนาง เว่ยอู่เยี่ยนอาจจะพอยอมรับได้ แต่นี่เกี่ยวพันถึงชีวิตของบรรดาลูก ๆ นาง นางยอมไม่ได้

“เฮอะ!!” เซียวหยาหลานแค่นหัวเราะ “นี่ท่านคิดว่าข้าเป็นผู้ทำร้ายนางงั้นหรือ? ข้าจะบอกให้ พวกเจ้าสองคนฟังให้ดี ข้าไม่ได้ทำ” ผู้เป็นภรรยาเอกอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง “ถ้าข้าจะลงมือจริง ๆ เจ้าคงไม่ได้มีชีวิตอยู่จนมายืนต่อปากต่อคำอยู่ต่อหน้าข้าเช่นนี้”

เพียะ!! ฝ่ามือของฉีอ้าวฟาดประทับไปกับใบหน้าของเซียวหยาหลาน เพราะอดทนต่อพฤติกรรมกำเริบเสิบสานของนางไม่ไหวแล้ว นี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาลงไม้ลงมือกับนาง

“หุบปาก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หลักฐานประจักษ์ชัดเจ้ายังจะกล้าปฏิเสธ”

กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก นางบ้วนโลหิตลงพื้น แล้วเชิดใบหน้าขึ้นอย่างทระนง

“ข้าไม่ได้ทำ เรื่องในอดีตข้ายอมรับว่าข้าเป็นคนลงมือทำจริง แต่เรื่องนี้ข้าไม่ได้ทำ และข้าจะไม่มีวันรับผิดในสิ่งที่ข้าไม่ได้ทำ” เรื่องนี้นางกล้ายืนกรานหนักแน่นว่าตนไม่ได้ทำ

“ได้!!! ข้าจะส่งพวกเจ้าออกไปอยู่ที่เรือนพักร้อนจนกว่าพวกเจ้าจะสำนึกผิด หากไม่ยอมรับข้อเสนอ ลูกชายลูกสาวของเจ้าข้าจะส่งพวกเขาไปตามที่ข้าพูดให้หมด”

“ท่านกล้าหรือ” เซียวหยาหลานเดือดดาล เมื่อฉีอ้าว ใช้ชะตากรรมของลูก ๆ มาข่มขู่

“ใช่...ข้าทำได้ทั้งหมดนั่นแหละ เพื่อกำจัดเจ้า ส่วนเด็กพวกนั้น...ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าพวกเขาเป็นลูกของข้า ใครจะไปรู้ อาจจะเป็นลูกของบ่าวชายคนใดในจวนก็ได้”

“ท่าน! คอยดูเถอะ ข้าจะทำให้ท่านเสียใจไปจนวันตาย”

เมื่อถูกไล่เยี่ยงหมูเยี่ยงหมา นางก็ยินยอมออกจากจวนโหวแต่โดยดี

เซียวหยาหลานพาลูก ๆ ทั้งสามคนของนางออกจากมาจวนโหว หลังจากนั้นเจ็ดวัน นางเขียนจดหมายลาตายสาปแช่งผู้เป็นสามีและชู้รัก พร้อมกันนั้นยังลงมือวางยาพิษในน้ำลูกแพร์และน้ำชาของเด็ก ๆ ตั้งใจปลิดชีพบุตรทั้งสามรวมไปถึงคนรับใช้ทั้งหมด รวมกันแล้วมากกว่ายี่สิบชีวิต ส่วนตัวนางก็ใช้สายคาดเอวของสามีผูกคอตนเองกับคานบ้าน และขาดใจไปในที่สุด

เฮ้อ!!!

ชุ่ยอิงถอนหายใจออกมาแผ่วเบาหลังจากอ่านนิยายจนจบเล่ม เธอไม่ค่อยพึงพอใจต่อจุดจบของเซียวหยาหลานนัก อยากให้อยู่ทรมานบนโลกใบนี้ต่อไป การตายมันดูสบายเกินไป แต่ก็อดใจหายไม่ได้ ไม่คิดว่านักเขียนจะเขียนให้นางร้ายอันดับหนึ่งใจเด็ด ถึงขั้นปลิดชีพลูกของตัวเอง

มานึก ๆ ดูแล้ว สงสารก็แต่เด็กบริสุทธิ์ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วย น่าเสียดายที่ในนิยายไม่ได้ระบุถึงข้อมูลของเด็ก ๆ ทั้งสามคนลงลึกไปถึงรายละเอียด เธอรู้แต่เพียงว่า เป็นเด็กชายสองคน เด็กหญิงหนึ่งคน และมีกล่าวถึงเด็กหญิงด้วยชื่อเล่นเพียงบรรทัดเดียวว่า ‘ตี้เอ๋อร์’ ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ตัวประกอบที่เสริมเข้ามาเพื่อแสดงให้เห็นถึงความชั่วช้าของเซียวหยาหลานเท่านั้น