บทนำ : หน้าที่ (2)

20:28 น.

ถนนที่เปียกแฉะภายในตรอกเล็กๆ ทำให้รองเท้าผ้าใบของลี่หมิงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำคลำ เช่นเดียวกับรองเท้าหนังขัดมันของเฉิงเหยี่ยน

"เราคงออกมาเที่ยวเล่นได้ไม่นานนะครับ"

"อ้าว ทำไมล่ะ?"

"คุณหนูยังไม่ได้ทำรายงาน ที่ท่านอาจารย์สั่งสักแผ่นเลยไม่ใช่หรือครับ?"

"โถ่ ออกมาทั้งทีแต่ดันพูดเรื่องการบ้านขึ้นมาทำไมเนี่ย เสียบรรยากาศหมด!"

"ถ้าส่งไม่ทันอาจจะต้องเรียนซ่อมไม่ใช่หรือครับ?"

ลี่หมิงขมวดคิ้วจนแทบเป็นปมพร้อมกับใช้ความคิด ก่อนจะคว้าแขนเขามากอดไว้ด้วยความหมั่นไส้

"คะ…คุณหนู!!?"

"เลิกพูดมากแล้วตามมาซะดีๆ"

เสียงที่แกล้งขู่ของลี่หมิงทำให้อีกฝ่ายที่กำลังตื่นตระหนกยอมปิดปากลง

เมื่อลี่หมิงเห็นท่าทีลนลานของเขาเธอก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างชอบใจ ก่อนจะอาศัยจังหวะนี้รีบลากตัวเขาให้เดินตามมา จนกระทั่งทะลุตรอกนั้นออกมาสู่ทางเข้าของงานเทศกาล ที่กำลังตั้งขบวนแห่พอดี

"ว้าว~"

ลี่หมิงอุทานออกมาเสียงดังด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะปล่อยมือจากแขนของผู้ดูแลเพื่อจะวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ แต่ก็ถูกเขาคว้าคอเสื้อด้านหลังเอาไว้เสียก่อน

"จะไปไหน?"

"เดี๋ยวฉันมา อยู่แค่ตรงนี้เองไม่ไปไกลหรอกนะๆ"

"ดูตรงนี้ก็เห็นขอรับ"

เขายังคงยืนกรานหนักแน่น ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ทำให้ลี่หมิงได้แต่กระทืบเท้าปึงปัง และยกกล้องดิจิตอลตัวโปรดของตน ขึ้นบันทึกภาพริ้วขบวนการแสดงพื้นบ้านของเหล่านักเรียนนาฏศิลป์ ด้วยความซ็งแต่ก็ไม่อาจบดบังความตื่นเต้นไว้ได้ จนดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย

"ฉันจะไปซื้อน้ำ เฉิงเหยี่ยนจะเอาด้วยไหม?"

"ไม่"

"ไม่เอา?"

"ไม่ให้ไปคนเดียว ผมจะไปด้วย"

"ไม่เป็นไร ใกล้ๆ แค่นี้เอง!"

"คุณหนูห้ามเดินไปไหนคนเดียวเด็ดขาด"

"ทำไมล่ะ!?"

"เราไม่รู้ว่าอริของคุณพ่อจะแฝงตัวอยู่ในงานนี้หรือเปล่า อยู่ใกล้ผมไว้และอย่าเหม่อลอยเด็ดขาด?"

เขาตอบหน้ามึนๆ และเดินมายืนขนาบข้าง คอยทำหน้าที่แหวกทางให้เธอเดินฝ่าฝูงชนนับพันได้อย่างสะดวก

'อันที่จริงมีคนคุมกันแบบนี้มันก็ดีอยู่หรอก...'

.

.

'แต่ว่ามัน...'

'น่าขายหน้าชะมัด'

เพียงแค่เห็นหน้าตาของเขาคนก็พากันหลีกทาง จนจะกลายเป็นทะเลแหวกอยู่แล้ว ถ้าปูพรมให้เดินได้เขาก็คงจะทำไปแล้ว

'ไหนบอกไม่ให้ทำตัวเด่นจนเป็นจุดสนใจไง นี่มันยิ่งกว่าน่าสนใจอีก!?'

.

.

'และดูนั่นสิ!'

'ผู้ชายคนนั้น มองเหลียวหลังจนคอแทบจะหักอยู่แล้ว!!'

.

.

'แล้วก็คนนั้น…'

"คุณหนูอย่าเหม่อลอยสิ ข้างนอกมันอันตรายนะขอรับ"

ท่าทีโอเวอร์และวิตกจริตเกินไปของเขา ทำให้เธอเริ่มรู้สึกรำคาญแถมยังระคายหูมาก ที่อีกฝ่ายเอาแต่เรียกว่าคุณหนูไม่หยุด ทั้งที่รู้ว่าเมื่อมาอยู่ในกลุ่มคนหมู่มาก ก็ควรทำตัวให้กลมกลืนเข้าไว้จึงจะดีที่สุด…ไม่ใช่หรือ?

"นี่ อยู่ข้างนอกไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอก"

"แต่..."

"เรียกชื่อฉันสิ"

เขามีท่าทีลังเลที่จะทำตามคำขอข้อนี้ของลี่หมิง แต่เมื่อสบตากับแววตาคาดคั้นและดื้อรั้นของเธอ ก็ถึงกับต้องยอมพ่ายแพ้

"เรียกเถอะน่า นี่เป็นคำสั่งนะ~"

"ลี่..."

"ลี่อะไร?"

"ลี่หมิง"

ท่าทีประหม่าและลนลานของเขา ทำให้ริมฝีปากอิ่มเผลอคลี่ยิ้มออกมาด้วยความชอบอกชอบใจ และเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสีชมพูจางๆ ของเฉิงเหยี่ยนด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดเม็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาออกเบาๆ และนั่นทำให้มือของเธอถูกเขากุมไว้โดยไม่ทันตั้งตัว

"...?"

ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆ เมื่อถูกชายตรงหน้ามอบจุมพิตลงบนหลังมือนุ่มอย่างทะนุถนอม

ลี่หมิงไม่ได้มีท่าทีตกใจมากนัก เพราะภายในใจของเธอนั้นก็มีชายผู้นี้แอบซ่อนไว้เสมอมา แต่เพราะว่าเขาอายุมากกว่าเธอถึง 6 ปี และมีหน้าที่สำคัญที่ต้องรับผิดชอบ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยใจไปกับผู้ชายที่เลือกวางชีวิตไว้บนเส้นด้าย และพร้อมที่จะวิ่งเข้าเผชิญหน้ากับความตายทุกวินาทีแบบเขา

แม้ว่าลึกๆ แล้วลี่หมิงจะยังมีความหวัง หากผู้ชายในอนาคตของเธอเป็นเขา...ก็อาจจะทำให้ตระกูลของเธออยู่ต่อไปได้นานอีกหน่อย ในสภาวะที่ผู้นำตระกูลใหญ่ที่มีลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างครอบครัวของเธอตอนนี้

"ถ้าฟ้าไม่สาง ไม่ต้องกลับบ้านนะ"

"?"

"ออกมาอยู่ข้างนอกด้วยกันซะเลยดีไหมนะ?"

"อะ...อะไรนะครับ!?"

ประโยคที่ลี่หมิงเอ่ยนั้นทำให้เฉิงเหยี่ยนถึงกับหน้าถอดสี และกุมมือเธอไว้แน่ด้วยความตกใจ

"ฉันล้อเล่นน่ะ~"

หญิงสาวยิ้มกว้างจนตาหยีเล็กกับมุกตลกของตน ที่มักใช้กลบความรู้สึกแท้จริงภายในใจ

"เราไปกันเถอะ"

ลี่หมิงกุมข้อมือเฉิงเหยี่ยนไว้แน่น และออกแรงดึงให้เขาวิ่งตามริ้วขบวนนั้นไปเรื่อยๆ

กว่าสองชั่วโมงที่ทั้งสองอยู่ท่ามแสงสีของขบวนที่แสนตระการตาและน่าอัศจรรย์ สำหรับหญิงสาวที่ใช้ชีวิตอยู่แค่ภายในโรงเรียนประจำ และรั้วคฤหาสน์ของตนมาโดยตลอด ไม่มีวินาทีไหนที่รอยยิ้มจะจางหายไปจากใบหน้าของเธอ

แต่สำหรับเฉิงเหยี่ยนเขาไม่ได้รู้สึกสนุกเท่าไหร่นัก เพราะต้องคอยระวังภัยรอบด้านให้เธอทุกวินาที โดยเฉพาะช่วงนี้ที่หุ้นของบริษัทขนส่งตระกูลฟ่านตงกำลังฟุ่งสูงที่สุดในรอบห้าปี เพราะข่าวลือเรื่องงานหมั้นหมายของคุณหนูเหรินลี่หมิง และคุณชาย 'ไป่ฟู่เฉิน' บุตรชายคนรองของตระกูลไป่หลง ตระกูลที่ถือครองธุรกิจวงการบันเทิง ที่มีทั้งช่องโทรทัศน์ยักษ์ใหญ่และธุรกิจโรงแรม กับแหล่งสถานบันเทิงอีกมากมาย

พรรคไป่หลง ถือว่าเป็นหนึ่งในพรรคที่มีอิทธิพลหนาแน่น เป็นเจ้าของคลังเงินดอลล่าที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับ 2 ในบรรดาผู้นำพรรคทั้ง 8 รองลงมาจากพรรคฟู่หยาง ซึ่งเป็นผู้นำเข้า/ส่งออก ผลิตยาและเวชภัณฑ์ที่ผูกขาดเพียงเจ้าเดียวของประเทศ และยังเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งที่สมาคมจับตามองและควรเฝ้าระวังที่สุด

และถ้าหากคุณหนูได้แต่งงานกับไป่ฟู่เฉิน ทั้งบารมีและกำลังพลของทั้งสองพรรค ก็จะสามารถต่อกรกับฟู่หยางได้อย่างไม่ยากเย็น

เฉิงเหยี่ยนมองดูหญิงสาวข้างกาย ที่กำลังถ่ายภาพด้วยความสนุกสนาน ชั่วอึดใจหนึ่งที่เขาเผลอใจไปกับความลุ่มหลงและทะเยอทะยาน จนเฝ้าคิดไปว่าหากคนที่อยู่เคียงข้างเธอ...คือเขา

'เธอจะนึกรังเกียจผู้ชายตัวเปล่าแบบฉันหรือเปล่า?'

"เฉิง..."

'ถ้าได้โอบกอดเธอไว้ด้วยแขนคู่นี้ในฐานะอื่น ที่ไม่ใช่บอดี้การ์ด'

"...เหยี่ยน"

.

.

'มันจะเป็นยังไงนะ?'

"เฉิงเหยี่ยน!"

เสียงเรียกของเธอทำให้เขาสะดุ้ง และหลุดออกมาจากความคิดของตนทันที ก่อนจะเผลอกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ เพราะตัวเองเพิ่งบอกเธอไปเมื่อครู่ว่าห้ามเหม่อลอย แต่ดันทำมันเองเสียได้...

"เราเข้าไปดูใกล้ๆ อีกนิดได้ไหม?"

เธอร้องถามและชี้นิ้วไปยังขบวนมังกรขนาดใหญ่ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยห้ามปราม เขาก็ถูกเธอจูงมือเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปเสียแล้ว

มือแสนนุ่มนวลที่เขาไม่เคยกล้าแม้แต่จะอาจเอื้อม กำลังกุมแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายไป

'กลัวฉันหายไป...อย่างงั้นเหรอ?'

.

.

'หึ อย่าสำคัญตัวผิดสิเฉิงเหยี่ยน'

เขาเค้นหัวเราะในลำคอด้วยความเจ็บปวด และทำได้เพียงเฝ้ามองใบหน้าอิ่มเอมที่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศ พร้อมกับบันทึกภาพลงในกล้องดิจิตอลคู่ใจ แตกต่างจากลี่หมิงคนเมื่อเช้าอย่างสิ้นเชิง

'แบบนี้... ค่อยสมกับเป็นเธอหน่อย'

ความอ่อนหวาน สดใส และทุกอิริยาบถของเธอ อยู่ในสายตาของผู้อารักขาหนุ่มตลอดเวลา แม้ว่าตอนนี้หัวใจของเขาจะมีความสุขมากขนาดไหน แต่เมื่อยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก็ถึงเวลาที่งานเลี้ยงต้องเลิกราเสียแล้ว

"เกือบเที่ยงคืน เราควรกลับได้แล้ว"

"แต่ฉันยังไม่อยากกลับนี่!"

เธอพูดอย่างเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่อาจต้านแรงฉุดที่ข้อมือได้ เมื่อเขาพาเธอเดินผ่านฝูงชนที่แออัด เพื่อออกไปจากสถานที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว

"คราวหน้าผมจะพาคุณออกมาอีก"

"สัญญาแล้วนะ!"

เฉิงเหยี่ยนพยักหน้าเบาๆ ด้วยแววตาจริงจัง เพราะการผิดคำสัญญาคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำบนโลกใบนี้

"ครับ ผมสัญญา"