ตอนที่ 2 ปลอมตัว

ตอนที่ 2

ปลอมตัว

มังกรหนุ่มยิ้มมุมปากเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ เขาตรงเข้าไปหาของที่ต้องการทันที และไม่นานนักเมือกของทากทะเลตัวใหญ่กับหญ้าสวรรค์ก็มาอยู่ในมือ

“พี่รอง ท่านจะเอาของพวกนี้ไปทำไม” เอ๋าซันหลงองค์ชายสามเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ

เขาเฝ้ามองพี่ชายมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว และไม่แน่ใจว่าตอนนี้เอ๋าเอ้อร์หลงต้องการจะทำอะไรกันแน่

“เอาไปใช้เพื่อบดบังรัศมีเทพชั้นสูง”

“แต่เรามีเสื้อคลุม”

“ถ้าถอดเสื้อออกรัศมีเทพก็จะเปล่งประกายออกมา แต่ว่าถ้าใช้สิ่งพวกนี้เอามาผสมเป็นยา มันจะบดบังได้แม้ไม่ต้องสวมเสื้อคลุม” คำตอบนั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายแปลกใจมากขึ้น

“แล้วพี่รองจะบดบังรัศมีของพวกเราทำไม”

“เพราะข้าไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเราเป็นเทพชั้นสูงไงน้องสาม”

“ท่านกำลังจะทำอะไร”

“ทำในเรื่องสนุกๆ” เอ๋าเอ้อร์หลงตอบสั้นๆ

เอ๋าซันหลงมองสิ่งที่พี่ชายนำมากองไว้ตรงหน้าแล้วยิ่งแปลกใจมากขึ้น ลำพังแค่เรื่องการบดบังรัศมีเทพชั้นสูงว่าแปลกแล้ว นี่ยังจะไปหาเสื้อผ้าที่ดูโกโรโกโสมาด้วยยิ่งน่าสงสัย

“แล้วเสื้อผ้าเก่าๆ จะขาดอยู่แล้วท่านจะเอาไปทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะใส่”

“ใช่”

“ปกติท่านพี่แทบจะไม่แตะต้องเสื้อผ้าที่ดูเก่าและขาดๆ เกินๆ แบบนี้เลย บอกข้ามาดีกว่าว่าท่านพี่กำลังจะทำอะไรกันแน่ ข้าถามมาหลายครั้งแล้วก็ไม่ยอมตอบ” มังกรหนุ่มยิ้ม แววตาเจ้าเล่ห์

“ทำในเรื่องที่ข้าควรจะทำ”

“พี่รอง พี่จะไม่บอกจริงๆ หรือว่าจะไปไหน”

“ข้ามีบางอย่างจะต้องทำ”

“แล้วถ้าพระบิดา พระมารดาถามหาท่าน จะให้ข้าตอบว่าเช่นไร” องค์ชายสามถามต่อ

“ก็ตอบไปว่าเจ้าไม่รู้”

“แล้วท่านจะไม่ทำหน้าที่ของท่านรึ” มังกรเจ้าสำราญยิ้ม

“น้องสาม ถึงข้าจะใช้ชีวิตสำมะเลเทเมา แต่ข้าไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่เรื่องนี้เจ้ารู้ดี และไม่ต้องถามมากไปกว่านี้ เพราะข้าจะไม่บอกเจ้าแน่ว่ากำลังทำอะไร เอาเป็นว่าถ้าเรื่องนี้สำเร็จเจ้าจะเป็นมังกรตนแรกที่รู้ ข้าสัญญา” พูดจบเอ๋าเอ้อร์หลงก็จากไปเลย ทิ้งให้น้องชายยืนส่ายหน้าด้วยความระอาและอ่อนอกอ่อนใจ

“เรื่องที่ว่าไม่น่าจะพ้นเรื่องผู้หญิง รอบนี้ไปติดนางเซียนตนไหนอีกก็ไม่รู้ พี่รองนะพี่รอง เมื่อไหร่จะเลิกเป็นมังกรเจ้าสำราญเสียที” องค์ชายสามเอ๋าซันหลงบ่นอย่างเสียมิได้

ไม่มีสตรีนางใดสามารถผูกมัดหัวใจพระเชษฐาได้เลยสักนาง และแน่นอนว่าเอ๋าเอ้อร์หลงเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดความเสเพลไว้ที่นางใดเลยเช่นกัน

มังกรหนุ่มในคราบบัณฑิตผู้ยากไร้ก้าวเข้ามาในจวนเทพผู้ใหญ่ ผู้ควบคุมบรรดานางฟ้าที่ดูแลสวนท้อทั้งหมดได้ในที่สุด เขาถูกพาตัวมาพบหยางจิ้นเหอ

และทันทีที่เซียนชราเห็นหน้าของอีกฝ่ายก็ตกใจจนแทบจะเป็นลม เทพชราไล่บรรดาเด็กรับใช้ออกจากห้องจนหมด เมื่อได้อยู่กันตามลำพังก็ทรุดตัวลงคุกเข่าคำนับมังกรหนุ่มทันที เอ๋าเอ้อร์หลงยิ้มพร้อมทั้งส่ายหน้า

“ลุกขึ้นเถิดท่านเทพ ไม่ต้องคำนับข้าหรอก ข้าเป็นเพียงแค่บัณฑิตจนๆ ธรรมดาเท่านั้น”

“ท่านคือพญามังกรแห่งทะเลหนานไห่ต่างหากองค์ชายรอง” เซียนเฒ่าเอ่ยขึ้นโดยที่ยังไม่ยอมขยับตัว

“ลุกขึ้นก่อนค่อยพูดกัน” หยางจิ้นเหอลุกขึ้นตามคำสั่งของมังกรหนุ่ม

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าคือมังกร”

“องค์ชาย ข้าเคยเห็นท่านหลายต่อหลายครั้งแม้จะแต่งตัวซอมซ่อข้าก็จำท่านได้” เอ๋าเอ้อร์หลงยิ้มเมื่อฟังจบ

“แต่ข้าไม่ได้มีรัศมีของเทพชั้นสูงเลยนะ”

“องค์ชาย รังสีเทพอาจจะไม่สามารถทะลุเสื้อคลุมที่ท่านสวมใส่ได้ แต่บุคลิกท่าทางเป็นเรื่องที่ไม่สามารถปกปิดหรือซ่อนเร้นได้นาน ข้าไม่เคยเห็นเซียนชั้นผู้น้อยที่สง่างามขนาดนี้ และไม่มีเซียนชั้นผู้น้อยตนใดที่มีแววตาเป็นประกายแบบที่ท่านมี”

เอ๋าเอ้อร์หลงถอนหายใจ ดูเหมือนการปลอมตัวต่อหน้าเทพที่มีอายุหลายหมื่นปีจะไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก

“องค์ชาย ต้องการให้ข้ารับใช้อะไรรึ”

“ข้าจะมารับใช้ท่านต่างหาก”

เทพชราถึงกับตกใจจนแทบจะเป็นลมเมื่อฟังจบ มังกรผู้ยิ่งใหญ่จะมารับใช้เซียนชราที่ดูแลป่าท้ออย่างตนนั้นรึ เป็นไปได้อย่างไรกัน

“อย่าล้อเล่นกับข้าน้อยเลย ท่านเป็นมังกรผู้ยิ่งใหญ่ แต่ข้าเป็นเพียงเซียนชั้นผู้น้อยเท่านั้น”

องค์ชายมังกรยิ้ม ดูเหมือนว่าตอนนี้คงต้องขอร้องเทพตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมาเสียแล้ว

“ข้าคงต้องขอร้องท่านอย่างตรงไปตรงมาสินะ”

“เชิญองค์ชายบอกความประสงค์มาเถิดขอรับ”

“ข้าจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะ ข้าต้องการจะสานสัมพันธ์กับชิงลี่ เทพีผู้ดูแลสวนท้อบางส่วนของเจ้าแม่สวรรค์”

“เรื่องนี้...” เทพชราตกใจอีกครั้งเมื่อได้รับรู้ถึงความปรารถนาขององค์ชายมังกร

“ข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านลำบาก และอยากจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ว่าถ้าเข้าไปเองก็ดูเหมือนจะไม่ดี ดังนั้นสิ่งที่อยากให้ช่วยคือ ช่วยให้ข้าได้เข้าไปใกล้ชิดนางเท่านั้นเอง”

เทพจิ้นเหอถอนหายใจ ชิงลี่เป็นนางฟ้าที่หยิ่งและไว้ตัวมาก นางงามมากก็จริงแต่หากได้รู้จักนิสัยใจคอแล้ว ความงามนั้นแทบจะไร้ความหมายไปเลยก็ว่าได้ อีกทั้งถ้าเจ้าแม่สวรรค์ทรงทราบคงจะไม่พอพระทัยเป็นแน่

“องค์ชาย ข้าเกรงว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าเจ้าแม่สวรรค์รู้คงไม่ใช่เรื่องดี”

“เพียงแค่ท่านช่วยให้ข้าไปอยู่ในสวนท้อเท่านั้น ข้าจะรับผิดชอบเองทั้งหมด”

“แต่...”

“ถือว่าข้าขอร้องเถิดนะ ข้าไม่เคยขอร้องผู้ใดเลย ท่านเป็นคนแรกที่ข้าเอ่ยคำนี้ออกมา” องค์ชายมังกรยืนยันหนักแน่น ทำเอาเซียนเฒ่าถึงกับอ่อนใจ จะไม่ช่วยก็คงไม่ได้ แต่ครั้นจะช่วยก็เกรงกลัวว่าเจ้าแม่สวรรค์จะลงโทษ

“ข้า”

“ข้ารู้ว่าท่านลำบากใจ เอาเป็นว่าท่านแค่รับข้าเข้ามาอยู่ในสวนท้อแห่งนี้ก็พอแล้ว เรื่องอื่นข้าจะจัดการต่อเอง” มังกรหนุ่มยืนยันความคิดของตน ส่วนเซียนเฒ่านั้นได้แต่ถอนหายใจ

เมื่อได้เข้ามาอยู่ในสวนท้อมังกรหนุ่มก็เริ่มสำรวจที่ทาง สวนท้อของเจ้าแม่สวรรค์ ชั้นแรกเป็นต้นท้อทิพย์ต้นเล็ก ชั้นที่สองเป็นต้นท้อที่โตขึ้นมาหน่อย ชั้นที่สามเป็นส่วนของต้นท้อที่มีดอกบานสะพรั่ง ส่วนที่สี่เป็นสวนท้อที่มีลูกท้อลูกเล็กๆ และส่วนที่ห้าเป็นลูกท้อที่โตเต็มที่ซึ่งสามารถใช้มันมาปรุงโอสถทิพย์ได้แล้ว

ที่ท้ายสวนท้อแต่ละชั้นจะมีเรือนพักของนางฟ้าหรือของเหล่าเซียนที่ทำหน้าที่เฝ้าสวนในแต่ละชั้น เอ๋าเอ้อร์หลงส่งยิ้มให้กับบรรดาเซียนสาวเฝ้าสวนท้อ เป็นยิ้มที่ไม่ว่าสตรีนางใดเห็นก็ต้องอ่อนระทวย แต่ละนางต่างตกอยู่ในภวังค์ราวกับว่าต้องมนตร์สะกดของมังกรเจ้าสำราญเข้าไป

ยกเว้นแต่ชิงลี่ที่ยืนนิ่งและเชิดหน้าขึ้นสูง สายตาของอีกฝ่ายทำให้หญิงสาวต้องยกพัดวงกลมที่ถือติดมาด้วยบดบังใบหน้า และทำท่าจะเดินกลับเข้าไปยังฝ่ายใน แต่ทว่ามังกรหนุ่มขวางเอาไว้

“หลีกทางด้วย” เสียงนั้นห่างเหินและเย็นชา สายตาก็เหยียดหยามอยู่ในที

“เจ้าเพิ่งจะออกมาจะรีบกลับเข้าไปทำไม”

ชิงลี่ไม่ตอบแต่เบี่ยงตัวหลบเพื่อจะเดินต่อ เอ๋าเอ้อร์หลงขวางไว้อีกครั้ง

“ท่านกำลังขวางทางพี่ชิงลี่ของเรานะ” บรรดานางฟ้าที่เพิ่งได้สติจากเสน่ห์ของมังกรหนุ่มตรงเข้ามายืนกันไม่ให้เข้าใกล้ชิงลี่มากจนเกินไป

“ข้าแค่แปลกใจว่าทำไมนางถึงจะรีบเข้าไปเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะขัดขวาง”

“ท่านไม่สมควรที่จะขวางทาง”

“แต่”

“พี่ชิงลี่ไม่ตอบคำถามท่านหรอก หลีกทางด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นขอแนะนำตัวก่อนนะ ข้ามีนามว่าเหวินฟู่ ท่านเซียนเฒ่าที่ดูแลสวนท้อรับข้าให้เข้ามาทำงานที่นี่ ข้ายังโสดไม่มีพันธะผูกพันกับหญิงใด” มังกรเจ้าสำราญเปลี่ยนชื่อตนเองเสร็จสรรพ

“ท่านจะโสดหรือจะมีภรรยาก็หาได้เกี่ยวกับเรา” คราวนี้ชิงลี่ตอบเสียงเย็น

“เกี่ยวสิ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อเจ้าเลยนะ”

“สามหาว ทำไมกล้าพูดจาแบบนี้กับพี่ชิงลี่ รู้หรือไม่ว่านางเป็นนางฟ้าที่เจ้าแม่สวรรค์โปรดปราน เจ้าเป็นเพียงแค่เซียนชั้นผู้น้อย ดังนั้นไม่ควรที่จะพูดจาแบบนี้กับพี่ชิงลี่ของเรา” นางฟ้าตนหนึ่งพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทีไม่สำรวมของอีกฝ่าย

“แสดงว่าเจ้าชอบแต่เทพชั้นสูงรึ แม่นาง” องค์ชายมังกรในคราบยาจกถามต่อ

“เจ้ากับข้านั้นอยู่คนละชั้นกัน เป็นคางคกอย่าริที่จะกินเนื้อหงส์ฟ้าเลย”

คำพูดนั้นทำให้ความรู้สึกดีๆ ของมังกรหนุ่มที่มีต่อนางฟ้าโฉมงามลดลงไปเกือบครึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้

“แต่เอาเถอะ ข้าเห็นถึงความพยายามของท่าน เอาอย่างนี้ละกัน ที่ท้ายสวนท้อชั้นที่สามมีห้องห้องหนึ่ง ท่านเข้าไปในห้องนั้นทำความสะอาด และช่วยดื่มเหล้าที่อยู่ในนั้นสักสามสิบไหให้หมดทีได้หรือไม่”

บรรดานางฟ้าต่างหันมามองหน้าชิงลี่กันแทบทุกนาง เพราะห้องที่ว่านั้นเป็นห้องที่มืดมิด ที่นั่นใช้เก็บบรรดาเหล้าหมักจากท้อทิพย์ เป็นเหล้าที่มีฤทธิ์รุนแรงมาก หากเผลอดื่มไปโดยที่ไม่ผสมให้เจือจางเสียก่อนแล้วสามารถถึงแก่ชีวิตได้ แถมกลิ่นเหล้าจะติดเสื้อผ้าที่สวมอยู่นานถึงเจ็ดราตรี

ดังนั้นจึงไม่มีนางฟ้าตนใดเข้าไปวุ่นวาย จะมีเพียงแค่เจียเหม่ยนางฟ้าหน้าตาอัปลักษณ์เท่านั้นที่มักจะเข้าไป นางมักจะนำเหล้าที่มีฤทธิ์รุนแรงมาผสมกับตัวยา เพื่อใช้รักษาบรรดาเซียนสวรรค์และสัตว์ที่มาขอความช่วยเหลือ เป็นงานที่ไม่มีนางฟ้าตนไหนอยากทำเพราะมันทำให้เสื้อฟ้าที่สวยงามเปรอะเปื้อน แถมมีกลิ่นเหล้าที่รุนแรงมากติดตัวมาด้วย

“ถ้าข้าดื่มเหล้าครบตามที่เจ้าว่า จะยอมรับรักจากข้ารึ”

“ทำให้ได้เสียก่อนค่อยมาพูดกัน” ชิงลี่ตอบสั้นๆ

เอ๋าเอ้อร์หลงเดินตามกลุ่มนางฟ้าเข้ามายังท้ายสวนท้อ มังกรหนุ่มมองประตูไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วหันมามองชิงลี่กับเหล่านางฟ้าที่ตามมาด้วยเล็กน้อย

“ในนี้รึที่แม่นางอยากให้ข้าเข้าไปทำความสะอาดและดื่มเหล้าที่อยู่ข้างใน”

“ใช่” ชิงลี่ตอบ

“ประตูนี้ใหญ่มากท่าทางข้างในจะกว้างขวางน่าดู”

“ก็กว้างสุดตา เจ้าทำได้ไหมล่ะ”

“ขอเพียงทำให้เจ้าพอใจ ข้าทำได้ทั้งนั้น” มังกรหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้ม

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก มังกรหนุ่มก็ไม่มีโอกาสได้พูดต่อเพราะถูกเหล่าบรรดานางฟ้าดันเข้าไปด้านใน และเมื่อเข้าไปแล้วประตูก็ถูกปิดลงโดยทันที ชิงลี่ลงกลอนที่ประตูแน่นหนา บรรดานางฟ้าต่างหันมามองหน้ากันและยิ้มอย่างนึกสนุก

“กลับกันเถอะ” ชิงลี่พูดกับบรรดาสาวใช้ด้วยกันโดยที่ไม่สนใจชายหนุ่มแต่อย่างใด

“พี่ชิงลี่มันจะดีเหรอ ถ้าปราณของเขาสลายไปล่ะ”

“นั่นมันเรื่องของเขา ก็สมควรแล้วอยากไม่เจียมตัวเอง” ชิงลี่ตอบและเดินต่อไม่สนใจอีกต่อไป

ทางด้านเอ๋าเอ้อร์หลงเมื่อเดินเข้ามาด้านในเรื่อยๆ ก็พบไหสุราวางเรียงรายอยู่บนชั้น ทุกไหมีการติดชื่อและระยะเวลาตั้งแต่เริ่มหมักชัดเจน มังกรหนุ่มมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย สำหรับตนแล้วการดื่มเป็นอะไรที่ง่ายมาก

องค์ชายรองแห่งทะเลใต้เดินไปหยิบไหที่ดองเหล้าอยู่มาเรียงตรงหน้าจนครบสามสิบไห จากนั้นก็เริ่มเปิดฝามันช้าๆ น่าแปลกที่กลิ่นของเหล้าไม่ได้รุนแรง เหมือนกลิ่นที่ได้รับตอนอยู่ด้านนอก เหล้าในไหที่เปิดออกมานี้มีกลิ่นหอม และเมื่อชิมก็รับรู้ว่ารสชาตินั้นนุ่มนวลมากเลยทีเดียว

เจียเหม่ยตกใจเมื่อเห็นชายรูปงามนอนสลบไสลไม่รู้สึกตัวอยู่ในห้องเก็บเหล้า รอบตัวรายล้อมไปด้วยไหเหล้า ถ้าจะให้เดาคงดื่มเหล้าที่มีฤทธิ์แรงที่สุดไปเป็นแน่

นางทรุดตัวลงข้างๆ เซียนหนุ่มรูปงามและวางนิ้วสองนิ้วไปบนข้อมือของผู้ที่ไม่ได้สติเพื่อวัดชีพจร ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่ามันยังเต้นอยู่

“ท่านเซียน ท่านเซียน” เจียเหม่ยเรียกผู้ที่นอนไม่ได้สติสองครั้ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่รู้สึกตัวแน่ๆ จึงค่อยๆ พยุงชายผู้นั้นออกมาและพาไปยังที่พักของตนในทันที

นางวางเขาลงที่เตียง ดวงตาคู่สวยมองผู้ที่นอนไม่ได้สติบนเตียงพลางพินิจพิจารณา ชายผู้นี้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เหมือนกับบรรดาเซียนชั้นผู้น้อยที่ดูแลสวนท้อทั่วไป แต่ใบหน้ากลับงดงามและมีราศีมากกว่าเซียนพวกนั้นมากนัก

ไม่รู้เหมือนกันว่าเข้าไปในห้องเก็บเหล้าได้อย่างไร และค่อนข้างแปลกใจที่ยังคงมีชีวิตทั้งๆ ที่ดื่มเหล้าที่มีฤทธิ์แรงมากเข้าไป เหล้าพวกนั้นแม้แต่องค์เง็กเซียนยังไม่ดื่มมากขนาดนี้ เซียนชั้นสูงบางตนดื่มเพียงแค่จอกเดียวก็ไม่สามารถเดินได้ แต่ชายผู้นี้ดื่มไปถึงสามสิบไห แต่ยังมีลมหายใจอยู่แสดงว่าย่อมไม่ใช่เซียนที่ดูแลสวนท้อธรรมดาแน่