ตอนที่ 3

บ้านยังคงเหมือนเดิม แต่แม่ไม่ได้ล้มป่วย ไอจนหน้าดำหน้าแดงและร่างกายก็ไม่ได้ผอมบางมีแต่หนังหุ้มกระดูก ใบหน้าก็อิ่มเอิบอย่างคนที่มีสุขภาพดีและมีความสุข น้องคนเล็กที่ผอมแห้ง ตัวขาวจนซีด แทบไม่มีเลือดฝาดให้เห็นก็เป็นเด็กที่น่ารักน่าชัง ยิ้มแย้มง่าย อ้วนท้วนอย่างคนที่มีสุขภาพดี ทำให้ทุกคนหลงรักได้ทุกวัน

เมื่อหันไปมองพ่อที่ปกติแล้วมักจะมีอาการเหนื่อยล้าและเคร่งเครียด นั่งกลุ้มใจด้วยไม่รู้ว่าจะหาเงินจากที่ไหนมาคืนเจ้าหนี้ที่ส่งคนมาคอยเมียงมองและข่มขู่ บางครั้งก็พูดทำนองว่า

“ก็แค่ทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เสี่ยไปเท่านั้น เรื่องเงินที่ยืมมาก็หมดกัน แล้วยังจะมีเงินไว้ใช่จ่าย รักษาเมีย รักษาลูก จะทำอะไรก็ทำได้ง่ายไม่ต้องคิดอะไรมาก งานสบาย เงินก็หาได้ง่าย ทำไมพวกมึงถึงได้โง่กันขนาดนี้วะ”

ที่เมื่อพ่อได้ยิน...ก็จะโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง คงอยากต่อยตีกับคนพวกนั้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะนอกจากจะไม่มีฝีมือแล้ว ยังจะห่วงใยพวกเราแม่ลูก อีกทั้งคนพวกนั้นก็มีปืนด้วย!

เขมกรได้แต่อึ้ง...ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาคาดหวังเอาไว้ภายในเวลาอันรวดเร็ว มันดีกว่าที่คิดไว้ด้วยซ้ำ ไม่คาดคิดด้วยซ้ำว่างานที่มั่นคง ที่แม้จะเหนื่อยกายแต่ไม่เหนื่อยใจคือการทำอาหารของแม่ที่มีคนมาถามไถ่และขอร้องให้ทำให้อยู่เรื่อย ๆ ด้วย ทำให้พ่อกับแม่วางอนาคตไว้ว่า...จะหาทำเลดี ๆ เปิดร้านอาหาร ตอนเช้าก็ขายข้าวราดแกงและแกงถุง ตอนเที่ยงก็ขายอาหารตามสั่ง ถ้ามีพ่อเป็นผู้ช่วย ทุกอย่างก็จะเป็นไปได้ด้วยดี

เมื่อเห็นว่าตอนนี้พ่อกับแม่มีงานทำที่ดีแล้ว ทุกคนในครอบครัวก็มีแต่รอยยิ้มและความสุขที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าและดวงตา เขมกรก็โล่งใจไปได้มาก สิ่งที่เขาแลกเปลี่ยนไปไม่เสียเปล่าแล้ว แต่ก็ยังมีอีกเรื่องจะต้องเฝ้าดูว่าจะเป็นจริงหรือไม่ แล้วเวลาผ่านไปไม่ถึงวันด้วยซ้ำ เรื่องที่รอคอยอยู่ก็มาถึง...

เสี่ยเจ้าหนี้เงินกู้หน้าเลือดและทำเรื่องผิดกฎหมายอีกหลายอย่างก็จมมุมตำรวจถูกจับพร้อมกับหลักฐานการกระทำความผิดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนมากมายเสียจนคิดว่าถ้าเสี่ยตัวร้ายไม่ถูกตัดสินประหารชีวิตก็คงจะติดคุกตลอดชีวิต ไม่ได้ออกมาทำร้ายคนอื่นได้อีกแน่

“ขอบคุณครับ” จากที่ได้ประสบพบมา เขมกรเชื่อว่าคำพูดนี้จะลอยไปกับลม ไปถึงคนผู้นั้นแน่นอน

เมื่อทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ต้องการ ก็ดูเหมือนว่าเขมกรเริ่มจะไร้ตัวตนสำหรับทุกคน ที่โรงเรียน เพื่อนร่วมห้องมองผมเหมือนกับคนแปลกหน้า ประมาณว่าเด็กคนนี้เป็นใคร เรียนอยู่ห้องพวกเราด้วยเหรอ เมื่อกลับบ้าน...เขาก็ได้รู้ว่า ตนเองได้เสียชีวิตไปนานแล้ว

แม้จะทำใจรับรู้ไว้แล้ว หากเมื่อรู้ความจริงเช่นนี้ เขมกรก็เข่าอ่อนและทรุดลงนั่งอยู่หน้าบ้านไปเหมือนกัน จากนั้นสติที่รับรู้ของเขาก็ขาดหายไป เมื่อฟื้นมาอีกครั้ง เขาก็ได้กลายมาเป็นคุณชายรองของตระกูลเกา มีนามว่า ‘เกาหยุนเหลียง’

“มีอันใด”

มันยากมากเลยกับการรับมือการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ หากเมื่อตกลงใจไปแล้ว เขาจะทำสิ่งใดได้เล่า นอกจากจะต้องทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นและทำมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่การรับมือและอยู่กับสภาพใหม่นี้มันก็ยุ่งยากและลำบากไม่น้อยเลย กล่าวอันใดผิดไปสักหน่อย ก็ถูกมองราวกับเป็นตัวประหลาด เป็นคนสติไม่ดี มีเสียงนินทาว่าอาจจะถูกผีเข้าไปอีก

“นายท่านเรียกหาคุณชายขอรับ”

“ท่านพ่อเหรอ” เขมกรถามกลับพลางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ สำหรับท่านพ่อแล้ว เจ้าเกาหยุนเหลียงเป็นลูกที่ไม่เอาไหน ไม่ได้ความ ไม่ได้เรื่อง ดีแต่สร้างปัญหา เป็นลูกที่มิได้ดั่งใจ

มีลูกนิสัยมิดีอย่างเกาหยุนเหลียง คนเป็นบิดามารดาจะมิปวดหัวจนอยากจะตายวันละหลายรอบก็มิแปลกแล้วล่ะ

“เจ้าพอรู้ไหม ท่านพ่อมีธุระอันใดกับข้า”

เขมกรถึงกับแอบถอนหายใจ เพียงแค่เอ่ยปากออกไปก็ได้เห็นใบหน้าและสายตาเอือมระอาของผู้ที่ถูกถาม เป็นเช่นนี้แล้วเชื่อได้เลยว่า...มีเรื่องแน่นอน

ไอ้เจ้าบ้าเกาหยุนเหลียง...จะขยันสร้างเรื่องไปถึงไหน!

เขมกรมีความรู้สึกอยากจะนอนหลับแล้วควานหาวิญญาณไอ้เจ้าบ้าเกาหยุนเหลียงให้เจอ จะได้ตบศีรษะหนัก ๆ สักสามสี่ครั้งระบายความหงุดหงิดที่เกิดขึ้น

ไอ้เจ้าบ้าเกาหยุนเหลียง ขยันสร้างเรื่องไปถึงไหนฮึ! นี่ถ้าหากมิได้เป็นบุตรชายของฮูหยินใหญ่ละก็...ป่านนี้ท่านพ่อคงจะรีบหาทางขับไล่ให้ออกไปจากบ้านเสียแล้วล่ะ

“คือ...”

คิ้วหนากระตุกเมื่อคนที่ถูกถามมิกล้าตอบ ยิ่งเมื่อเหลียวมองมาแล้วเห็นใบหน้าที่กลืนมิเข้าคายมิออกของบ่าวรับใช้ที่ถูกสั่งให้มาตาม เขมกรก็โกรธขึ้นมา คราวนี้ไอ้เจ้าบ้าเกาหยุนเหลียง ไปสร้างเรื่องวุ่นวายอะไรไว้อีกล่ะ!

“มิเป็นไร เดี๋ยวข้าไปหาท่านพ่อก็ได้รู้แล้วล่ะ”

อย่างไรเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ย้อนกลับไปแก้ไขก็มิได้ รู้ในยามนี้แล้วได้อะไรล่ะ มีแต่ความมิสบายใจเสียเปล่า ๆ แต่ถึงจะคิดเช่นนี้แล้ว เขมกรก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีนั่นแหละ

เกาฮูหยินรักใคร่เป็นห่วงเป็นใยบุตรชายดั่งแก้วตาดวงใจ หากตอนนี้ผู้ที่อยู่ภายในกายนี้กลับมิใช่บุตรชายของนางแล้ว ตัวเขาผู้ทำการแลกเปลี่ยน คิดว่าสิ่งหนึ่งที่น่าจะต้องทำก็คือ การแก้ไขชื่อเสียและเรื่องราวมิดีทั้งหลายที่เกาหยุนเหลียงเคยกระทำเอาไว้ อีกทั้งยังจะต้องตอบแทนคุณมารดาของเจ้าของร่างและ...เจ้าของร่างนี้ที่ให้เขามาอยู่อาศัย

“คุณชาย...”

“มีอันใดอีกเหรอ” หรือว่าเรื่องที่ถูกเรียกไปมันจะเร่งด่วนและใหญ่จนรอมิได้ เขมกรขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ผู้ที่มา...คุณชายซ่งหยวนเจ๋อขอรับ”

ซ่งหยวนเจ๋อ?

ซ่งหยวนเจ๋อ...เป็นผู้ใดกัน?

เขมกรขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับพยายามค้นหาบุรุษนามซ่งหยวนเจ๋อที่อยู่ในความทรงจำของเกาหยุนเหลียง หากทุกอย่างกลับมืดสนิท ที่เมื่อคิดมากก็ทำให้เกิดปวดศีรษะขึ้นมาอีกด้วย ไหนจะใบหน้าของบ่าวรับใช้ตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลระคนหวาดกลัวมันทำให้เขารู้สึกมิค่อยดีสักเท่าไหร่เลย

ปกติแล้วคุณหนูคุณชายตระกูลเกามีบ่าวรับใช้ใกล้ชิดอยู่นะ หากเกาหยุนเหลียงกลับมิมี ซึ่งก็คาดเดาได้มิยากเลย...ด้วยนิสัยเกเรที่ออกนอกบ้านเมื่อไหร่ก็ชวนชาวบ้านทะเลาะต่อยตีไปแทบจะทุกคนที่พบเจอ ปากร้าย มิพึงพอใจก็อาละวาดเสียงดัง โกรธมากหน่อยก็ขว้างปาข้าวของ เอาแต่ใจเช่นนี้ คงมิมีใครอยากมาอยู่ด้วย เพราะเหตุนี้ ในวันที่เกิดเรื่อง...ร้าย! ขึ้น กว่าจะรู้เรื่องเกาหยุนเหลียงหายไป ก็...สายเกินจะแก้ไขได้แล้ว

เขมกรได้แต่แอบถอนหายใจอย่างหนักอก ดูท่าแล้ว...ซ่งหยวนเจ๋อน่าจะเป็นศัตรูคนสำคัญ เป็นคู่กัด คู่แค้นของเกาหยุนเหลียง ก่อนที่อีกฝ่ายจะจากไปคงไปสร้างเรื่องราวใหญ่โตเอาไว้เสียด้วย

“อ๋อ” เขมกรพยักหน้าให้กับบ่าวรับใช้ที่คุ้นอยู่ว่าชื่อ ‘หลิวตง’

“ข้าก็ทำผิดเป็นประจำอยู่แล้ว กับคุณชายซ่งหยวนเจ๋อก็คงจะมีเหตุทะเลาะเบาะแว้งกันธรรมดานั่นแหละ ทางนั้นคงจะมาบอกกล่าวท่านแม่ให้คอยกำราบข้าให้ทำตัวดี ๆ เท่านั้น เจ้ามิต้องเป็นกังวลไปหรอก”

หากว่า...ใบหน้าของหลิวตงกลับมิได้บอกกับเขาเช่นนั้น ใบหน้าที่แสดงออกมาเหมือนกับว่าเกาหยุนเหลียงไปทำร้ายเจ้าซ่งหยวนเจ๋ออย่างรุนแรง แบบ...ฝังกลบดินไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดเลย เห็นแบบนี้แล้วเขาก็ เฮ้อ! เจอศึกหนักอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย!