บทที่6. จ้องมองอะไรกัน

นางยิ้มรับแล้วก็เห็นเถ้าแก่พยักหน้าหงึกหงักรีบเดินออกไป นางได้แต่ยืนงงอยู่ ครู่ต่อมาเด็กในร้านก็เอาถุงใส่เมล็ดพันธุ์พืชมาให้

“มีข้าวเปลือกและข้าวโพด แม่นางเชิญลงชื่อที่นี่” เด็กรับใช้บอกนาง และเชิญให้นางไปที่โต๊ะไม่ไกลนัก

เหมยซิงขมวดคิ้ว ตัวอักษรยึกยือเหล่านี้คงเป็นตัวอักษรจีน แต่ให้เป็นอักษรจีนปัจจุบัน หรือโบราณนางก็อ่านไม่ออก ได้แต่นั่งมองอย่างอ้ำอึ้ง เงยหน้าขึ้นมองเด็กรับใช้ อีกฝ่ายเหมือนจะเข้าใจเรียกหลงจู๊ออกมา

“แม่นาง ถ้าเขียนชื่อไม่ได้ก็พิมพ์ลายนิ้วมือที่นี่”

“ได้” รู้สึกน่าอายเสียจริงที่เขียนชื่อตัวเองก็ไม่ได้ นางลอบมองติงหยี่เห็นเขาก้มหน้าก้มตา เขาเองก็คงเขียนชื่อตัวเองไม่เป็นเหมือนนาง เด็กในบ้านไม่มีใครได้เรียนหนังสือสักคน คงยากสักหน่อยที่พวกเขาหรือแม้แต่ตัวนางจะเขียนชื่อตัวเองได้ นางกดนิ้วโป้งกับแท่นหมึกแล้วประทับลงกระดาษที่หลงจู๊บอก เมล็ดพันธุ์มีหลายถุง โชคดีที่ติงหยี่รอบคอบเอาตะกร้าขึ้นหลังมาด้วย แม้เขาตัวเล็กแต่ไม่ยอมให้นางแบกแทน

“สักครึ่งทางก็ผลัดให้ข้าแบกก็แล้วกัน”

“ฮืม” ติงหยี่พยักหน้ารับ

เมื่อออกจากร้านเถ้าแก่หวัง เหมยซิงหรือพันดาวรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จ้องมองนาง หญิงสาวจ้องมองกลับเพียงแค่นั้นก็ทำให้คนเหล่านั้น

สะดุ้งโหย่ง รีบหันหนีไปทางอื่นทันที

“หน้าข้ามีอะไรติดอยู่หรือไร จ้องมองกันจริง” เหมยซิงย่นจมูก อยากเดินดูตลาดเสียหน่อยก็หมดอารมณ์แถมยังกังวลว่าน้องชายจะแบกของหนักอีกด้วย

“เพราะผู้อื่นคิดว่าพี่สาวตายไปแล้ว” ติงหยี่เอ่ยเสียงเบากลัวพี่สาวเป็นกังวล

“อ๋อ...เรื่องนั้นเองหรือ?” นางพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเดินออกจากตลาดไปอย่างเงียบ ๆ ไม่น่าแปลกใจถ้าคนที่รู้จักเหมยซิง และรู้เรื่องที่นางถูกโยนทิ้งในป่าช้า หากมาเห็นนางเดินใต้แสงตะวันกลางวันแสก ๆ เช่นนี้คงตกใจไม่น้อย

“ติงหยี่”

“มีอะไรรึพี่สาว”

“ป่าช้านั้นอยู่ไกลไหม?”

ติงหยี่หยุดเดินแล้วหันไปจ้องมองใบหน้าของเหมยซิง

“พี่แค่อยากเห็นว่าที่ตรงนั้นเป็นเช่นไร” นางยื่นมือไปโยกศีรษะน้องชายเล่น

“จะดีหรือ?”

“นี่กลางวันอยู่ ไม่เป็นอะไรหรอก”

นางแค่อยากเห็นสถานที่ที่นางฟื้นขึ้นมาในร่างของเหมยซิง และได้เห็นว่าคนใจร้ายพวกนั้นโยนร่างนางทิ้งไว้เป็นสถานที่เช่นไร

ติงหยี่เห็นแววตาของพี่สาวแล้วก็ได้แค่พยักหน้ารับ เขาพาเดินออกนอกเส้นทางไปไม่นานนักก็เข้าสู่ป่ารกทึบ หากไม่เพราะทั้งสองขึ้นเขาหาของป่าเป็นประจำคงหวาดกลัวที่นี่ไม่น้อย

“ข้าเองก็ไม่แน่ใจนักว่าท่านพ่อพบพี่สาวที่ใด รู้แค่ว่าเป็นป่าช้าแห่งนี้”

เหมยซิงพยักหน้ารับแล้วยืนมองอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้เข้าไปลึกมากนัก แค่เพียงยืนอยู่ชายป่าก็ยังรู้สึกเยียบเย็นแม้จะเป็นยามบ่ายแล้วก็ตาม

คนแบบไหนกันถึงโหดร้ายถึงเพียงนี้ ลงโทษนางจนตายแล้วเอามาโยนทิ้งอย่างอนาถ หากพ่อบุญธรรมตามหานางช้าเกินไป ต่อในนางฟื้นขึ้นมาก็อาจถูกสัตว์ร้ายกัดแทะเนื้อแหว่งไปแล้วก็ได้

“โหดร้ายเหลือเกิน”

“ข้าไม่เชื่อว่าพี่สาวจะเป็นขโมย” ติงหยี่รีบพูดขึ้น “แม้พวกเราเคยเป็นขอทานแต่ไม่เคยขโมยของใคร พี่สาวถูกปรักปรำแน่นอน ข้าเชื่อว่าพี่สาวไม่ได้ทำอย่างที่พวกนั้นกล่าวหา”

“เอาเถิดอะไรที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยมันผ่านไป สู้เราเก็บแรงไว้ทำมาหากินของเราไม่ดีกว่ารึ”

นางยิ้มให้น้องชาย แต่ในใจอดคิดไม่ได้ว่า คนที่ทำร้ายเด็กสาวอายุสิบหกเป็นใครกัน และเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่ แต่เมื่อทุกคนคิดว่านางตายไปแล้ว ก็เท่ากับว่าเรื่องราวในครั้งนั้นถือว่าสิ้นสุดได้หรือไม่นะ

“กลับกันเถิด”

“ฮืม” ติงหยี่ยิ้มน้อย ๆ เขายิ้มไม่เก่ง แต่พูดน้อย เมื่อยิ้มแล้วก็ดูเป็นเพียงเด็กชายคนหนึ่ง

เหมยซิงกำลังจะหมุนตัวกลับ คล้ายได้ยินเสียงร้องครางอยู่ไม่ไกลนัก เท้าของนางชะงัก และหันไปตามเสียงที่ได้ยิน

“พี่สาว” ติงหยี่เรียกเมื่อไม่เห็นว่าพี่สาวเดินตามออกมา

“รอเดี๋ยว” นางยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากส่งสัญญาณให้เงียบก่อน อาจมีคนถูกทำร้ายแล้วเอามาทิ้งเหมือนนางก็ได้