บทที่16. เดินทาง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หน้าบ้านหลังน้อยอันแสนทรุดโทรม มีรถม้าขนาดกำลังพอดีสภาพกลางเก่ากลางใหม่รออยู่ คล้ายตอกย้ำสิ่งที่หญิงสาวตัดสินใจแล้วไม่อาจเปลี่ยนใจได้อีก

น้องชายทั้งสามช่วยประคองร่างผอมบางของอาหมานขึ้นรถม้า เสียเอี๋ยนส่งแผนที่พร้อมทั้งเน้นย้ำจุดสังเกตที่ทำให้นางรู้ว่าตนเองไปถึงที่ใด การเดินทางครั้งนี้เป็นการเดินทางแข่งกับเวลา นางต้องไปถึงเมืองหลวงในสิบสี่วันข้างหน้า

“หากเดินทางด้วยม้าเร็วคงใช้เวลาไม่กี่วัน” ติงเชาอดบ่นไม่ได้ แต่เนื่องจากสภาพร่างกายของอาหมานที่ไม่สามารถขยับตัวได้นั้น เห็นทีกว่าไปด้วยรถม้าเป็นการเดินทางที่สะดวกที่สุดแล้ว

“พวกเจ้าต้องดูแลท่านพ่อดี ๆ”

เหมยซิงย้ำกับน้องทั้งสี่ แม้เคยขี่ม้าแต่ยังไม่เคยใช้รถม้าเช่นนี้ แต่ดูแล้วไม่ยากสักเท่าไร นางคิดว่าตัวเองสามารถพาอาหมานมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงได้

“ท่านพ่อ เงินจำนวนนี้ข้ามอบให้ท่าน” เหมยซิงมอบเงินห้าสิบตำลึงที่ได้รับจากเสียเอี๋ยนให้พ่อบุญธรรม “ข้าสัญญา หากข้าปลอดภัยดีจะกลับมาหาท่านพ่อและน้อง ๆ”

“เจ้าอย่าได้กังวลเรื่องของพวกเราเลย”

ติงเชายื่นมือไปลูบศีรษะของเด็กสาวซึ่งยามนี้นางเติบโตขึ้นมาก แม้รู้ว่าร่างนี้เป็นเหมยซิง แต่จิตใจของนางนั้นไม่ใช่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดนางมาอาศัยร่างของลูกสาวบุญธรรมของเขาแล้ว แต่นางเป็นคนดีมีจิตใจงดงาม เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

พันดาวในร่างของเหมยซิงได้แต่พยักหน้ารับหงึกหงัก อับจนถ้อยคำ นางหันไปส่งยิ้มให้เด็ก ๆ ทั้งหมด แต่ละคนน้ำตาคลอเบ้าแต่ฝืนทำเข้มแข็งไว้ นางสูดลมหายใจลึกยกมือโบกไปมา

“เวลาพี่ไม่อยู่อย่าดื้ออย่าซน พี่จะรีบไปรีบกลับ”

เหมยซิงยื่นมือไปโอบกอดน้อง ๆ ทุกคน เด็ก ๆ เหล่านี้แสนน่ารัก กลั้นน้ำตากันเต็มที่ ยามบอกลาไม่ควรหลั่งน้ำตาให้เป็นลางไม่ดี เด็ก ๆ รู้ดีแม้กระทั้งเหมยลี่ เด็กหญิงตัวน้อยที่สุด

ซุนเว่ยหมินที่ขยับได้เพียงปลายนิ้ว และดวงตาจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจ ตั้งแต่จำความได้จนมาบัดนี้อายุยี่สิบ ความรู้สึกผูกพันกับคนในครอบครัว เช่นนี้ จางหายไปนานมากแล้ว หลายวันที่เขาอาศัยในร่างกายสภาพ ‘ผัก’ อาหารการกินไม่ได้ดีเลิศ แม้กระทั้งจะเชิญหมอมาตรวจเขาก็ยังไม่มีเงิน แต่คนเหล่านี้ไม่เคยปล่อยให้เขาอดยาก อาหารน้ำดื่มคอยประคองป้อนให้ทุกครั้ง ไม่รังเกียจที่ต้องดูแลแม้การขับถ่าย เช็ดเนื้อตัวให้สะอาดอยู่เสมอ ทั้งที่ไม่มีค่าตอบแทนใด

“รีบเดินทางเถิด สายแล้วจะร้อนนัก” เสียเอี๋ยนกล่าวอย่างเกรงใจ เห็นภาพเด็ก ๆ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าเงินห้าสิบตำลึงที่ให้ไปนี่มันเทียบกับความใส่ใจของพวกเขาที่มีต่อเจ้านายของเขาไม่ได้เลย

“แม้ไม่ได้เดินทางร่วมกับพวกท่าน แต่ข้ารับรองว่าจะทำทุกอย่างให้แม่นางน้อย และนายของข้าปลอดภัย”

“ข้าทราบแล้ว” เหมยซิงพยักหน้ารับ

นางดูแผนที่หลายครั้งจนแทบจำได้ขึ้นใจ แม้อ่านและเขียนภาษาจีนไม่ได้ แต่นางก็จดจำตำแหน่งสำคัญของที่ต้องผ่านได้ เหมยซิงเองก็ไม่คุ้นเคยกับการร่ำลา เมื่อขึ้นรถได้ก็ไม่หันหลังกลับ กลัวตัวเองจะร้องไห้อยู่เหมือนกัน

รถม้าเคลื่อนไปอย่างช้า ๆ และค่อย ๆ เพิ่มความเร็วขึ้นตามความคุ้นเคยของเหมยซิง เมื่อนางมั่นใจว่าการบังคับม้าของตนนั้นรอดปลอดภัยแน่ ๆ นางก็เหลือบไปมองด้านหลัง ชายคนนั้นยังนอนนิ่งอยู่ แน่นอนว่าเขาคงทำอย่างอื่นไม่ได้นอกจากนอน ชายที่ชื่อเสียเอี๋ยนเตรียมข้าวของให้ได้รวดเร็วราวกับมีเวทมนตร์เสกสร้าง ในรถมีลังไม้ใบย่อมหน้าตาธรรมดาใส่เสื้อผ้า และอีกลังใส่อาหารแห้ง เขายังให้เงินนางไว้จำนวนหนึ่งที่นางยังคงต้องคำนวณมันเพราะไม่แน่ใจว่าเงินก้อนนี้จะใช้จ่ายได้มากเท่าไร อดคิดถึงรายการเกมโชว์ในโลกที่จากมาไม่ได้ มีเงินให้ใช้จำนวนหนึ่ง เมื่อทำภารกิจก็จะได้เงินเพิ่ม

“ใช้เวลาเดินทางสิบวัน ถ้าเป็นม้าเร็วก็ใช้เวลาแค่ครึ่งหนึ่ง ถ้าเช่นนั้นหมู่บ้านที่อยู่ก็ไม่ไกลเมืองหลวงมากซินะ”

เหมยซิงพูดกับตัวเองแต่ให้ดังพอที่คนข้างหลังได้ยิน แม้เขาโต้ตอบนางไม่ได้ก็เถอะ นางอยากส่งเสียงให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง