บทที่ 3 วัวนม

ปฐมถอนหายใจ แล้วรีบซัดก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอย่างรวดเร็ว มธุรดารีบเดินไปจ่ายเงิน แล้วติตตามเพื่อน แต่ทั้งสองคนกลับหายตัวไป เธอหันรีหันขวาง กวาดตามองรอบ ๆ ก็ยังไม่มีวี่แวว ปฐมวิ่งตามมาแล้วหอบหายใจ

“เห็นไหมเนี่ย หายไปเลย!” หญิงสาวบ่นอุบ ท่าทางไม่พอใจ

“คุณดาจะไปตามพวกเขาสองคนทำไมล่ะครับ ก็ช่องพวกเขาไปเถอะ”

“ไม่ได้! ฉันไม่ยอมให้ไอ้วัวนมมันทำมิดีมิร้ายยัยรุ่งหรอก ยังไงรุ่งมันก็เพื่อนฉัน!”

“แต่คุณรุ่งคงไม่ต้องการให้คุณดาไปยุ่งหรอกนะครับ”

มธุรดากัดฟันแน่น ทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนมันคงไม่อยากให้ไปยุ่ง แต่เธอไม่มีวันญาติกับไอ้วัวนมเด็ดขาด คนอะไรเจ้าชู้ประตูดิน แถมยังไร้ยางอายเสียอีก

“แกเลิกพูดมาก แล้วเดินตามมาเถอะ เดี๋ยวให้ค่าจ้างเพิ่ม ถ้าบ่นจะอดได้ แถมฉันจะใช้งานแกฟรีด้วย!”

“ครับๆ” ปฐมรีบสงบปากสงบคำทันที

ครู่ใหญ่เธอเห็นเป้าหมายกำลังเดินหลบมาริมน้ำ นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ คุยกันกระหนุงกระหนิง มือของเมธาสิทธิ์เริ่มเอื้อมโอบไหล่ ทำเอาคนมองฉุนจัดด้วยความไม่พอใจ ผิวแก้มเริ่มแดง ใช่เพราะขัดเขิน หากได้ต่อยสักหมัดคงดีไม่น้อย

“ใจเย็นนะครับคุณดา ยังไงสองคนเขาก็คุยกันอยู่ บางทีคุณสิทธิ์อาจชอบคุณรุ่งจริงก็ได้” ปฐมพยายามเกลี่ยกล่อม

“อย่างไอ้วัวนมเนี่ยนะจะรักใครจริง ฉันไม่เชื่อหรอก!”

“แต่คุณดาจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อนก็คงไม่เหมาะนะครับ”

เธอตวัดสายตามอง

“ยัยรุ่งจะรักกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ไอ้หมอนี่ ฉันไม่ชอบมันสักนิด!”

“โอเคครับ” ปฐมยกมือยอมแพ้

ทว่าไม่ทันไรกลับได้ยินเสียงฝีเท้า มธุรดาหันมองเห็นหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคย กำลังเดินมาด้วยกันเป็นกลุ่ม แถมเธอยังพอเข้าใจอะไรลางๆ ในตอนนี้เสียด้วย ไม่นานนักสามสาวก้าวมาหยุดยืนด้านหลัง มธุรดายืนกอดอกจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงผสมความสะใจลึกๆ

เรียวแขนถูกกระชากอย่างรวดเร็ว ทำเอารุ่งนภาน้ำตาซึม เธอถูกลากมายืนเผชิญหน้า มาธาสิทธิ์ลุกยืนจ้องมองสามสาว สีหน้าตื่นตระหนก

“ทำอะไรของเธอ มะปรางค์!” รุ่งนภาร้องถามสีหน้าไม่พอใจ สะบัดท่อนแขนตนเองให้พ้นการเกาะกุม

“ฉันแค่ลากแขนแกออกมา แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”

“แล้วลากฉันออกมาทำไม!”

มะปรางค์เหลือบมอง คนที่ตนเองหลงรักมาเนิ่นนาน ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้

“แกน่าจะรู้ว่าพี่สิทธิ์เป็นของฉัน!” มะปรางค์ตวาด

เมธาสิทธิ์ยกมือห้ามปราม สีหน้าเครียด

“พี่ไม่ได้เป็นของปรางค์เลยนะ พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคิดกับปรางค์แค่น้องสาว”

“แต่ปรางค์ไม่ได้คิดกับพี่สิทธิ์แบบนั้น แถมพี่ยังจูบกับปรางค์แล้วด้วย!”

รุ่งนภาตาโต มองเขาสีหน้าผิดหวัง มันหมายความว่ายังไงกัน

“มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะครับรุ่ง”

“แล้วคุณสิทธิ์คิดว่ารุ่งคิดอะไรล่ะคะ”

“เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับปรางค์ ผมอธิบายได้นะครับ” เขารีบแก้ตัว

“ฉันไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรแล้วล่ะค่ะ”

รุ่งนภากัดริมฝีปาก ตัดสินใจหันหน้าหนี แล้วตั้งใจก้าวเดิน ทว่าเรียวแขนกลับถูกคว้าไว้แน่น

“เดี๋ยวครับรุ่ง”

“ปล่อยฉันนะคะคุณสิทธิ์!”

“ผมให้คุณรุ่งไปไม่ได้ ผมอยากอธิบายให้คุณรุ่งเข้าใจผมก่อน”

มะปรางค์เหลือบมองเพื่อนแววตาไม่พอใจ ก่อนส่งสัญญาณให้จัดการศัตรูหัวใจทันที ร่างบางถูกกระชากเข้ามาหาในทันที

เพียะ!

ใบหน้าถูกตบจนเกิดรอยแดง สองสาวเพื่อนสนิทช่วยกันจับตัวเอาไว้ นั้นทำให้ผู้เฝ้าติดตามดวงตาเบิกกว้าง กัดฟันก้าวเข้าร่วมวงทันที มธุรดายืนเท้าเอวจ้องมองแก๊งสามสาว

“พวกเธอจะทำอะไรเพื่อนฉัน!” มธุรดาตะโกนลั่น