บทที่ 2 วัวนม

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มธุรดาหรี่ตามอง เห็นเพื่อนเดินหลีกไปคุยอยู่ด้านหลัง เลยย่องตามแอบฟังเงียบ ได้ยินเสียงหัวเราะต่อกระซิก มิหนำซ้ำใบหน้าของเพื่อนยังแดงก่ำเพราะขัดเขิน มือบางกำแน่นด้วยความเดือดดาล เห็นทีเรื่องนี้คงปล่อยไว้ไม่ได้ ไอ้วัวนมต้องได้รู้ฤทธิ์คนอย่างมธุรดาสักหน่อยแล้ว กล้าล้วงคอกันแบบนี้ จะเอาให้อ้วกออกมาเป็นเลือดเลยคอยดู

รุ่งนภาเดินกลับเข้ามาท่าทางยิ้มแย้ม คนเป็นเพื่อนก้าวมาดักหน้า แล้วส่งสายตาราวกับจับผิด

“ใครโทรมาเหรอ” แสร้งถามเสียงต่ำแล้วลอบสังเกตสีหน้า

“คนรู้จักน่ะ”

มธุรดาย่นจมูก แล้วระบายลมหายใจ

“ฉันจะเข้าสวน นั่งเล่นที่บ้านไปก่อนนะ อย่าเที่ยวไปไหนล่ะ”

“จ้ะ รู้แล้ว”

หญิงสาวก้าวลงบันไดบ้าน แล้วหยิบหมวกมาสวมไว้ สตาร์ทรถออกจากบ้าน รุ่งนภารีบกลับเข้าห้องอาบน้ำสรรหาชุดที่สวยที่สุด ลองแล้วลองอีก เพื่อไปพบคนที่ตนอุตส่าห์ตั้งใจมาหาถึงที่นี่

เวลาจวบจนห้าโมงเย็น รุ่งนภาในชุดกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขา กับเสื้อสายเดี่ยวสวมทับด้วยซีทรูสีดำ เธอเร่งฝีเท้าไปยังจุดนัดหมาย ตรงป้ายไร่เขียนตะวัน ไม่นานนักรถกระบะสีดำสนิทมาจอดรับ เธอรีบเปิดประตูขั้นนั่ง เมธาสิทธิ์ส่งสายตาแล้วยกยิ้มให้กับหญิงสาว ก่อนเคลื่อนรถออก

เป็นจังหวะเดียวกันที่ลูกสาวเจ้าของไร่ขับรถสวนทางมา มธุรดาหยุดรถลงฉับพลัน แล้วหันมองตามรถสีดำ อ้าปากค้างก่อนหุบลงแล้วกัดฟันแน่นด้วยความขุ่นเคือง ลูกน้องคนสนิทอย่างปฐมขับรถติดตามมา เจ้านายลงจากรถได้กางมือกั้น

“เฮ้ย!” ปฐมเบรกตัวโก่ง แล้วหอบหายใจหน้าซีด “โอ้ย คุณดา ทำไมมาขวางรถผมแบบนี้ ดีไม่ชนเอา!”

“ไปกับฉันหน่อย!” มธุรดาสั่งลูกน้อง

“ไปไหนครับ” เขาย้อนถามสีหน้างุนงง

“เอ่อ ไปเถอะน่าไม่ต้องถามมาก!”

มธุรดาคร่อมรถอีกครั้ง แล้วเลี้ยวตามรถกระบะเป้าหมายไป ปฐมเลี้ยงไม่ได้จำต้องขับรถตนเองติดตามไปด้วย เพราะไม่อยากให้เจ้านายสาวหงุดหงิดแล้วพาลเอาทีหลัง

เสียงดนตรี แสงไฟหลากสี มธุรดาจอดรถตนเอง แล้วก้าวลงกวาดตามองรอบๆ เห็นผู้คนมากมายเริ่มทยอยเข้างานวัดในตำบล หญิงสาวกัดฟันกรอดเท้าเอวด้วยความหงุดหงิด มองหารถเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อาจเพราะงานวัดครั้งนี้จัดใหญ่กว่าครั้งไหน เลยทำให้คนต่างอำเภอพากันแห่แหนมาเที่ยวด้วย มิหนำซ้ำยังมีคอนเสิร์ตอีก เลยยิ่งทำให้คนมากหน้าหลายตาเดินทางมา

“ไหนคุณดาบอกไม่ชอบงานแบบนี้ไงครับ เพราะคนมันเยอะ” ปฐมบ่น

เธอหันควับมองลูกน้อง

“ฉันไมได้มาเที่ยว แต่มาหาคน!”

“มาหาใครล่ะเนี่ย คุณดาดูซะก่อนสิครับว่าคนมันเยอะขนาดไหน เราจะตามเจอหรือเปล่ายังไม่รู้เลย” ปฐมบ่นอุบ

คนฟังหันมามองตาขวาง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันสีหน้าไม่สบอารมณ์

“ตามฉันมาเหอะ ไม่ต้องมาบ่น!”

มธุรดาไม่ย่อท้อ เดินตามหารถเป้าหมาย จนกระทั่งเห็นมันจอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับเจ้าของที่กำลังเดินเคียงข้างเพื่อนสนิทเธอเข้างาน ริมฝีปากบางเม้มแน่น ลากคู่หูย่องตามสองคนไปด้วยใจเต้นระรัว ความโกรธขึ้นเป็นริ้วๆ ถึงบอกว่าไม่อยากยุ่ง แต่มันอดรนทนไม่ได้จริงๆ ไอ้หมอนั่นมันทำเหมือนตัวเองกำลังชนะเธออยู่ นึกแล้วน่าหมั่นไส้

ปฐมก้าวตามได้สักพัก แต่ท้องดันร้องจนเรี่ยวแรงไม่มี เลยหยุดเดินตามเจ้านายสาว ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง เพราะเข้าไร่ก็ถูกลากมาด้วย เลยทำให้ไม่ได้กินอะไรรองท้องมาเลย

“อ้าวไอ้ถม แกจะหยุดทำไมวะ!” คนสวยเริ่มบ่น

“ผมหิวน่ะสิคุณดา เล่นลากผมมาแบบนี้ ผมยังไม่ได้กลับไปกินข้าวที่บ้านเลย!”

มธุรดาเม้มริมฝีปาก สีหน้าไม่พอใจ ทว่าท้องตนเองก็เกิดร้องขึ้นมาเช่นเดียวกัน เพราะมัวแต่สนใจเรื่องของเพื่อน เลยไม่ได้กินอะไรมา

“กินก่อนก็ได้!”

พูดจบเธอสาวเท้านำหน้าลูกน้อง นั่งโต๊ะมุมซึ่งค่อนข้างมืด เห็นไม่ค่อยชัดเท่าใดนัก

“คุณดาจะทานอะไรครับผมได้สั่งให้” ปฐมถาม

“เหมือนแกแล้วกัน”

“ได้ครับ”

ปฐมเดินมาหาแม่ค้า แล้วสั่งเส้นเล็กน้ำตกสองถ้วย จากนั้นกลับมานั่งที่เดิม สายตามธุรดายังคงจับจ้องไปยังเพื่อนตนเอง ที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กินก๋วยเตี๋ยวร้านเดียวกันยังไม่รู้ตัวอีกว่าเธอมานั่งหัวโดอยู่ด้วย คนสวยเบ้ปากแล้วมองชามก๋วยเตี๋ยวที่นำมาวางไว้ตรงหน้า หน้าตาน่าทานทำเอากลืนน้ำลายลงคอ รีบหยิบตะเกียบกับช้อนสั้นมาอย่างรวดเร็ว

เธอรีบตักเครื่องปรุงลงใส่ชาม แล้วคนอย่างรวดเร็ว ก่อนซัดพวกมันเข้าปากจนเกลี้ยงถ้วย เล่นเอาปฐมพูดไม่ออก เมื่อชามตนเองยังพร่องไม่ถึงครึ่ง

“กินเร็วๆ เข้าสิ มันพารุ่งไปแล้ว!”

“เจ้านายรีบก็ไปก่อนก็ได้ครับ ผมยังกินอยู่เลย!” ปฐมบ่นอุบ

“ไม่ได้ ถ้าฉันไม่มีแก ฉันก็ไม่มีไม่กันหมาน่ะสิ เราต้องไปด้วยกันนี่ล่ะ!”