ตอนที่ 7 มึงต้องท้องลูกกู

ปิ่นมุกนอนน้ำตาไหลปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาได้ลิ้มลองสุดท้ายก็ไร้ความหมาย ความสาวที่รักษาไว้ไม่เหลือค่าอะไรสิ่งที่ได้กลับมาคือความเฉยชา เปลือกตาสวยปิดลงหน้าตาไหลลงหางตาทุกข์ใจกับการเป็นตัวประกันยังไม่พอยังหาเรื่องทุกข์ใจเพิ่มขึ้นอีก

เสียงฝีเท้าหนักเดินเข้ามาใกล้ปิ่นมุกค่อย ๆ ลืมตามองเขาอย่างตัดพ้อ ร่างหนาย่อตัวลงข้างเตียงเอาผ้าขนหนูที่ชุบน้ำมาเช็ดดอกไม้งามที่บวมช้ำเปรอะคราบเลือด ความเย็นจากผ้าทำเธอสะดุ้งโหยงลุกนั่งหน้าตาเลิ่กลั่ก

“ทำอะไรของนาย”

“จะเช็ดให้ไง ถ้าเลือดแข็งเอาออกก็เจ็บอีก”ร่างกำยำเขยิบตัวเข้ามาใกล้ทำทีจะเช็ดกลางหว่างขา ปิ่นมุกตกใจหุบขาเรียวหนีบไว้

“ไม่ต้อง เดี๋ยวล้างเอง”

“จะล้างก็รีบลุกไป เห็นนอนแผ่นึกว่าติดใจยั่วให้เอาอีก”หน้าหล่อกรุ้มกริ่มแกล้งแหย่แล้วยื่นมือแตะคางมนหยอก ๆ ปิ่นมุกสะบัดออกมองเคือง

“ไอ้บ้า!”

“อย่าด่าผัว พูดกับผัวเพราะ ๆ สิ ผัวคะ ผัวขา...........พูดเป็นไหม”คิ้วเข้มเลิกขึ้นหยอกเย้า ปิ่นมุกมองเขาอย่างลังเลอารมณ์ไหนถึงได้มานั่งพูดเล่นกับเธอทั้งที่ก่อนหน้านี้แทบจะกินหัวเธออยู่แล้ว ธาดามองหญิงที่เขาแล้วกระโจนเข้าตะครุบร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวโดนเขาทิ้งน้ำหนักทับลงบนตัว

“พูดสิ พูด!”หน้าคมยื่นกระซิบเข้าใกล้ข้างแก้มเนียนลมหายใจอุ่นกระทบจนเธอสะท้าน

“ผัวคะ ผัวขา”ปิ่นมุกกระแทกเสียงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“พูดหวาน ๆ เหมือนตอนโดนกูเอาหน่อย”ธาดายิ้มเจ้าเล่ห์กวนประสาท ปิ่นมุกถอนหายใจหงุดหงิดที่เขาแกล้งไม่หยุด

“ผัวคะ...........ผัวขา............”ปิ่นมุกลากเสียงอ่อนเสียงหวานประชดประชัน

“น่ารักมาก ปล้ำอีกสักรอบดีกว่า”

“ไหนบอกไม่ชอบผู้หญิงบริสุทธิ์ไง”หญิงสาวมองเคืองไม่พอใจที่เขาบ่นว่าเธอบริสุทธิ์ทำรุนแรงไม่ได้

“ลืมแล้วเหรอว่าตอนนี้ไม่บริสุทธิ์ กูเป็นคนแทรกความเป็นผัวให้เอง”หน้าหล่อยกยิ้ม ปิ่นมุกเคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนั้นมันทำให้ใจดวงน้อยอ่อนยวบ

“ไอ้บ้า!”เสียงหวานแข็งขึ้นด้วยความเขิน ธาดายกนิ้วแกร่งขึ้นมาแตะริมฝีปากหนาแล้วส่ายหน้าเบา ๆ

“จุ๊ ๆ อย่าพูดไม่เพราะกับผัวผู้มีบุญคุณสิ กูเปิดบริสุทธิ์ให้มึงไอ้ภูมันคงชอบใจที่ไม่ต้องเปิดบริสุทธิ์เอง”ริมฝีปากหนายิ้มเยาะสะใจก่อนจะผละออกห่างลุกขึ้นเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาเปิดดื่มสบายอารมณ์ ปิ่นมุกลุกนั่งหน้าตึงเขานั่งมองอยู่อย่างนี้ทำให้ทำอะไรไม่สะดวกต้องค่อย ๆ กระเถิบไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่

“ไปเร็ว ๆ นั่งแก้ผ้าจับปล้ำซะดีมั้ย ห๊ะ!”เสียงทุ้มตะคอกดังจ้องตาเขม็ง ปิ่นมุกสะดุ้งสุดตัวรีบสวมเสื้อผ้าอย่างลนลาน เพียงก้าวเท้าลงแตะพื้นความเจ็บแปลบช่องทางรักก็ทำให้เธอร้องโอดโอย

“โอ๊ย!”หน้าสวยบิดเบี้ยวเสียงหลง ธาดาตกใจรีบวิ่งเข้ามาประคองหญิงสาว แต่เธอดันคิดว่าเขาจะเข้ามาปล้ำเลยรีบวิ่งหนีตะโกนเสียงดังก่อนเข้าห้องน้ำ

“ไอ้โรคจิต!”

“พูดเพราะ ๆ”ธาดาตะโกนตอบโต้เผลอหลุดขำคนดื้อป่วนประสาทสร้างปัญหาให้เขาได้ทั้งวัน.......

ผ่านไปสักพักปิ่นมุกสวมเสื้อยืดตัวใหญ่เดินหน้าง้ำหน้างอออกจากห้องน้ำมายืนเหล่มองธาดานั่งดื่มเบียร์เลื่อนโทรศัพท์สบายใจอย่างหมันไส้ช่างต่างกับเธอที่ต้องทนอยู่ในสภาวะกดดัน

“เมื่อไหร่นายจะให้ลูกน้องไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าของฉัน”

“เออ ลืม......รอก่อน”ธาดามองหางตาสีหน้าเรียบเฉย กดโทรศัพท์เพื่อสั่งลูกน้องไปเอากระเป๋าของเธอมาให้

“ซื้อยาคุมมาให้ด้วยนะ”ปิ่นมุกพูดแทรกระหว่างที่เขากำลังรอสาย ทำให้ธาดามองเคืองกดตัดสายวางโทรศัพท์

“กินทำไม?”

“ก็นาย....นายไม่ใส่ถุงยาง ชอบเที่ยวผู้หญิงแต่ไม่พกถุงยาง ฉันกลัวจะติดโรคและถ้าพลาดท้องลูกก็อาจติดเชื้อโรคจากนายด้วย”หน้าสวยจริงจังทำท่าขนลุกขยะแขยงกลัวติดโรคทางเพศสัมพันธ์ ธาดายกยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกางเกงยีนส์ข้างเตียงแล้วล้วงมือหยิบซองถุงยางสองห่อออกมาจากกระเป๋ากางเกงพร้อมกับยกให้เธอดู ดวงตาสวยเบิกโพลงตวาดแว้ดด้วยความโมโห

“มีแล้วทำไมไม่ใส่!”

“กูอยากให้มึงเอาลูกกูไปฝากผัวเก่ามึงไง....”หน้าคมเลิกคิ้วยิ้มยียวนกวนประสาท

“ฝันไปเถอะ ยังไงก็ไม่ท้องฉันตอนนี้ใกล้มีประจำเดือนหน้าเจ็ดหลังเจ็ด ยังไงก็ไม่ท้อง”ปิ่นมุกเชิดหน้าท้าทายกลบเกลื่อนทั้งที่จริง ๆ ประจำเดือนเธอหมดไปหลายวันแล้ว

“ตอแหล ถ้ามั่นใจว่าไม่ท้องมึงจะให้ซื้อยาคุมทำไม!”เขาเถียงกลับทันควันมองจ้องตากับหญิงสาวอย่างรู้ทัน ปิ่นมุกหน้าเจื่อนสายตาหลุกหลิก

“ก็...แค่...กินกันไว้ก่อน”

“กูไม่ให้กิน มึงต้องท้องลูกกู.....”ธาดายิ้มสะใจแกล้งเดินชนไหล่บาง ปิ่นมุกหันขวับสีหน้าขึงขัง

“เป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า ทำไมไม่เคลียกันเองยิงกันให้ตายไปข้างหนึ่งจะได้จบ ไม่ใช่เอาปัญหาของพวกนายมาลงให้ฉันต้องแบกรับกรรมชั่วที่นายทำไว้ แบบนี้เขาเรียกว่าหน้าตัวเมีย!”

“อีนี่!”ธาดาหันขวับมองตาขวางเดินพุ่งง้างมือขึ้นจะตบปากหญิงสาวแต่เขาชะงักพยายามห้ามตัวเอง

“มึงก็เก่งแค่กับผู้หญิง.......มึงจะตีกูมึงก็ตีให้ตาย ถ้ากูไม่ตายมึงเผลอเมื่อไหร่กูฆ่ามึงแน่!”ปิ่นมุกเสียงแข็งยังไม่วายจ้องหน้าอาฆาตเธอต้องสู้แม้หวาดกลัวจนตัวสั่น ธาดาหน้าโหดจับแก้มเนียนบีบแน่นริมฝีปากบางบูดเบี้ยวขอบตาสวยร้อนผ่าว

“กูเฉียดตายมานับครั้งไม่ถ้วน มึงนึกว่ากูกลัวตายหรือไง...........ที่กูยังเก็บมึงไว้เพราะยังมีประโยชน์ หมดประโยชน์เมื่อไหร่มึงเตรียมตัวตายได้เลย!”เสียงทุ้มข่มขู่สะบัดมือเหวี่ยงหน้าสวยให้ออกห่างอย่างแรง

“รีบฆ่าเร็ว ๆ ด้วย กูไม่อยากอุ้มท้องลูกของมึง!”ปิ่นมุกตะคอกกลับฉุนเฉียวจ้องหน้าเขาทั้งที่กลัว สองสายตาจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ธาดาหายใจแรงจนตัวโยนพยายามอดกลั้นความขุ่นเคืองไม่ให้พลั้งมือทำร้ายนางตัวแสบ............