ตอนที่ 5 ทำให้เชื่อง

ธาดาฉุนเฉียวไม่สบอารมณ์อยู่นอกพื้นที่ศัตรูรอบด้านเขาไม่ไว้ใจว่าทุกคนจะปลอดภัย แทนที่จะระวังตัวกลับทำให้ตัวเองอ่อนแอเป็นจุดบอด เมื่อสั่งลูกน้องเสร็จเขาก็ปิดประตูเสียงดังเดินเข้ามาในห้องหางตามองไปยังหญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟาเล็กน้อย

“ได้ยินที่คุยกันใช่ไหม งดเดินทางไปก่อนอย่าคิดหาทางหนีกูจะเฝ้ามึงไม่ให้คลาดสายตา”ธาดาก้าวเท้าไปที่เตียงนอนแล้วพูดลอย ๆ ปิ่นมุกพลิกตัวหันหนีเข้าโซฟาสีหน้าครุ่นคิดเพื่อหาทางรอดสำหรับพรุ่งนี้

ช่วงสายในวันรุ่งขึ้น

ปิ่นมุกนอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้า เธอรู้สึกตัวตอนได้ยินเสียงกดชักโครกดวงตาสวยเบิกโพลงรีบดีดตัวขึ้นนั่งเงี่ยหูฟังได้ยินเสียงน้ำฝักบัว ร่างบางรีบลุกวิ่งไปหาโทรศัพท์ของเธอที่เขายึดไว้ หญิงสาวค่อย ๆ เปิดตู้เสื้อผ้ารื้อหาโทรศัพท์ในกระเป๋าจนเจอโทรศัพท์ของตัวเอง จึงรีบวิ่งมาที่โซฟากดเปิดเครื่องโทรศัพท์ใจเต้นรอเครื่องเปิดอย่างกะวนกระวายหน้าสวยหันซ้ายหันขวาแสงไฟหน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบ มือเรียวสั่นเทากดเบอร์โทรที่ท่องจำไว้แม่นเพื่อติดต่อไปหาภูผา

“ตอนนี้อยู่ที่รีสอร์ทชื่อ.......อยู่ใกล้กับ.........” เสียงหวานกระซิบกระซาบบอกพิกัดเท่าที่รู้ให้ภูผาฟังที่ปลายสาย โดยที่ยังไม่รู้ตัวว่าธาดาออกมาจากห้องน้ำพันผ้าขนหนูรอบเอวแอบฟังเธอสนทนาอยู่ข้างกำแพง

ปิ่นมุกกำลังอธิบายรายละเอียดกับภูผา หางตาสวยเห็นร่างแกร่งสะท้อนกับเงาประตูตู้เย็นปิ่นมุกกระตุกตกใจแกล้งทำเป็นนิ่งเหมือนไม่กระโตกกระตากค่อย ๆ เอียงตัวเอาหลังบังแล้วรีบกดวางสายและยังแกล้งพูดคุยสนทนาอยู่คนเดียวเพื่อกลบเกลื่อน

“อ๋อ ไม่เป็นไร มิ้นสบายดีไหม........”หน้าสวยเครียดจัดเหงื่อไหลซึมไรผมกดลบข้อมูลการติดต่อแกะเครื่องถอดซิมการ์ดออก ธาดาเดินเข้ามาใกล้ปิ่นมุกเหล่มองใจเต้นรัวพอได้จังหวะก็รีบวิ่งกระโดดข้ามเตียงไปอีกฝั่งตรงข้ามแล้วซ่อนโทรศัพท์มือถือไว้ข้างหลัง

“เอาโทรศัพท์มา”

ธาดายืนท้าวเอวหน้าตาขึงขังขบกรามแน่นหงุดหงิดนางตัวแสบหาเรื่องให้เขาปวดหัวแต่เช้า ปิ่นมุกหน้าซีดไม่ยอมสายตาสวยหลุบลงคอยเหล่ว่าเขาจะวิ่งมาทางไหน สักพักเขาก็วิ่งอ้อมปลายเตียงเข้ามาเกือบถึงตัว เธอวิ่งกระโดดขึ้นบนเตียงพอเขาหยุดปลายเตียงเธอก็หยุดบนเตียงยืนจ้องหน้ากันเอาเรื่อง ทั้งสองเบี่ยงตัวซ้ายขวาหยั่งเชิงกัน

“เอาโทรศัพท์มา!”ร่างกำยำก้าวขึ้นเตียงหวังตะครุบตัว ปิ่นมุกรีบกระโดดลงจากเตียงหนีเขาเอื้อมคว้าได้แค่ปลายแขนเรียวเธอรีบวิ่งงหน้าตาตื่นเข้าไปในห้องน้ำโยนโทรศัพท์ลงไปในชักโครก ธาดาตามมาเหวี่ยงเธอออกเห็นโทรศัพท์ถูกแช่น้ำชักโครกก็โมโห

ปิ่นมุกสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อสอดซิมการ์ดเก็บไว้ในกางเกงชั้นใน ธาดาเหล่มองจากในกระจกเห็นเธอสอดมือเข้าใต้เสื้อก็เหวี่ยงแขนจะไปจับมือหญิงสาวแต่เธอดันชะเง้อหน้าเข้าหาพอดีเลยโดนแขนแกร่งตบเข้าแก้มเนียนอย่างแรง

“ผัวะ!” ปิ่นมุกหน้าหันตามแรงเซเกือบล้มหัวมึนงงเจ็บจากแรงกระแทก ธาดาตกใจจะเข้าไปดูแลแต่ชะงักเท้าไว้สีหน้าเคร่งขรึมต้องไม่ใจอ่อน ห้ามห่วงเหยื่อเด็ดขาด หน้าสวยสะบัดมองเขาทั้งน้ำตาเลือดซึมขอบปาก ชายหนุ่มกระตุกไม่คิดว่าเธอจะเจ็บขนาดนี้

“ซ่อนอะไรไว้อีก เอามา!”เสียงทุ้มกดต่ำจ้องตาเขม็งแบมือให้เธอส่งของที่เธอยัดซ่อนเมื่อครู่

“ไม่มี.....” ปิ่มมุกพยายามฝืนพูดทั้งที่กำลังกลัวจนตัวสั่น ขาเรียวค่อย ๆ ถอยออกห่าง ร่างหนาพุ่งเข้ามากระชากตัวเธอรวบไว้ถกเสื้อยืดตัวใหญ่ขึ้นจากเรียวขาผ่านกางเกงชั้นในจนถึงเอวคอด

“ปล่อย อย่าทำกับฉันแบบนี้ หยุด หยุด!” ร่างบางดิ้นรนรวบแรงกำลังที่มีดีดดิ้นไม่ให้เปิดเสื้อขึ้นอีก แขนแกร่งโอบรัดเอวบางไว้แน่นถกเสื้อขึ้นเหนือหน้าอก มือหนาลูบไล้สัมผัสผิวกายนวลเนียนอย่างย่ามใจปิ่นมุกใจเต้นแรงพยายามขัดขืนไม้ให้เขาทำตามใจ ยิ่งแข็งขืนเขายิ่งโอบรัดตัวเธอแน่นขึ้นมืออีกข้างไต่ลงไปเรื่อย ๆ สอดเข้าไปภายในกางเกงชั้นในตัวจิ๋วใช้นิ้วแกร่งควานหาของที่เธอซ่อนเอาไว้

“อยู่ตรงไหนนะ........”เสียงทุ้มแหบพร่า เบียดกายเข้าดันเสียดสีเรือนร่างบางแขนแกร่งโอบกระชับเอวบาง นิ้วแกร่งเกลี่ยไล้สัมผัสกลีบดอกไม้อูมนุ่มนิ่ม ทำให้กระสันก่อนจะเจอกับอะไรบางอย่างแล้วหยิบมันออกมาจากกางเกงชั้นในนั่นคือซิมโทรศัพท์ เขายกยิ้มชูซิมการ์ดขึ้นต่อหน้าหญิงสาว

“ได้ล่ะ...........มานี่!” ธาดาแสยะยิ้มร้ายออกแรงฉุดกระชากร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำ ปิ่นมุกพยายามขืนตัวแต่ไม่อาจสู้แรงชายหนุ่มได้เมื่อมาถึงกลางห้องเขาก็เหวี่ยงเธอลงบนเตียงกว้าง หญิงสาวรีบลุกนั่งกระเถิบตัวหนีสีหน้าตื่นตระหนก ธาดาเดินเอาซิมการ์ดเก็บในลิ้นชักหัวเตียงเสร็จก็หันขวับมองตาขวางจับขาเรียวกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วขึ้นคร่อมกายสาวจับแขนเรียวตรึงไว้กับเตียงนอน

“ทำกูเหนื่อยแต่เช้า มึงต้องโดนลงโทษ” หน้าคมมองอย่างมาดหมาย ปิ่นมุกตัวสั่นเทากลัวว่าเขาจะทำแบบเมื่อวาน

“ฉันกลัว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ ฉันกลัวจริง ๆ”เสียงหวานสั่นเครือขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาไหลมองเขาอย่างอ้อนวอนขอความปรานีจากนายจอมโหด

“มึงมันดื้อ ถ้าไม่ดัดสันดานก็ไม่มีทางเชื่อง กูต้องทำให้มึงเชื่อง”เสียงทุ้มกดต่ำยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์โน้มหน้าลงซุกไซ้ซอกคอเนียนละเอียด ดูดฟัดหื่นกระหายคอขาวขึ้นรอยแดงแสบคอจากการสัมผัสที่รุนแรง