ตอนที่ 4 ตัวปัญหา

“กูบอกว่าห้ามยุ่ง อย่าขัดคำสั่งกู!”

“ขอโทษครับลูกพี่”ทศสะดุ้งหน้าเสียรีบยกมือไหว้ไม่กล้ามีปัญหากับเจ้านาย ธาดาคลายมือปล่อยทศแล้วหันไปสั่งลูกน้องคนอื่น

“พวกมึงออกไปให้หมด เอาอีตัวสองคนนี้ไปด้วย กูหมดอารมณ์”เสียงทุ้มเหวี่ยงอย่างหงุดหงิด ลูกน้องพากันทยอยเดินออกจากห้องจนหมด เมื่อประตูห้องปิดลงธาดายืนท้าวเอวหน้านิ่วคิ้วขมวด

“นี่มันวันอะไรของกูวะ มึงนี่ตัวปัญหาจริง ๆ เอาตัวไปส่งเสี่ยได้เมื่อไหร่ขออย่าได้พบเจอกันอีกเลย”ธาดาหัวเสียบ่นพึมพำวันนี้เขาเจอแต่เรื่องขัดใจทำให้อารมณ์เสียไปหมด

“...............”ปิ่นมุกเงยมองเขาสีหน้าหม่นเศร้าไม่ใช่แค่เขาที่รู้สึกแย่หรอก วันนี้มันก็เป็นวันแย่ ๆ ของเธอเหมือนกัน

“ส่งมีดมา”ธาดาแบมือยื่นมาหาหญิงสาว เธอทำหน้าซื่อทั้งที่ในมือกำมีดอยู่ด้านหลัง

“กูเห็นว่ามึงกำลังจะเอามีดแทงไอ้ทศ ส่งมีดมา.....”ธาดาเห็นตอนที่ทศขึ้นคร่อมหญิงสาวเธอง้างมีดกำลังแทงคอทศเขาเลยรีบกระชากทศออกห่าง

“...............”สายตาหวานหลุบลงไม่มีทางเลือกเลยส่งมีดคืนให้เขาโดยดี ธาดาเก็บมีดพับแล้วยิ้มมุมปาก

“โหดเหมือนกันนี่ ดีนะตอนที่กูเล้าโลมมึงไม่มีมีด ไม่งั้นกูคงตายไปล่ะ”เขาแสยะยิ้มเดินเอามีดไปเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อผ้า ปิ่นมุกแอบมองว่าเขาใส่มีดไว้ที่ช่องไหนของกระเป๋า

“ไปอาบน้ำนอนได้ล่ะ อย่าคิดหนีอีกนะไม่อย่างนั้นไม่ว่ามึงจะเยี่ยวจะขี้กูจะตามไปเฝ้า”ธาดาหยิบผ้าขนหนูปาใส่หญิงสาวที่นั่งขดงออยู่ข้างเตียง เธอรับผ้าขนหนูไว้ค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำวันนี้ผ่านอะไรมามากจนเหนื่อยล้าเนื้อตัวก็เจ็บไปด้วยแผลถลอกและแสบช่องทางรักไหนจะการบีบรัดข้อมือออกแรงขัดขืนจนช้ำ เธอเลยคิดว่าต้องนอนเก็บแรงไว้ก่อนจะได้มีแรงในวันพรุ่งนี้

ร่างบางเดินเข้าห้องน้ำชำระล้างทั้งฝุ่นทั้งเลือดบนร่างกายทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ปิ่นมุกสวมเสื้อผ้าชุดเดิมออกมาจากห้องน้ำ ธาดาปรายตามองก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขาปาใส่หน้าเธอ

“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะเหม็นเหงื่อ พรุ่งนี้จะให้ลูกน้องเอาเสื้อผ้าที่ห้องโน่นมาให้”

“เอามาให้เลยไม่ได้เหรอ”ปิ่นมุกเอ่ยถามแผ่วเบา

“พวกมันเมาไม่ได้สติ อยากโดนจับปล้ำอีกหรือไง”ธาดาเสียงเหวี่ยงเธอช่างไม่เข้าใจความกลัดมันของพวกผู้ชาย ปิ่นมุกชะงักคิดตามที่เขาบอกเลยเดินเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ของเขายาวเกือบคลุมหัวเข่า หญิงสาวเดินออกมาอย่างประหม่าเหล่มองเขาที่นอนหลับอยุ่บนเตียงกว้าง เธอเดินไปที่โซฟาที่เขาวางผ้านวมไว้ให้แล้วล้มตัวนอนห่มผ้านวมอุ่นอย่างสบายใจ

“ขอบใจนะ”เสียงหวานแผ่วเบาถึงเขาจะโหดยังไงก็ยังหลงเหลือความปรานีให้เธอ ร่างบางถอนหายใจตัวโยนเหน็ดเหนื่อย อยากนอนหลับพักเอาแรงเพื่อต่อสู้กับวันพรุ่งนี้ ห่างออกไปบนเตียงกว้างธาดาลืมตาขึ้นพลิกตัวตะแคงหันมองหญิงสาวที่นอนหลับใหลท่ามกลางแสงไฟสลัว

“ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด”เสียงในหัวต่อต้านกับหัวใจ เขาเป็นคนใจแข็งไม่เคยอ่อนไหวแต่ทำไมถึงรู้สึกใจอ่อนกับเธอนักหนา.......

ช่วงเวลาเช้ามืด

หลังจากที่ธาดาหลับไปได้ไม่นานเสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังขึ้น ธาดาสะดุ้งตื่นคว้าปืนใต้หมอนมาถือไว้แล้วค่อย ๆ ย่องไปที่ประตูห้อง ปิ่นมุกที่ผวาตื่นมองร่างหนาเดินผ่านโซฟาไปท่ามกลางความมืด

“ลูกพี่ ลูกพี่”เสียงผู้ชายน้ำเสียงอ่อนแรง

“ใคร?”เสียงทุ้มกดต่ำสายตาคมแข็งกร้าวไม่ไว้ใจ

“ปืนเองพี่”ธาดาลดปืนลง นิ้วยังเกี่ยวไกปืนแล้วส่องดูตาแมวหน้าประตูคนที่ยืนอยู่คือปืนลูกน้องคนสนิทจริง ๆ ธาดาชำเลืองมองรอบข้างของลูกน้องข้างนอกก่อนที่จะแง้มเปิดประตูห้อง

“มีอะไร”

“พวกเราท้องเสียกันหมดเลยลูกพี่”ปืนหน้าซีดตัวงอหลังจากถ่ายเหลวจนเพลีย

“ท้องเสียอีกแล้ว คราวนี้ทำอะไรแปลก ๆ กินกันอีก”

“น่าจะเป็นยำกบที่ไอ้เป้มันจับจากหลังรีสอร์ท”

“พวกมึงนี่นะ ของกินดี ๆ กูสั่งให้แดกไม่แดกเสือกไปจับสัตว์มาทำแดกกัน”ธาดาเหวี่ยงใส่ไม่พอใจลูกน้องชอบทำเมนูแปลก ๆ กินในวงเหล้าทำให้ท้องเสียอาหารเป็นพิษเป็นประจำ ปืนยิ้มแหย ๆ ลูกพี่ห้ามหลายครั้งพวกเขาก็ยังแอบทำของแปลกกิน กันเอาง่ายเข้าว่าโดยไม่คำนึงถึงความสะอาด

“ป่วยก็เดินทางไม่ไหว เสียวเวลาฉิบหาย ถ้าใครยิงถล่มตอนนี้ก็ตายห่ากันหมด!”

“ขอโทษครับลูกพี่”ปืนหลุบตาลงสำนึกผิด ธาดาหลับตาลงข่มความโมโห

“ไปบอกพวกมันว่าวันนี้พักการเดินทาง ส่วนใครที่ยังไหวให้ออกไปซื้อยามาให้เพื่อน ๆ ”