EP 5 - เจอกันอีกครั้ง

เช้าวันต่อมา...

@ใต้ตึกคณะบริหารธุรกิจ

“มาทำไรที่ตึกบริหารวะ” พายุเดินเข้ามาหาเพลิงเมื่อเห็นว่าเพื่อนชายกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ใต้ตึกคณะบริหาร เมื่อมองไปรอบ ๆ มีสายตาของสาวมองมายังเขาเป็นประกายหลายคู่ สำหรับผู้หญิงอาจจะเป็นเรื่องดี แต่เสื้อช็อปวิศวะต่างคณะกับตึก ช่างเป็นสิ่งล่อเป้าให้กับหนุ่ม ๆ บริหารได้เหมือนกัน

แต่คนอย่างไฟหน่ะเหรอจะสนใจ เพราะไม่มีใครไม่รู้จัก ไฟ เพลิง และ พายุ แห่งคณะวิศวะ

“มาเอาของ” ปากหนาพ่นควันบุหรี่ออกไปด้านหน้าพร้อมกับเอ่ยบอกเพื่อนชายด้วยเสียงราบเรียบ

“มาหาเด็ก?” พายุที่ตีความหมายของคำว่า ของ เป็นของที่เป็นคน ก็เอ่ยถามอย่างเลิกคิ้วเชิงแหย่แซว

“กูไม่ใช่มึง” ไฟทิ้งก้นบุหรี่ลงจานรองทิ้งบุหรี่ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสายด้วยสายตาไม่เล่น

คิดว่ามาต่างคณะจะไม่ได้เจอมัน แต่ก็ยังไม่พ้นให้ต้องได้มาหงุดหงิดกับมันแต่เช้า อารมณ์เขาในช่วงนี้ยิ่งโมโหง่ายเพราะเรื่องแข่งรถนั่นแหละ

“ของที่เป็นของ ไม่ใช่คน” ไฟอธิบายออกมา ทั้งที่จริงเขาไม่ต้องอธิบายเลยก็ได้

“อ้าวใครจะไปรู้” พายุพูดอย่างหยอกเย้า

“ว่าแต่มึงมาทำเหี้ยไรที่นี่” ไฟเอ่ยถามกลับบ้าง

“กูมาหาเด็กกู” พายุตอบด้วยใบหน้าระรื่นยิ้มแย้ม

และคำตอบเป็นอะไรที่ไฟคาดเดาได้อยู่แล้ว

“หึ” เขาก็แค้นหัวเราะอย่างหมั่นไส้ ไม่ใช่เพราะเพื่อนข้าง ๆ มาหาเด็ก แต่ที่หมั่นไส้เพราะหน้ามันที่แสดงยิ้มออกมาอย่างกับผู้ชนะต่างหาก

ไม่นานคนที่ไฟรอก็มา

“พี่ครับ” น้องที่ไฟรอก็มาถึง พร้อมกับหยิบของในกระเป๋ายื่นให้เขา

“เลขบัญชีเดิมนะ”

“ใช่ครับพี่”

“กูโอนเรียบร้อย”

“ขอบคุณครับพี่ หมดแล้วทักมาอีกนะครับ”

“อือ” ไฟขานรับ เสร็จน้องเขาก็เดินออกไป

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการไฟก็หมุนตัวเพื่อจะเดินกลับคณะตัวเองในทันที โดยไม่สนเพื่อนชายที่ยืนอยู่ข้างกาย

ก็ในเมื่อมันบอกว่ามันมาหาเด็ก เขาก็เดินกลับออกมาอย่างไม่สนใจก็ถูกแล้ว

แต่ทว่า...

“พอตตัวใหม่เหรอว่ะ กูขออัน” พายุที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อครู่ก็รีบเดินตามไฟกลับทันที พร้อมกับเอ่ยบอกขอสิ่งที่อยู่ในมือพร้อมกับหยิบเอามาต่อหน้าต่อตา

“เอาน่าเดี๋ยวกูแบ่งเด็กให้คน” เมื่อไฟมองค้อนที่เขาแย่งออกไปจากมือก็เอ่ยพูดให้ดูมีข้อแลกเปลี่ยน

“กูมีปัญญาหาเอง เผลอ ๆ หาได้ดีกว่ามึงด้วย”

“เออสัส รู้น่า แหม พ่อคนหล่อ”

และในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินเถียงกันไปมาอยู่ใต้ตึกคณะบริหารอยู่นั้น

ปึก!

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระ...ระวัง”

ปึก!

ร่างบางของหญิงสาวในชุดนักศึกษากระแทกเข้ากับไหล่กว้างของไฟอย่างแรง ผมยาวสลวยถึงกลางหลังถูกปล่อยพลิ้วไปตามลมส่งกลิ่นหอมของแชมพูที่เธอเพิ่งสระมาใหม่ ๆ ความรีบร้อนที่่มาสายทำให้เธอรีบร้อนจนทำให้เธอเดินชนเข้ากับคนอื่นอย่างไม่ทันระวัง

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระ...ระวัง”

ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางน้อยชิ้นเงยหน้าขึ้นเพื่อขอโทษ ทันทีที่เห็นคนตรงหน้าคือไฟ ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง พานทำให้คำพูดของเธอเกิดติดขัด

มีอาตัวแข็งทื่อเมื่อได้สบตากับไฟคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ

แน่นอน...เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร

เพราะเขาคือคนที่เธอถูกจ้างให้ไปแข่งรถกับเขาเมื่อวันก่อน

โลกไม่ได้กลมแต่โลกกำลังเล่นตลกกับเธอ มีอารู้จักไฟเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร เรียนคณะไหน เขาดังและมีชื่อเสียงแค่ไหนในมหาลัยนี้ แต่ที่ผ่านมาถึงแม้จะรู้จัก แต่ก็ไม่เคยได้เจอกันหรือเดินสวนกันเลยสักครั้ง ราวกับว่าเขาและเธออยู่กันคนละโลกมาโดยตลอด ซึ่งมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นต่อไป

แต่ในตอนนี้ มันไม่ใช่แล้ว...

หัวใจดวงเล็กเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก มือไม้สั่น รู้สึกประหม่าและกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครและเธอเคยทำอะไรไว้กับเขา แต่ความรู้สึกของคนที่รู้ดีทุกอย่างอย่างเธอก็ไม่อาจจะระงับมันไว้ได้

“สวยสัส” พายุกระซิบข้างหูของไฟที่ตอนนี้สายตาของเขากำลังจดจ้องไปที่ใบหน้าสวยตรงหน้าไม่กะพริบตา

และเพราะเสียงของพายุทำให้ทั้งสองละสายตาออกจากกันโดยทันที มีอารีบก้มหน้างุดลงพื้น ส่วนไฟเปลี่ยนมาสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า กลิ่นหอมของสบู่และแชมพูของเธอยังติดจมูกเขาไม่หาย มันหอมสดชื่นยิ่งกว่าน้ำหอมราคาแพงที่เคยได้กลิ่น

ใบหน้าหวานสวยตากลมโตที่เมื่อได้มองแล้วเหมือนโดนสะกด แก้มแดงระเรื่อปากอมชมพู ผิวหน้าขาวผ่องธรรมชาติดูก็รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแต่งหน้าจัดอย่างที่เคยเจอ ชุดนักศึกษาไม่ใส่จนรัดรูปมากเกินไปแต่ก็เห็นถึงทรวดทรงที่ชัดเจน กระโปรงทรงเอเหนือเข่าเพียงนิด ขาขาวเนียนสวมใส่รองเท้าผ้าใบ เป็นผู้หญิงที่ดูแล้วน่าทะนุถนอม แต่ก็เป็นคนทะมัดทะแมงลุย ๆ ไม่ห่วงสวย

แต่สวย…

“ซุ่มซ่าม” ไฟเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าเมื่อสำรวจเธอเสร็จ แค่เพียงเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอเขาก็ไม่อยากใส่ใจมากนัก เพราะดูแล้วถ้าเดาไม่ผิดไปคงจะรู้สึกกลัวเขาอยู่ไม่น้อย

เขาดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง

“มึงก็พูดกับคนสวยดี ๆ หน่อยดิวะ” พายุหันมาดุไฟที่เขาพูดกับอีกคนด้วยคำพูดห้วน ๆ จนเธอหน้าซีดรีบก้มหน้ามองพื้นยิ่งกว่าเดิม แต่หารู้ไม่ ที่เธอแสดงท่าทีแบบนั้นเพราะอยากจะรีบออกไปจากตรงนี้เร็ว ๆ ต่างหาก

“แล้วคนสวยเจ็บตรงไหนไหมครับ” เห็นอีกคนขวัญเสียพายุจึงเดินเข้าไปใกล้ พร้อมกับก้มหน้าเพื่อช้อนสายตาหวังสบตากับหญิงสาว

“มะ ไม่ ไม่เจ็บ ถ้าไม่เป็นอะไร งั้นฉันขอตัว” มีอาถอยหลังออกห่างพูดติดขัดยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะรีบขอตัวและรีบเดินออกไป โดยมีสายตาคมของไฟมองเธอไม่ละสายตา