23. เซ็งเป็ด

“พี่ป่าน…โทรศัพท์”

ปัญญา ตะโกนเรียกเปมิกาที่อยู่ในห้องนอนให้ออกมารับโทรศัพท์ข้างนอก

“จากไหน…ถ้าอีตานพไม่รับนะ” เปมิการีบบอก

“ไม่ใช่พี่นพ...แต่เขาขอสายคุณเปมิกา..ถ้าพูดชื่อจริงแบบนี้อาจเป็นบริษัทที่พี่สมัครงานก็ได้”

“อ๊าย..จริงเหรอ....”

เปมิกา รู้สึกตื่นเต้น หล่อนนึกไปถึงบริษัทต่าง ๆ ที่หล่อนไปหว่านสมัครงานเอาไว้ คงจะมีที่ไหนสักแห่งโทรศัพท์มานัดหมายให้หล่อนไปสัมภาษณ์

“สวัสดีค่ะ..ดิฉันเปมิกาพูดค่ะ..”

เปมิกา กรอกเสียงหวานด้วยความหวัง

“โอ้..คุณเปมิกาจริง ๆ ด้วย...”

เสียงผู้ชายที่โทรมานั้นดูเหมือนจะตื่นเต้นกว่า

“ไม่ทราบจากไหนคะ..”

“จาก..คนที่อยากมีอะไรกับคุณเปมิกาน่ะสิคร้าบ..”

“เอ๊ะ...นี่คุณเป็นใคร..แล้วรู้จักชื่อฉันได้ไง..” เปมิกา เริ่มตกใจ

“รู้ได้จากข้อมูลที่มีสิคร้าบ...ผมเห็นว่าเป็นชื่อที่เพราะดี คุณคงจะหุ่นดีและสวยเซ็กซี่เป็นบ้าเลย ใช่ไหมครับ..โอ้ว..คุณเปมิกา คร้าบ..ผมกำลังจะ....”

เสียงคนโทรมาเริ่มกระเส่าคล้ายกระซิบ แต่เปมิกา กำลังตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พอจะรู้สึกตัวหล่อนก็หลงฟังเสียงของมันสำเร็จความใคร่ทางโทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว

“ว้าย! ไอ้บ้า..ไอ้ทุเรศ ..ไอ้โรคจิต…”

พอหายตกใจ เปมิกา ก็รัวคำด่าเป็นชุด แล้วก็กระแทกโทรศัพท์ดังโครม

“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ป่าน…”

ปัญญา ชะโงกหน้าออกมาถามด้วยความแปลกใจ

“ก็ไอ้โรคจิตน่ะสิ…หนอยไอ้เรารึดีใจแทบตาย นึกว่าจะได้งานทำซะที ดันเป็นพวกโรคจิตโทรมาหา ซวยรูหูจริง ๆ

ชีวิตทุกวันนี้ก็แย่อยู่แล้วยังจะมาเจอคนแย่ ๆ โทรมาซ้ำเติมชีวิตอีกหรือเนี่ย..“

ปัญญา หัวเราะชอบใจ แต่เปมิกา ยังหงุดหงิดไม่หาย ก็มีเสียงโทรศัพท์ที่ห้องดังขึ้นอีก

“ว้าย..ต้องเป็นไอ้โรคจิตเมื่อกี้แน่เลย..” เปมิกา สันนิษฐาน

“งั้นผมรับสายเองพี่ป่าน...”

ปัญญา อาสาด้วยสีหน้าสะใจกะจะด่าคนโทรมาเต็มที่

“นี่ไอ้ลูกหมาปัญญาควาย ถ้าคิดจะโทรมาระบายความใคร่กูจะสงเคราะห์ให้เอาไหมวะ..พอดีกูกำลังจะหาผัวให้หมาตัวเมียแถวนี้พอดี มึงสนใจไหมวะ..ไอ้โรคจิต”

ปัญญา พูดเสียงดัง

“ปอ..ทำไมพูดกับพี่อย่างนี้ล่ะ..ถึงพี่สาวของปอจะมองว่าพี่เป็นโรคจิต แต่ก็เป็นโรคจิตชนิดนิยมมีเมียเป็นคนไม่ใช่หมา นะปอ..”

เสียงคนโทรเข้ามาครวญเสียงละห้อย

“อ้าว..พี่นพ เหรอครับ...”

ปัญญา พูดเสียงกลั้วหัวเราะ เขาหันไปมองหน้าพี่สาวก็เห็นหล่อนโบกไม้โบกมือทำหน้าเหยเกไม่ขอรับสายจากชายชื่อมานพ

“พี่ป่านไม่อยากรับ เอ๊ย..พี่ป่านไม่อยู่หรอกครับพี่นพ..เอาไว้วันหลังค่อยโทรมานะพี่..”

ปัญญา พูดจบก็วางสายไปทันที

“ดึงปลั๊กโทรศัพท์ออกเลยปอ..พี่ไม่อยากประสาทเสียอีกแล้ว วัน ๆ คงจะมีแต่พวกโรคจิต พวกสติไม่ดี โทรมาหา แต่ไอ้ที่อยากให้โทรมา อย่างบริษัทที่สมัครงานไว้ไม่มีสักที่..ทำไมเกิดมาโชคร้ายอย่างนี้ก็ไม่รู้...สงสัยชาติที่แล้วจะทำบาปทำเวรไว้เยอะ..เซ็งจริง ๆ”

เปมิกา พูดจบก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทันที

“เห็นไหมพี่ป่าน...พอถอดสายโทรศัพท์บ้านออก มือถือพี่ก็ดังขึ้นแล้วสงสัยพี่นพจะรู้เบอร์ใหม่พี่แล้วล่ะ” ปัญญาเดา

“ถ้ารู้ก็คงเพราะนายนั่นแหละเผลอบอกไป...”

เปมิกา ต่อว่าน้องชาย ก่อนจะไปดูเบอร์ที่โทรเข้ามา

“อุ๊ย...ริน...” เปมิกา ตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าเป็นบุรินทร์โทรมา

“ริน...รู้ไหมคะว่าป่านกำลังคิดถึงพอดีเลย...” เปมิกา กดรับเสียงหวานจ๋อย

“แหม..เปลี่ยนอารมณ์เลยพี่เรา...เฮ้อ..แต่งตัวไปทำงานดีกว่า.” ปัญญา หันมาพูดลอย ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องของเขาไป

“งานของรินไม่ยุ่งแล้วใช่ไหมคะ..ถึงได้มีเวลาโทรหาป่านได้..”

เปมิกา ลืมความหงุดหงิดเมื่อครู่ได้ทันที

“วันนี้เป็นวันพิเศษ ผมจะมาชวนป่านไปงานเลี้ยงที่บริษัทของผมค่ำนี้ครับ…”

“งานเลี้ยงเหรอคะ..”

เปมิกา รู้สึกตื่นเต้นที่เขาชวนหล่อน

“ป่านเตรียมหาชุดสวย ๆ ไว้เลยนะ แล้วก็ไม่ต้องแต่งหน้าเข้มเหมือนยัยคนนั้นล่ะ..ที่ป่านเคยแนะนำให้ผมรู้จักที่ร้านยกยอน่ะ..”

“อ๋อ..คุณแมว”

“นั่นแหละ..แต่งยังกะไปเล่นงิ้วแบบนั้นไม่เอานะ ผมไม่ชอบ..แล้วประมาณสักหกโมงเย็นผมจะมารับที่คอนโดนะ”

“ได้ค่ะ..”

วางสายจากบุรินทร์ เปมิกาก็แทบจะถลาไปที่ตู้เสื้อผ้าด้วยความดีใจ หล่อนค้นหาชุดที่จะใส่ด้วยความกระตือรือร้น หล่อนเลือกชุดราตรีสั้นแขนล้ำสีเขียวอ่อน ความยาวของ

กระโปรงเสมอเข่า เป็นชุดที่เปมิกาเคยใส่ไปงานแต่งงานของอดีตเพื่อนร่วมงานเพียงครั้งเดียว และเป็นชุดที่บุรินทร์เคยชมว่าใส่แล้วสวย

.............................

งานเลี้ยงจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เป็นงานที่ค่อนข้างจัดแบบเป็นกันเอง เพราะเปิดโอกาสให้พนักงานสามารถนำคนในครอบครัวอย่างเช่น สามี ภรรยา หรือลูก ๆ มาร่วมงานได้ เป็นการเลี้ยงฉลองครบรอบสิบปีของบริษัท มีพิธีมอบรางวัลให้กับพนักงานในแผนกต่าง ๆ ด้วย

เปมิกา เข้ามาภายในงานแล้ว จึงได้ทราบว่าบุรินทร์ก็เป็นพนักงานคนหนึ่งที่กำลังจะได้รับตำแหน่งใหม่ ได้ขึ้นเป็นผู้ช่วยแผนก หล่อนรู้สึกตื่นเต้นและดีใจไปกับเขาด้วย

“ไม่เห็นรินบอกป่านมาก่อนเลยว่ากำลังจะได้ตำแหน่งเป็นถึงผู้ช่วยแผนก”

“ผมอยากให้ป่านมารู้ที่งานครับ..จะได้ตื่นเต้นไงล่ะ..”

บุรินทร์ บอกอย่างอารมณ์ดี

เปมิกา ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับหัวหน้าแผนกของบุรินทร์รวมทั้งเพื่อนร่วมงานในแผนกเกือบทุกคน ซึ่งตลอดเวลา บุรินทร์ จะจับมือโอบไหล่เปมิกา เสมือนให้ทุกคนรู้ว่าหล่อนกับเขาเป็นคู่รักกัน