ล็อคหัวใจไว้ที่เธอ

ฝนที่โปรยปรายลงมาเพียงเปาะแปะในตอนแรก เริ่มที่จะหนาเม็ดขึ้นเรื่อย ๆ ส่งผลให้ฝูงชนที่มาชุมนุมกันที่หน้ารัฐสภาแตกฮือออกไปคนละทิศคนละทางอย่างไม่คิดที่จะอยู่รวมกลุ่มกันอีกต่อไป

“อย่าเพิ่งกลับบ้านกันนะครับ…พวกเราจะต้องร่วมมือกัน จนกว่าคนของรัฐบาลจะออกมารับข้อเรียกร้อง ขอให้พี่น้องชาวบีบีซี. ทุกคนจงสามัคคีกัน อย่าเพิ่งยอมแพ้ พวกเรายืนรอมาตั้งแต่แดดเปรี้ยง ๆ จนเทวดาท่านเห็นใจส่งน้ำฝนลงมาอวยชัยดับร้อนให้พวกเราในตอนนี้ แล้วพวกเราจะไม่รับคำอวยพรได้อย่างไร จริงไหมพี่น้อง..”

เสียงแหบแห้งที่พยายามตะเบ็งเสียงจนเห็นเส้นเอ็นที่ลำคอปูดโปน เป็นเสียงของแกนนำที่พูดผ่านเครื่องขยายเสียงบนรถหกล้อ เขาถือโอกาสเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสโดยอาศัยฝนที่กำลังตกลงมาว่าเป็นคำอวยพรจากฟากฟ้า ทำให้ผู้รับพรเบื้องล่างต่างก็เปียกปอนตัวสั่นงันงกกันถ้วนหน้า ชุดฟอร์มของสุภาพสตรีที่เป็นผ้าค่อนข้างเบาบางนั้น เมื่อถูกน้ำฝนเข้าไปก็ทำให้ผ้าแนบเนื้อจนบางคนต้องยกมือกอดอกเอาไว้

เปมิกา สวมชุดฟอร์มเต็มยศด้วยการสวมสูทตัวนอกมาด้วย จึงหมดปัญหาเรื่องผ้าแนบเนื้อ และเลือกสวมเป็นกางเกงขายาวแทนกระโปรงมา แต่หล่อนก็ยังยืนกัดฟันรับพรจากฟากฟ้าด้วยความหนาวเหน็บร่วมกับผู้ชุมนุมกว่าห้าร้อยชีวิต

เปมิกา ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะออกมาเดินขบวนเรียกร้องอะไรจากรัฐบาล หล่อนเคยเห็นเพียงในข่าวว่ามีผู้เดือดร้อนจากที่ต่าง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเกษตรกร ที่เดินทางมาชุมนุมเรียกร้องให้รัฐบาลช่วยเหลือ หล่อนได้แต่ดูข่าวประเภทนั้นผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ต่อเมื่อวันนี้หล่อนต้องมาเป็นฝ่ายเดือดร้อนเสียเอง จึงได้เข้าใจความรู้สึกของคนเหล่านั้น

เปมิกา ทำงานอยู่กับธนาคารกรุงเทพฯพาณิชย์การ หรือที่คนทั่วไปเรียกกันติดปากว่า บีบีซี. ที่ถูกสั่งปิดในยุคเศรษฐกิจตกต่ำย่ำแย่ที่เรียกว่ายุค ไอ.เอ็ม.เอฟ. ซึ่งรัฐบาลต้องไปกู้หนี้ยืมสินจากต่างประเทศจำนวนมาก และมีสถาบันการเงินประเภทบริษัทเงินทุนหลายแห่งถูกปิดตัวไปก่อนหน้านี้หลายสิบแห่ง แต่ที่เป็นสถาบันการเงินอย่างธนาคาร เพิ่งจะมี บีบีซี. เป็นเจ้าแรก

ดังนั้น เปมิกา พร้อมเพื่อนพนักงานอีกกว่าห้าพันชีวิตจึงถือได้ว่าเป็นกลุ่มบุคคลสุดซวยรุ่นแรกที่ถูกเชือดเซ่นสังเวยต่อภาวะเศรษฐกิจตกต่ำแห่งยุค

คำสั่งปิดธนาคารเกิดขึ้นเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา มีการจัดแถลงข่าวถ่ายทอดสดทางสถานีวิทยุและโทรทัศน์ โดยตั้งหัวข้อเรื่องว่า “มาตรการ 14 สิงหา” แต่ในความรู้สึกของเปมิกาแล้วมันน่าจะเป็น “มาตรการ 14 สิงหา บ้าทั้งแบ็งก์” มากกว่า เนื่องจากทำให้พนักงานทั้งธนาคาร ต้องช็อกจนแทบบ้ากันไปหมด กับข่าวร้ายที่ประกาศออกมาแบบฟ้าผ่าเปรี้ยงไม่ทันตั้งตัวไว้ล่วงหน้า นั่นเอง

สื่อมวลชนที่ขุดคุ้ยเปิดโปงการล่มสลายของบีบีซี. ต่างก็เสนอข่าวออกมาในทำนองเดียวกันว่ามีการทุจริตเกิดขึ้นในธนาคารจนยากที่จะเยียวยา และต้องมาพบจุดจบในยุคไอ.เอ็ม.เอฟ.นี้เข้าพอดี

“ฝนหยุดตกแล้วครับพี่น้อง!…”

เปมิกา สะดุ้ง เมื่อได้ยินประกาศดังขึ้น หล่อนเพิ่งจะรู้สึกตัวเดี๋ยวนี้เองว่าฝนหยุดตกแล้ว มือที่กอดอกอยู่เริ่มที่จะคลายออก ก่อนจะใช้มือลูบไปตามส่วนแขนทั้งสองข้างเป็นการรีดน้ำที่แทรกซึมอยู่ตามเนื้อผ้าให้ไหลออกไป

ผู้ร่วมชุมนุมที่หลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้เริ่มเคลื่อนไหว หลังจากที่ยืนกอดอกก้มหน้านิ่งอยู่นาน ทุกคนมีสภาพไม่ได้แตกต่างกัน ทั้งเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มน้ำ ผมเผ้าที่ลีบแบนไร้ทรง

“พี่น้องครับ..ทางแกนนำเราได้ปรึกษากันแล้วว่า เพื่อไม่เป็นการทรมานสุภาพสตรีจนเกินไป จึงขอให้คุณผู้หญิงกลับบ้านได้ เราขอแรงเฉพาะผู้ชายที่แข็งแรง ไม่มีโรคประจำตัวอยู่เป็นเพื่อนกันก่อน จนกว่าจะได้ข้อสรุปนะครับ…”

สิ้นเสียงประกาศ ก็ได้รับการปรบมือจากสุภาพสตรีที่ระริกระรี้ขึ้นมาทันตา ไม่เว้นแม้แต่เปมิกาที่หันมาสบตากับสิตาเพื่อนร่วมงานด้วยความดีใจที่จะได้รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัว

“เฮ้ย!..ไอ้ป่าน ไอ้ตา อยู่กันตรงนี้เองตามหาแทบแย่…”

สุรพล เดินเข้ามาทักสองสาวเสียงดัง เขาเป็นหัวหน้าแผนกสินเชื่อของเปมิกานั่นเอง

“อุ๊ย! พี่พล…ทำไมผมเผ้า เสื้อผ้าไม่เปียกเลย หลบฝนแถวไหนเหรอพี่..” สิตาสงสัย

“ก็คลานไปอยู่ใต้ท้องรถหกล้อน่ะสิ…”

สองสาวหัวเราะด้วยความขบขัน เปมิกา นึกภาพหัวหน้าคลานกระดึ้บ ๆ เข้าไปใต้ท้องรถ

“ยังนึกขอบคุณความฉลาดของตัวเองเลย ถ้าเปียกเหมือนพวกเธอสองคน พี่คงต้องยืนแฉะต่อไปอีกทั้งคืน แล้วนี่ได้ยินประกาศแล้วใช่ไหมเขาให้พวกผู้หญิงกลับบ้านได้”

สุรพล ถามสองสาวด้วยความใส่ใจ

“รู้แล้วค่ะ..เราสองคนก็กำลังจะกลับกันแล้วล่ะ..” เปมิกาบอก

“งั้นก็รีบไปเถอะเดี๋ยวค่ำมืดกว่านี้จะลำบาก..พี่ขอเป็นตัวแทนสาขาของเราอยู่ร่วมชุมนุมเอง”

“ป่าน…จะกลับยังไง..”

สิตา หันมาถามเปมิกา ด้วยความเป็นห่วง

“สภาพแบบนี้ขืนขึ้นรถเมล์คนคงมองฉันกันทั้งคันรถ ..ไปแท็กซี่ดีกว่า”

“อีตาริน หายหัวไปไหนล่ะ..ไม่มารับเหรอ..”

สิตา เอ่ยถึงบุรินทร์ซึ่งเป็นคนรักของเปมิกาด้วยความรู้สึกหมั่นไส้

“รินเขางานยุ่ง..…” เปมิกาพูดเสียงอ้อมแอ้ม

“เป็นแฟนประสาอะไร้ไม่เคยดูดำดูดีเธอสักนิด อ้างงานยุ่งทั้งปี ที่แท้คงกลัวเปลืองน้ำมันรถ”

สิตา พูดประชดไปถึงบุรินทร์ด้วยน้ำเสียงเจือด้วยความเยาะหยัน

“เอาน่าตา…เดี๋ยวฉันจะไปเรียกแท็กซี่แล้ว..แยกกันตรงนี้นะ” เปมิการีบตัดบท ไม่ให้อีกฝ่ายได้พูดต่ออีก

“ป่าน..เดี๋ยวสิ..ฉันกลับไปเอารถที่แบ็งก์แล้วจะไปส่งเธอที่คอนโดเอง” สิตารีบท้วงไว้

“ไม่ล่ะ…ขี้เกียจย้อนไปย้อนมา…”

เปมิกา รีบเดินออกไป หล่อนรู้ดีว่าสิตาไม่ชอบคนรักของหล่อนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งถ้าบุรินทร์กับสิตา มีอันต้องเผชิญหน้ากัน สิตาก็จะหาเรื่องแขวะประชดประชันบุรินทร์ทันที

ในขณะที่บุรินทร์ ก็ใช่ย่อย มีคำพูดเหน็บแนมให้สิตาเจ็บใจไม่แพ้กัน ทำให้คนกลางอย่างเปมิกา ได้แต่มองตาปริบ ๆ ด้วยคนหนึ่งก็เป็นเพื่อนซี้ อีกคนหนึ่งก็เป็นคนรัก ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี หล่อนจึงได้แต่ปล่อยให้ทั้งคู่เป็นขมิ้นกับปูนกันอยู่อย่างนั้นมาเกือบจะสามปี เท่า ๆ กับที่เปมิกา คบหากับบุรินทร์

“พี่ป่าน!..ทำไมเหมือนลูกหมาตกน้ำเลยพี่..”

ปัญญา อดขำไม่ได้ เมื่อโผล่หน้ามาเปิดประตูห้องให้เปมิกา ผู้เป็นพี่สาว

“มันดูแย่มากใช่ไหม…”

เปมิกา ถามน้องชายหน้าละห้อยน้ำเสียงเซ็ง ๆ

“เหมือนถูกใครไล่ปล้ำมามากกว่า..”

ปัญญา พูดกลั้วหัวเราะก่อนจะปิดประตูห้องและกลับไปนั่งดูโทรทัศน์ต่อ ปล่อยให้พี่สาวเดินเข้าไปที่ห้องส่วนตัวของหล่อนซึ่งอยู่ติดกับห้องของเขา

ห้องที่เปมิกา อยู่กับปัญญา เป็นห้องชุดที่มีห้องนอน 2 ห้อง ห้องน้ำ 1 ห้อง พร้อมห้องโถงที่ไม่กว้างนัก สำหรับทำเป็นมุมรับแขกและกั้นส่วนทำครัวเล็ก ๆ และยังมีระเบียงขนาดเล็กยื่นออกไป ซึ่งเปมิกาใช้สำหรับปลูกต้นไม้กระถางไว้จนเต็ม

เปมิกา ซื้อห้องชุดนี้ต่อจากเจ้าของห้องคนเก่าเมื่อสามปีที่แล้ว แม้หล่อนจะรู้ประวัติว่ามีการฆาตกรรมกันเกิดขึ้น แต่เปมิกา ก็สามารถข่มความกลัวเอาไว้ได้เมื่อเจ้าของห้องพร้อมที่จะขายให้ในราคาถูกกว่าปกติ หล่อนจึงยอมเป็นหนี้ก้อนโตด้วยการกู้เงินธนาคารมาซื้อห้องนี้เอาไว้ และคาดหวังว่าภายในยี่สิบปีข้างหน้าหล่อนจะต้องผ่อนหนี้หมด

แต่เมื่อเกิดวิกฤตเศรษฐกิจขึ้น ที่ทำงานของเปมิกา ถูกสั่งปิด หล่อนจะต้องตกงาน ในขณะที่ยังผ่อนห้องชุดไปได้ไม่ถึงครึ่ง และยังมีภาระต้องส่งเสียปัญญาเรียนอีกด้วย น้องชายของหล่อนกำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายใกล้จะจบปริญญาตรีเสียด้วย หล่อนจึงวิตกกังวลกับเรื่องนี้ไม่ใช่น้อย