4

“ตกลง...จะให้ทำอะไรก็บอกมาสิ” หนูมุกยอมในที่สุด เพราะรู้ว่าไม่สามารถใช้กำลังชนะอลันได้แน่นอน

“จูบพี่สิ” หนูมุกหัวใจและตัวกระตุกวาบด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าอลันจะรุกเธอนักขนาดนี้ นี้แค่มาถึงยังไม่ถึงชั่วโมง

“ตัว...เลือก...อื่น” หนูมุกพูดด้วยเสียงที่เบาหวิว ขอทางเลือกอื่นแบบที่สมัยเด็กๆ ที่เธอมักใช้และขอกับพี่อลันของเธอตลอด ถ้าพี่อลันให้เธอทำอะไรแล้วเธอทำไม่ได้ก็จะขอทางเลือกอื่นเป็นการชดเชยแทน

“งั้นพี่จูบหนูมุก” อลันยิ้มและตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ภายในใจลิงโลดดีใจอย่างมาก

หนูมุกกัดริมฝีปากตัวเองทันที ที่ได้ยินตัวเลือกอื่นที่ได้เอ่ยขอไว้ และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจกับความรู้สึกที่ติดค้างในใจมาตลอด อลันรับรู้ถึงความผิดปกติของหนูมุก จึงผลิกตัวเธอให้หันมาหาเขา

“หนูมุก...พี่ขอโทษ” อลันเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้า หัวใจเขา ชาวาบขึ้นมาทันที นี้เขาทำร้ายหนูมุกถึงเพียงนี้เลยเหรอ “ได้โปรดอย่าร้องไห้...อย่าเสียน้ำตา...พี่ไม่มีวันทำร้ายหนูมุกโดยเด็ดขาด”

“พี่ทำมันไปแล้ว” หนูมุกตอบกลับคำพูดนั้น อลันกระชับอ้อมแขนมากขึ้นใบหน้าของหนุมุกอิงแอบอยู่ที่หน้าอกแกร่งนั้น

“หนูมุกพี่ขอโทษ...ถ้าการกระทำอะไรของพี่ทำให้หนูมุกเข้าใจเป็นแบบนั้น...แต่พี่อยากบอกให้หนูมุกรู้ว่าพี่ไม่มีเจตนาให้มันเป็นแบบนั้น” อลันพูดพร้อมกับเชยคางหนูมุกขึ้นมา “แต่ที่พูดไปเมื่อกี้มันออกมาจากใจและความต้องการของพี่จริงๆ” อลันพูดจบประกบปากบางของหนูมุกทันทีด้วยความอ่อนโยน หนูมุกเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น เปิดทางให้กับลิ้นหนาของอลันที่ละเลียดเลียปลอบใจอยู่ที่ริมฝีปากบางนั้น โดยเขาต้องการให้หนูมุกเป็นฝ่ายเปิดทางให้เขาด้วยความเต็มใจ

อลันพึงพอใจเป็นอย่างมากปล่อยลิ้นเข้าล่วงล้ำไปในโพรงปากของหนูมุกทันที พร้อมเบียดกายเข้าหาหนูมุกจนตอนนี้กลายเป็นว่าหนูมุกอยู่ใต้ร่างของอลัน และลิ้นหนานั้นทันทีที่ลุกล้ำเข้าไปได้นั้นก็กอบโกยดูดกลืนความหอมหวานนั้นอย่างไม่รู้จักคำว่าพอ หนูมุกยกสองแขนโอบรอบคออลันเรียนรู้รองรับการจูบครั้งที่สองของชายคนเดิม อย่างเด็กสาวที่ตกไปในหลุมความรู้สึกที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าคืออะไรจังหวะการเต้นของหัวใจของหนูมุกเต้นถี่เร็วจนทำให้เธอหายใจไม่ทัน อลันค่อยๆถอนจูบอ่อนโยนนั้นย้ายมาสูดดมจุมพิตแผ่วเบาที่ลำคอเรียวนั้น

“มุก...อืม!...อ้า...” หนูมุกรับรู้ถึงความรู้สึกใหม่ประสบการณ์ใหม่อีกอย่างที่อลันได้ส่งมอบให้กับเธอจนต้องร้องครางออกมาอย่างลืมตัว “...มุก...ต้องไป...แล้ว...” หนูมุกพยายามร้องเตือนตัวเองมากกว่าจะเตือนอลัน อลันหอบหายใจอย่างกักเก็บความรู้สึกที่ได้ปะทุออกมาแล้ว และนับจากวันนี้ไปเขาจะเดินหน้าแบบนนสต๊อป อลันค่อยๆขยับตัวออกจากหนูมุกย้ายตัวเองไปนอนหงายอยู่ข้างๆ แต่ไม่ยอมลืมตา

“ครับ...พี่ขอพักที่ห้องนี้แล้วกัน” อลันพูดแบบมีนัยยะและยังไม่ลืมตาและลมหายใจก็สม่ำเสมอ เพื่อแสดงให้หนูมุกรับรู้ว่าเขาต้องการนอนหลับพักผ่อนจริง

หนูมุกลุกขึ้นนั่งและแอบมองเห็นเขานอนนิ่งๆ โอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของเธออย่างง่ายได้ แต่ทำไมตัวเธอ,ใจเธอ,ความรู้สึกเธอถึงไม่ดีใจหรือรู้สึกดีสักนิด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกแย่มากกว่าเดิม “ทำไม?...” หนูมุกได้แต่ถามตัวเองในใจ และลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไป

อลันค่อยๆเปิดเปลือกตา มองตามแผ่นหลังของร่างบางที่เดินออกจากห้องไป ผู้หญิงที่เขาทั้งรักทั้งทะนุถนอมกว่าสิ่งใดในโลก ค่อยๆห่างสายตาออกไป เขาจำต้องยอมปล่อยเธอเดินออกไปจากห้องแต่ไม่ใช่จากชีวิตเขาแน่นอน ซึ่งจริงๆแล้วเขากับเธอก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลา พึ่งจะห่างกันแค่ช่วงสามปีที่ผ่านมาเท่านั้น เพราะเขาต้องยุ่งวุ่นวายเรียนรู้กับธุรกิจมากมายของครอบครัว หลังจากที่เขาเรียนจบปริญาโทด้วยวัยยี่สิบสี่ปีที่ประเทศอังกฤษ และทันทีที่เขาเรียนจบเขาก็รับช่วงต่อจากพ่อเขาทันที ตลอดสามปีนี้ทำให้เขาไม่มีเวลากลับมาหาปิ่นมุก หญิงสาวที่เขาโอบอุ้มเลี้ยงดูมาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ และตอนนี้เธอกำลังศึกษาระดับปริญญาตรีปีสี่ มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศไทย

ปิ่นมุกเป็นเด็กที่ฉลาดและเรียนเก่งมาก เธอสามารถสอบเทียบระดับทำให้เธอสามารถจบการศึกษาระดับปริญญาตรีด้วยวัยยี่สิบเอ็ด เพราะตอนนี้เธอกำลังจะขึ้นปีสี่เหลืออีกเพียงปีสุดท้ายเธอก็จบตามคาดหวังไว้ แต่การกลับมาครั้งนี้ของเขาเพื่อมารับเธอไปอยู่ด้วยและให้เธอโอนเทียบหน่วยกิตเพื่อไปเรียนต่อระดับปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษ แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาต้องการ อลันค่อนข้างหนักใจ เพราะเจ้าตัวดูท่าจะไม่ยอมท่าเดียวและไม่ปฎิบัติตามคำสั่ง ทำให้เขาต้องบินมาประเทศไทยก่อนกำหนดเพื่อมาจัดการด้วยตัวเอง ทั้งๆที่งานที่นั้นยังไม่เรียบร้อย

“อดัม” อลันบ่นพึมพำเรียกชื่อน้องชาย อย่างเป็นทางออก เพราะคงต้องขอความช่วยเหลือให้น้องบินไปช่วยควบคุมสถานการณ์แทนเขาที่อังกฤษ เพราะเขารู้ว่าสถานการณ์ของน้องสาวท้องชนกันของเขา คงไม่มีใครจัดการได้นอกจากเขาเท่านั้น

อลัน มองรอบห้องนอนของเขากับเธอตั้งแต่เยาว์วัย และเห็นกล่องของขวัญวางซ้อนเรียงรายโดยปราศจากการแกะประมาณยี่สิบกล่อง กล่องเล็กบ้างใหญ่บ้างวางไว้แบบไม่ได้รับความสำคัญและใส่ใจจากเจ้าของเลยสักนิด เพราะมันเป็นของขวัญจากเขา น่าจะประมาณสองสามปีได้ดูจากจำนวนกล่องเพราะเขาจะส่งให้กับเธอทุกเทศกาล ไม่ว่าจะเป็นปีใหม่ วันเด็กของประเทศไทย วาเลนไทน์ วันแม่ วันพ่อ คริสมาส ของขวัญวันเกิด แม้แต่วันที่เขากับเธอต้องห่างกันเป็นครั้งแรก ตอนนั้นปิ่นมุก อายุเจ็ดขวบ และเขาอายุสิบห้าปี

อลันยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ เด็กน้อยปิ่นมุกร้องไห้ฟูมฟายน้ำหูน้ำตาไหลยังกับเขื่อนแตกไม่ยอมให้เขาจากไปท่าเดียว

“หนูมุกไม่ร้องนะ...โอ๋ๆๆๆ....” อลันเด็กชายอายุเพียงสิบห้าปี นั่งคุกเข่าสองมือพัลวันทั้งรูปผมยาวดำของเด็กผู้หญิงที่ร้องไห้ฟูมฟายน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุดและอีกมือของเขาต้องคอยเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมายังกับเขื่อนแตก

“หนู...ฮือ!!!..มุก...ไม่ให้...ฮือ...ไป...ฮือออออ....” หนูมุกร้องไปพูดไป “หนูมุก...ฮือ...เปลี่ยน...ใจ...ฮือออออ” อลันโอบกอดเด็กสาววัยเจ็ดขวบเข้ามาในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างไปจากเด็กในอ้อมแขนนี้เลย เขาเองก็ไม่อยากจาก หนูมุกไปเลย เขาทั้งรักและช่วยพ่อแม่ทูนหัวเลี้ยงหนูมุกไม่ต่างไปจากไข่ในหิน ทั้งๆที่มีการพูดคุยและตกลงกันกับหนูมุกมากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วว่าเขาต้องเดินทางกลับประเทศอังกฤษ ตลอดสัปดาห์ทั้งเขาทั้งพ่อแม่ทูนหัวค่อยๆอธิบายให้หนูมุกเข้าใจ แต่พอมาถึงวันนี้ที่สนามบินสุวรรณภูมิ เขากำลังจะเดินเข้าเกทหนูมุกวิ่งเข้ามาดึงเขาและร้องไห้ฟูมฟายเสียงดัง เขาก็เข้าใจอยู่หรอกว่าจะเอาอะไรมากมายกับเด็กอายุเจ็ดขวบ

“หนูมุก...เดี๋ยวพี่ไปถึงจะเฟสทามมาหาหนูมุกทันที...ยังจำที่พี่สอนได้หรือเปล่า”

“จำไม่ได้” หนูมุกตอบกลับทันทีแต่น้ำตาก็ยังไหล หน้าตาแดงก่ำเพราะการร้องไห้หนักมาก

“ไหนขอดูสร้อยที่พี่ให้หน่อยสิครับ” หนูมุกดึงสร้อยคอทองคำขาวออกมาโดยจี้นั้นเป็นแหวนวงเล็กๆที่ดัดแปลงเป็นจี้ “เก็บรักษาไว้ให้ดีนะครับ...แล้วปิดเทอมนี้หนูมุกต้องบินไปหาพี่ที่อังกฤษนะครับ...พี่จะรอ”

“น่ารักมากหนูมุกของพี่” อลันพูดจบก็หอมแก้มที่ชื้นเปียกไปด้วยน้ำตาทั้งสองข้าง และหนูมุกก็เช่นเดียวกันก็หอมแก้มอลันกลับทั้งสองข้าง และหลังจากนั้นเอกวุฒิก็เข้ามาอุ้มหนูมุกไว้ อลันยืนขึ้นยกมือไหว้พ่อทูนหัวอีกครั้ง และเหลือบตาไปมองแม่ทูนหัวที่ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาพร้อมโบกมือลา และก่อนที่เขาจะหันหลังก็โบกมือลาหนูมุกอีกครั้ง หนูมุกโบกมือลาตอบพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง และสองมือของเด็กน้อยของหนูมุกก็โอบรอบคอบิดาและร้องไห้ครั้งใหญ่อีกครั้ง และนั้นเป็นภาพสุดท้ายที่อลันหันหลังเดินเข้าเกท ด้วยแววตาพร่าเลือน