4. ลูกสาวบุญธรรม (บดินทร์&ธิดา)

ไม่นานเสียงรถที่เธอรอคอยก็วิ่งเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ ไม่นานชายที่เธอรอคอย ก็เข้ามาในห้องอาหาร

"ป๊า มาแล้วเหรอคะ" เมื่อเธอเห็นหน้าบดินทร์เธอก็ยิ้มอย่างดีใจ

"ครับ"

บดินทร์ตอบกลับพร้อมยิ้มให้เธอเหมือนอย่างเคย พร้อมกับเดินไปนั่งร่วมโต๊ะอาหาร

"เชิญทานให้อร่อยนะคะ มีอะไรเรียกใช้นะคะ"

เมื่อบดินทร์เข้ามานั่งร่วมโต๊ะ ป้าไพรก็ตักข้าวให้บดินทร์ จากนั้นก็ออกจากห้องอาหารไปทันที ปล่อยให้สองพ่อลูกได้พูดคุยกัน

"ทีหลังถ้าป๊ามาช้าหนูไม่ต้องรอนะ" เมื่อบดินทร์เห็นหน้าลูกสาว เขาก็รู้ว่าเธอคงรอเขาอยู่ เขาเอามือลูบหัวเธอเบาๆแต่เขาก็ไม่อยากทำอะไรไปมากกว่านี้

"ไม่ค่ะ หนูจะรอป๊า ไม่ว่าป๊าจะมาตอนไหนหนูก็จะรอ" ก็เพราะเธอมีแต่ป๊าของเธอ

"หนูเริ่มดื้อแล้วนะรู้ตัวไหม"

ลูกสาวเขาเริ่มต่อปากต่อคำ แต่เขาก็มองว่าเธอยังน่ารักเสมอ

"ถ้าป๊าบอกว่าหนูดื้อ หนูก็จะบอกว่าป๊าก็ดื้อเหมือนกันค่ะ ป๊าไม่อยู่บ้านกับหนูเลย" เธอทำหน้างอน

"ป๊าติดธุระครับ หนูทานข้าวเถอะ เดี๋ยวไม่อร่อย" เขาเลี่ยงที่จะไม่ตอบเธอ

"เมื่อไหร่หนูจะได้เข้าไปทำงานคะ"

"หนูเพิ่งเรียนจบ ป๊าอยากให้หนูได้พักก่อน พักให้สมองปลอดโปร่งก่อนแล้วค่อยไปทำงาน"

"แต่หนูอยากไปทำงานแล้วนี่คะ จะได้อยู่ใกล้ชิดป๊าเพราะหนูอยากอยู่กับป๊า" เธอคิดว่าช่วงนี้เธอห่างกับป๊า ทางเดียวที่จะทำให้ได้อยู่กับป๊าก็คงต้องออกไปทำงานกับป๊า

"หนูเหงาไหม"

บดินทร์เงยหน้าถามลูกสาวทันที

"เหงาค่ะ หนูเหงาเพราะป๊า" เธอตอบอย่างไม่คิดเพราะการที่ไม่มีป๊าเธอรู้สึกเหงามาก

"หนู...อยากมีแม่ไหม"

เคร้ง

ช้อนในมือของธิดาหลุดร่วงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากป๊า เธอและป๊าอยู่กันมาแบบนี้ตลอด แล้ววันนี้ทำไมป๊าถึงถามกับเธอแบบนี้

คำถามของป๊ามันทิ่มแทงใจอย่างบอกไม่ถูก และพอเธอได้ยินคำนี้ เธอรู้ใจตัวเองเลยว่า เธอไม่ต้องการแม่ และไม่ต้องการให้ใครมาอยู่ข้างๆ ป๊านอกจากเธอ

"ทำไมคะ ป๊ามีคนรักเหรอคะ ป๊ากำลังจะมีแม่ให้หนูเหรอคะ"

เธอถามพร้อมกับดวงตาสั่นระริก

"เปล่า ตอนนี้หนูเรียนจบแล้ว ป๊ากลัวหนูเหงา ป๊ากลัวหนูต้องการแม่ ป๊าเลยถามหนู"

"หนูไม่ต้องการค่ะ หนูไม่ต้องการใครทั้งนั้นค่ะ หนูต้องการแค่ป๊า แต่...ถ้าป๊าต้องการอย่างมีใครหนูก็ไม่ติดค่ะ"

"ครับ ป๊าเข้าใจแล้ว ป๊าแค่ถามครับ" เขาพ่นลมหายใจออกแรง เขาก็ไม่ได้ต้องการผู้หญิงอื่น แต่เขาแสดงอะไรออกมากับลูกสาวมากไม่ได้

"ป๊า ยังรักหนูอยู่ไหมคะ" เธออดถามไม่ได้ เพราะป๊าไม่แสดงความรักกับเธอเหมือนอย่างเคยเลย อีกทั้งยังอยากหาแม่ให้เธออีก

"รักสิ ป๊ารักหนูมาก"

"ป๊ารักหนูแล้วทำไมการกระทำของป๊าไม่เหมือนเดิมละคะ" ไหนๆ วันนี้ก็ได้พูดแล้ว เธอขอพูดในสิ่งที่เธออึดอัดแล้วกัน

"ป๊ารักหนูเหมือนเดิม แต่เพราะว่าหนูโตแล้วไง"

"โตแล้วทำไมเหรอคะ"

"ก็เพราะว่าหนูไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อน เอาเป็นว่าป๊ารักหนูเหมือนเดิมนะ"

"หนูไม่เข้าใจค่ะ" เธออยากให้ป๊าอธิบายมากกว่านี้

"เอาเป็นว่า มีเวลาเรามานั่งคุยกันไหม"

"งั้นคืนนี้ป๊าอยู่กับหนูได้ไหม อยู่นอนกับหนูได้ไหม เราจะได้มีเวลาคุยกันด้วยค่ะ" เธออยากนอนกอดป๊ามาก เพราะนานแล้วที่เธอไม่ได้นอนกับป๊า

"ก็ได้ครับ...แต่ป๊าว่าคืนนี้เรามานั่งคุยกันดีกว่าไหม ป๊าคงนอนกับหนูไม่ได้ หนูไม่ดื้อนะครับ แล้วป๊าจะพูดให้เข้าใจว่าอะไรที่มันไม่ควรทำ" เขาพยายามที่จะเลี่ยง แต่ลูกสาวก็ไม่เข้าใจเสียเลย

"ก็ได้ค่ะ งั้นสัญญาได้ไหม ว่าคืนนี้จะไม่หนีไปไหน เรามานั่งคุยกันนะคะ" เธอคิดว่าคืนนี้เธอจะไม่ปล่อยให้ป๊าออกไปข้างนอกแน่

"ครับ คืนนี้ป๊าจะมาคุยกับหนู เราจะได้ทำความเข้าใจกันใหม่ ว่าป๊ารักหนู แต่ทำไมป๊าถึงต้องทำแบบนี้กับหนู ยังไงคืนนี้เราเจอกันนะครับ" บดินทร์บอกลูกสาวพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปลูบหัวเธอ

"ค่ะป๊า"

"งั้นป๊าเตรียมตัวเข้าไปบริษัทก่อนนะครับ"

"ค่ะ หนูจะรอนะคะ"

หลังจากที่บดินทร์ได้นั่งทานข้าวพูดคุยกับลูกสาว เขาก็ได้ออกไปเตรียมตัวเพื่อที่จะไปบริษัทเหมือนอย่างเคย ส่วนธิดาก็ได้แต่มองตามป๊า พร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว...

*ฝากกดเข้าชั้น กดหัวใจ คอมเมนต์ให้กำลังใจไรต์ด้วยนะคะ??