ตอนจบของเรา(2)

“ไหนพี่เคยบอกว่าเราจะแต่งงานกัน ทำไมเป็นแบบนี้ นี่พี่รู้สึกผิดกับข้าวบ้างหรือเปล่า ถ้ารักกันอยู่แล้วก็น่าจะบอกข้าวสิ ข้าวดูเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ผ่านมาพี่จะผ่านใครมาข้าวไม่สนใจ แต่ระหว่างที่เราคบกันข้าวไม่ได้อยากใช้พี่ร่วมกับใคร ไม่รักข้าวแล้วก็ควรเลิกกับข้าว จะมีคนอื่นเราก็ควรเลิกกันก่อน ไม่ใช่มาทำแบบนี้”

“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รัก ถ้าพี่ไม่รักข้าวเราจะคบกันนานขนาดนี้ได้ยังไง”

“รักของพี่ดูเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า”

“...ข้าวก็รู้ว่าครอบครัวพี่ไม่ชอบข้าว”

“รู้ค่ะ แล้วมันยังไง ตอนนั้นพี่บอกข้าวว่าไม่ต้องกังวลอะไรนะ เดี๋ยวพี่จะจัดการทุกอย่างเอง นี่คือวิธีจัดการเหรอ หมั้นกับคนอื่น จัดการดีจัง ปลื้มมากค่ะ ปลื้มจนพูดไม่ออกเลย หึ หมั้นกับคนที่ข้าวรู้จักซะด้วย”

“...”

“ก็จริง วิธีจัดการของแต่ละบุคคลไม่เหมือนกัน คนทุกคนมีเหตุผลของการกระทำกันทั้งนั้น แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะนอกใจ สวมเขาให้ข้าวนี่คะ พวกพี่ไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอที่ทำกับข้าวแบบนี้ เห็นข้าวโง่คงมีความสุขกันมากใช่มั้ย”

“พี่ขอโทษ”

“ค่ะ ก็คงไม่มีคำไหนให้พูดนอกจากคำนี้สินะ”

“...”

“เอาล่ะ ที่ผ่านมาขอบคุณพี่มากๆ จากนี้เราก็แยกย้ายกันตรงนี้นะคะ ต่อไปนี้ระหว่างเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” ข้าวหอมลุกขึ้นยืน นอกจากเลิกกันจะเป็นอะไรไปได้ ให้ยอมคบกันแบบสามคนผัวเมียตัวเธอก็คงไม่ต่างจากเมียเก็บ

ต่อให้รู้สึกรักก็ไม่จำเป็นต้องยอมเป็นคนไร้ค่า

ไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก ไม่จำเป็นต้องยอมอยู่กับคนที่พร้อมจะทรยศตลอดเวลา

แล้วเขาก็ไม่ได้ดูจะรู้สึกผิดอะไรด้วย

“อย่าทำแบบนี้สิข้าว พี่ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้นะ เราจะเลิกกันไม่ได้” นรากรลุกขึ้นยืน

ข้าวหอมหันมองหน้าคนรัก เสียงเรียบนิ่งเอ่ย “หมายความว่ายังไง มาขนาดนี้แล้วไม่เลิกกันยังจะทำอะไรได้”

“ที่ผ่านมามันก็ดีไม่ใช่เหรอ อยู่กันแบบนี้...”

เพี้ยะ!

สุดจะกลั้นไหวข้าวหอมฟาดฝ่ามือลงใบหน้าของนรากร

“ทั้งที่ข้าวพยายามไม่ใช้อารมณ์ แต่ไม่คิดเลยว่าพี่จะพูดคำแบบนี้ออกมาได้ นี่ข้าวคบกับคนแบบพี่มานานขนาดนี้ได้ไง”

“ที่ผ่านมามันก็ดีมาตลอด ข้าวก็อยู่ของข้าวไปเหมือนเมื่อก่อน ไม่จำเป็นที่เราต้องเลิกกัน พี่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งข้าว”

“…”

เห็นว่าเธอนิ่ง ไม่โวยวายเขาก็คิดเอาเองเธอรักเขามาก ขาดเขาไม่ได้ พูดนิดพูดหน่อยเดี๋ยวเธอก็ยินยอม

นรากรมั่นใจว่าข้าวหอมจะยอมอยู่แบบสามคนผัวเมีย เธอน่ะจะไปไหนได้ ให้กลับไปใช้ชีวิตบ้านนอก คนหัวสูงอย่างข้าวหอมไม่ยินยอมอยู่แล้ว เธอเคยพูดกับเขาตลอดว่าชอบชีวิตที่นี่ ไม่อยากกลับไปอยู่ต่างจังหวัด บริษัทที่เธอเข้าทำงานก็เป็นเขาที่ใช้เส้นสายครอบครัวฝากให้

ไม่มีเขาข้าวหอมจะอยู่ได้ยังไง

“ถ้าข้าวยังอยู่กับพี่ ข้าวจะมีทุกอย่างเหมือนเดิม มีคนรัก มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดี แค่เราไม่เลิกกันพี่จะให้ความสุขสบายทุกอย่างที่ข้าวต้องการ” เขายื่นข้อเสนอ

มั่นใจมากๆ ว่าข้าวหอมต้องยอมรับและยินยอมอยู่กับเขา

ใบหน้าสวยยกยิ้มมุมปาก เธอมองเขาด้วยสายตาสมเพชก่อนจะเอ่ย “ไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ ถ้าข้าวเลิกกับพี่พี่ก็จะบีบข้าวออกจากงานสินะ”

“เรื่องนั้นจะไม่เกิดถ้าเรายังอยู่ด้วยกัน พี่ไม่คิดจะใจร้ายกับข้าว”

“ที่หักหลังกันไม่ได้เรียกใจร้ายเหรอ”

“อย่าจริงจังไปหน่อยเลยข้าว สมัยนี้ใครๆ เขาก็ทำกัน ผู้ชายมีเมียเยอะก็เรื่องปกติปะ ถ้าข้าวไม่อยากทำงานก็ไม่ต้องทำ พี่เลี้ยงข้าวได้สบายอยู่แล้ว ขอแค่ข้าวอยู่กับพี่ ชาตินี้ทั้งชาติข้าวจะสบาย พี่ไม่มีทางปล่อยให้ข้าวลำบาก”

“นี่เราสองคนมีความคิดที่แตกต่างกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ได้ฟังคำพูดของคนรักก็รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะดูถูกเธอขนาดนี้

ผิดหวังซ้ำซ้อนกับคนคนเดิม

เห็นท่าทีไม่ดีของข้าวหอม นรากรคว้าข้อมือเธอไว้ จ้องเธอด้วยสายตาจริงจัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พี่ยื่นคำขาดตรงนี้เลยนะ ถ้าข้าวเลิกกับพี่ ตำแหน่งที่ข้าวเพิ่งได้ก็อย่าหวังว่าจะรักษาไว้ได้ บริษัทนั้นเป็นของญาติพี่และพี่ก็มีหุ้นอยู่ในนั้น ถ้าข้าวเลิกกับพี่ก็อย่าหวังว่าจะสุขสบาย ข้าวก็รู้ว่าอายุงานแค่นั้นไม่มีทางที่จะได้ตำแหน่งนั้นมาได้ ที่ข้าวสบายมีเงินเดือนสูงๆ ก็เพราะข้าวเป็นแฟนพี่”

“อือ ก็ให้มันพังไปเลย ข้าวยอมให้ทุกอย่างที่มีตอนนี้มันพัง ดีกว่าอยู่กับคนเห็นแก่ตัวแบบพี่” ข้าวหอมสะบัดมือออก รีบเดินมาเก็บของใส่กระเป๋า

มันเป็นการตัดสินใจกะทันหัน แต่ข้าวหอมมั่นใจว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง

ที่ผ่านมาเป็นเพียงภาพฝันที่ถูกล่อลวง เธอไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา กระทั่งวันนี้เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นคนเช่นไร

“เห็นว่าพี่รักเธอมากก็อย่าท้าพี่นะข้าวหอม ถ้าเธอกล้าเลิกกับพี่ พี่ทำจริงแน่” นรากรตะโกนตามหลัง

เขาก็รักเธอไม่ได้อยากเลิกรา แต่จะให้ทำยังไงได้ ครอบครัวเขาถูกใจมิเชลที่มีฐานะเท่าเทียมกัน ต่างจากข้าวหอมที่เป็นแค่ลูกหลานชาวนาธรรมดาบ้านนอก ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรครอบครัวเขาได้

หนึ่งชั่วโมงต่อมาข้าวหอมเก็บข้าวของของเธอจนหมด ลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้อง นรากรรีบมาขวางก่อนที่เธอจะเปิดประตูออกจากห้อง

“โอเค ตอนนี้ข้าวอาจจะโกรธ พี่จะให้เวลาข้าวสักระยะแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ พี่ไม่เชื่อหรอกว่าข้าวจะกล้าทิ้งชีวิตสวยหรูในตอนนี้ พี่รอข้าวได้ พี่จะให้เวลากับข้าวครับ”

“...” ข้าวหอมมองหน้าคนรักด้วยความรู้สึกสุดแสนจะผิดหวัง เธอหยิบคีย์การ์ดคืนเขาและลากกระเป๋าออกจากห้อง

ชีวิตหรูหราที่เขาพูดถึงหากต้องแลกกับความเจ็บปวดและบาดแผลในใจเธอไม่เอาก็ได้ เธอก็ไม่ได้อยากได้ชีวิตที่สวยหรูขนาดนั้น

ชีวิตสุดแสนจะเรียบง่ายเธอก็ใช้ได้