ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด (ต่อ)

(แครอท พากย์)

โคกกกก คากกกก

"แจ็บๆ...หิว" ทำไมมันหิวแบบนี้วะ....

"แม่ครับ....ง่ำๆ...แคอยากกินลูกชิ้น...." หิวชะมัด ท้องร้องไปหมดแล้วนะ ทำไมถึงหิวขนาดนี้...

เดี๋ยวนะ

พอย้อนกลับไป

"ว๊ากกกก!!"

"จะร้องเสียงดังทำไม"

"เหี้ย!"

"กูวาฬ ไม่ใช่เหี้ย"

"ไอ้เหี้ยยยยยยย~"

ฮึก นี่ผมเมาแล้วถูกศัตรูลากมากินหรอเนี่ย กระซิกๆๆ เอ้ย! ไม่ใช่! นี่ผมเมาแล้วถูกมันเล่นงานอย่างั้นหรอ!

"นี่เป็นแผนของมึงหรอไอวาฬ!!"

"..ห้ะ?"

"หลอกให้กูกินเหล้าตั้งเยอะ คิดจะมอมกูแล้วเอาตังค์กูไปจ่ายค่าเหล้าใช่มั้ย! ตอบ!"

"...."

"กระเป๋าตังค์กูอยู่ไหนวะ" ผมหันซ้ายหันขวาหากระเป๋าเงิน แต่เดี๋ยวนะ

ทำไมผ้าปูที่นอนมันเป็นสีดำวะ ปกติเราใช้สีขาว....อืม....แถมยังแข็งๆ....เตียงก็มีแต่หนังสือ

พอมาดีๆ

"ว๊ากกกกก!!! กูอยู่ที่ไหนบนโลกนี้เนี่ยยยยยยย~"

.

.

พรึบ

"อ่ะ ข้าวต้ม กินรองท้องก่อนแล้วหยุดร้องไห้เหอะ" ผมตวัดสายตามองไอ้วาฬแล้วผลักถ้วยข้าวต้มกลิ่นหอมน่ากินนี่ออกห่าง

"ไม่ มึงใส่ยาพิษแน่ๆ"

"กูเปล่า"

"กูไม่กินของจากศัตรู" ผมกอดอกหันหน้าหนีไม่ยอมกิน แต่ว่า

จ้อก

ไอ้ท้องไม่รักดี

"นี่บ่ายแล้วนะ ตั้งแต่เมื่อคืนมึงไม่ได้กินอะไรเลยนะแค"

"กูจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน"

"เห้อ แล้วแต่ งั้นกูเก็บนะ" ผมมองถ้วยข้าวต้มที่ถูกหยิบออกไปด้วยความเสียดาย

"เดี๋ยวๆๆๆๆ"

"หือ"

"เห็นแก่ที่มึงทำ กูจะยอมกินก็ได้ กูเป็นคนเก่งมากๆ ถ้ามึงใส่อะไรแปลกๆ ในนี้กูจะรู้ทันที จมูกก็ไวมากบอกเลย"

"อ๋อหรอ"

"อย่าท้ากู มา" ผมแย่งถ้วยข้าวต้มมาก่อนจะกินคำโตเพราะกลิ่นที่เชิญชวญของมันและไม่ผิด

"หืมมมม อร่อย"

"หึ" ผมไม่สนใจไอ้คนตรงหน้าหรอก วันนี้หิวมีให้กินก็ต้องกินถึงแม้จะต้องกินไปมองหน้าขี้เหร่ๆ ของมันไปก็ช่าง ไอ้วาฬลุกไปหยิบน้ำให้ผมแล้วเดินไปรอบห้องเก็บของใส่กล่องทีละนิดเงียบๆ ไม่พูดอะไร พอมองดีๆ ในห้องนี้มีแต่กล่องลังเต็มไปหมด

"นี่ห้องใครอ่ะ ห้องมึงหรอ" คือผมก็ไม่ได้อยากพูดกับมันหรอกนะ...แต่ผมอยากเสือกอ่ะ

"อือ ใช่"

"แล้วทำไมต้องเก็บของอ่ะ มึงจะย้ายห้องหรอ"

"ใช่"

"ช่วยตอบยาวๆ กว่านี่ได้ป่ะ กูอยากเสือกอ่ะ" ผมพูดตรงๆ ไอ้วาฬหันมามองเล็กน้อย

"อยากรู้เรื่องของกูหรอ"

"ใช่ เผื่อจะได้มีเรื่องให้กูล้างแค้น"

"แค่กูแย่งลูกชิ้นมึงชิ้นเดียวเนี่ยนะ" ผมไม่สนใจหรอกว่ามันจะพูดยังไง

"ตกลงมึงจะย้ายห้องหรอ ย้ายทำไมอ่ะ ไปอยู่หอแถวมหาวิทยาลัยหรอ"

"เปล่า...กูจะกลับบ้าน"

"จะกลับไปอยู่บ้านช่วงปิดเทอมแล้วค่อยกลับมาเรียนหรอ" ผมถามไปกินข้าวไป คราวนี้มันไม่ตอบ ไอ้หยิ่งเอ้ย

"บ้านมึงอยู่ไหนอ่ะ"

"ทำไม จะตามไปแกล้งกูหรอ"

"ถ้าไม่ไกลเกินไปนะ หึ กูต้องแก้แค้นมึง ฮ่าๆๆ" ผมจะตามไปบ้านมันแล้วไปพังวาล์วน้ำมันดีกว่า บ้านมันจะได้ค่าน้ำขึ้นสูง หึๆๆ ผมนี่ฉลาดจริงๆ

"บ้านกูอยู่ที่จังหวัด.... อ่ะ"

"เชี่ย! ไกลเกิน!" จบกันแผนกู ว่าแต่

"จังหวัดนั้นใช่ที่ๆ มีสวนผลไม้เยอะๆ ป่ะ" ผมถามกลับ ไอ้วาฬพยักหน้า

"ใช่"

"หู้วววว ดีอ่ะ กูอยากไปบ้างจัง กูอยากไปเก็บผลไม้สดๆ ในสวน อยากไปดูน้ำตกบนเขาด้วย เขาบอกว่าบรรยากาศดีมาก!" ไอ้วาฬเดินมานั่งลงตรงข้ามกับผมแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ

"อยากไปหรอ"

"เออดิ บรรยากาศก็ดี ตอนกลางคืนก็เย็นสบาย ถึงตอนเช้าจะร้อนไปหน่อยแต่มีน้ำให้เล่นเยอะแยะ ตลาดนัดก็มีแต่ของกินอร่อยๆ ขาย แถมคนที่นั่นก็ใจดี นี่ๆๆ กูไปอ่านรีวิวจากอินเตอร์เน็ตมาเขาบอกว่าชาที่ไร่เก็บตอนฤดูมันแล้วกินชาอุ่นๆ นะ อื้อหือ อร่อยลืมบ้านเลย!" อ่าาาา อยากไปจิบชาสดๆ จากไร่สักครั้งจัง

"งั้นไปมั้ย"

"หือ?"

"ไปบ้านกู...เอามั้ย?"

"เรื่องอะไรล่ะ ไม่ไปโว้ยยย"

"ก็เห็นมึงดูสนใจ...กูมีไร่ชากับสวนผลไม้เยอะนะ มึงจะเก็บตอนไหนก็ได้เลย"

"จริงหรอ" น้ำลายไหลเลยกู

"จริง"

"หยุดๆ มึงมีแผนอะไรแน่ๆ คิดจะหลอกกูไปที่สวน ให้กูขุดดินทำนาทำไร่ใช่ป่ะ! โนๆๆ กูรู้ทันน่า"

"เปล่าสักหน่อย ก็แล้วแต่นะถ้ามึงคิดแบบนั้น ก็แค่ถ้ามึงขึ้นเขาไปกับกูมึงจะได้กินผลไม้เก็บชาเท่าไหร่ก็ได้ อยากเดินตลาดกูก็จะพาไป จะเล่นน้ำตกตั้งแต่เช้าถึงเย็นก็ตามใจ แถมยังมีเวลาให้มึงคิดวางแผนแก้แค้นกูด้วยนะ"

อืม จะว่าไปก็จริงของมัน ถ้ามันย้ายไปบ้านผมก็คงไม่ได้เจอมันอีก แล้วการล้างแค้นของผมจะทำยังไงล่ะครับ! อีกอย่าง ผลไม้สด ชากลิ่นหอม ตลาดนัดคนเดิมยั่วๆ

"ตกลงกูไปด้วย! กูไม่ได้เห็ยแก่ผลไม้นะ แต่มึงต้องสัญญาว่าจะพากูไปเก็บผลไม้จากสวน"

"อือ.....จะพาไป"

รู้ตัวอีกที...ผมก็นั่งปุ๊กลุ๊กข้างๆ มันบนรถของมันแล้วล่ะครับ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..