14 วันอันตราย

DAY 7

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

เสียงเคาะประตูดังลั่นทั่วทุกส่วนของห้องพักแพทย์ ชายหนุ่มที่นั่งตรวจสอบเอกสารการสั่งซื้อเครื่องมือต่างๆ กับชะงักเมื่อมองเห็นหัวเล็กๆ ของใครบางคนผุดๆ โผล่ๆ เข้ามาภายในห้อง

"สวัสดีตอนเที่ยงค่ะ หมอเทรย์"

โครงหน้าสวยส่งยิ้มหวานมาให้เขาที่นั่งนิ่งเงียบขรึมอยู่ที่เก้าอี้ ก่อนที่ร่างเล็กอรชรจะเดินตรงดิ่งมานั่งตรงข้ามบนโต๊ะทำงานสีขาวเนียนสบายตาของเขา

"ทานข้าวหรือยังคะ?"

"-"

"หมอเทรย์ได้ทานอาหารที่มิลล์ทำมาให้หรือยังคะ?"

"-"

"มิลล์หั่นลูกพลับ มาฝาก หวานมากๆ ของเจ้าดังจังหวัดตากเลยนะคะ"

"-"

ถึงแม้หญิงสาวจะชวนเขาคุยมากแค่ไหน เขาก็ยังคงไม่สนใจเธอนั่งเขียนเอกสารบนโต๊ะต่อไปเงียบๆ เพราะในสายตาของเขาก็เห็นเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญมากๆ คนหนึ่งที่ตามตื๊อ ตามตอมเหมือนแมลงหวี่แมลงวันไปวันๆ

"หมอเทรย์ทานเลยมั้ยคะ มิลล์เอาใส่จานให้"

"-"

"งั้นมิลล์เอาใส่จานให้เลยดีกว่า"

ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเท้าเล็กๆ ลงบนพื้นเบาบาง เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนสมาธิของเขา เธอจัดแจงผลไม้ออกจากกล่อง และว่างเรียงกันบนจานอย่างสวยงามพร้อมทานได้ง่ายๆทันทีที่ต้องการ

มือเล็กยกจานผลไม้มาว่างบนโต๊ะทำงานของเขา และหย่อนก้นนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับโต๊ะทำงานเงียบๆ เฝ้ารอให้คนที่เธอรักหยิบลูกพลับทานบ้างเล็กน้อยก็ยังดี

"หมอเทรย์จะไม่ทานหน่อยหรอคะ?"

"ออกไปมิลล์ อย่าเข้ามาก่อความวุ่นวายและทำตัวน่ารำคาญแบบนี้"

โครงหน้าสวยซีดเผือกด้วยความตกใจ และรู้สึกจุกหน่วงในห้วงของความรู้สึก เมื่อหมอหนุ่มพูดประโยคนั่นออกมา

"หมอเทรย์คะ เรามาคุยกันดีๆ ได้มั้ยคะ?"

"ทำไมต้องคุย เพราะคนอย่างมิลล์คุยยังไงก็ไม่รู้เรื่อง"

"หมอรำคาญมิลล์ขนาดนั้นเลยหรอคะ?"

หญิงสาวตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ทั้งที่ก็พอจะเดาคำตอบของเขาออกอยู่แล้วว่าเป็นแบบไหน

"ใช่!! เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับพี่สักที"

"หมอเทรย์อยากให้มิลล์เลิกยุ่งก็ให้ความร่วมมือกับมิลล์หน่อยได้มั้ยคะ?"

"ความร่วมมือ? ความร่วมมืออะไรมิลล์?"

"มิลล์รักหมอไปแล้ว จะให้เลิกรักง่ายๆ มันคงทำได้ยากมากๆ หมอน่าจะรู้"

ดวงตากลมภายใต้แว่นใส จ้องมองใบหน้าหล่อดูดีของเขาตาเขม็ง จนเขาเองสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นและดื้อดึงในตัวเธอ

"มิลล์ขอเวลา อีก 14 วันที่มิลล์จะจีบหมอ ขอแค่หมอเทรย์อย่าผลักไสไล่มิลล์เลยได้มั้ยคะ!!"

"ทำไมต้องเป็น 14 วัน มิลล์เลิกยุ่งและเลิกรักพี่ตอนนี้ไม่ได้เหรอ"

ร่างใหญ่ตัดสินใจพูดมันออกไปทั้งที่ภายในใจไม่อยากจะสนทนากับคนน้องสักเท่าไหร่นัก

"ถ้าหลังจาก 14 วันที่เหลือ หมอยังไม่เปิดใจให้มิลล์ มิลล์จะยอมหยุดทุกอย่าง ยอมหยุดรัก ยอมที่จะไม่มายุ่งวุ่นวายกับหมอเทรย์อีกตลอดไป"

"เฮ้อ!!"

ร่างใหญ่ละสายตาออกจากเอกสารบนโต๊ะ ถอนหายใจออกมาด้วยท่าทางหนักใจ พลางยกนิ้วมือหนาขึ้นมากุมขมับทั้งสองข้างไว้แน่นกับคำขอร้องจากเธอ เขาไม่ตอบรับคำขอร้องจากหญิงสาว ได้แต่นั่งเงียบจนกระทั่งหมดเวลพักของเธอ มิลล์ก็ขอตัวกลับไปทำงานเหมือนเดิม

DAY 8

ติ่งๆๆ

เสียงนาฬิกาปลุกให้คนตัวเล็กตื่นจากการหลับฝัน เมื่อเธอนึกถึงใบหน้าหล่อคมดูดีของชายที่อยู่ในใจมานาน 3 ปี หญิงสาวรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่ม เธอยังคง ตั้งใจอย่างขะมักเขม้นในการทำอาหารเมนูที่ชายหนุ่มโปรดปรานโดยไม่บ่นสักคำ

"อย่างน้อยถ้าหมอเทรย์เปิดใจทานอาหารก็คงจะรู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน"

เมื่อใช้ช้อนตักอาหารลงในกล่องอาหารลวดลายน่ารักใบใหญ่ เธอส่งยิ้มหวานให้กับมันราวกับคนบ้า เป็นเพราะทุกๆเมนูที่เขาเลือกทำนั้นเธอตั้งใจมันมากๆ เพียงเพราะเขาคนนเดียวเท่านั้น

โรงพยาบาล

หญิงสาวเดินตรงมายังห้องพักของเขา มือเล็กเคาะประตูเสียงเบา พลันเร่งรีบแง้มบานประตูออกเล็กน้อย ตากลมโตภายใต้แว่นหนาสอดส่องสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะปะทะเข้ากับสายตาคมของเทรย์เลอร์ที่นั่งจ้องมองเธออยู่บนโซฟาตัวใหญ่

"วันนี้อยู่ห้องด้วยหรอคะ?"

"มีอะไรอีกมิลล์"

"เหมือนเดิม มิลล์ทำอาหารมาให้"

"เฮ้อ!!"

ร่างใหญ่ถอนหายใจเฮือกออกมา แสดงออกว่ากำลังหงุดหงิดที่เธอพูดไม่รู้เรื่องสักที

"หมอไม่เคยทานฝีมือมิลล์สักครั้งเลยนะคะ ลองทานดูหน่อยอาจจะติดใจก็ได้นะ"

"พี่ไม่กิน ไม่ว่ามิลล์จะทำอะไรมาพี่ก็ไม่กิน"

หญิงสาวตีหน้าเศร้าเมื่อได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจของเขาหลุดออกจากเรียวปากหยักนั้น 

"อื้ม งั้นเอางี้มั้ยคะ หมอไม่อยากทานฝีมือมิลล์ ตอนเย็นเราไปทานข้าวข้างนอกกันมั้ย"

"ไม่ไป"

"นะคะหมอเทรย์ ให้โอกาสมิลล์ได้อยู่ทำความรู้จักหมอมากกว่านี้ได้มั้ยคะ?"

ร่างบางขยับตัวเข้าไปใกล้ชายหนุ่มมากขึ้น พลางยื่นมือเล็กไปกุมมือหนาเข้าเอาไว้อย่างอ่อนโยน แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มรีบสะบัดมือตัวเองออกจากอุ้มมือเล็กของเธอด้วยท่าทางรังเกียจ

"พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไงออกไปเลยนะ ก่อนที่พี่จะโมโห มิลล์ไปมากกว่านี้"

"โธ่!! หมอเทรย์คะ"

"ออกไปไง"

ร่างใหญ่ดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาฉับพลัน ทำให้คนตัวเล็กตื่นตกใจรีบลุกขึ้นและถอยออกห่างเขามากขึ้น

"โอเค งั้นมิลล์กลับไปทำงานก่อนนะคะ"

ร่างบางเดินกลับมาที่แผนกด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว เธอไม่รู้ต้องทำยังไงให้เขาหันมาสนใจตนเองมากขึ้น แต่เมื่อนึกถึงและเฝ้าฝันถึงวันที่เทรย์เลอร์หันกลับมารักตัวเธอบ้างกลับดีอกดีใจยกใหญ่ และมีแรงฮึบสู้อีกครั้งแม้จะเจ็บอีกสักหลายต่อหลายๆรอบก็ตามแต่

"เหลืออีกตั้งหลายวัน โดนไล่วันละนิดจิตแจ่มใสสินะ"

"จะอดทนอยู่ให้เขาทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำอีกทำไมกันนะหรือว่าเราจะเป็นจิตเวช?"

เธอบ่นอุบอิบกับตัวเอง เพราะหัวใจดวงน้อยก็พึ่งรู้ว่าตนเองเสพติดความเจ็บปวด และความเศร้าที่ได้รับจากเทรย์เลอร์ไปแล้วเรียบร้อย

"ช่างเถอะ ทำงานดีกว่า"

20.10 นาที

หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถ พลางจ้องมองนาฬิกาข้อมือสลับกับรถยนต์คันหรูสีดำสนิทที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถ VIP เธอยังคงยืนรอเขากลับออกมาอยู่ภายในมุมมืดนานสักพักโดยไม่ยอมเดินไปไหน

"มึงจะกลับแล้วใช่มั้ย ไอ้เทรย์"

"อืมใช่!!"

"เค แล้วเจอกันเพื่อน"

เงาหนาของร่างสูงโปร่งและร่างอวบอั๋นเดินคู่กันมายังลานจอดรถ ต่างฝ่ายต่างยืนคุยกันอยู่สักพัก ก่อนที่เงาหนาของกายจะเดินห่างออกไป ฉุดให้หญิงสาวรีบก้าวเดินออกมาจากมุมมืดอย่างรวดเร็ว เมื่อเจอคนร่างใหญ่เดินมาที่รถของตนเอง

"หมอคะ!!"

"-"

"เราไปทานข้าวข้างนอกกันมั้ยคะ?"

"ไม่ไป ไม่ว่าจะที่ไหนก็ไม่ไปทั้งนั้นมิลล์"

มือหนาคว้าประตูรถยนต์เปิดออก กลับต้องตกใจเมื่อร่างบางก็คว้าประตูรถอีกฝั่งของเขาเปิดออกเช่นกัน ก่อนที่เธอย้ายก้นงอนของตัวเองลงมานั่งข้างๆ คนขับหน้าตาเฉย

"มิลล์ ลงไป!!"

"ไม่ลงค่ะ มิลล์จะไปกับหมอเทรย์"

"ไม่ได้ลงไปเดี๋ยวนี้"

"หมอคะ ขอร้อง"

"มิลล์!!"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเริ่มตะเบ่งเสียงดังมากขึ้น หวังให้คนตัวเล็กรู้สึกกลัวและลงไปเอง แต่ทว่ากลับไม่ได้ผล เธอยังคงนั่งนิ่งและส่งยิ้มจางๆ ภายใต้แว่นหนามาให้เขาราวกับว่าไม่รู้สึกอะไร

"เฮ้อ!!"

"ไปทานข้าวกันค่ะ"

ชายหนุ่มต้องจำใจขับรถออกไปจากลานจอดรถ มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่เธอบงการบังคับให้เขาขับตามไปด้วยความรู้สึกอึดอัดและเบื่อหน่ายอยู่เต็มอก แต่ทว่าการได้ออกมาจากโรงพยาบาลด้วยกันมันทำให้หัวใจดวงเล็กของหญิงสาวกระชุ่มกระชวยขึ้นมาระดับหนึ่ง การทานอาหารในร้านอาหารด้วยกัน เธอได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างในตัวเขาเพิ่มขึ้น ซึ่งเขาเองก็เช่นกัน ถึงแม้จะไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนตัวเล็กก็ตามแต่