เบื่อหน่าย

คลินิกเสริมความงาม

"แก ฉันกลัว"

"เอาน่ายัยมิลล์ จะได้สวยๆ สักที"

ร่างอวบดันหลังเพื่อนให้เดินเข้าไปในห้องเพื่อปรึกษาหมอเรื่องความงามอยู่นานหลายนาที จนสรุปได้ว่ามิลล์ต้องฉีดวิตามินให้ผิวขาวใส ทำเลเซอร์รอยดำรอยแดงจากสิว และฉีดโบท็อกซ์ให้หน้าดูมีสดส่วนได้มิติ บลาๆ

2 ชั่วโมงผ่านไป

"เป็นไงบ้างแก"

"เจ็บระบบไปหมดเลยยัยฟ่าง งื้อๆ"

"ฮ่าๆ งี้แหละอยากสวยต้องอดทน"

ร่างเล็กรีบนั่งทรุดตัวลงที่โซฟารับแขก คอยอดทนกับความชาและเจ็บปวดบนใบหน้าที่เธอได้รับจากการโดนเข็มจิ้มนับหลาย 10 เข็ม

"ฉันไม่ได้อยากจะทำเลย ถ้าพรุ่งนี้ไปขึ้นเวรไม่ได้แกต้องขึ้นแทนฉันเลยนะ"

"โธ่!! ยัยมิลล์มันไม่ขนาดนั้นหรอกยะ คนที่มีความอดทนสูงแบบแกอะ แค่นี้จิ๊บๆ ถ้าเทียบกับเรื่องของหมอเทรย์"

สิ้นสุดเสียงของข้าวฟ่าง มิลล์ถึงกลับชะงักทันทีเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้เธอร้องไห้จนตาบวม ก่อนจะรีบดึงหน้ากลับมาเศร้าอีกครั้งอย่างลืมตัว

"อุ้ยแก!! ฉะ ฉันขอโทษ"

"ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ"

"เชิญคุณลลิตา ที่การเงินค่ะ"

มิลล์ดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาเมื่อได้ยินเสียงพนักงานเรียกชื่อตนเอง เธอเดินตรงดิ่งไปจ่ายเงินค่าดูแลตัวเองในครั้งนี้ด้วยความเจ็บปวดบนใบหน้าอย่างทุลักทุเล

"กลับกันเลยมั้ย"

"อืม"

DAY 4

ติ่ง!!

เสียงข้อความไลน์ดังขึ้นติดต่อกันมาจากมือถือ กระตุ้นให้ชายหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสะดุ้งตื่น เขาเอื้อมมือหนาไปคว้ามือถือจากหัวเตียงอย่างยากลำบาก เพราะมีหญิงสาวอีกคนที่เจอกันที่ร้านเหล้าเมื่อคืนพาดแขนและตัวทับร่างใหญ่ของเขาอยู่

"ตื่นแล้วหรอคะคุณหมอ?"

"คุณช่วยขยับตัวหน่อยได้มั้ยครับ"

ทันทีที่หญิงสาวขยับตัวออกจากร่างใหญ่ เทรย์เลอร์รีบขยับตัวไปคว้ามือถือขึ้นมาดูทันที เพราะเขาเองเป็นถึงหัวหน้าภาควิชาจึงกังวลว่าจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้เขาต้องรีบไปจัดการ แต่เมื่อเปิดหน้าจอมือถือมากลับต้องชะงัก และพานทำให้อารมณ์เสีย เมื่อเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากหญิงสาวที่เขารำคาญมากที่สุดในตอนนี้

LIKE | MILK

Milk : " หมอคะ วันนี้ไปดูหนังกันมั้ยคะ"

: " เดี๋ยวมิลล์เลี้ยงหมอเองก็ได้"

:" มิลล์แค่อยากขอโทษหมอ ที่เมื่อวานมิลล์ทำตัวงี่เง่าไปหน่อย"

เขาก็ยังคงเงียบไม่ตอบอะไรหญิงสาวเหมือนเดิม แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ถือโทษโกรธเธอเลยแม่แต่นิด เพราะเข้าใจว่าเธอคงทำไปเพราะความงี่เง่าจริงๆ ใจจริงเทรย์เลอร์ก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดชังอะไรมิลล์เลยด้วยซ้ำ แต่ทว่าทุกครั้งที่เจอกันเขาแค่รู้สึกรำคาญเธอเท่านั้นเอง

"ฉันกลับก่อนนะคะคุณหมอ"

"ครับ"

ร่างบางอรชรเดินตรงดิ่งเข้ามาหาหมอหนุ่มหมายจะจูบที่เรียวปากหยัก แต่มือแกร่งของเขารับปัดเธอออกเพราะเขาไม่อยากจูบกับคนที่ไม่รู้จักมักจี่กันมาก่อน

"ไม่ได้หรอคะคุณหมอ?"

"ขอโทษนะครับ ผมไม่จูบกับใครมั่วซั่ว"

เขาเอ่ยออกมาอย่างหน้าตาเฉย ด้วยท่าทางนิ่งสงบไร้ความรู้สึกฉุดให้หญิงสาวคู่นอนถึงกับใบหน้าซีดเผือดด้วยความอับอาย ก่อนที่เธอจะสะบัดตูดเดินตรงดิ่งออกไปจากห้องทันที

"เฮ้อ!!"

ใบหน้าหล่อส่ายไปส่ายมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย ตั้งแต่เริ่มโตมาเขาไม่เคยอยากจะจริงจังกับใคร ทุกคนที่เข้ามาเพียงแค่ชั่วคราวแล้วก็ผ่านไป อาจจะเป็นเพราะสายงานที่ตึงเครียดของเขาด้วยเลยทำให้คนอย่างเขาไร้ซึ่งจุดมุ่งหมายในชีวิต ชายหนุ่มเคยคิดอยากใช้ชีวิตเหมือนๆ คนทั่วไป แต่เมื่อย่างก้าวเข้ามาในสายงานนี้ตามคำขอร้องจากครอบครัวก็ต้องฝืนทนอยู่ต่อไปให้ได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถค้นหาจุดมุ่งหมายในชีวิตเจออยู่ดี

DAY 5 และ 6

ร่างใหญ่เดินเข้ามาในห้องด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายกับอะไรเดิมๆ ที่ได้จากคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะเป็นวันไหนๆ เธอก็ยังคงไม่เลิกล้มความตั้งใจจะจีบเขา เธอยังคงเอาอาหารและดอกไม้มาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเขาทุกวัน ถึงแม้จะรู้ว่าชายหนุ่มจะเอาทิ้งลงถังขยะทุกครั้งก็ตามแต่