ถึงเวลา

"กูว่ามึงพูดแรงเกินไปนะ"

"แรงๆ นี่แหละ ถึงจะเลิกยุ่งกับกูสักที"

"เฮ้อ!! ฮอตจังวะ หญิงตามจีบทุกวัน"

กายทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา พลางส่งสายตายียวนกวนประสาทมาให้เทรย์เลอร์ที่หย่อนก้นหนาลงที่เก้าอี้ทำงานของตนเช่นกัน

"มึงไปทำอีท่าไหนวะ เขาถึงชอบมึงขนาดนี้ ฮ่าๆ"

"ช่างแม่งเหอะ ไม่อยากพูดถึงให้มันกวนอารมณ์"

มือหนารีบเร่งยกขึ้นมากุมขมับ ก่อนจะหลับตาพริ้มลงด้วยท่าทางเหนื่อยล้าและปวดประสาทเมื่อนึกถึงความวุ่นวายของคนน้อง

"อาหารหรอวะ มึงไม่กินกูขอได้ปะ"

"เอาไปแดกเลยไอ้สัส!!"

เรียวปากหยักตวาดเพื่อนที่นั่งด้อมๆ มองๆ ภายในถุงกระดาษใบใหญ่สีสันสดใส ภายในมีอาหารอยู่พร้อมกับชมพูหั่นใส่กล่องแยกมาให้อย่างสวยงาม

"ว้าว ข้าวหน้าปลาซาบะ ชมพูหั่นใส่กล่องมาอย่างดี"

"น่ากินจังว่ะ เข้าใจทำนะเนี่ย"

เมื่อเห็นว่ากายแกะกล่องอาหารออกมาจากถุงกระดาษเรียงกันบนโต๊ะ เขากลับหันมาจ้องมองตาเขม็ง เพราะปกติแล้วทุกครั้งที่เธอให้อะไรมาเขาไม่เคยเปิดเข้าไปดูมันด้วยซ้ำว่ามีอะไรอยู่ในนั้น พอได้มาก็โยนทิ้งลงถังขยะตลอด

"อืม อร่อยกว่ากินที่ร้านอีก ปลานุ่มๆ หอมๆ มันๆ อร่อยว่ะ"

"อร่อยตายเหอะ ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหนเลยก็เหมือนๆ กับที่ร้านทำทั้งนั้นแหละ"

"โห้ มึงอย่างอคติดิวะ ไม่ชอบก็อย่าพาลเหอะไอ้สัส"

กายถึงกลับต้องส่งสายตาดุมาเพื่อนสนิท ก่อนจะหันใบหน้าอวบอั๋นลงไปมองอาหารในกล่องอีกครั้ง พลางใช้ตะเกียบหยิบเนื้อปลาเข้าปากทันทีทันใดด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย

"เออ แล้วเอาไงคืนนี้ ไอ้เอ็มกับไอ้โฟนชวนอะจะไปมั้ย?"

"ไป!!"

"เค งั้นเจอกันที่ร้าน 2 ทุ่ม กูไปละ อิ่ม อร่อย ตังค์อยู่ครบ ฮ่าๆ"

ร่างอวบของกายยืดตัวยืนขึ้นจากโซฟา พลางโบกไม้โบกมือบ๊ายบายมาให้กับเทรย์เลอร์ที่ยังนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโต๊ะทำงาน ด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์มากนัก

ห้องพักพนักงานโรงพยาบาล

ร่างบางทรุดตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ใบหน้าสวยแปดเปื้อนไปด้วยร่องรอยของคราบน้ำตา รอบดวงตาบวมเป่ง จนกระทั่งตาขาวแดงก่ำจากเส้นเลือดฝอยถูกกระตุ้น จมูกโด่งแดงก่ำเคล้าคลึงไปด้วยน้ำมูกสีใสไหลออกมาจนทำให้เธอหายใจแทบไม่ได้

กริ้งๆ

เสียงมือถือดังสนั่นอยู่ในกระเป๋า ดึงสติให้เธอพยุงร่างเล็กของตนเองลุกขึ้นจากเตียงนอนมองตามเสียงที่อยู่บนโต๊ะหน้าประตูในทันใด ก่อนจะเห็นหน้าจอมือถือโชว์ชื่อข้าวฟ่างขึ้นมา มันยิ่งทำให้เธออดกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ปล่อยโฮออกมาอย่างท่วมท้น

"ฮะ ฮัลโหล "

"เฮ้ยแก โอเคมั้ย?"

เพียงแค่เสียงที่แหบพล่านและสั่นเครือก็พอทำให้ข้าวฟ่างเองรับรู้ได้ว่าเพื่อนสาวของตนเองน่าจะมีเรื่องกระทบจิตใจฉุดให้น้ำตาไหลออกมาแบบนี้

"อื้อๆ อึก ฮือๆ"

"เฮ้อ!! ฉันก็ไม่รู้จะช่วยแกยังไงดีวะ เอางี้มั้ยเดี๋ยวฉันเข้าไปหาแกภายใน 30 นาที"

"อืม"

30 นาทีผ่านไป

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

ประตูห้องถูกเปิดออกกว้างเผยให้เห็นร่างอวบของข้าวฟ่างที่แต่งตัวสวยเซ็กซี่ ย่างก้าวเดินเข้ามาภายในห้องอย่างคุ้นเคย

"เรื่องหมอเทรย์ใช่มั้ย?"

"อืม!! อึก ฮือๆ"

หญิงสาวตัดสินใจเล่าเรื่องที่ตัวเองพบเจอวันนี้ให้เพื่อนฟัง เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจออกมา ถึงแม้มันจะทำให้เขารักเธอตอบไม่ได้ แต่ทว่ามันก็ทำให้เธอรู้สึกโล่งและรู้สึกดีมากขึ้นกว่าเก็บงำมันเอาไว้คนเดียว

"แล้วแกจะเอาไงต่อ?"

"ไม่รู้สิ แต่ช่างมันเถอะมันยังเหลืออีกตั้ง 18 วัน ถึงจะร้องไห้จะเป็นจะตายแค่ไหน ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ"

"แล้วก็ต้องเจ็บอยู่อย่างนี้อะนะ?"

"เจ็บแบบนี้ยังมีหวังมากกว่าเขามีแฟนหรือมีผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่าอะ?"

"ก็จริง เฮ้อ!!"

ร่างอวบลงทรุดตัวลงขอบเตียงนุ่ม ก่อนจะจ้องมองสำรวจโครงหน้า และรูปร่างของมิลล์ในตอนที่ไม่ได้ใส่แว่นตากับเสื้อผ้าชุดธรรมดาอย่างตกตะลึง

"ยัยมิลล์แกลองลุกขึ้นยืนสิ"

"ทำไม?"

"เออน่า"

ร่างอวบกระชากแขนคนตัวเล็กลุกพรวดขึ้นจากเตียง ก่อนที่เธอรีบเดินวนไปวนมาเพื่อสำรวจรูปร่างและทรวดทรงองค์เอวของมิลล์ตาเขม็ง

"แกนิมัน.."

"อะไรยัยฟ่าง?"

ใบหน้าของข้าวฟ่างดูตื่นตะลึงเล็กน้อยเมื่อเดินวนไปวนมาจนครบรอบ

"แกมันผ้าขี้ริ้วห่อทองชัดๆ ยัยมิลล์ หุ่นอย่างเอ็กซ์ ใบหน้าสวย จมูกนิด เรียวปากสวย แต่ผิวคล้ำไป หน้ามีแต่จุดดำจุดแดง ไปเลยไปแต่งตัว"

"จะ จะไปไหน เดี๋ยวข้าวฟ่าง?"

มืออวบดันหลังเพื่อนสาวให้ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าทันที ก่อนที่เธอจะเปิดตู้ออกค้นหาเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ออกมาสวมใส่อย่างตื่นตกใจ

"แกจะบอกฉันได้หรือยังว่าจะพาไปไหน?"

"ไปคลินิกความงามไง"

"ห๊ะ!! เดี๋ยวๆ นะ คลินิกความงาม?"

"ใช่!!"

ตากลมเปิดโพลนกว้าง รูม่านตาขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเพื่อนสาวเอ่ยปากถึงคลินิกความงาม เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยคิดอยากจะเข้าเลยสักครั้ง

I'm bar & restaurant

รถสปอตหรูสีแดงวิ่งด้วยความเร็วสูงเข้ามาจอดยังหน้าร้านเหล้าหรูระดับประเทศแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร ทุกสายตาที่อยู่บริเวณนั้นต่างจับจ้องมายังใบหน้าหล่อและร่างกายกำยำสมส่วนในชุดเสื้อเชิ้ตตัวบางสีดำพลางปลดกระดุมเสื้อลงเผยให้เห็นแผ่งอกแกร่งเป็นลอนๆ น่าสัมผัสสุดๆ

โฟน : "ไอ้สัสเอ่ย มาช้าจังวะขนาดกูมีลูกมีเมียแล้วยังมาก่อนมึงเลย"

เอก : "โอ้โห้ หล่อสัสๆ สมกับคำร่ำลือหมอ cardio (หมอหัวใจและหลอดเลือด) "

กาย : "อะแน่นอน หล่อจนสาวพยาบาลตามจีบทุกวัน ฮ่าๆ"

เรียวปากหนาของกายพร่ำบอกเพื่อนๆ ในกลุ่ม ก่อนจะยกแก้วอวบอ้วนขนาดพอดีมือยื่นให้คนที่มาช้าที่สุดด้วยท่าทางหมั่นไส้

เทรย์ : "พูดมากฉิบหายไอ้สัส"

พูดจบมือหนาเอื้อมมาจับแก้ว พลางกระดกน้ำสีเหลืองทองเข้าปากทันที

เพื่อนๆ : "ฮ่าๆ"

โฟน : "กูถามจริง มึงไม่คิดจะคบใครจริงจังหรอวะ"

เทรย์ : "ไม่!!"

โฟน : "ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ?"

เทรย์ :"อืม"

เสียงทุ้มต่ำตอบออกมาสั่นๆ ได้ใจความ ก่อนจะหยิบม้วนทรงกระบอกออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมๆ กับจุดไฟอัดควันดำเข้าสู่ปอดทันใด

กาย : "เนี่ยพวกมึงดูไว้ ตอนทำงานไม่ใช่แบบนี้เลยสักนิด แม่งนิ่ง เงียบขรึม ไม่ดูดบุหรี่ ไม่แดกเหล้า แต่พอถอดคราบหมอเท่านั้นแหละคนละคน ฮ่าๆ"

เอก : "มึงก็ไปว่ามัน คนเรามันก็มีทั้งด้านดีและด้านมืดเหมือนกันทุกคนแหละ แต่ไอ้เหี้ยนี่มืดจัด มืดทั้งชุด ฮ่าๆ"

กาย : "กูว่าถ้าน้องมิลล์มาเจอมึงในสภาพนี้คงไม่กล้าชอบมึงแน่ๆ ไอ้เทรย์"

เทรย์ : "ก็ดีสิ จะได้เลิกวุ่นวายกับกูสักที"

ใบหน้าหล่อหรี่ตามองมายังเพื่อนสนิทพลางยักคิ้วหลิ่วตา พร้อมๆ กับพ่นกลุ่มควันโขมงออกจากเรียงปากหยัก ก่อนจะยกเรียวขายาวขึ้นพาดผ่านบนโต๊ะด้วยท่าทางผ่อนคลายสุดๆ ในค่ำคืนนี้