เฉยชา

***โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน***

@22.10น. I'm bar & restaurant

รถยนต์คันหรูเคลื่อนที่เข้ามาจอด ณ ลานจอดรถของบาร์เฉกเช่นเคย ประตูรถเปิดออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นร่างใหญ่ของใครบางคนที่ยังคงดึงดูดสายตาของผู้คนที่อยู่บริเวณหน้าร้านได้เป็นอย่างดี ขายาวก้าวตรงดิ่งเข้าไปในร้านอย่างช่ำชอง ก่อนจะไปหยุดอยู่บริเวณหน้าห้องวีไอพีที่ถูกจองเอาไว้ภายใต้ชื่อของหมอกาย

กาย : "ไอ้เทรย์มึงสายอีกตามเคย ตอนออกมาจากโรงพยาบาลทำเป็นรีบโธ่ไอ้สัส!!"

เทอร์เลอร์ : "รถติด"

โฟน :"ติดเหี้ยอะไรกูมาไม่เห็นจะติดเลย"

เทอร์เลอร์ : "รำคาญพูดมาก!!"

แก้วอวบที่เต่งตึงไปด้วยน้ำสีเหลืองทองอร่ามถูกยกขึ้นเทสาดกระจายเข้าปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างกระหาย ท่าทางหิวโหยเหมือนอดยากมานานที่เทรย์เลอร์แสดงออกมา มันดูความแปลกตาต่างไปจากสไตล์เดิมที่เขาเป็น สร้างความตื่นตะลึงให้กับเพื่อนๆ ที่นั่งมองดูพฤติกรรมอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

กาย : "เฮ้ย!! กระหายอะไรขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

เอก : "มีเรื่องกลุ้มใจอะไรวะ สาดเหล้าเข้าปากเยอะขนาดนั้น ฮ่าๆ"

เทอร์เลอร์ : "เปล่า!! ไม่มีอะไร"

กาย : "ใช่หรือเปล่า ไม่ใช่เรื่องน้องมิลล์กับหมอฟ้าหรอกหรอ ฮ่าๆ"

สิ้นเสียงของหมอหนุ่มร่างอวบ ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมาจากเปลวไฟที่อยู่ในมือ มองสบตาคมของเพื่อนสนิทแล้วส่งยิ้มจางๆ ปะปนกับกลุ่มควันสีดำที่ลองคละคลุ้งออกมาจากเรียวปากหยักได้รูปนั้น เขาส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทางเบื่อหน่ายกับคำพูดกวนประสาทและความขี้เสือกของกาย ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสง่าเดินถือม้วนบุหรี่ออกจากกลางวงสนทนาไปหยุดยืนพิงอยู่ที่หน้ากระจกใสอย่างคุ้นเคย

เทรย์เลอร์ : "รำคาญไอ้กายวะ!! รู้เยอะนะมึงอ่ะ"

กาย : “เออ ธรรมดาซะที่ไหน กูอ่ะ ฮ่าๆ”

ใบหน้าหล่อดูดีเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อสิ้นเสียงกาย เขาพ่นกลุ่มควันดำโขมงออกมาจากเรียวปากนั้นอีกครั้ง พลางเอียงตัวหนาหันลงไปมองยังลานกว้างข้างล่างอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนที่เรื่องราวและความรู้สึกสับสนเกี่ยวกับหญิงสาวร่างเล็กที่เมามายในวันนั้นจะวิ่งเข้ามากวนจิตใจเขาอีกหน เทรย์เลอร์รีบสะบัดหัวไปมาไล่ความรู้สึกนึกคิดนั้นออกไป พลางกวาดตาคมคู่นั้นมองพาดผ่านผู้คนจำนวนมากที่หลั่งไหลเข้ามามัวเมาภายในร้าน หางตาดันเหลือบไปเห็นหญิงสาวร่างเล็กที่ตนคุ้นเคยเป็นอย่างดีกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เพียงคนเดียว

"มิลล์!!"

ร่างใหญ่รีบหมุนตัวหนาหันกลับมายืนตัวตรงอยู่หน้ากระจกใส ตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าที่สวยโดดเด่นกว่าทุกครั้งที่เคยเจอ หัวใจดวงโตที่แน่นิ่งกลับเต้นระส่ำระสายขึ้นมาฉับพลัน ความรู้สับสนวิ่งวนกลับเข้ามาตบตีกันมัวภายในสมองเขาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตนเองกำลังรู้ดีใจที่ได้เจอเธออยู่ตรงนี้ หรือรู้สึกผิดที่ตะคอกใส่เธอเมื่อตอนกลางวัน เขาเองก็ยังคงหาคำตอบนั้นให้กับตนเองไม่ได้ เพราะเอาแต่จ้องมองไปยังคนร่างเล็กที่อยู่ข้างล่างจนสังเกตเห็นถึงแววตาที่กำลังเปล่งประกายความโศกเศร้าและเจ็บปวดออกมาได้อย่างชัดเจนขึ้น

"มองอะไรวะไอ้เทรย์"

ร่างอวบอ้วนเดินตามหลังมายืนอยู่ข้างๆ ชายหนุ่ม เพราะส่งเสียงเรียกนานเท่าไหร่เทรย์เลอร์ก็ยังคงยืนเงียบอยู่หน้ากระจกใสอยู่เนิ่นนาน ตาตี๋ของกายได้แต่มองตามสายตาคมของเขาลงไปถึงเป้าหมายด้านล่างนั่น ถึงได้ตาสว่างขึ้นมาทันที

กาย : "นั่นน้องมิลล์นิ มาคนเดียวด้วยว่ะ"

เอก : "เฮ้ย!! มึงจ้องน้องตาไม่กะพริบเลยนะ ไอ้เทรย์"

โฟน : "ชอบน้องเขาอะดิ๊ ฮ่าๆ"

ไม่ว่าเสียงรอบๆ ตัวจะดังแค่ไหน ร่างใหญ่ยังคงยืนเงียบไร้ซึ่งคำตอบ ราวกับว่าเสียงของเพื่อนๆ ไม่ได้เจาะเข้าไปในโสตประสาทของเขาเลยแม้แต่นิด เพราะความรู้สึกและสายตาคมยังคงโฟกัสอยู่กับหญิงสาวที่อยู่ด้านล่างอย่างขะมักเขม้น

กาย :"ไอ้เหี้ยเทรย์!! มึงได้ยินที่พวกกูพูดมั้ย"

เมื่อไร้เสียงตอบกลับกายรีบเขย่าแขนแกร่งของเขาอย่างรุนแรงจนเจ้าตัวสะดุ้งตื่นจากความคิดตัวสั่นโยก

โฟน : "มึงได้ยินที่กูพูดมั้ย"

เทรย์เลอร์ : "ไม่ได้ยินว่ะ ไม่ได้ฟังเลย"

เอก : "ใช่สิสนใจแต่คนข้างล่างจะได้ยินอะไรละ"

มือเอกตบลงเบาๆ ที่บ่าไหล่กว้างของชายหนุ่ม ก่อนจะหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์กับเพื่อนคนอื่นๆ อย่างรู้ทัน

เทรย์เลอร์ : "เดี๋ยวกูมานะ"

ไม่รู้ว่าอะไรบางอย่างเริ่มดลใจให้มือแกร่งทิ้งม้วนบุหรี่ลงในถังขยะ ขายาวรีบก้าวเท้าเดินลงไปยังลานกว้างและตรงดิ่งเข้าไปยังหน้าเคาน์เตอร์บาร์ทันที เขาแค่รู้สึกอยากให้เธอรับรู้ว่าเขาเองก็อยู่ในร้านนี้ด้วยเช่นกัน ความต้องการที่แสดงออกไปมันทำให้เจ้าตัวเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าอาการเต้นสั่นของหัวใจเมื่อเจอเธออยู่ที่นี้ ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด แต่เป็นเพราะเขาดีใจที่ได้เจอเธอต่างหาก

เคาน์เตอร์บาร์

ตากลมสวยไร้ซึ่งแว่นหนายังคงจ้องมองน้ำสีเหลืองทองอร่ามอยู่ในแก้วอย่างจดจ่อ ความเจ็บปวดและความเสียใจที่เธอมีหลั่งไหลเข้ามาภายในจิตใจอีกครั้ง จิตใต้สำนึกพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกตัวเองเอาไว้ให้ลึกสุด รีบยกแก้วอวบกระดกน้ำสีเหลืองทองเข้าปากไปอย่างไม่รู้จักพอ เพียงเพื่อหวังให้แอลกอฮอล์ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดนี้สักที แต่เมื่อก้นของแก้วอวบตกกระทบกับพื้นเคาน์เตอร์ น้ำตาเจ้ากรรมที่พยายามกลั้นมันเอาไว้กลับไหลหยดลงมาอย่างท่วมท้น

'หยุดร้องไห้ซะ ทุกอย่างมันจบแล้วมีสติหน่อยมิลล์'

เสียงเล็กภายในจิตใจยังคงพร่ำบอกและกดความรู้สึกต่างๆ นั้นเอาไว้ คอยดึงสติตัวเองออกจากความคิดแย่ๆ ที่คอยทิ่มแทงทำร้ายเศษซากหัวใจดวงน้อยที่แทบจะไม่หลงเหลือชิ้นดี หยดน้ำตาที่หลั่งไหลถูกมือเล็กปาดมันออกอย่างรวดเร็วก่อนที่คนอื่นๆ จะมาเห็นความอ่อนแอในตอนนี้

"สวัสดีครับคุณเทรย์!!"

เสียงเอ่ยทักทายชายหนุ่มอย่างคุ้นเคยดังออกมาจากภายในเคาน์เตอร์บาร์ เมื่อเห็นใบหน้าหล่อดูดีนั้นตรงเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนัก ใบหน้าสวยของคนตัวเล็กรีบหันไปตามเสียงอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคยมายืนอยู่ข้างๆ ตัวเอง

"เหมือนเดิมนะครับ?"

ไร้ซึ่งเสียงหลุดออกจากเรียวปากหยัก เขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ให้กับบาร์เทนเดอร์หนุ่มก่อนที่สายตาคมคู่นั้นจะหรี่ตรงดิ่งมายังเธอ

ใบหน้าสวยได้รูปรีบหันหลบสายตาของเขาไปอีกทางอย่างตั้งใจ เธอยังคงนั่งนิ่งเฉยชาไร้ความรู้สึกใดๆ แสดงออกมาให้เขาเห็น ถึงแม้จะรู้ดีว่าต่อให้พยายามหักห้ามความรู้สึกของตนเองที่มีต่อเขามากแค่ไหน สุดท้ายแล้วน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้กลับรินไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้งจนได้ เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็แค่ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น แม้แต่ขยับตัวก็ยังใจไม่แข็งพอ เพราะกลัวเทรย์เลอร์จะเห็นใบหน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตา

"ขอบคุณครับ"

ความเงียบ และเฉยชาแผ่ซ่านออกมารอบข้างตัวเธอ ความรู้สึกสับสนภายในใจที่เคยมีเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดและผิดหวัง เขาต่างคิดว่าเธอจะดีใจที่เจอเขาอีกครั้งในสถานที่แบบนี้แต่กลับไม่ใช่เลย เมื่อมันไม่เป็นแบบนั้นมือแกร่งบีบเกร็งแก้วอวบแน่น ยิ่งเห็นท่าทางของเธอที่แสดงออกมันยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดและโมโหให้กับเขามากขึ้น ชายหนุ่มกลัวจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จึงตัดสินใจเดินห่างออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจเท่าไหร่นัก

ห้องVIP

ขายาวก้าวเข้ามาภายในห้องกระแทกเท้าลงพื้นเสียงดังลั่น ใบแดงก่ำไปด้วยความไม่พอใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด ท่าทางอารมณ์เสียที่แสดงออกมาทั้งหมด เพื่อนๆ ต่างรู้ได้อย่างชัดเจนว่าสาเหตุหลักที่ทำให้เพื่อนตนเองเป็นแบบนี้เพราะคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านล่างนั้นเอง

กาย : "เป็นไงบ้างวะเขาไม่สนใจมึงอะดิ ชอบก็บอกน้องมิลล์ไปเถอะเก็บไว้ทำไมฮ่าๆ"

เทรย์เลอร์ : "ใครบอกว่ากูชอบว่ะ"

เอก : "ไม่มีคนบอกหรอก แต่การกระทำของมึงมันฟ้องไง ไอ้เทรย์!!"

ร่างใหญ่หยุดชะงักทันทีตาคมคู่นั้นกดต่ำลงจ้องมองการกระเพื่อมของน้ำสีเหลืองทองที่อยู่ภายในแก้ว สมองพลางฉุกคิดถึงการกระทำของตนเองตามคำพูดของเพื่อนเอก ฉุดให้ความเงียบเข้าครอบงำภายในห้องฉับพลัน เขายังคงคิดทบทวนเรื่องราวและความรู้สึกของตนเองที่มีทั้งหมดอีกครั้ง แต่เมื่อเงยใบหน้าหล่อดูดีนั้นขึ้นมากลับพบกับสายตาคม 3 คู่จ้องมองเขาตาเขม็ง